LOGINShare
บทที่ 1489
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1500
พลบค่ำแสงยามเย็นงามเจิดจ้า ท้องนภางดงามราวภาพวาดขบวนทัพเคลื่อนออกจากเมืองหลวง มุ่งหน้าไปทางเหนือโดยไม่ได้หยุดพักแม้แต่ครู่เดียวซูเฟิ่งหลิงโผล่ศีรษะออกมาจากรถม้า สายตาเหม่อมองขอบฟ้าไกล “องค์รัชทายาท วันนี้ก็เย็นมากแล้ว ควรสั่งให้ทหารหาที่พักตั้งค่าย พักผ่อนเสียบ้างเถิดเพคะ”แม้ซูเฟิ่งหลิงจะได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพ แต่บัดนี้ในกองทัพ คำพูดของนางยังไม่ถือเป็นที่สุด ทุกเรื่องล้วนต้องปรึกษาหารือกับหลี่หลงหลินผู้เป็นผู้ตรวจการกองทัพเสียก่อนเมื่อผู้ตรวจการกองทัพเห็นชอบแล้วเท่านั้น นางจึงจะสามารถออกคำสั่งได้หลี่หลงหลินกำลังหลับตาพักผ่อน เมื่อได้ยินคำพูดของซูเฟิ่งหลิง ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น “สั่งให้ทั้งกองทัพเข้าสู่สภาวะเร่งด่วน เปลี่ยนแปลงเป็นขบวนทัพเคลื่อนที่เร็ว เดินทางตลอดคืน มุ่งสู่ดินแดนทางเหนือโดยเร็วที่สุด!”ซูเฟิ่งหลิงชะงักไปนางไม่คิดว่าหลี่หลงหลินจะตอบอย่างเด็ดขาดถึงเพียงนี้อีกทั้งตอนนี้เพิ่งจะออกจากเมืองหลวง เวลายังมีเหลือเฟือ ไม่จำเป็นต้องรีบเร่งเดินทางถึงเพียงนี้เลยซูเฟิ่งหลิงทำหน้าไม่เข้าใจ “องค์รัชทายาท แม้ว่าตอนนี้แนวหน้าศึกใหญ่ใกล้เข้ามาแล้ว แต่ท่านแม่ทัพจางก็ได้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1499
ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยเสียงเย็นชา “ข้าสั่งเจ้าไว้อย่างไร? เรื่องแค่นี้เจ้าก็ทำไม่ได้! องค์รัชทายาทตัวเป็นๆ ทั้งคน เจ้ากลับเฝ้าไว้ไม่อยู่!”เขาทราบดีอยู่แล้วว่าองค์รัชทายาทคงไม่ยอมเชื่อฟังง่ายๆ จึงได้ส่งเว่ยซวินไปคอยจับตาดูโดยเฉพาะแต่ไม่คิดว่าถึงทำเช่นนี้แล้ว ก็ยังปล่อยให้องค์รัชทายาทหนีไปได้!เว่ยซวินคุกเข่าอยู่บนพื้น ตัวสั่นเทา “องค์รัชทายาท กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยเสียงเคร่งขรึม “แค่รู้ว่าผิดจะมีประโยชน์อันใด? ตอนนั้นเหตุใดจึงไม่ไล่ตามไป?”เว่ยซวินกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “ฝ่าบาท รถม้าขององค์รัชทายาทนั้นเร็วเกินไปจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไล่ตามไม่ทันเลย...”ฮ่องเต้หวู่ทรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วตรัสว่า “ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!”“ถ่ายทอดคำสั่งของข้าออกไปบัดเดี๋ยวนี้! ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามให้หลี่หลงหลินไปยังแนวหน้าเด็ดขาด ส่งคนไปตามตัวหลี่หลงหลินกลับมาให้ข้าทันที! มิเช่นนั้นก็ปลดเขาออกจากตำแหน่งรัชทายาทเสีย! ดูซิว่าต่อไปเขายังจะกล้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้อีกหรือไม่!”ในสายตาของฮ่องเต้หวู่ นี่ไม่ใช่เพียงเรื่องความปลอดภัยในชีวิตของหลี่หลงหลินที่ได้รับผล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1498
