ตอนที่ 5 เปลี่ยนแปลงตัวเอง

ตอนที่ 5 เปลี่ยนแปลงตัวเอง

เสี่ยวหลงรู้สึกสายตาอาฆาตของเจี่ยหยางที่มองเธออยู่ ตอนนั้นแม่ถังได้เอ่ยขึ้นเพื่อจัดการเรื่องวุ่นวายตอนนี้

“เอาล่ะ ๆ อย่าให้เกิดเรื่องวุ่นวายแต่เช้าเลย เสี่ยวถังนำชามน้ำแกงไปเก็บแล้วเปลี่ยนชามใหม่มา อย่าให้เกิดขึ้นอีกครั้งที่สองอีก” แม่ถังกวาดสายตาจ้องมองอย่างตำหนิและเหมือนข่มขู่เสี่ยวถงอีกคน เธอพยักหน้านำชามไปเปลี่ยน ทำไมไม่เหมือนที่เธอคิดเอาไว้เลยล่ะ ทำไมเรื่องที่จบง่ายๆ แบบนี้ แต่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ เปลี่ยนชามและตักน้ำแกงในหม้อให้ซินอี๋อีกครั้ง เสี่ยวถงนั่งมองทุกคนกินข้าวต่อ จนกินอิ่มแม่ถังชวนซินอี้ไปที่ห้องน้ำชาต่อ เสี่ยวถงเก็บชามไปล้างเหมือนหน้าที่ของเธอทุกวัน

เจี่ยหยางเดินเข้ามากระชากแขนเธอจนชามในมือของเธอหล่นล่วงลงพื้น

เพล้ง!!

“ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าหย่าทำอะไรซินอี๋็ เธอนี่ร้ายไม่เปลี่ยน ไม่กลัวคำขู่ของฉันเลยใช่มั้ย?”

“โอ๊ย !!ฉันเจ็บนะ.. ทำไมคิดว่าเป็นฉันที่เลวร้ายทำเรื่องแบบนั้น หรือเพราะความรักของคุณที่มีต่อซินอี๋มีมากจนมองไม่เห็นความจริง คนที่ร้ายคือซินอี๋ต่างหาก ฉันเหนื่อยเต็มทน ไม่อยากจะอยู่ที่นี่เป็นสาวใช้ของบ้านหลังนี้แล้ว คุณลงชื่อในใบหย่าให้ฉันเถอะ ตอนนี้หัวใจของฉันไม่มีคุณอีกต่อไป หย่าให้ฉันแล้วฉันจะไม่เอาอะไรของบ้านถังไปสักชิ้นเดียว ในเมื่อใจของคุณมีซินอี๋ แม่ถังก็ชื่นชอบเธอ ฉันพร้อมจะออกไปจากที่นี่เอง” เสี่ยวถงหมดความอดทนขึ้นเสียงใส่เจี่ยหยางพร้อมจ้องมองหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว

“ฮึ ทำเรื่องผิดแล้วคิดจะหนีหรือไง ไม่รักฉันอย่างนั้นเหรอ ฉันจำได้ว่าเราไม่เคยรักกันมาตั้งแต่แรกแล้ว หรือว่าเธอรักฉันฝ่ายเดียวมิน่าล่ะถึงทนอยู่ แต่ว่าฉันจะไม่ยอมหย่ากับเธอง่าย ๆ หรอกนะ เธอจะต้องชดใช้ที่ทำกับซินอี๋” เสี่ยวถงคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยเธอไปทำอะไรให้ให้ซินอี๋กัน จนเขาเจ็บใจแค้นไม่ยอมปล่อยเธอไป

“ในเมื่อไม่รักกันคุณจะยื้อฉันไว้ทรมานทำไม อีกอย่างฉันไม่เคยไปทำอะไรให้ซินอี๋เลยสักครั้ง” 

