19 | คุณมังกรมองพี่พราวขนาดนี้มดขึ้นห้องครัวแล้วนะคะ

กอหญ้าลืมตาค้าง เมื่อสายตาของเธอปะทะเข้ากับอกขาวของคนด้านข้าง ไม่ผิดแน่ ราชันย์ที่กำลังหลับอยู่ข้าง ๆ โดยที่เธอกำลังนอนทับแขนแกร่งของเขาอย่างไม่รู้ตัว แต่เวลาที่เขาหลับไม่มีพิษมีภัยแบบนี้ก็ดูน่าหลงใหลดีจริง ๆ เธอมองใบหน้าของเขาอย่างไม่ละสายตา

“มองขนาดนี้อยากได้รางวัลสักหน่อยมั้ย”

“คุณราชันย์”

“ทำไม? สีหน้าเปลี่ยนไวจังนะ”

เธอขยับตัว ดันตัวเองลุกขึ้นนั่งแทบจะทันที ราชันย์เองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาลุกขึ้นมาสะบัดแขนข้างที่เธอหนุนเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองหน้าเธอนิ่ง ๆ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไร เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นบิดร่างกาย

“คุณราชันย์อยากทานอะไรเป็นอาหารเช้าคะ”

“เธออยากทานอะไรก็ทำมาเลย อ่อ! ทำเผื่อมังกรกับพราวฟ้าด้วยละกัน”

“พี่พราวยังไม่กลับหรอคะ”

เธอไม่รอให้ราชันย์ที่กำลังอ้าปากจะตอบคำถามเธอ ได้ส่งเสียงตอบ เธอรีบวิ่งออกจากห้องนอนไปทันที ที่ได้ยินว่าพราวฟ้ายังอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้สึกชอบพราวฟ้าเอามาก ๆ อาจเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่งก็ว่าได้

เมื่อเธอออกมาด้านนอกก็เห็นพราวฟ้ากำลังทำอาหารอยู่ในครัว และมีมังกรที่นั่งเท้าคางมองเธอทำอาหารอยู่ไม่ไกล ภาพที่เห็นทำให้กอหญ้าเผลอยิ้มออกมาอย่างชอบใจ ก่อนจะเดินเข้าไปขัดจังหวะสายตาของมังกร ด้วยการยืนโน้มหน้าไปมองมังกรช้า ๆ แต่ก็ไม่แม้แต่จะแรกความสนใจของเขาที่ตั้งอกตั้งใจมองพราวฟ้าได้เลยเธอหันไปมองพราวฟ้าสลับกับมองมังกรที่ตอนนี้ยิ้มจนแก้มปริ ก่อนที่เขาจะเห็นเธอที่ยืนจ้องหน้าเขาสลับกับพราวฟ้าไปมาด้วยอาการตกใจจนแทบจะหงายหลัง

“คุณมังกรมองพี่พราวขนาดนี้มดขึ้นห้องครัวแล้วนะคะ”

“ก็พราวฟ้าสวยมากเวลาทำอาหารนี่นา”

“พบคนคลั่งรักแล้วหนึ่ง”

“กอหญ้าไม่ต้องเรียกคุณหรอก เรียกพี่มังกรแล้วกัน”

“จะดีหรอคะ”

“ดีสิ เราเรียกพราวฟ้าว่าพี่ ก็ต้องเรียกพี่ว่าพี่สิ”

“กอหญ้าจะพยายามนะคะ”

เธอยิ้มหวานให้มังกรก่อนจะเดินเข้ามาดูพราวฟ้าที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหาร พราวฟ้าหันมายิ้มหวานให้เธอ ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ผักที่กองอยู่ด้านหน้าเป็นเชิงบอกให้กอหญ้าช่วยจัดการให้หน่อย กอหญ้าเห็นดังนั้นก็พยักหน้าให้เธอ เดินไปล้างมือก่อนจะหันมามองที่กองผักทั้งหลาย

“พี่พราวจะทำอะไรคะ กอหญ้าจะได้หั่นถูก”

“อันนั้น อันนั้น แล้วก็อันนั้น พี่จะผัดจ๊ะ ส่วนกองนู้น นู้น และก็นั่น พี่จะทำต้มจืด”

“โอเคค่ะ ไว้ใจลูกมือคนนี้ได้เลย”

ทั้งสองคนลงมือเตรียมวัตถุดิบจนเรียบร้อยอย่างตั้งอกตั้งใจ โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่ามีผู้ชายสองคนกำลังจ้องเธอทั้งคู่อยู่ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข ทั้งสองคนมองตามพราวฟ้าและกอหญ้าไปมา ราวกับผู้ชายที่เจอของที่ชื่นชอบมาก ๆ เช่นนั้นก็ไม่ปาน

“เรียบร้อย! หอมไหมคะเฮีย”

“หอมมากเลยครับพราว ต้องอร่อยมากเหมือนเดิมแน่ ๆ”

“งั้นเฮียกับราชันย์เลิกตาหวานเยิ้ม แล้วเก็บน้ำลายที่ทำท่าจะหก เดินไปนั่งรอที่โต๊ะดี ๆ นะคะ”

