เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1496
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1496
ซูเฟิ่งหลิงขอบตาแดงก่ำ “องค์รัชทายาท ต่อหน้ากองทัพ ท่านไม่มีอะไรจะตรัสกับหม่อมฉันจริงๆ หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวเร่ง “ชายารัก รีบออกเดินทางเถิด ประเดี๋ยวข้ายังมีธุระสำคัญต้องไปทำ”สองสามีภรรยาจะมีอะไรให้พูดกันต่อหน้ากองทัพเล่า?ต่อให้มีเรื่องจะพูดจริงๆ ก็ต้องไปกระซิบกระซาบกันใต้ผ้าห่มบนเตียงสิจะมีใครมาพลอดรักกันต่อหน้ากองทัพกันเล่าในใจของซูเฟิ่งหลิงราวกับถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆนางไม่คิดเลยว่าหลี่หลงหลินจะไร้หัวใจไร้เยื่อใยถึงเพียงนี้ ยิ่งไม่อยากจะเชื่อว่าหลี่หลงหลินจะทำกับนางอย่างขอไปทีเช่นนี้!แปะ!น้ำตาของซูเฟิ่งหลิงไหลอาบแก้ม “เช่นนั้น ความรักย่อมมีวันจางหายไปใช่หรือไม่เพคะ?”“บนโลกใบนี้ มีเรื่องอันใดสำคัญไปกว่าหม่อมฉันอีกหรือเพคะ?”“หรือว่าในใจของท่านมีคนอื่นแล้ว?”ซูเฟิ่งหลิงร้องไห้จนใบหน้างดงามชุ่มไปด้วยน้ำตา หยาดน้ำตากระทบเกราะเงินแล้วกลิ้งหล่นเป็นเม็ดๆก่อนหน้านี้ ตอนที่หลี่หลงหลินสนับสนุนให้นางออกรบกับพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือในท้องพระโรง ในใจของนางยังคงรู้สึกซาบซึ้งต่อหลี่หลงหลินอยู่บ้างแต่บัดนี้ดูเหมือนว่า การที่หลี่หลงหลินสนับสนุนให้นางไป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1495
“พูดมากไปก็ไร้ประโยชน์ ข้าก็เหนื่อยแล้ว ตั้งใจจะกลับตำหนัก เจ้าก็ลองไปคิดทบทวนดูให้ดีเถิด...”องค์ชายเจ็ดประสานหมัด “ขอบพระทัยฉู่เฟยที่ทรงชี้แนะพ่ะย่ะค่ะ”ฉู่เฟยอยู่ท่ามกลางการห้อมล้อมของเหล่าขันทีและนางกำนัล ค่อยๆ เคลื่อนกายจากตำหนักฉือหนิงไปเบาๆบัดนี้เหลือเพียงองค์ชายเจ็ดที่ยืนอยู่ที่เดิม สองมือกำหมัดแน่น!เดิมทีเขาเป็นเพียงนักรบผู้หนึ่ง สมองทึบ แขนขาแข็งแรง ไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมมากมายอะไร บัดนี้เขาเพียงต้องการไปพบซูเฟิ่งหลิงทันที เพื่อถามไถ่เรื่องราวให้กระจ่าง! แต่พอเขานึกถึงพละกำลังอันน่าสะพรึงกลัวของซูเฟิ่งหลิง ไฟโทสะในใจก็พลันมอดดับไปกว่าครึ่ง ต่อให้ไปพบนาง ก็คงมีแต่จะถูกนางสั่งสอนอย่างหนักหน่วง...บุรุษล้างแค้น สิบปีก็ยังไม่สาย!ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจขององค์ชายเจ็ด “ในเมื่อเจ้าไร้เมตตา ก็อย่าหาว่าข้าไร้คุณธรรม ข้าไม่เชื่อว่าเจ้า ซูเฟิ่งหลิง จะยังคงหยิ่งผยองในสนามรบได้ตลอดไป อย่าให้ข้าหาโอกาสขัดขาเจ้าได้แล้วกัน!”หึ!องค์ชายเจ็ดจึงรีบเดินออกจากตำหนักฉือหนิงไปส่วนเรื่องที่เขาจะมาแจ้งข่าวดีและทูลลาไทเฮานั้น ถูกโยนทิ้งไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวแล้ว ในใจเหลือเพียงความเคียดแค้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1494