ใบหน้าของซูเฟิ่งหลิงพลันแดงระเรื่อ “หึ! เพิ่งจะรู้จักง้อข้าด้วยคำหวาน หากพูดเช่นนี้แต่แรกก็คงไม่ต้องให้น้ำตาข้าไหลเสียเปล่าหรอก!”หลี่หลงหลินกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่คำหวานหรอกนะ ข้าได้รับคำสั่งจากเสด็จแม่ ให้ข้ามาเป็นเพื่อนเจ้าไปยังดินแดนทางเหนือด้วย เป็นเรื่องจริงจัง หาใช่ล้อเล่นไม่”ซูเฟิ่งหลิงอึ้งงันอยู่ชั่วขณะ พลางรู้สึกซาบซึ้งในใจคงเป็นเสด็จแม่ที่ทรงเห็นว่าการที่ตนนำทัพไปดินแดนทางเหนือเพียงลำพังนั้นอันตรายเกินไป จึงได้ให้หลี่หลงหลินมาเป็นเพื่อนตนโดยเฉพาะซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “เสด็จแม่ทรงรอบคอบที่สุดแล้ว”หลี่หลงหลินกล่าวต่อไปว่า “แต่เสด็จแม่ตรัสว่าการที่ข้าจะไปดินแดนทางเหนือได้นั้นมีเงื่อนไข หากพวกเราทำไม่ได้ ก็จะถูกเรียกตัวกลับเมืองหลวงทันที”ซูเฟิ่งหลิงมุ่ยปาก “ไม่ได้เด็ดขาด! ข้าต้องการให้ท่านอยู่เป็นเพื่อนข้า!”พูดจบ ซูเฟิ่งหลิงเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเองเผลอแสดงท่าทีที่ไม่เหมาะสมออกไปก่อนหน้านี้นางไม่เคยมีปฏิกิริยาเช่นนี้ต่อหลี่หลงหลินเลยแม้ว่านางจะเตรียมใจที่จะไปยังดินแดนทางเหนือเพียงลำพังแล้วก็ตามแต่พอถึงเวลาออกเดินทางจริงๆ นางก็พบว่าตนเองยังคงไม่อาจจากหลี่หลงหลินไปได้หล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1497
เว่ยซวินถึงกับคิดคำพูดสั่งเสียไว้แล้ว...เขาเป็นเพียงข้ารับใช้คนหนึ่ง เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เมื่อเผชิญหน้ารถม้าที่ควบตะบึงเข้ามา ก็ไร้ซึ่งหนทางจะทำอะไรได้ตึก ตึก ตึก!ในขณะที่รถม้ากำลังจะชนเข้ากับหลี่หลงหลิน หลี่หลงหลินก็กระโดดพรวดขึ้นไปบนรถม้าคันนั้นทันทีท่วงท่าต่อเนื่องลื่นไหลดุจเมฆเคลื่อนคล้อยสายน้ำไหล ราวกับว่าได้ถูกออกแบบมาอย่างดี ไม่ปรากฏช่องโหว่ให้เห็นแม้แต่น้อยเว่ยซวินดีใจเป็นอย่างยิ่ง “ยอดเยี่ยมไปเลย! ไม่คิดว่าองค์รัชทายาทจะทรงมีฝีมือเช่นนี้ นับว่าแคล้วคลาดจากภัยอันตรายได้อย่างหวุดหวิดจริงๆ!”“องค์รัชทายาททรงเป็น...”เว่ยซวินยังไม่ทันจะได้ประจบสอพลอ เขาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง...รถม้าคันนี้ดูเหมือนจะไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย มันพาหลี่หลงหลินควบตะบึงตรงไปยังทิศเหนือเว่ยซวินเพิ่งจะตั้งสติได้ ก็รีบวิ่งไล่ตามรถม้าอย่างสุดชีวิต พลางตะโกนว่า “องค์รัชทายาท! หยุดก่อนพ่ะย่ะค่ะ! เรื่องนี้จะทรงทำตามอำเภอใจไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”“นี่ท่านทรงคิดจะเอาชีวิตของข้าน้อยหรือพ่ะย่ะค่ะ!”หลี่หลงหลินโผล่ร่างออกมาจากรถม้า ยิ้มแล้วกล่าวว่า “เว่ยกงกง กลับไปทูลเสด็จพ่อด้วย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1496
