บทที่ 7 เจี่ยฟางมาเยือน

บทที่ 7 เจี่ยฟางมาเยือน

วันถัดมา

เจี่ยฟางอยู่ที่เรือนตระกูลสวี่ตั้งแต่ท่านพี่แต่งออกเรือนภายในเรือนเงียบงัน ไร้เสียงตวาดต่อว่าสาวใช้อย่างเคยชิน แต่ทว่าสาวใช้กลับชอบที่เรือนเงียบสงบไร้คุณหนูที่เอาแต่ใจตนเองทำให้ทุกคนมีความสุขมากขึ้น

“เฮ้อ! ตั้งแต่พี่หยางออกเรือนไปที่นี่ช่างเงียบเหงาจัง ข้าไปพี่หยางสักนิดดีมั้ยนะหากรอพี่หยางมาหาคงไม่มีเวลาแน่นอน ซื่อจินข้าจะเดินทางไปเยี่ยมพี่หยาง” เจี่ยฟางลุกขึ้นยืนหันไปบอกแก่สาวใช้ในสิ่งที่นางต้องการ

“จะไปหาคุณหนูใหญ่หรือเจ้าคะ? เช่นนั้นข้าจะให้บ่าวเตรียมเกี้ยวให้นะเจ้าคะ” ซื่อจินสาวใช้ข้างกายของเจี่ยฟางแจ้งต่อคุณหนูก่อนจะก้มโค้งลงก่อนจะเดินออกจากห้องไปบอกให้บ่าวเตรียมเกี้ยวเพื่อออกเดินทางไปที่เรือนของเสิ่นเกาหลาน ดวงตาของเจี่ยฟางเป็นประกายก่อนจะย่างกรายออกจากห้องของตนเพื่อไปเยี่ยมสวี่หยาง

เรือนเสิ่นเกาหลาน

ฝั่งด้านสวี่หยางตั้งแต่เมื่อวานที่นางเดินหนีเสิ่นเกาหลาน เขามิได้ยื้อนางไว้แต่อย่างไร เช้าวันนี้เขาเองก็มิได้ร่วมกินอาหารกับนางด้วยซ้ำสาวใช้ได้เอ่ยบอกว่าเช้าวันนี้คุณชายออกไปด้านนอกตั้งแต่เช้าตรู่ทำให้อาหารมื้อนี้สวี่หยางกินอย่างเอร็ดอร่อยกว่าทุกวันที่เข้ามาอยู่ที่นี่

อากาศยามซื่อ (09.00) ช่างเป็นอากาศที่เย็นสบายแสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาในห้องโถงกระแสลมพัดเอื่อยหอบเอากลิ่นดอกกุ้ยฮวาลอยมาตามลม สวี่หยางหลับตาสูดดมกลิ่นหอมในความเงียบงันหูกลับได้ยินเสียงเท้าที่เดินเร็วตรงเข้ามาหานาง สวี่หยางลืมตาจ้องมองไปดูผู้ที่เข้ามาเยือน

ครั้นประตูถูกเปิดเข้ามาใบหน้าความดีใจแสดงเต็มดวงตาเดินกึ่งวิ่งเข้ามาสวมกอดนางแนบแน่น

“พี่หยางข้าคิดถึงท่านพี่เหลือเกินเจ้าค่ะ” สวี่หยางเผยอยิ้มกว้างความวิตกเล็กน้อยสลายหายไปจนสิ้นนางคิดว่าเป็นเสิ่นเกาหลานเสียอีก

“เจี่ยฟางเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?” มือของนางโอบกอดเจี่ยฟางพลางเอ่ยถามที่นางเดินทางมาหานางที่นี่

เจี่ยฟางคลายอ้อมแขนออกจากสวี่หยางยืนมองก่อนจะตอบคำถามของนาง

“ข้ามากับซื่อจินเจ้าค่ะ ข้าน้อยใจท่านพี่นักออกเรือนมาไม่คิดถึงข้าบ้างเลยหรือเจ้าคะ หากข้าไม่มาเยือนวันนี้ท่านพี่จะไปหาข้าที่เรือนบางหรือไม่เจ้าคะ? ” สวี่หยางยิ้มกริ่มเอ็นดูเจี่ยฟางใช้มือลูบหัวนางอย่างอ่อนโยน

“ข้าจะไม่คิดถึงเจ้าได้อย่างไร ข้าคิดว่าจะไปหาเจ้ากับท่านพ่อที่เรือนแต่ทว่าช่วงนี้ข้ายังต้องปรับตัวหลายอย่าง เจ้าช่วยเข้าใจข้าด้วยนะเจี่ยฟาง ข้าจะไม่คิดถึงเจ้าได้อย่างไรเจ้าเปรียบเสมือนดวงใจของข้าเลยรู้หรือไม่?” เจี่ยฟางยิ้มกว้างดวงตาแวววาวประกายความดีอกดีใจ

