บทที่ 3

นี่คือคนที่ฉันรักมาเป็นเวลาสิบปี

สามปีในช่วงมัธยมปลาย สี่ปีในมหาวิทยาลัย และหลังจากเรียนจบก็คบหาและแต่งงานกันอีกสามปี

แต่สิ่งที่ฉันไม่รู้ก็คือ ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาแค่เห็นฉันเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตของเขาเท่านั้น

ฉันตามติดเขาเหมือนเงาตามตัวมาตลอดเจ็ดปีเต็ม คิดว่าความจริงใจของฉันจะสามารถละลายภูเขาน้ำแข็งในใจเขาได้

วันที่เขาตอบรับคำสารภาพรักของฉัน ฉันดีใจจนไม่ได้นอนทั้งคืน

แต่สิ่งที่ฉันไม่รู้ก็คือ เขาแต่งงานกับฉันเพียงเพราะบริษัทของเขาประสบปัญหาทางการเงิน และต้องการเงินสนับสนุนจากฉัน

ตลอดสองปีที่แต่งงานกับเขา ฉันทุ่มเททุกอย่างเพื่อสนับสนุนธุรกิจของเขา ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจเพื่อดูแลและเอาใจเขา

เขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปทีละนิด รอฉันกลับบ้าน ทำอาหารเช้าให้ฉัน และในวันที่ฉันปวดท้องก็จะนวดให้ฉันอย่างอ่อนโยน

ฉันเกือบเชื่อไปแล้วว่าฉันชนะใจเขาและคว้าความรักของเขามาได้

วันที่ฉันรู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ฉันตื่นเต้นจนวิ่งวนรอบตัวเขาเป็นวงกลม

แต่เขากลับเย็นชาจนน่าเหลือเชื่อ

“ซูจื่อฉิง เธอบอกว่าเธอท้องเหรอ?”

ฉันไม่ได้ยินความเคลือบแคลงในคำพูดของเขา จึงพยักหน้าตอบไปอย่างใสซื่อ

“หึ แต่ฉันมีปัญหาน้ำเชื้ออ่อน ไม่สามารถมีลูกได้ เด็กคนนี้มาจากไหน เธอย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ”

ฉันทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเองอย่างโง่เขลา

ฉันนำคำพูดของหมอไปบอกฟู่สิงโจว โดยฉันบอกเขาว่า

“ต้องรอให้ครบเก้าอาทิตย์จนครรภ์มั่นคงแล้วถึงจะสามารถตรวจได้ ฉันรับรองว่าฉันจะไม่มีวันทรยศคุณเด็ดขาด”

สิ่งที่ฉันไม่รู้ก็คือ วันที่ฉันรู้ว่าตัวเองตั้งท้อง หลินซ่างเอินก็กลับมาจากต่างประเทศพอดี

เขาเอาข้อความนั้นไปเล่าให้หลินซ่างเอินฟังเหมือนเป็นเรื่องขำขัน

สิบปีแห่งความพยายามของฉัน ภูเขาน้ำแข็งที่เกือบละลายได้ กลับมาสลายไปในวินาทีที่หลินซ่างเอินกลับมา

วิญญาณเองก็รู้สึกเจ็บปวดได้ใช่ไหม?

ฉันแค่รู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่ออก

ในกระเป๋าเดินทาง ความสิ้นหวังและความรู้สึกขาดอากาศหายใจเข้ามาถาโถมฉันอีกครั้ง

ฟู่สิงโจวกอดหลินซ่างเอินไว้ สีหน้าของเขามืดมนลงเรื่อย ๆ

“ตั้งนานแล้ว ทำไมถึงยังไม่มาสักที? ให้เธอสำนึกตัวเองมาตั้งหลายวันแล้ว ยังไม่รู้จักทำตัวดี ๆ อีกหรือไง? หรือคิดจะเล่นลูกไม้ท้าทายฉันอยู่ใช่ไหม?”

“ซูจื่อฉิง เธอก็อย่าแข็งข้อให้มากนักเลย”

ฉันจ้องมองเขาอย่างเย็นชา เห็นมือที่เขากำลังหมุนลูกประคำเริ่มสั่นไหวด้วยความกระวนกระวาย และแววตาก็เผยความไม่เป็นธรรมชาติออกมาเล็กน้อย

ฟู่สิงโจวลุกขึ้นและสาวเท้ายาวไปยังห้องที่ฉันถูกขังไว้ พอมาถึงหน้าประตู เขาขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ และยกมือขึ้นปิดจมูกตัวเอง

“ทำไมกลิ่นถึงได้แรงขนาดนี้?”

ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ด้านหลังฟู่สิงโจว ถึงกับเหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว

“ท่านประธานฟู่...ท่านควรดูด้วยตัวเองจะดีกว่าครับ”

ฉันไม่รู้ว่าควรคิดอะไร แต่จิตใจกลับตึงเครียดอย่างมาก

การที่ต้องเผชิญหน้ากับสภาพศพอันน่าสังเวชของตัวเอง แน่นอนว่าต้องใช้ความกล้าไม่น้อยเลย

ฟู่สิงโจวเปิดประตู กระเป๋าเดินทางถูกลากออกมาจากตู้เสื้อผ้า และถูกทิ้งไว้บนพื้น

ซิปของกระเป๋าถูกเปิดออกครึ่งหนึ่ง ก่อนที่จะถูกปิดทับไว้เหมือนพยายามปกปิดบางอย่าง ฟู่สิงโจวมองกระเป๋าเดินทางนั้นด้วยท่าทีไม่พอใจ

“ซูจื่อฉิง บอกให้เธอออกมาก็ไม่ออก คิดจะอยู่ในกระเป๋าเดินทางทั้งชีวิตหรือไง?”

ฉันไม่อยากออกมางั้นเหรอ...ทั้ง ๆ ที่แม้แต่ตอนจะตาย ฉันก็ยังพยายามอย่างสุดกำลัง เพียงเพื่อที่จะได้เห็นแสงอาทิตย์อีกสักครั้ง

แต่สุดท้ายก็ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

“ยังจะดื้ออยู่อีกเหรอ? ให้โอกาสแล้วยังไม่รู้จักรับหรือไง?”

เขาเดินไปที่กระเป๋าเดินทาง กลิ่นเหม็นเน่ารุนแรงจนทำให้เขาแทบลืมตาไม่ขึ้น แต่เขาก็ยังดื้อดึงตามใจตัวเอง และเอาเท้าเตะเข้าไปที่กระเป๋าเดินทาง

“เหม็นขนาดนี้ ยังไม่รีบไปจัดการตัวเองอีกเหรอ คิดจะทำให้ใครรังเกียจหรือไง?”

เขาใช้แรงไม่น้อย เตะกระเป๋าเดินทางจนมันพลิกคว่ำ ฝาปิดก็ถูกเปิดออกจนหมดสิ้น และฉันต้องเผชิญหน้ากับสภาพศพอันน่าสยดสยองของตัวเองอย่างไม่ทันตั้งตัว

ศพในกระเป๋าเดินทางบิดเบี้ยวอย่างน่าพิศวง แขนหักพับเป็นมุมเก้าสิบองศา

ใบหน้ายังคงอยู่ในความหวาดกลัว ดวงตาและปากอ้ากว้างสุดขีดจนลูกตาโปนออกมา

ส่วนท่อนล่าง เลือดแห้งกรังจนกลายเป็นรอยสีแดงเข้มกระจายอยู่ทั่ว

ฟู่สิงโจวถอยหลังออกไปสองก้าวด้วยความตื่นตระหนก เสียงของเขาสั่นเครือจนห้ามไม่อยู่