ตอนที่7.

ตอนที่7.

“ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะคะ”

“ลำบากแน่นอน.. แผนการของพี่เจคจะต้องรวนเร”

ยอดนรีครุ่นคิดในใจว่า จารณรู้เรื่องแผนการของเจคอปดีแค่ไหน แต่เธอจะไม่พูดถึงเรื่องนั้น

“แต่ยอดรักพี่เจคจริงๆ นะคะ อยากเป็นเมียเขาจริงๆ ไม่ได้อยากเป็นแค่เมียรับจ้าง”

“เคยมีคนบอกไหมว่ายอดโคตรตรง”

ยอดนรีหัวเราะกับคำพูดทื่อๆ ของเขา ดูเหมือนว่ามิตรภาพของเธอกับจารณงอกงามอย่างรวดเร็ว

“เคยค่ะ บ่อยไป เลยไม่ค่อยมีเพื่อนไงคะ”

“หึหึ.. คนบางคนก็รับความจริงไม่ได้อะนะ”

“แต่ยอดชอบนะ เพราะบางทีมันคัดกรองคนที่เข้ามาในชีวิตเราได้ดีมาก”

“นั่นน่ะสิ แต่บางทีเราก็พูดความจริงกับคนที่เราอยากจะพูดด้วยมากที่สุดไม่ได้..” มีร่องรอยความเจ็บปวดแฝงในน้ำเสียงของเขา

“มีอะไรจะระบายกับยอดไหมคะ แลกกันไง ช่วงปรึกษาปัญหาหัวใจ”

“จะล้วงความลับพี่เหรอ”

“แล้วมีความลับให้ล้วงไหมล่ะคะ” เธอถามทีเล่นทีจริง

“มีสิ เยอะด้วย..” จารณยิ้มกว้างแล้วถอนใจออกมาหนักๆ

ภาพหนุ่มสาวที่นั่งพูดคุยกันอย่างสนิทสนม หัวร่อต่อกระซิกกันนั้นทำให้ร่างสูงใหญ่ของเจคอปชะงัก และมองดูหนุ่มสาวทั้งสองเงียบๆ ใบหน้าเรียบเฉย แววตาก็เช่นเดียวกัน

“ดูเหมือนทั้งสองคนนั้นเขาจะถูกคอกันนะคะ”

เสียงหวานๆ พร้อมกับร่างอรชรเดินมาหยุดไม่ห่างจากเขามากนัก เจคอปหันไปมองหญิงสาวแล้วยิ้มบางๆ

“อรคิดแบบนั้นหรือ”

“ค่ะ.. เขาสองคนก็ดูเหมาะสมกันดี อุ๊ย.. ขอโทษค่ะ อรลืมไปว่าคุณยอดเป็นภรรยาของคุณเจค”

หญิงสาวพูดเรื่อยๆ แล้วก็ต้องรีบเอามือปิดปากเมื่อเผลอพูดออกไปอย่างที่ใจคิด

“ไม่เป็นไรหรอก ยอดเขาอัธยาศัยดี ใครได้คุยกับเขาก็ต้องติดงอมแงมทุกทุกราย”

น้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความเอ็นดูและไม่มีแววขึ้งโกรธนั้นทำให้อรชรแปลกใจอยู่ไม่น้อย และเธอก็อดที่จะถามไม่ได้

“คุณเจคไม่หึงคุณยอดหรือคะที่คุยกับผู้ชายคนอื่น”

“หึงทำไมล่ะ ไอ้จิมมันก็น้องชายฉัน.. ยอดเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงไวไฟ อีกอย่าง ถ้าจะมัวตามหึงหวงกันเหมือนคนบ้า ชีวิตคู่ก็ไม่มีความสุขสิ ว่าแต่อรเถอะเรียนจบแล้วใช่ไหม อยากไปทำงานที่แผ่นดินใหญ่รึเปล่า”

เขาบอกเรื่อยๆ ขณะเดินเข้าบ้านแล้วเปลี่ยนเป็นมาถามเรื่องของเธอ อรชรยิ้มหวานเมื่อเขาเอาใจใส่เรื่องราวของเธอ รู้ด้วยว่าเธอเรียนจบแล้ว...

“คุณเจคจะให้อรไปทำงานด้วยหรือคะ”

“อยากไปไหมล่ะ”

“อยากไปสิคะ แต่แม่คงไม่ให้ไป” หญิงสาวยิ้มกว้างแล้วก็ต้องหุบยิ้มหน้าเศร้าๆ เมื่อพูดถึงผู้เป็นแม่

“ไว้ฉันจะพูดกับน้านีให้เอง”

“จริงหรือคะ”

“แน่นอนสิ หรือว่าเธอไม่เชื่อใจฉัน”

“อรเชื่อค่ะ อรเชื่อคุณเจคเสมอ”

“ดี.. ฉันขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะแล้วจะลงมากินข้าว ตั้งโต๊ะรอได้เลย”

เขาบอก แล้วยิ้มให้ก่อนจะก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดไป อรชรมองตามร่างสูงใหญ่ทรงสง่าของเจคอปไปจนลับตา ก่อนจะหมุนตัวหมายจะเดินเข้าห้องครัวไปแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นผู้เป็นแม่กอดอกมองอยู่ด้วยแววตาที่ดุๆ ด้วยประกายบางอย่าง

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำตัวตีเสมอเจ้านาย อย่าแสดงท่าทางแบบนั้น.. เดี๋ยวก็ได้จบเห่กันทั้งแม่ทั้งลูก”

“แม่.. อรแค่..”