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าอย่างไรพี่หยางต้องคิดถึงข้า มาอยู่ที่นี่เป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ”

“เจ้ามาถึงที่นี่ก่อนจะพูดคุยกันเรื่องอื่นเจ้านั่งลงก่อนเถิด ข้าจะให้สาวใช้จัดเตรียมน้ำชามาต้อนรับเจ้า”

“สาวใช้หรือเจ้าคะ ข้าเดินเข้ามามิเห็นมีสาวใช้คอยดูแลท่านพี่เลยแม้แต่ผู้เดียว” เจี่ยฟางหันซ้ายหันขวามองดูสาวใช้ที่สวี่หยางกล่าวถึง แม้ไม่บอกนางก็รู้ว่าเหตุใดถึงไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาใกล้สวี่หยาง

“เพราะข้าต้องการอยู่เพียงลำพัง เจ้านั่งคอยข้าที่นี่สักครู่ข้าจะไปตามสาวใช้มาจัดเตรียมขนมกับน้ำชามาต้อนรับเจ้าเอง”

“เจ้าค่ะท่านพี่” สวี่หยางปล่อยให้เจี่ยฟางนั่งคอยอยู่ที่ห้องโถงหากเป็นเช่นดั่งที่เจี่ยฟางกล่าวยามนี้คงไม่มีสาวใช้อยู่บริเวณใกล้เคียงหากจะเรียกใช้คงเปล่าประโยชน์ นางจึงเดินไปที่โรงครัวด้วยตนเองเพื่อเรียกหาสาวใช้

ฝั่งด้านเจี่ยฟางนั่งคอยสวี่หยางที่ห้องโถงกวาดสายตาสำรวจในห้อง ทุกอย่างช่างตื่นตาตื่นใจ

“คุณหนูใหญ่ดูมีความสุขดีนะเจ้าคะ” ซื่อจินเอ่ยขึ้นเมื่ออยู่ในห้องเพียงลำพังกับคุณหนู

“นั่นสิข้าคิดว่าท่านพี่หยางจะทุกข์ระทมใจเสียอีก แต่เจ้าดูสิหากข้าเป็นท่านพี่ข้าเองก็คงไม่ทุกข์ระทมใจหรอกไม่ว่าจะเป็นของใช้ในเรือน เสื้อผ้าอาภรณ์หรือแม้แต่เรื่องประดับมากมายล้วนเป็นของหายาก เพราะท่านพี่แต่งเข้าเรือนสกุลเสิ่นที่เป็นพ่อค้าไม่ต่างจากตกแต่งกับขุนนางอย่างไรล่ะ " เจี่ยฟางไล่มือลูบแจกันโถที่ประดับตกแต่งในห้องด้วยความสนใจ

ครั้นนั้นเสียงฝีเท้าได้ดังก้าวเข้ามาเจี่ยฟางคิดว่าเป็นพี่สาวของตนเงยหน้ามามองเผยรอยยิ้มออกมาเต็มดวงหน้า

สายตาจ้องประสานตาผู้ที่เข้ามามิใช่สวี่หยางแต่เป็นเสิ่นเกาหลานที่กลับมาจากด้านนอกคิดว่าผู้ที่อยู่ในห้องโถงคือสวี่หยางเขามีเรื่องจะพูดคุยกับนางจึงเดินเข้ามาหา แต่เมื่อเห็นว่าเป็นสตรีงดงามใบหน้าอ่อนหวานดวงตาประกายความอ่อนโยนตราตรึงแก่สายตาผู้มาเยือนราวถูกสะกดให้อยู่ในห้วงความลุ่มหลง

เสิ่นเกาหลานจดจำสตรีที่อยู่ตรงหน้าได้ดีนางคือสวี่เจี่ยฟางสตรีที่เขาหมายปองจะร่วมงานมงคล ไม่ว่ายามใดนางยังงดงามเช่นเคย

"ข้าน้อยเจี่ยฟางคารวะพี่เสิ่นเกาหลานเจ้าค่ะ " เจี่ยฟางชะงักเล็กน้อยที่เห็นว่ามิใช่สวี่หยางรีบโน้มตัวลงคารวะอย่างนอบน้อม กริยาอ่อนช้อย

"คุณหนูเจี่ยฟางมิต้องมากพิธีกับข้าหรอกเรามันเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน มิใช่คนอื่นคนไกล " เสิ่นเกาหลานรีบเข้ามาประคองแขนทั้งสองข้างของเจี่ยฟางไม่ให้คารวะเขาอยู่ท่านั้นอย่างลืมตัว รีบผละออกยิ้มกริ่มอย่างเขินอาย