ฉู่เฟยถูกไทเฮาขับไล่ออกจากตำหนักใหญ่ สภาพราวกับสุนัขจรจัดที่สิ้นไร้หนทาง ใบหน้าหมองคล้ำอับอายนางเพิ่งจะเดินออกมาจากตำหนักฉือหนิง ก็ประจวบเหมาะกับองค์ชายเจ็ดที่กำลังเดินมาอย่างเร่งรีบ พลันขมวดคิ้วครู่หนึ่ง แผนการหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจองค์ชายเจ็ดเห็นฉู่เฟยก็รีบหยุดฝีเท้า “ลูกถวายบังคมฉู่เฟยพ่ะย่ะค่ะ”ฉู่เฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ในเขตพระราชฐานชั้นใน เหตุใดจึงรีบร้อนลนลานเช่นนี้ ช่างไม่รู้จักกาลเทศะเสียเลย? ไม่มีท่าทีของความเป็นองค์ชายแม้แต่น้อย! เจ้าเร่งรีบไปทำอันใดกัน?”ในใจของนางอัดแน่นไปด้วยความโกรธ กำลังกลุ้มใจที่ไม่มีที่ระบาย พอดีมาเจอองค์ชายเจ็ดผู้ดูอ่อนแอ ย่อมไม่ปล่อยไปง่ายๆองค์ชายเจ็ดกล่าวด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “เสด็จพ่อทรงแต่งตั้งให้ลูกเป็นรองแม่ทัพ ติดตามท่านแม่ทัพจางไปยังดินแดนทางเหนือพ่ะย่ะค่ะ วันนี้ที่มา หนึ่งคือเพื่อแจ้งข่าวดี สองคือเพื่อมาทูลลาไทเฮา เมื่อมีเรื่องน่ายินดีเช่นนี้ ในใจจึงค่อนข้างตื่นเต้น การกระทำจึงดูเร่งรีบไปบ้าง เกือบจะล่วงเกินฉู่เฟยแล้ว ขอท่านโปรดระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ...”ฉู่เฟยเลิกคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “เจ้าก็แค่ได้รับการแต่งตั้งเป็นเพียงรองแม่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1493
“หากเชื้อพระวงศ์และขุนนางผู้มีบรรดาศักดิ์ทุกท่านคิดได้เช่นพระชายาองค์รัชทายาท เช่นนั้นแล้ว แผ่นดินต้าเซี่ยก็จะมั่นคง ภูผาสายน้ำก็จะเขียวชอุ่มตลอดไป!”ฉู่เฟยพลันพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ!นางไม่คาดคิดว่าฮองเฮาหลินที่ปกติแล้วดูอ่อนโยนและมีเมตตา พอถึงคราวโต้เถียงกลับดุดันก้าวร้าวถึงเพียงนี้!ฉู่เฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ต่อให้ต้องสละชีพหลั่งเลือดเพื่อต้าเซี่ย! ก็ไม่ถึงคราวของพระชายาองค์รัชทายาทที่ต้องออกโรงเอง!”“การออกรบสังหารศัตรูนั้นเป็นเรื่องที่บุรุษควรทำ! นางเป็นเพียงสตรี ก็ควรจะอยู่ในวังปรนนิบัติสามีเลี้ยงดูบุตร ไม่ใช่การออกไปสนามรบ หากพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเห็นเข้า จะไม่หัวเราะเยาะว่าต้าเซี่ยของเราไม่มีบุรุษที่เก่งกล้าหรอกหรือเพคะ?”ฮองเฮาหลินแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา “น่าขันสิ้นดี! ผู้ใดบอกเจ้าว่าการสร้างผลงาน การรบราฆ่าฟันเป็นเรื่องของบุรุษเท่านั้น? เหตุใดสตรีจึงทำไม่ได้! เหตุใดการเป็นสตรีจึงไม่สามารถออกรบเพื่อบ้านเมือง สังหารศัตรูสร้างผลงานได้!”“หรือเจ้าจะบอกว่าบุรุษนั้นเก่งกาจกว่าสตรีโดยกำเนิดงั้นรึ?”“หากเป็นดังที่ฉู่เฟยกล่าว เช่นนั้นแล้วสตรีท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1492
