ตอนที่5.

ตอนที่5.

เจคอปพยักรับยิ้มๆ จนเมื่อนางจารุวรรณออกจากห้องไปเขาจึงหันมามองหญิงสาวที่นั่งทำตาแป๋วอยู่อย่างขบขัน

“เคยดูแลคนเจ็บคนป่วยตอนไหนน่ะเรา”

“ก็ตอนนี้แหละค่ะ แหม.. งานแค่นี้ยอดทำได้ค่ะ เคยดูแลแม่ครูตอนเป็นไข้หนนึง” หญิงสาวบอกยิ้มๆ แล้วทำสีหน้าจริงจัง

“พี่เจคคะเมื่อกี้..”

“พี่เห็นแล้ว..” เจคอปบอกพลางก้มลงหอมแก้มเหี่ยวย่นของคุณยายอย่างแสนรัก

“เจคสัญญานะครับว่าจะปกป้องคุณยายและจัดการกับคนที่ทำให้คุณยายต้องเป็นแบบนี้ให้สาสมกับความผิดของพวกมัน”

คุณยายน้ำตาคลอมองหลานชายสุดที่รักด้วยแววตารักใคร่ แล้วกลอกตามามองยอดนรีด้วยแววตาเช่นเดียวกัน

“ยอดก็สัญญาค่ะ ว่าหากยอดยังอยู่ไม่มีใครมาแตะต้องคุณยายได้ นับจากนี้ไป ยอดจะดูแลคุณยายเองนะคะ คุณยายจะต้องหายเป็นปกติแน่นอนค่ะ”

“เราคงต้องทำกายภาพให้กับคุณยาย พี่จ้างพยาบาลพิเศษมาด้วย พรุ่งนี้ก็คงมาถึง”

เจคอปบอกพลางไปยกถาดอาหารของคุณยายมาพิจารณา คุณยายเห็นถาดอาหารแล้วส่ายหน้าทำเสียงอืออาในลำคอเหมือนบอกว่าท่านไม่อยากกินอาหารในชามนั้น

ในขณะเดียวกันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนจะเปิดออก นางอรุณีก็ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมด้วยถาดอาหารเช้าของทั้งสอง

“ขอบคุณมากครับน้านี”

“ยินดีค่ะคุณเจค ขาดเหลืออะไรบอกน้าได้นะคะ”

“ครับ..”

เมื่อนางอรุณีออกไปแล้วเจคอปก็เดินมาดูอาหารอย่างพิจารณา ยอดนรีเองก็เดินเข้ามาดูเช่นกัน พลางเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย

“คิดว่าในอาหารมียาพิษหรือคะ” เจคอปมองหน้าเธอแล้วหัวเราะเบาๆ

“ตอนนี้พวกนั้นยังไม่กล้าขนาดวางยาเราหรอก”

“น่ากลัวเหมือนกันนะคะ อยู่แบบระแวงแบบนี้”

“ใช่.. แต่เราจะสามารถจัดการได้เร็วๆ นี้ เพราะถ้าอยู่นานเราเองจะลำบาก”

เจคอปพูดออกมาใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียด ยอดนรีก็พลอยเครียดไปด้วย ป้อนข้าวคุณยายกันเถอะ”

“เรากินพร้อมกันเลยก็ได้นะคะ คุณยายจะได้ไม่เหงาไง”

หญิงสาวเสนอความคิดแล้วหันไปมองคุณยายที่มองมาด้วยดวงตาเป็นประกาย

“นั่นเห็นไหม คุณยายอยากกินข้าวพร้อมกับเรา”

เจคอปหัวเราะเบาๆ แล้วยกโต๊ะตัวเล็กไปนั่งข้างเตียงและจัดที่สำหรับรับประทานอาหารร่วมกับคุณยาย ซึ่งผู้สูงวัยดูหน้าตาสดใสทีเดียว

ภาพที่พวกเขารับประทานอาหารกันอย่างมีความสุขนั้นตกอยู่ในสายตาของใครบางคนที่แอบมองผ่านช่องประตูที่เปิดแง้มๆ เอาไว้ ดวงตาคู่นั้นวาววับด้วยความเจ็บแค้นใจและในหัวก็กำลังคิดวางแผนชั่วร้ายด้วยใจที่เต็มไปด้วยความริษยา....

“มันจะกลับมาทำไมนะทุกอย่างกำลังจะลงตัวอยู่แล้วเชียว”

นายจรัญเอ่ยออกมาอย่างฉุนเฉียวเมื่ออยู่ลำพังกับภรรยาที่ก็มีท่าทางไม่ต่างกัน จะมีเพียงจารณเท่านั้นที่ดูท่าทางสบายๆ ไม่ยินดียินร้ายกับอะไรรอบกาย จนผู้เป็นแม่อดมองลูกชายอย่างหมั่นไส้ไม่ได้

“แกนี่ดูอารมณ์ดีจังนะไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลยรึไงที่ไอ้เจคมันกลับมา แล้วมันก็จะเอาทุกอย่างไปจากแกเนี่ย”

“ทุกอย่างที่แม่พูดถึง มันก็เป็นของพี่เจคเขาอยู่แล้วนี่ครับ เขาจะกลับมาเอาของเขาคืนก็ไม่แปลก”

จารณไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ พลางลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งถือแก้ววิสกี้รสเลิศเดินไปยังระเบียงกว้างที่มองเห็นทิวทัศน์งดงามเบื้องหน้าด้วยแววตาที่ผู้เป็นพ่อแม่อ่านไม่ออก