“กอหญ้า ช่วยพี่ยกอาหารหน่อยนะ”

กอหญ้ายิ้มให้เธอแทนคำตอบ ก่อนจะเดินไปเปิดหม้อต้มจืดผักรวม ทันทีที่ฝาหม้อเปิดออกกลิ่นที่ปะทะจมูกเธอกลับทำให้เธอต้องเบ้หน้าออกอย่างทันควัน มือเล็ก ๆ ยกฝาหม้อปิดทันที

“พี่พราว ต้มจืดกลิ่นแปลก ๆ หรือเปล่าคะ”

“หืม กลิ่นแปลก ๆ หรอ ไหนพี่ดูหน่อย”

พราวฟ้าเดินมาเปิดหม้อดมกลิ่น ก่อนจะตักออกมาใส่ถ้วยเล็กเพื่อชิมรสชาติ ซึ่งทุกอย่างก็ปกติ กลิ่นก็หอมเหมือนปกติที่เธอทำ พราวฟ้ายืนทำหน้างง หันไปมองหน้ากอหญ้าที่ตอนนี้ทำหน้าเหยเก ใบหน้าซีดลงเล็กน้อย พราวฟ้าส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบว่าทุกอย่างปกติ เธอเห็นกอหญ้ายิ้มให้เธอเล็กน้อยเท่านั้น

“งั้นกอหญ้าไปยกข้าวสวยแล้วกันนะ เดี๋ยวอันนี้พี่ยกไปเอง”

“ค่ะ”

พราวฟ้ามองตามกอหญ้าอย่างสงสัย ก่อนจะหันกลับมาดมกลิ่นต้มจืดอีกครั้ง ตักใส่ถ้วยพร้อมกับเดินไปตั้งโต๊ะอาหารทันที กอหญ้าถือจานข้าวมาวางให้ทุกคน ก่อนจะยืนมองถ้วยต้มจืดด้วยหน้าแหย ๆ เธอนั่งลงมองกับข้าวที่เมื่อครู่ตั้งใจทำอย่างสุดความสามารถ ด้วยอารมณ์ที่เรียกได้ว่าแทบไม่อยากอาหารเลยก็ว่าได้

“ต้มจืดใส่อะไรแปลก ๆ หรือเปล่า ทำไมกลิ่นมันแปลก ๆ”

“แปลกยังไงวะ กลิ่นปกติดีนะ”

“เออ สงสัยไม่ค่อยสบายมั้ง จมูกได้กลิ่นเพี้ยน ๆ”

เมื่อทานอาหารเรียบร้อยแล้ว พราวฟ้ากับกอหญ้าก็เก็บจานชามมาจัดการล้างจนเรียบร้อย ทั้งคู่เดินมานั่งเปิดทีวีดูที่โซฟากลางห้อง กอหญ้าเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคล้ายจะไม่สบายเพราะรู้สึกมึนหัว และง่วงเอามาก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอหลับตาลงเล็กน้อย ก่อนที่จะเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

“เฮีย พราวจะออกไปซื้อผลไม้ด้านล่างคอนโดสักหน่อย เอาอะไรไหมคะ”

“เดี๋ยวเฮียไปเป็นเพื่อน”

ทั้งคู่เดินลงมายังร้านขายผลไม้ด้านล่างคอนโด เธอเดินเลือกซื้อผลไม้ที่อยากได้ ก่อนที่สายตาเธอจะเหลือบไปเห็นมะม่วงลูกโตที่ดูท่าจะเปรี้ยวน่าดู เธอหยีหน้าทันที ก่อนจะซื้อมะม่วงลูกนั้นมาด้วย และเพิ่มอีกหลายลูก มังกรมองพราวฟ้าสลับกับมะม่วงในมือเธอก่อนจะเอื้อมไปหยิบมาชิ้นหนึ่ง

“หึย! เปรี้ยวมากเลย พราวกินได้หรอ”

“พราวไม่ได้ซื้อมากินเองสักหน่อย พราวเอามาฝากกอหญ้า เผื่อน้องอยากกิน”

“กอหญ้าจะกินได้หรอ มันเปรี้ยวมากเลยนะ เอาไปคืนเถอะ”

“เฮีย เมื่อเช้ากอหญ้าก็บอกว่าต้มจืดกลิ่นแปลก ๆ แล้วสังเกตน้องแทบไม่ทานอะไรเลยนะเฮีย ราชันย์เองก็บอกว่ากลิ่นต้มจืดแปลก ๆ เฮียมันกลิ่นแปลกจริง ๆ หรอ”

“คิดมากน่าพราว เฮียไม่เห็นว่ากลิ่นมันจะแปลกยังไง หอมเหมือนที่พราวทำให้เฮียทานบ่อย ๆ ปกติเลยนะ”

“สงสัยพราวจะคิดมากไป ไหน ๆ ก็ซื้อมาแล้วไม่คืนละเฮีย เราขึ้นไปกันเถอะ”