ตอนที่ 4 หย่าให้ฉันสิ

ตอนที่ 4 หย่าให้ฉันสิ

ทั้งสามพากันเดินเข้ามาในบ้านพูดคุยหัวเราะราวกับว่าเป็นครอบครัวเดียวกับ ชิงเหมยยืดกอดอกเบะปากไม่พอใจสิ่งที่แม่กับพี่ชายทำกับดีกับคนที่ไม่เคยทำอะไรให้ครอบครัวด้วยซ้ำ คนที่คุณแม่กับพี่ชายควรจะทำดีด้วยคือพี่สะใภ้ต่างหาก

“คิดว่าแขกที่ไหนมา รีบตื่นแต่เช้ามาต้อนรับเหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่ที่แท้ก็แค่พี่ซินอี๋ จะมาที่นี่ทำไมบ่อย ๆ พี่ชายของฉันต้องแต่งงานแล้ว เข้าบ้านชายมีภรรยาอย่างนี้สมควรหรือ” ชิงเหมยพูดออกมาอย่างไม่สนใจว่าคนที่ฟังจะรู้สึกอย่างไร จนแม่ถังรีบเดินเข้ามาหยิกแขนของชิงเหมย

“ชิงเหมยทำไมลูกถึงพูดกับพี่ซินอี๋แบบนั้น รีบขอโทษเดี๋ยวนี้เลยนะ เสียมารยาทจริง ๆ ”

“โอ๊ย คุณแม่ฉันเจ็บนะ ฉันนะมีมารยาทกับคนที่มีมารยาทกับฉันเท่านั้นแหละ ฉันไม่ขอโทษใครทั้งนั้น” ชิงเหมยพูดพร้อมจ้องหน้าของซินอี๋ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องกินข้าว ใบหน้าของซินอี๋ซีดเซียวแม่ถังรีบเดินเข้าไปจับมือของซินอี้เพื่อปลอบใจ

“หนูซินอี๋อย่าใส่ใจชิงเหมยเลยนะ เธอยังเด็กอยู่ยังไม่เข้าใจและอ่อนต่อโลก ไปที่ห้องกินข้าวกันเถอะ หลังกินข้าวเสร็จเราไปที่ห้องนั่งเล่นดื่มน้ำชาพูดคุยกันสักหน่อยวันนี้ป้ามีเครื่องเพชรมาใหม่อยากให้หนูซินอี๋ช่วยดูหน่อยว่าควรจะเก็บเอาไว้หรือขายกินกำไรดี”

“ได้ค่ะคุณป้า ฉันไม่ถือสาชิงเหมยหรอกค่ะ เพราะทุกคำที่เธอพูดมาล้วนเป็นความจริง”

“ซินอี๋เธอไม่ต้องไปฟัง เดี๋ยวฉันจะจัดการชิงเหมยให้เองเธอคงถูกเสี่ยวถงเป่าหูมาสินะ ถึงได้มีท่าทีรังเกียจและยังนิสัยเสียไร้มารยาทแบบนี้” เจี๋ยหยางใบหน้าคิ้วขมวดเข้ากันอย่างตึงเครียด ปลอบหญิงที่รักก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวเพื่อจัดการกับเสี่ยวถง เขาไม่เชื่อหรอกว่าน้องสาวของเขาจะพูดแบบนี้เอาเองนอกจากเสียว่าจะถูกเสี่ยวถงเป่าหูและสอนให้เธอเกลียดซินอี๋

เสี่ยวถงจัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้วเธอเดินเข้าครัวเพื่อนำถ้วยชามออกไป สองหูของเธอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว มือหนาจับแขนของเธออย่างแรง

“เธอสอนอะไรชิงเหมย เธอแค่น่ารังเกียจคนเดียวก็พอแล้วยังมีหน้าสั่งสอนให้น้องสาวของฉันรังเกียจซินอี๋อีกหรือ ? ฉันขอเตือนเธอเอาไว้ตรงนี้เลยนะ อย่าได้แตะต้องซินอี๋เด็ดขาด” เสี่ยวถงแสยะยิ้ม เขาไม่เคยถามอะไรก่อนเลยจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่เธอไม่เคยได้ทำอะไรทำไมต้องมาต่อว่าถึงในครัว เสี่ยวถงเงยหน้ามองชายตรงหน้าด้วยสายตาจ้องเขม็ง

