บทนำ

“ใครบอกว่าคนเป็นเนื้อคู่มักจะหน้าตาคล้ายกัน แต่กูรอพี่มายด์มาสามปีแล้วนะเว้ย ทำไมถึงยังไม่เลิกกับแฟนสักทีวะ”

มังกร หนุ่มหล่อหน้าตี๋ นักศึกษาปีสี่ คณะบริหารธุรกิจ ส่งเสียงบ่นให้เพื่อนรักทั้งสองคนฟังราวกับน้อยใจในโชคชะตา พร้อมลมหายใจที่ถอนออกมาอย่างหนักอก

นับเวลาก็สามปีเต็มที่เขาแอบรักพี่สาวคนสวยเจ้าของคาเฟตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก แต่ทว่าอกหักตั้งแต่รักยังไม่เริ่ม เพราะมารู้ทีหลังว่าเธอมีเจ้าของหัวใจแล้ว

“กูล่ะยอมใจมึงจริง ๆ รอมาได้ยังไงตั้งสามปี ถ้าเป็นกูป่านนี้คงเปลี่ยนแฟนไปไม่รู้กี่คนละ”

มังกรเบี่ยงสายตาดุมองใบหน้าของเพื่อนสนิทที่มีชื่อว่า หมอก เพราะถ้อยคำของมันนั้นไม่เข้าหูเอาเสียเลย

“นั่นมันมึง ไม่ใช่กู”

“มึงจะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมา พวกกูบอกให้เลิกชอบแล้วไปมองผู้หญิงคนอื่น มึงก็ไม่เอา”

เพื่อนสนิทอีกคนที่ชื่ออชิส่ายหน้าเบา ๆ บ่นอุบอิบใส่มังกร เคยเตือนมันแล้วว่าอย่าไปชอบคนมีเจ้าของ แต่เพื่อนก็ดันไม่ฟัง

มังกรเป็นคนมีความมุ่งมั่น ถ้าตั้งใจทำสิ่งใดแล้วก็จะทำให้สำเร็จ เรื่องความรักก็เช่นเดียวกัน

ตลอดสามปีที่ผ่านมาได้แต่ภาวนาทุกวี่วันขอให้พี่สาวคนสวยเลิกกับแฟนเสียที เขาจะได้เดินหน้าจีบอย่างไม่รู้สึกผิด

“เรื่องของหัวใจมันห้ามกันได้ที่ไหนละวะ” มังกรเอ่ยเสียงเข้ม

*****

สามปีก่อน

หลังจากเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเอกชน เขาก็ได้รับคำสั่งจากผู้เป็นแม่ให้ไปเก็บค่าเช่าบ้านที่อยู่แถวคอนโดยี่สิบหลัง

มังกรเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าสัวมานะและญาดา ผู้เป็นเจ้าของภัตตาคารอาหารไทย-จีน เจ้าของอาคารพาณิชย์สามสิบแห่ง และบ้านเช่าอีกสองร้อยหลัง

ถึงจะไม่อยากรับหน้าที่แต่ก็ต้องทำด้วยความจำใจ เพราะเงินเหล่านั้นทางครอบครัวจะให้เป็นเงินเดือนสำหรับใช้จ่ายระหว่างพักคอนโดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย

เขาเริ่มเก็บเงินจากบ้านหลังสุดท้ายจนมาถึงหลังแรกที่อยู่ตรงหัวมุมของปากซอย เป็นบ้านสองชั้นขนาดสองห้องนอนสองห้องน้ำ ปูหญ้ารอบตัวบ้านเขียวชอุ่มให้ความรู้สึกเย็นตาและสบายใจ

บริเวณหน้าบ้านซึ่งอยู่ติดกับริมรั้วเคยเปิดเป็นร้านอาหารเก่า โดยคนที่มาเช่าเพิ่งจะรีโนเวทเป็นคาเฟให้บริการอาหาร เบเกอรี และเครื่องดื่ม

ซึ่งมีชื่อร้านว่า Smile cafe (สไมล์ คาเฟ)