“เธอลืมไปแล้วหรือสิ่งที่เธอทำกับซินอี๋ ซินอี๋ต้องทนเจ็บปวดหัวใจมาตลอด 3 ปี เธอจะต้องปวดร้าวแค่ไหนที่เห็นคนที่รักแต่งงานกับคนอื่นและมีผู้หญิงอื่นเคียงข้างตลอดแบบนี้ ทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอ หากเธอช่วยปฏิเสธพ่อของฉัน เรื่องแต่งงานก็คงไม่เกิดขึ้น อย่าหวังว่าจะได้ความรักจากฉันและอย่าหวังว่าฉันจะหย่าให้เธอง่าย ๆ สำนึกตัวเองและอยู่ที่นี่ด้วยความรู้สึกผิดนี้ไปซ่ะ” เขาสะบัดมือออกจากแขนของเธอจนร่างเล็กเซถลาแทบล้มกับพื้น เขาไม่สนใจแม้แต่น้อยแถมยังเดินหนีไปทันทีที่พูดจบ

“เป็นบ้านที่น่าปวดหัวจริง ๆ ไม่เข้าใจสักนิดหย่าไปเสียก็จบ แล้วกล่าวหาว่าฉันเป็นคนที่ทำร้ายจิตใจของซินอี๋ทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดฉันสักนิด ฮึ เอาสิในเมื่อไม่หย่าต่อจากนี้ฉันจะเป็นโม่เสี่ยวถงคนใหม่และจะไม่มีโม่เสี่ยวถงที่อ่อนแอยอมคน และทำงานบ้านคนนี้อีกต่อไป” เสี่ยวถงดึงผ้ากันเปื้อนออกพร้อมเดินไปที่ห้องของเธอโดยไม่สนใจถ้วยชามที่หล่นอยู่พื้น

ไม่รักแต่ไม่ยอมหย่าเสี่ยวถงจนใจจึงตัดสินใจเลือกที่จะทำตัวเป็นสะใภ้ใหญ่บ้านถังอย่างเต็มตัว เริ่มแรกคือการเปลี่ยนแปลงตัวเองให้สวยสดงดงาม เสื้อผ้าหน้าผมทุกอย่างที่เคยอยู่บนเรือนร่างนี้เธอจะจัดการใหม่หมด เสี่ยวถงนำตู้ไม้ออกมาจากตู้เสื้อผ้า เงินจำนวนหนึ่งที่เธอมีอยู่เป็นสินเดิมและเงินที่บ้านถังให้ทุกเดือน เธอแทบไม่เคยได้ใช้มันต่อจากนี้เธอจะใช้โดยไม่เสียดาย ดีกว่าตายแล้วไม่ได้ใช้เงินเหมือนชีวิตที่แล้ว

เสี่ยวถงออกมาจากบ้านเดินหาร้านทำผมตัดผมทรงใหม่ เลือกซื้อเสื้อผ้าอย่างสนุกสนานตื่นตาเมื่อออกมาจากบ้านเห็นยุคสมัยที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“เดิมทีร่างนี้ก็สวยมากอยู่แล้วเพียงแต่ไม่ค่อยได้แต่งตัว ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเอาแต่ทำงานบ้าน เพียงแค่แต่งนิดแต่งหน่อยออกมาสวยขนาดนี้ เจี่ยหยางไม่สนใจใครว่าฉันจะสน ดูสิตอนนี้สายตาชายอื่นมองมาแทบจะสิงฉันอยู่แล้ว” เสี่ยวถงจ้องมองตนเองผ่านกระจกเมื่อตัดผมและลองให้ช่างแต่งหน้าให้เธอ สายตาผู้ชายที่เดินผ่านร้านเสริมสวยต่างพากันจ้องมองกันใหญ่

“ทรงผมเหมาะกับเธอจริง ๆ เลย คิดไว้ไม่มีผิดแต่งหน้าบาง ๆ ยิ่งสง่าขึ้น เธอใช่สะใภ้ใหญ่บ้านถังหรือเปล่าหรือว่าฉันจำผิดคน?” เจ้าของร้านทำผมพูดขึ้นด้วยความชื่นชมที่สามารถแปลงร่างให้เสี่ยวถงเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