“ฉันไม่เคยสอนหรือสั่งให้ชิงเหมยไปทำอะไรทั้งนั้น หยุดหาเรื่องกันสักที ถ้าหวงนักห่วงหนาก็ไปอยู่กับซินอี๋เสียเลยสิ ..” เจี่ยหยางตระตุกยิ้มมุมปาก เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของเสี่ยวถงสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดแบบนี้ออกมา

“เธอต้องการประชดฉันใช่มั้ย ห่ะ!! คิดว่าฉันไม่กล้าทิ้งเธอไม่กล้าหย่ากับเธอเพราะเป็นคำขอสุดท้ายของคุณพ่อหรือไง ถึงกล้าพูดออกมาแบบนี้”

“ฉันไม่เคยกลัว เอาสิหย่าให้ฉันสิฉันจะได้ออกจากบ้านหลังนี้แล้วออกไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่โดยไม่ต้องทนทุกข์ใจอยู่กับผู้ชายที่ไม่เคยสนใจใยดีฉันเลยสักนิด” เจี่ยหยางกัดฟันกรามแน่นบีบแขนของเธอแรงมากกว่าเดิม ตั้งแต่อยู่กันมา 3 ปี ไม่ว่าเขาจะต่อว่าเธอขนาดไหน เธอไม่เคยพูดคำว่าหย่าเลยสักครั้ง ทำให้เขาหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก

“อย่ามาปากดีพูดเรื่องนี้อีก รีบยกจานไปที่ห้องกินข้าวก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” เสี่ยวถงกัดริมฝีปากข่มความเจ็บเอาไว้ และไม่เข้าใจชายที่อยู่ตรงหน้าสักนิด ในเมื่อไม่รักทำไมเขาถึงไม่หย่าให้เธอแต่ยังไงเธอก็ไม่ยอมแพ้เพียงแค่นี้หรอก หลังจากที่เจี่ยหยางเดินจากไป เสี่ยวถงถกแขนเสื้อขึ้นมองดูรอยแดงที่แขนเป็นริ้ว ๆ เขาโมโหเธอถึงขนาดนี้เพียงเพราะเธอพูดถึงเรื่องหย่าอย่างนั้นหรือ เป็นผู้ชายที่เดาทางยากจริง ๆ ร่างเล็กรีบยกชามไปที่ห้องกินข้าว ได้ยินเสียงพูดคุยสนุกสนานของแม่ถังที่กำลังพูดคุยกับซินอี๋อย่างถูกคอ ต่างจากที่เธอคุยกับเสี่ยวถง แม้แต่รอยยิ้มยังไม่เคยมีให้เธอด้วยซ้ำ เวลาทำอะไรให้เหมือนทำไม่เคยถูกใจสักอย่าง ได้กลับมาเพียงแค่สายตามองดูถูกเหยียดหยามและคำด่าทอ

‘ชอบมากสินะซินอี๋คนนี้ อีกไม่นานแล้วล่ะฉันจะทำให้เธอเข้ามาเป็นสะใภ้อย่างที่ทุกคนต้องการเอง’ เสี่ยวถงคิดในใจก้มหน้าเดินเข้าไปพร้อมวางจานลงต่อหน้าทุกคน

“พี่สะใภ้ให้ฉันช่วยนะคะ ลำบากพี่แล้วต้องหาเตรียมอาหารต้อนรับฉันแบบนี้” ซินอี๋รีบลุกขึ้นจะไปช่วยเสี่ยวถงตักข้าว เจี่ยหยางรีบสั่งให้เธอนั่งลงทันที

“ซินอี๋เธอเป็นแขกของบ้านเรา ไม่ต้องทำอะไรนั่งรอและกินให้อร่อยเถอะ เรื่องนี้เป็นงานของเสี่ยวถงอยู่แล้ว”

“ฮึ พี่เสี่ยวถงก็ไม่ใช่สาวใช้เสียหน่อย อีกอย่างพี่เสี่ยวถงเป็นถึงสะใภ้ใหญ่แทนที่จะได้นั่งรอกินข้าวสบาย ๆ เหมือนทุกคนทำไมต้องเป็นเธอที่ทำงานแบบนี้ไม่ยุติธรรมสักนิด คุณแม่ฉันไม่หิวขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ พี่เสี่ยวหลงฉันไปก่อนนะ” ชิงเหมยไม่อาจจะทนนั่งฟังและเห็นเรื่องไม่ยุติธรรมนี้ จึงเลือกที่จะออกไปจากบ้านก่อน