“แต่มันควรเป็นของแก ฉันอุตส่าห์หอบสังขารตัดขาดความเจริญมาอยู่ที่นี่ เพื่อจะได้ครอบครองเป็นเจ้าของที่นี่ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาชุบมือเปิบหรอก” นางจารุวรรณเอ่ยขึ้นอย่างฉุนเฉียวที่ลูกชายคนเดียวไม่ได้ดังใจ

“แกเองก็ควรจะทำตัวให้เป็นโล้เป็นพายกว่านี้หน่อยนะตาจิมไม่ใช่เที่ยวเล่นลอยชายไปวันๆ สมบัติทุกอย่างของ สิริพัฒน์พนา จะต้องเป็นของแก ไม่ใช่ของไอ้ฝรั่งขี้นกนั่น”

“เราก็ได้ส่วนของเรามาแล้วนี่ครับ หรือว่าแม่กับพ่อเอาไปทำอะไรหมด”

“ไอ้จิม” สองผัวเมียตะคอกลูกชายพร้อมกัน จารณหันมามองพ่อแม่ของตนยิ้มๆ ท่าทางยียวนเสียนัก ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง แต่ยังไม่วายพูดให้ผู้เป็นพ่อแม่ได้ฉุนเฉียวขัดใจ

“คนเราถ้าไม่รู้จักพอ ต่อให้ได้ทั้งเกาะ มันก็ไม่พอหรอกครับ”

“ไอ้ลูกนอกคอก นิสัยกวนประสาทแบบนี้มันได้ใครมานะ”

นางจารุวรรณกระฟัดกระเฟียดใส่สามี กระแทกตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มอย่างขัดเคืองใจ”

“นี่ถ้าคุณแม่ตายไปแล้ว มันจะไม่ยุ่งยากเหมือนตอนนี้เลย” นายจรัญเอ่ยขึ้นสีหน้าดูหมกหมุ่นครุ่นคิด

“ก็ใช่น่ะสิ แต่คุณแม่กลับไม่ตายมันเป็นไปได้ยังไง..”

เมื่อสามเดือนก่อนจู่ๆ คุณยายจำปูนก็เกิดอุบัติเหตุพลัดตกบันไดแม้ไม่ได้ตกลงมาหลายขั้น แต่ก็ทำให้ท่านเป็นอัมพาตอย่างที่เห็น แต่นอกจากนางกับสามีก็ไม่มีใครรู้ว่า เหตุใดคุณยายถึงได้ตกบันใด ตอนแรกนางก็แอบดีใจที่เห็นว่าคุณยายนั้นอาการสาหัส แต่ที่ไหนได้ ยายแก่หนังเหนียวกลับไม่ตายและยังความจำดีอีกด้วย เพียงแต่พูดไม่ได้ และนอนอยู่บนเตียงอย่างคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และทางตำรวจก็ยังคงควานหาตัวคนทำร้ายคุณยายอยู่ เพราะคุณยายให้การกับตำรวจว่านางถูกผลัก ทำไมนางให้การได้น่ะเหรอ ก็เพราะตำรวจมาสอบปากคำและตั้งคำถามต่างๆ ด้วยการให้นางกะพริบตาเป็นคำตอบว่าใช่หรือไม่ใช่น่ะสิ ทุกคนในคฤหาสน์หลังงามจึงตกเป็นผู้ต้องสงสัย แล้วเจคอปก็เป็นตำรวจฝีมือดีด้วย แม้จะเป็นเพียงอดีตก็เถอะ เพราะตอนนี้เขาถูกไล่ออกจากราชการแล้ว เพราะมีเรื่องชกต่อยกับผู้บังคับบัญชานั่นเอง ก็เลยซมซานกลับมาที่เกาะจำปูน

“ทุกอย่างกำลังจะลงตัวอยู่แล้วเชียว...” นางจารุวรรณคิดอย่างโมโห

“แล้วเราจะทำไงต่อ คุณแม่ไม่ตาย และพวกเราก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัย อีกตั้งหลายเดือนพินัยกรรมฉบับสุดท้ายจะถูกเปิดแล้ว ถ้าหากพินัยกรรมฉบับนี้เราไม่ได้อะไร เราก็จะไม่มีเหลืออะไรเลยนะคุณจา”

ผู้เป็นสามีพูดออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล แต่ไม่ได้เป็นกังวลกับอาการป่วยไข้ของผู้เป็นแม่แท้ๆ จนน่าแปลกใจ แต่ด้วยความละโมบทำให้นางจารุวรรณไม่ทันได้สังเกต

“ตอนนี้ยังคิดไม่ออก รอดูท่าทีไอ้เจคมันก่อน.. บางทีเราอาจจะต้องเปลี่ยนแผน”

นางสะบัดเสียงตอบพลางกอดอกหลับตานิ่งอย่างใช้ความคิด นายจรัญถอนใจออกมาหนักๆ นึกกังวลว่า คราวนี้ตนอาจจะไม่ได้อะไรจากผู้เป็นแม่เลยก็ได้ เพราะจากพินัยกรรมฉบับแรกที่เป็นการแบ่งสมบัติของบิดามารดาให้แก่ลูกหลานนั้นเขานั้นได้มามากโขทีเดียว มากกว่าน้องชายที่เสียชีวิตแล้วเสียอีก แต่นั่นมันไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากได้ที่สุด สิ่งที่เขาอยากได้มากที่สุดก็คือ เกาะจำปูนแห่งนี้นี่เอง และเขาจะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ ของคนที่ เขารัก...