หนุ่มหล่อหน้าตี๋เปิดประตูเข้าไปในคาเฟที่เพิ่งเปิดให้บริการได้เพียงหนึ่งอาทิตย์ เสียงกระดิ่งลมที่แขวนอยู่บนประตูกระจกบ่งบอกให้คนในร้านทราบว่ามีลูกค้าคนใหม่เข้ามา

“สไมล์ คาเฟ ยินดีต้อนรับค่ะ”

เสียงหวานของคนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหวานบาดใจ ส่งผลให้นักศึกษาหนุ่มยืนแข็งทื่อราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน

ดวงตาของมังกรจ้องมองคนตรงหน้าไม่กระพริบ เสียงเพลงที่เปิดคลอแผ่วเบาภายในร้านได้เงียบลงราวกับหูหนวกฉับพลัน ได้ยินเพียงเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงตึกตักอย่างไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน

“คุณลูกค้ารับอะไรดีคะ”

มายด์ สาวสวยเจ้าของคาเฟเอ่ยถามลูกค้าด้วยน้ำเสียงสุภาพและรอยยิ้มต้อนรับ

เธอเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่หลังจากเรียนจบแล้วหางานทำไม่ได้ จึงตัดสินใจเป็นเจ้าของธุรกิจ โดยนำเงินเก็บทั้งหมดทุ่มเทให้กับคาเฟแห่งนี้

ในช่วงเปิดร้านใหม่ลูกค้ายังไม่ค่อยมีเท่าไหร่ หญิงสาวจึงรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้ยินเสียงกระดิ่งสั่นสะเทือน

“เอ่อ... ผมเอา... นมชมพูครับ”

เสียงทุ้มตอบด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เขิน ต่อว่าตัวเองในใจว่าแม่บอกให้มาเก็บค่าเช่าบ้าน แล้วจะมาสั่งนมชมพูทำไม ทั้งที่เขาเองก็ไม่เคยกินเครื่องดื่มรสหวานแบบนี้มาก่อน

“นั่งรอสักครู่นะคะ ที่โต๊ะมีเมนูอาหาร ถ้าอยากสั่งอะไรเพิ่มก็เรียกพนักงานได้เลยนะคะ”

“ครับ”

มังกรเข้าไปนั่งโต๊ะที่จัดวางชิดกับผนังกระจกสีใส ดวงตาคู่คมลอบมองไปยังหน้าเคาน์เตอร์เป็นระยะ ไม่นานพี่สาวคนสวยก็ทำเมนูที่เขาเพิ่งสั่งไป แล้วนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะด้วยตัวเอง

“นมชมพูได้แล้วค่ะ”

หนุ่มหล่อละสายตาจากรอยยิ้มละมุนของพี่สาวคนสวยไม่ได้เลยจริง ๆ เผลอเลื่อนมือไปหยิบแก้วนมชมพูขึ้นมาดื่มไปหลายอึก ลิ้นไม่รับรู้ว่ารสชาติมันหวานหรือเลี่ยนไปหรือไม่ รู้แค่ว่าใบหน้าของพี่สาวเจ้าของร้านนั้นสวยโดนใจเขามาก

จนกระทั่งเธอเดินจากไปพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมเจือจางลงเรื่อย ๆ เปลือกตาของเขาถึงกระพริบ และเพิ่งสังเกตเห็นว่าแก้วน้ำหวานถูกดื่มไปจนเกือบหมดราวกับกระหายน้ำมาตลอดทั้งวัน

มังกรหลงติดใจน้ำสีชมพูที่ชงโดยฝีมือของพี่สาวกลิ่นตัวหอม รสชาตินั้นถูกปากถูกใจจนลืมไปเลยว่ามาที่นี่ด้วยเหตุผลใด พอจ่ายเงินค่าน้ำหวานและผัดกะเพราทะเลที่สั่งใส่กล่องเสร็จแล้ว ก็เดินออกจากร้านไปทันที

ดวงตาแพรวพราวและรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อขณะขับรถมุ่งหน้ากลับคอนโดที่อยู่ห่างกันประมาณสามกิโลเมตร แต่ทว่ากลับมีความรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ถามชื่อพี่สาวคนสวย และดันลืมเรื่องสำคัญนั่นก็คือเก็บค่าเช่าไปเลย