ฉู่เฟยไม่ได้มีท่าทีโกรธเคือง กลับยิ้มแย้มพลางกล่าวว่า “ฮองเฮาเพคะ เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าผู้ใดเสียงดังกว่าผู้นั้นจะมีเหตุผลนะเพคะ ที่หม่อมฉันทูลต่อไทเฮามากมายถึงเพียงนี้ ก็เพียงเพื่อสถานการณ์บ้านเมืองของต้าเซี่ยเท่านั้น”“หากท่านทรงคิดว่าสิ่งที่หม่อมฉันพูดนั้นไร้เหตุผล ก็ขอเชิญท่านตรัสเหตุผลของท่านออกมา ให้ไทเฮาได้ฟัง และให้ไทเฮาทรงเป็นผู้ตัดสินเถิดเพคะ”“หากตรัสเหตุผลออกมาไม่ได้ เช่นนั้นแล้ว การที่นางซูเฟิ่งหลิงจะไปออกรบก็ถือเป็นเรื่องเหลวไหลสิ้นดี!”ฮองเฮาหลินตรัสด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “การที่พระชายาองค์รัชทายาทอาสาออกรบไปยังดินแดนทางเหนือ ไม่ใช่เพราะความเหลวไหล แต่เพื่อความกตัญญูเพคะ!”ไทเฮาถึงกับผงะไปความกตัญญู?เรื่องการรบทัพจับศึกนี้ เกี่ยวข้องอันใดกับความกตัญญูด้วยเล่า?ฮองเฮาหลินทรงอธิบายว่า “เมื่อครั้งนั้น เป็นพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ลอบวางแผนร้ายอยู่เบื้องหลัง สังหารผู้ภักดีทั้งตระกูลซูจนหมดสิ้น ทำให้ร่างของผู้ภักดีตระกูลซูต้องถูกฝังอยู่ที่ดินแดนทางเหนือเพคะ!”“และการที่ซูเฟิ่งหลิงจะไปยังดินแดนทางเหนือครั้งนี้ ก็เพื่อล้างแค้นชำระหนี้เลือด เพื่อทวงคืนความเป็นธรรมให้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1491
นางหวนนึกถึงดินแดนทางเหนืออันเป็นสถานที่ซึ่งอดีตฮ่องเต้ทรงนำทัพเหล่าทหารไปพิชิตมาด้วยพระองค์เองณ ที่แห่งนั้น ไม่รู้ว่าได้ฝังร่างของเหล่าผู้กล้าแห่งแคว้นต้าเซี่ยไว้มากมายเพียงใด!ศักดิ์ศรีและชื่อเสียงของต้าเซี่ย ล้วนแลกมาด้วยชีวิตของเหล่าทหารผู้ภักดีทีละคน ทีละคน!จะยอมให้ถูกลบหลู่เช่นนี้ไม่ได้!ฉู่เฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “การที่พระชายาองค์รัชทายาทจะลงสนามรบด้วยตนเองนั้น มีแต่จะทำให้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยิ่งดูแคลนต้าเซี่ยมากขึ้น และจะยิ่งทำให้สถานการณ์การรบที่คลุมเครืออยู่แล้วเลวร้ายลงไปอีก!”“กระทั่งอาจนำไปสู่ความพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง เลือดเนื้อของเหล่าวีรบุรุษแห่งต้าเซี่ยต้องหลั่งรินโดยเปล่าประโยชน์...”“ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากการที่พระชายาองค์รัชทายาทมักใหญ่ใฝ่สูงและผลีผลาม ส่วนองค์รัชทายาทก็ยังทรงให้ท้ายอยู่เบื้องหลัง!”“หากไทเฮาไม่ทรงยับยั้งให้ทันท่วงที ผลที่ตามมาก็สุดที่จะคาดเดา!”ปัง!ไทเฮาทรงตบโต๊ะลุกขึ้นยืน แววตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ “ไม่ได้! นี่มันเหลวไหลสิ้นดี!”“หากมิใช่เพราะฉู่เฟยเตือนสติได้ทันท่วงที ข้าก็คาดไม่ถึงเลยว่าเรื่องนี้จะส่งผลร้ายแรงถึงเพียงนี้!”
