ตอนที่8.

ตอนที่8.

ทางด้านยอดนรีเมื่อหลบหน้าเขาเข้ามาในห้องน้ำก็จ้องหน้าแดงก่ำของตัวเองอยู่ในห้องน้ำอย่างขัดเขินกับความใจกล้าบ้าบิ่นของตน บวกกับคำท้าทายแกมให้กำลังใจของจารณที่บอกกับเธอว่า สมัยนี้ผู้หญิงไม่ต้องรอให้ผู้ชายเป็นฝ่ายเริ่มหรอก หากมั่นใจว่าคนนี้คือใช่ คือคนที่เลือกก็รุกเสียเอง เปิดหน้าลุยเลยขืนชักช้าจะเสียโอกาสดีๆ ไป เพราะคนอย่างเจคอปนั้นเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบ ผู้หญิงที่ไหนก็อยากได้เขาอยากครอบครองเป็นเจ้าของเขา และแน่นว่า เธอไม่มีวันยอมให้ใครมาฉกเขาไปจากมือแน่นอน เจคอปจะต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้นชะนีหน้าไหนก็อย่าบังอาจมาแย่ง...

“แต่จำไว้อย่างนะยอด อย่าไว้ใจใครบนเกาะนี้..โดยเฉพาะคนในคฤหาสน์ หรือแม้แต่คนที่เหมือนไม่มีอะไรให้ต้องกลัว..”

แล้วยอดนรีก็อดที่จะนึกถึงคำพูดของจารณก่อนจะแยกจากกันไม่ได้ คำพูดนั้นหนักแน่นจริงจังและแฝงไว้ด้วยความห่วงใย จริงใจ...

“รวมทั้งพี่จิมด้วยหรือคะ”

“ใช่..” เขาตอบจริงจัง

“เพราะบางครั้ง คนเราก็อาจจะทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ต้องการก็ได้ และนั่นล่ะคือสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด..”

“พี่จิม..”

“จำไว้นะ อย่าลืม ระวังตัวให้ดีๆ และรีบทำตามฝันซะ..” ไม่วายที่เขาจะย้ำให้เธอทำในสิ่งที่ตัวเองวาดฝันและต้องการ

“มันคืออะไรกันนะ พี่จิมพูดแปลกๆ มันต้องมีอะไรสิน่า”

หญิงสาวบ่นงึมงำกับตัวเองก่อนจะสลัดศีรษะแรงๆ แล้วหยุดคิดฟุ้งซ่าน รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปรับประทานอาหารรวมกับทุกคน... 

ยอดนรีเดินออกมาจากห้องในเวลาโพล้เพล้ แสงตะวันยามเย็นลอดผ่านกระจกที่ประดับตกแต่งบานหน้าต่างดูหรูหรางดงามราวภาพวาด หญิงสาวเดินไปที่ระเบียงเพื่อพิศมองความงดงามนี้อย่างอดใจไม่ไหว จึงไม่ได้เห็นว่ามีสายตาที่มาดร้ายจ้องมองตนอยู่

ร่างระหงกำลังชื่นชมอยู่กับบรรยากาศแสนสวยทว่าเงียบสงัด เพราะในช่วงนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมีสาวใช้เดินเพ่นพ่านหรือทำงานบนตึก เนื่องจากนี่คือช่วงเวลาเลิกงานของพวกเขานั่นเอง ดังนั้นบนตึกใหญ่ของคฤหาสน์ คนที่จะมีสิทธิ์เดินไปมาได้คือ ผู้ที่อาศัยอยู่บนตึกเท่านั้น นั่นก็คือ มีตัวเธอเอง เจคอป จารณ นางจารุวรรณ นายจรัญและคุณยาย อ้อ.. แล้วเพิ่มเติมมาอีกสองคน คือคนเฝ้าหน้าห้องของคุณยาย ซึ่งเป็นคนของเจคอป และสองคือคนที่เธอรู้จักดี เพราะเป็นลูกน้องฝีมือดีของชายหนุ่ม ชื่อ แม็ค และ เอกรัตน์ ซึ่งสองคนนั้นจะประจำการอยู่ที่บริเวณปีกตึกฝั่งห้องของคุณยายเท่านั้น และพักห้องติดกับคุณยาย และตั้งแต่มีสองคนนี้มาช่วยดูแลและเฝ้าดูแลความปลอดภัยให้คุณยาย เจคอปดูจะผ่อนคลายและเครียดน้อยลง

ยอดนรีจับราวระเบียงกว้างไว้แล้วเงยหน้ามองฟ้าสีส้มทองพร้อมทั้งสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดลึกๆ ดวงตางามหลับพริ้ม จึงไม่ได้เห็นว่ามีเงาตะคลุ่มๆ เงาหนึ่งเดินมาข้างหลังอย่างเงียบกริบ ฝีเท้าเบาแสนเบาจนเธอซึ่งเป็นคนที่ประสาทสัมผัสทางด้านการได้ยินดีมาก ยังไม่ทันรู้สึกตัว

“อุ๊ย.. ว้าย..กรี๊ดดดด..”