“ฉันคือสะใภ้ใหญ่บ้านถัง เมื่อก่อนเพราะแม่สามีใจร้ายเอาแต่ใช้งานฉันสารพัด ไม่มีแม้กระทั่งสาวใช้ในบ้าน งานทุกอย่างเป็นหน้าที่ของฉัน ตอนนี้ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว จึงเลือกที่จะรักตัวเอง รู้จักที่ว่าจ้างสาวใช้มั้ยฉันจะเจียดเงินตัวเองจ้างสาวใช้ให้ไปทำงานที่บ้านถัง ” เสี่ยวถังไม่รู้ว่าจะต้องหาจ้างสาวใช้ที่ไหนจึงลองเอ่ยถามเจ้าของร้านทำผม

“อะไรกันร่ำรวยขนาดนั้นแต่ขี้เหนียวถึงขั้นใช้งานสะใภ้ใหญ่ไม่สมกับเป็นคุณนายตระกูลถังเลย ที่ตลาดมืดมีหญิงสาวที่มาจากชนบทหางานกันอยู่มากมายลองไปที่นั่นสิไม่แน่อาจจะเจอสาวใช้ที่ถูกใจ ”

“ขอบคุณมากนะเจ๊ ทั้งหมดเท่าไหร่”

“50 หยวนจ๊ะ” เสี่ยวถงจ่ายเงินเดินออกมาจากร้านทำผมในมือถือของพะรุงพะรังเงยหน้ามองท้องฟ้านี่ก็น่าจะเที่ยงแล้ว เธอเดินทางไปที่ตลาดมืดตามที่เจ๊ร้านทำผมบอก สองข้างทางเต็มไปด้วยของที่หายากและผิดกฎหมายในยุคนี้มากมาย สายตาของเสี่ยวถงหันไปเจอหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับชิงเหมยนั่งกอดเข่าตนเองอยู่ข้างถนนหน้าตามอมแมมร่างกายสั่นเทาด้วยความหิวโหย เธอเลือกเดินเข้าไปหาด้วยความสงสาร

“มานั่งทำอะไรตรงนี้ั ไม่มีบ้านให้กลับหรือ”

“พี่สาวคนสวย ฉันไม่มีที่ไปฉันถูกหลอกจากคนที่รัก เขาบอกจะพามาหางานทำหวังสร้างตัวนำเงินไปแต่งกันตามที่พ่อแม่ต้องการแต่ว่าเขาเลือกที่จะหลอกฉัน มาขายตัวฉันไม่อยากทำจึงหนีออกมาและไม่มีเงินพอจะกลับไปสู้หน้าพ่อแม่ อึก ๆ” ร่างบางสะอึกสะอื่นไห้ออกมายิ่งทำให้เสี่ยวถงสงสารทำไมชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย

“ไม่ต้องร้องนะมาเถอะไปอยู่กับฉัน งานในบ้านเธอพอทำเป็นมั้ย ?”

“พี่สาวฉันดีใจที่สุดเลย ไม่ว่างานบ้านอะไรฉันทำได้ทุกอย่าง คนบ้านนอกอย่างฉันหุงข้าวทำกับข้าวได้ทุกอย่าง” ร่างเล็กรีบปาดน้ำตาดวงตาเป็นประกาย ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ

“แต่ว่าคนที่นั่นไม่ได้ใจดีนักหรอกนะ ฉันเป็นสะใภ้ใหญ่ ถูกรังแกและต่อว่าไม่ต่างจากเธอนักหรอก แต่ไม่ต้องกลัวต่อจากนี้ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาด่าอีกขอแค่เธอทำงานด้วยความซื่อสัตย์และจริงใจฉันจะปกป้องเธอเอง”

“ชีวิตของฉันมีพี่สาวเป็นแสงสว่างต่อจากนี้ฉันจะทำงานให้พี่สาวอย่างเต็มกำลังและซื่อสัตย์กับพี่ทุกอย่างค่ะ” เมื่อพูดคุยกันเสร็จเสี่ยวถงได้พาหญิงตัวเล็กกลับเข้าบ้านถังเธอมีชื่อว่าลี่ไป๋