ซูเฟิ่งหลิงขอบตาแดงก่ำ “องค์รัชทายาท ต่อหน้ากองทัพ ท่านไม่มีอะไรจะตรัสกับหม่อมฉันจริงๆ หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวเร่ง “ชายารัก รีบออกเดินทางเถิด ประเดี๋ยวข้ายังมีธุระสำคัญต้องไปทำ”สองสามีภรรยาจะมีอะไรให้พูดกันต่อหน้ากองทัพเล่า?ต่อให้มีเรื่องจะพูดจริงๆ ก็ต้องไปกระซิบกระซาบกันใต้ผ้าห่มบนเตียงสิจะมีใครมาพลอดรักกันต่อหน้ากองทัพกันเล่าในใจของซูเฟิ่งหลิงราวกับถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆนางไม่คิดเลยว่าหลี่หลงหลินจะไร้หัวใจไร้เยื่อใยถึงเพียงนี้ ยิ่งไม่อยากจะเชื่อว่าหลี่หลงหลินจะทำกับนางอย่างขอไปทีเช่นนี้!แปะ!น้ำตาของซูเฟิ่งหลิงไหลอาบแก้ม “เช่นนั้น ความรักย่อมมีวันจางหายไปใช่หรือไม่เพคะ?”“บนโลกใบนี้ มีเรื่องอันใดสำคัญไปกว่าหม่อมฉันอีกหรือเพคะ?”“หรือว่าในใจของท่านมีคนอื่นแล้ว?”ซูเฟิ่งหลิงร้องไห้จนใบหน้างดงามชุ่มไปด้วยน้ำตา หยาดน้ำตากระทบเกราะเงินแล้วกลิ้งหล่นเป็นเม็ดๆก่อนหน้านี้ ตอนที่หลี่หลงหลินสนับสนุนให้นางออกรบกับพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือในท้องพระโรง ในใจของนางยังคงรู้สึกซาบซึ้งต่อหลี่หลงหลินอยู่บ้างแต่บัดนี้ดูเหมือนว่า การที่หลี่หลงหลินสนับสนุนให้นางไป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1495
“พูดมากไปก็ไร้ประโยชน์ ข้าก็เหนื่อยแล้ว ตั้งใจจะกลับตำหนัก เจ้าก็ลองไปคิดทบทวนดูให้ดีเถิด...”องค์ชายเจ็ดประสานหมัด “ขอบพระทัยฉู่เฟยที่ทรงชี้แนะพ่ะย่ะค่ะ”ฉู่เฟยอยู่ท่ามกลางการห้อมล้อมของเหล่าขันทีและนางกำนัล ค่อยๆ เคลื่อนกายจากตำหนักฉือหนิงไปเบาๆบัดนี้เหลือเพียงองค์ชายเจ็ดที่ยืนอยู่ที่เดิม สองมือกำหมัดแน่น!เดิมทีเขาเป็นเพียงนักรบผู้หนึ่ง สมองทึบ แขนขาแข็งแรง ไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมมากมายอะไร บัดนี้เขาเพียงต้องการไปพบซูเฟิ่งหลิงทันที เพื่อถามไถ่เรื่องราวให้กระจ่าง! แต่พอเขานึกถึงพละกำลังอันน่าสะพรึงกลัวของซูเฟิ่งหลิง ไฟโทสะในใจก็พลันมอดดับไปกว่าครึ่ง ต่อให้ไปพบนาง ก็คงมีแต่จะถูกนางสั่งสอนอย่างหนักหน่วง...บุรุษล้างแค้น สิบปีก็ยังไม่สาย!ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจขององค์ชายเจ็ด “ในเมื่อเจ้าไร้เมตตา ก็อย่าหาว่าข้าไร้คุณธรรม ข้าไม่เชื่อว่าเจ้า ซูเฟิ่งหลิง จะยังคงหยิ่งผยองในสนามรบได้ตลอดไป อย่าให้ข้าหาโอกาสขัดขาเจ้าได้แล้วกัน!”หึ!องค์ชายเจ็ดจึงรีบเดินออกจากตำหนักฉือหนิงไปส่วนเรื่องที่เขาจะมาแจ้งข่าวดีและทูลลาไทเฮานั้น ถูกโยนทิ้งไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวแล้ว ในใจเหลือเพียงความเคียดแค้น
You may also like
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา531 viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล444 viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา713 viewsรัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์
ไห่ตงชิง195.7K viewsเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ565.7K viewsบัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋651.6K viewsสลับชะตาองค์ชายจอมโจร
จูเฉิงกง - อันนา60 views