ยอดนรีกรีดร้องเสียงหลงรู้สึกใจหล่นวูบเมื่อมีมือของใครบางคนผลักแผ่นหลังของตนอย่างแรงจนเธอแทบจะพลัดตกจากระเบียง แต่ดีว่าเธอคว้าราวระเบียงไว้มั่นและกระถางดอกไม้ที่ประดับเรียงรายอยู่บนชั้นที่ตกแต่งระเบียงอย่างสวยงามนั้น ตกแตกดังสนั่นพร้อมกับเสียงกรีดร้องของเธอ

ยอดนรีหันขวับมามองว่าใครที่กล้าทำกับเธอแบบนี้ทันได้เห็นแผ่นหลังไวๆ ของร่างใครคนหนึ่งในชุดสีดำวิ่งหลบหายไปตรงมุมเสา เธอลุกขึ้นรีบวิ่งตามไปอย่างไม่คิดชีวิต ในขณะเดียวกันเจคอปกับเอกรัตน์ก็วิ่งมายังทิศทางที่พวกตนได้ยินเสียง และเขาก็ทันได้เห็นแผ่นหลังของยอดนรีที่วิ่งตามคนร้ายไปอยู่ไวๆ

“แกอยู่ที่นี่ ไม่ต้องตามไป”

เจคอปบอกแล้ววิ่งตามยอดนรีไปทันที เอกรัตน์นั้นเตรียมพร้อมและกวาดตามองรอบๆ ตัวอย่างระแวดระวังตามสัญชาตญาณ...

“ยอด..” เจคอปข้อมือของเธอเอาไว้ก่อนที่ยอดนรีจะวิ่งเตลิดไปมากกว่านี้ และเขาเห็นว่าทางที่เธอจะเตลิดไปนั้นคือ หน้าผา...

“พี่เจค..” ยอดนรีหันขวับมามองเขาหน้าตื่น

“เมื่อกี้..”

“พี่เห็นแล้ว..”

“เห็นหรือคะ เห็นคนร้ายแล้วใช่ไหม มันเป็นใครคะ”

“เปล่า.. ที่พี่เห็นก็คือยอดวิ่งเตลิดมาจนจะตกหน้าผา..”

เขาบอกด้วยสีหน้าตื่นตกใจทำให้ยอดนรีได้สติมองตามสายตาของเขา แล้วก็รีบถอยหลังมาสองสามก้าวสวมกอดเขาไว้แน่นตัวสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อไม่กี่ก้าวตรงหน้าเธอคือทางเดินของระเบียงที่ชำรุดและกำลังซ่อมแซมอยู่

แต่ว่า.. ป้ายที่เตือนว่ากำลังซ่อมแซมมันหายไป ยอดนรีมองตามพื้นทางเดินที่ขาดช่วงไปยังอีกด้านที่เธอเห็นว่าร่างเงาดำๆ นั้นวิ่งลับหายไปอย่างครุ่นคิด แต่เธอแน่ใจว่าสิ่งนั้นคือคน ไม่ใช่สิ่งเร้นลับแต่อย่างใด เหมือนว่าคนคนนั้นจงใจให้เธอคิดว่าเธอถูกโจมตีจากสิ่งเร้นลับ ที่เธอเชื่อเช่นนั้นก็เพราะว่าเธอคว้าผ้าที่มันใช้คลุมศีรษะได้น่ะสิ

“วิ่งมาทางนี้ทำไม รู้อยู่ไม่ใช่หรือว่าเขากำลังซ่อมทางเดิน”

เจคอปลูบหลังลูบไหล่เธออย่างปลอบโยน กิริยาของเขาอ่อนโยนนัก ยอดนรีใจพองฟูขึ้นมาหลังจากที่มันเหี่ยวแฟบไปเมื่อครู่ก่อน

“นี่ค่ะ..” เธอชูผ้าสีดำในมือให้เขาดู

“มีคนจะผลักยอดตกระเบียง ยอดวิ่งตามมาและคว้าบางอย่างจากมันได้..” แล้วเธอก็บอกเล่าในสิ่งที่เธอพบเจอและคิด

“นั่นแสดงว่า คนร้ายมันจ้องเราอยู่และหาโอกาสจะทำร้ายเรา”

“ใครน่าสงสัยสุดคะ”

หนุ่มสาวประคองกันกลับมาที่หน้าห้องของคุณยาย ซึ่งมีโซฟาตัวใหญ่ให้นั่งพักผ่อน และเพื่อมาดูอาการของคุณยายด้วย

“ตอนนี้ทุกคนน่าสงสัย”

“รวมเราทั้งสี่คนด้วยหรือคะ” หญิงสาวมองหน้าเขากับแม็คและเอกรัตน์

“สองคนนี้อยู่กับพี่ตอนที่ยอดร้องกรี๊ดแปดหลอดนั่น”

“โล่งอกไป นึกว่าจะต้องระแวงพี่แม็คกับพี่เอกเสียอีก” เอกรัตน์กับแม็คหัวเราะกับคำพูดของเธอและไม่ได้ถือสาอะไร

“มันคิดจะเอาชีวิตคุณยอดเลยนะครับคุณเจค”

“มันคิดจะเอาชีวิตทุกคนนั่นล่ะ แต่ฉันยังอยากจะแน่ใจอีกนิด อยากให้แน่ใจมากกว่านี้”

“พี่เจครู้หรือคะว่าใคร” หญิงสาวตาโต เจคอปทำมือจุ๊ปากทำให้เธอต้องหุบปากไว้แน่น

“ยัง..”