“อย่าให้ฉันเห็นว่าแกทำแบบนี้อีกนะ และอย่าคิดว่าแกจะได้ออกไปจากเกาะนี้ หากว่าไม่ได้ดังใจฉัน แกก็ไปไหนไม่ได้..”

“แม่ แต่อร..”

“ไปเตรียมตัวตั้งโต๊ะ..”

เมื่อเจอสายตาดุๆ และท่าทางฉุนเฉียวของผู้เป็นแม่ อรชรก็เดินก้มหน้าตัวลีบเข้าไปในครัว น้ำตาแห่งความน้อยใจเอ่อดวงตาหวาน เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแม่ทำอะไรแบบนี้ไปเพื่ออะไร

ทางด้านอรุณีนั้นเหลียวมองตามแผ่นหลังลูกสาวของตนไป ดวงตาที่ฉายแววเกรี้ยวกราดฉุนเฉียวเมื่อครู่จาหายไป แล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“แล้วแกจะเข้าใจว่าที่แม่ทำไปทั้งหมดนี่ก็เพื่อตัวแกทั้งนั้นนังอร.. ทุกอย่างเพื่อแก เพื่ออนาคตที่ดีของแก..”

ยอดนรีฮัมเพลงเบาๆ เข้าห้องมา สีหน้าท่าทางดูสดชื่นสดใสทำให้คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำชะงัก และเธอเองก็ชะงักเช่นกัน ต่างคนต่างมองจ้องกันอยู่ชั่วอึดใจก่อนที่ยอดนรีจะส่งยิ้มแห้งๆ ให้เขาและรีบเมินหน้าหนีร่างแกร่งที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวกันสะโพกแกร่งเอาไว้

ทำไมเธอจะต้องมาเจอตอนเขาอยู่ในสภาพเร้าใจ จนกำเดาแทบกระฉุดแบบนี้นะ หญิงสาวคิดในใจอย่างว้าวุ่น อยากเดินเข้าไปซบๆ ซุกๆ หน้ากับอกกว้างที่มีลอนกล้ามสวยๆ ของเขาเสียนัก

“สนุกไหม”

“อะไรคะ สนุกไหม”

“ไปคุยกับไอ้จิมน่ะ” น้ำเสียงเขาเดาไม่ออกว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่ยอดนรีก็ขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างทะเล้น

“หึง หรา..” หญิงสาวทำเสียงยาว ยิ้มพลางหลิ่วตาให้เขา

“หึ.. ใครไปหึงเรากันยายเด็กบ๊อง ที่ถามนี่ปวดหัวแทนไอ้จิมมันมากกว่า”

เขาบอกพลางหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ ยอดนรีมองตาปรอยที่กล้ามเนื้อแน่นๆ กำลังจะถูกเสื้อผ้าบดบังอย่างแสนเสียดาย

“แต่ยอดหึงนะ ตอนที่เห็นพี่เจคคุยกับอรน่ะ” มือใหญ่ที่กำลังติดกระดุมเสื้อชะงัก

“จริงๆ นะ ยอดหึง” เธอรีบย้ำกลัวเขาไม่เชื่อ ชายหนุ่มทำหน้าประหลาดๆ เหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หรือก็ไม่ ตกตะลึงคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำนี้จากปากเธอ

“พี่เจคคะ..” ยอดนรีตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ และถือวิสาสะติดกระดุมเสื้อให้เขาเสียเลย เพราะเห็นว่ามือของเขาเหมือนโดนคาถานะจังงังไปแล้ว

“เรามาเป็นผัวเมียกันจริงๆ ไหม”

“เฮ้ย..” เจคอปอุทานแล้วผงะก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย ไม่ใช่รังเกียจหรืออะไรหรอกนะ แต่เขาแค่คาดไม่ถึงว่ายอดนรีจะบ้าบิ่นรุกเขาหนักขนาดนี้ มันควรเป็นเขาไหมที่จะต้องเป็นฝ่ายรุกน่ะ.. ชายหนุ่มถามตัวเองอย่างมึนงง

“โอเค สรุปเราเป็นผัวเมียกันจริงๆ นะ คืนนี้ล่ะ ยอดจะเผด็จศึกพี่เจค หึหึ”

พูดจบหญิงสาวก็เดินเข้าห้องน้ำไป ไม่วายจะหันมาขยิบตากัดริมฝีปากอย่างยั่วเย้าแล้วทำท่าเหมือนเสือจะย้ำเหยื่อ แต่ภาพที่ออกมาเหมือนแมวกำลังจะจะปบหนูมากกว่า เมื่อประตูห้องน้ำปิดลงเจคอปก็หัวเราะออกมาเบาๆ ส่ายหน้ายิ้มๆ อยู่คนเดียว

“เด็กบ้าเอ๊ย..”