“ชิงเหมยเธอจะเกินไปแล้วนะ ติดกับเสี่ยวถงจนเกินไปเอานิสัยของเธอมาใช้หรือไงกัน ถ้าทำตัวไม่ดีฉันจะหักเงินค่าขนม” เจี่ยหยางตวาดขึ้นเสียงใส่น้องสาวแต่มีหรือที่ชิงเหมยจะสนใจเธอเดินหนีออกไปทันที จนแม่ถังส่ายหน้าไปมา

“ปล่อยน้องไปเถอะ หนูซินอี๋เองก็อย่าใส่ใจ นั่งลงเถอะส่วนเธอรีบตักข้าวเสียสิ ยืนนิ่งทำอะไรอยู่ ”

“ค่ะคุณแม่” เสี่ยวถงรีบตักข้าวใส่จานให้ทุกคน ก่อนที่เธอจะนั่งลงที่เก้าอี้ของเธอ สายตาของเธอคอยเหลือบมองอย่างจดจ้องว่าเมื่อไหร่ที่ซินอี๋จะตักน้ำแกงกิน ทันใดนั่นเองนั่นเองซินอี๋ซดน้ำแกงคำใหญ่ ทว่ากลับกระฉูดออกมาเต็มโต๊ะไปหมด

“ฟู้ดดด!!” 

“อุ้ย!! คุณป้า พี่เจี่ยหยางฉันขอโทษนะคะที่เสียมารยาทแบบนี้ น้ำแกงของฉันมันเค็มจนฉันไม่อาจจะกลั้นมันเอาไว้” ใบหน้าของซินอี๋ตื่นตระหนกตกใจเมื่อทำเรื่องน่าอายบนโต๊ะอาหาร เสี่ยวถงแอบหัวเราะในใจเพราะเธอเลือกใส่เกลือในน้ำแกงถ้วยของซินอี๋

“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง นังเสี่ยวถงแกแกล้งหนูซินอี๋ใช่มั้ย ”

“แม่ถังฉันจะแกล้งน้องซินอี๋ได้ยังไงกันคะ ในเมื่อทุกคนกินน้ำแกงแต่ไม่มีใครรู้สึกอะไรสักนิด เมื่อครู่ฉันเห็นแม่ถังซดคำใหญ่ไม่เห็นว่าจะแสดงสีท่าอาการเค็มเลยสักนิด ซินอี๋ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉันที่ ฉันแย่งเจี่ยหยางมาจากเธอ เลยคิดจะกลั่นแกล้งหาเรื่องให้ทุกคนในบ้านต่อว่าและรังเกียจฉัน แม้ว่าเธอไม่ทำแบบนี้ทุกคนล้วนเข้าข้างเธออยู่แล้ว ฉันทำอะไรให้เธอเกลียดหนักหนา” ซินอี๋หน้าเหวอมากกว่าเดิม ตั้งแต่ที่เธอรู้จักเสี่ยวถงจะเป็นเธอทุกครั้งที่คอยกลั่นแกล้งและต่อว่า ทำไมครั้งนี้เสี่ยวถงสู้กลับแถมยังแสดงว่าเธอเป็นผู้ถูกกระทำแบบนี้

‘ก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนี้แกล้งทำอ่อนแอมาโดยตลอดเลยสินะ ฮึ คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะไม่ทันเธอหรือไง คิดจะใส่ร้ายกันเธอคิดผิดแล้วเสี่ยวถง’ ซินอี๋คิดในใจก่อนจะบีบน้ำตาให้เอ่อนองเต็มดวงตา หันไปมองเจี่ยหยางกับแม่ถัง

“พี่เจี่ยหยางฉันไม่เคยทำแบบนั้นจริง ๆ นะ ฉันไม่เคยคิดจะแย่งพี่กลับคืนมาและไม่เคยนึกเกลียดชังพี่สะใภ้ด้วยซ้ำ แต่น้ำแกงของฉันวันนี้มันมีรสชาติเค็มจริง ๆ พี่สะใภ้ไม่ชอบฉันเกลียดฉัน ใส่ร้ายฉัน ต่อจากนี้ฉันจะไม่มาที่นี่เพื่อสร้างความลำบากใจให้ทุกคนอีก”