"เช่นนั้นพี่เสิ่นเกาหลานเลิกเรียกข้าว่าคุณหนูเถอะเจ้าค่ะ เรียกข้าว่าเจี่ยฟางเช่นเดียวกันพี่หยางเถอะเจ้าค่ะ " เจี่ยฟางเนียมอายเอ่ยขึ้นมาใบหน้าแดงระเรื่อ

"เช่นนั้นข้าจะเรียกว่าเจี่ยฟางเช่นเดียวกับสวี่หยางก็แล้วกัน แล้วนี่สวี่หยางนางไปที่ใดหรือ?" เสิ่นเกาหลานหันซ้ายหันขวาไม่เห็นสวี่หยางจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"พี่หยางไปนำน้ำชามาต้อนรับข้าเจ้าค่ะ พี่เสิ่นเกาหลานกลับมาเหน็ดเหนื่อยนั่งพักก่อนนะเจ้าคะอีกไม่นานพี่หยางคงกลับมา " เจี่ยฟางผายมือให้เสิ่นเกาหลานมานั่งที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามตนเพื่อรอสวี่หยาง

ฝั่งด้านสวี่หยางที่เดินมาตามสาวใช้มายกน้ำชาไปต้อนรับเจี่ยฟางเท้าของนางยังก้าวไม่ถึงโรงครัวได้เสียงกระจอกระแจของสาวใช้ที่กำลังนั่งพูดเรื่องของตนอยู่

"นี่เจ้า! เจ้าว่าเหมือนข้าหรือไม่? ฮูหยินน่าจะร้ายอย่างที่เขาลือกันมาขนาดคุณชายใหญ่ยังไม่สนใจเข้าหาฮูหยินเลยตั้งแต่วันที่เข้าห้องหอมาข้าไม่เห็นคุณชายไปเยือนที่ห้องของฮูหยินอีกเลย "

"ข้าคิดว่าฮูหยินน่าจะร้ายกาจจนคุณชายรับมือไม่ได้เป็นแน่เลย ผู้ใดจะไปคอยรับใช้ก็ไปเถิดข้าไม่เอาด้วยหรอกนะข้ากลัว กลัวจะทำไม่ถูกใจจะถูกทำร้ายจนตายเช่นสาวใช้ของฮูหยินก่อนจะเข้ามาอยู่ที่เรือนแห่งนี้นะสิ"

"จริงหรือ? เจ้ารู้อะไรมาช่วยเล่าให้พวกข้าฟังที"

"ข้าไปเดินที่ตลาดฝั่งเรือนตระกูลสวี่เขาลือกันให้แซ่ดว่าคุณหนูใหญ่สวี่หยางลงโทษสาวใช้อย่างโหดเหี้ยมเพียงเพราะนางทำน้ำแกงหกเท่านั้นเอง เห็นเขาว่ากันว่านางให้บ่าวทุบตีก่อนจะจับยาพิษกรอกปาก ตาเหลือกตาค้างน้ำลายฟูมปากเลยล่ะเอ่ยมาแล้วก็น่ากลัวเหลือเกิน ฮึ่ย!! ข้าไม่ไปรับใช้เป็นอันขาด "

สวี่หยางที่ยืนฟังอยู่ถึงกับชะงักเล็กน้อย ไม่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับจี๋เสียงจะเลื่องลือขนาดนี้ แถมยังมีการเอ่ยว่านางเป็นคนทำสาวใช้อีก สวี่หยางกัดฟันกรามดวงตาเขม็งเดินเข้ามาพลางเอ่ยถามสาวใช้ที่กำลังเอ่ยถึงตนอยู่จนสาวใช้ในโรงครัวสะดุ้งตกใจกลัวกันยกใหญ่

"ผู้ใดที่เล่าให้เจ้าฟังหรือ? แม้ว่าจะมีเรื่องจริงในข่าวลือแต่ก็มีส่วนไม่จริงพวกเจ้าอยากฟังหรือไม่ว่าข้าทำเช่นไรกับสาวใช้ปากดีที่เอ่ยลับหลังผู้เป็นนาย ข้าใช้น้ำร้อนราดปากก่อนจะใช้เหล็กจี้ไฟร้อน ๆ ดาดลงที่ลิ้นสาวใช้ที่เอ่ยเรื่องนายจะได้ไม่มีสิทธิ์ได้เอ่ยวาจาอีกต่อไป"

น้ำเสียงเรียบเฉยแต่ทว่ากลับมีพลังน่ากลัวแสดงอยู่ในนั้นสาวใช้ยืนตัวสั่นเทารีบคุกเข่าลงต่อหน้าพร้อมเอ่ยวาจาขอโทษทันที