LOGINShare
บทที่ 1
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1424
กลางมหาสมุทรเรือของเหล่าตระกูลชนชั้นสูงตงไห่ดุจผักตบชวาหนึ่งใบลอยเคว้ง ไร้ที่พึ่งพิงโจวหงคุกเข่าบนดาดฟ้าเรือเยียบเย็นปานน้ำค้างแข็ง ลมทะเลพัดน้ำตาบนแก้มของเขา เสียงสั่นๆ “หนี! รีบหันหัวเรือ หนีไปทางตงไห่! บางทีอาจยังมีโอกาสรอดชีวิต!”เหล่าตระกูลชนชั้นสูงคล้ายเพิ่งตื่นจากความฝัน ว้าวุ่นขึ้นมา เตรียมหันหัวเรือกลับแม้พูดว่ากลับตงไห่ก็ยากจะรอดชีวิตได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถหลงเหลือศพครบถ้วนสมบูรณ์ ย่อมดีกว่าตายอยู่ในท้องปลา!ตอนนี้เอง เสียงหนึ่งดังขึ้นบนหอสังเกตการณ์ “แย่แล้ว! ด้านหลังพวกเราเองก็มีเรือแล่นมาแล้ว!”เหล่าตระกูลชนชั้นสูงถลันไปที่ท้ายเรือ ปรากฏว่ามองเห็นเงาหัวเรือสูงเทียมฟ้า“ข้างหลังก็มีเรือมาแล้ว?”“ถูกล้อมแล้วหรือ?”“นี่จะทำเช่นไร?”“ข้างหน้ามีทหาร ข้างหลังถูกสกัดไว้ น่ากลัวว่าวันนี้พวกเราต้องตายแน่แล้ว...”ตึง!โจวหงสิ้นหวัง หย่อนก้นนั่งลงบนดาดฟ้าเรือ สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก“ไม่ถูกนี่! เรือข้างหลัง คล้ายกางธงของต้าเซี่ย...” มีคนสายตาแหลมคม มองเห็นธงที่กำลังพลิ้วไหวสูงๆ นั้น อุทานออกมาด้วยความตกตะลึงเพียงโจวหงได้ยิน กระตือรือร้นราวกับถูกฉีดเลือดไก่ ลุกพรวดขึ้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1423
เว่ยซวินคิดไม่ถึง ครั้งนี้ติดตามฮ่องเต้หวู่มาตามหาโจรสลัดแคว้นโวกั๋ว เดิมทีคิดว่าจะได้พบพวกอ่อนแอจะได้ทดลองเรือ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอพวกแข็งแกร่งเช่นนี้หลี่หลงหลินคลี่ยิ้มจางๆ “เว่ยกงกง ใครพูดว่าพวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้กัน?”เว่ยซวินเผยสีหน้าหวาดกลัว “องค์ชาย ท่านคงไม่วางแผน...”หลี่หลงหลินพยักหน้า “ยังไม่ต้องพูดถึงเรือสิบลำ ต่อให้พวกเขามีเรือหนึ่งร้อยลำ พวกเราก็ไม่กลัว! วันนี้ข้าจะตีเรือสิบลำนี้!”ภายในสายตาเว่ยซวินเปี่ยมความเหลือจะเชื่อ พูดเสียงสั่นๆ “ฝ่าบาท! รัชทายาทเสียสติไปแล้ว! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของเขาเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”สีหน้าฮ่องเต้หวู่สงสัย รู้สึกกระวนกระวายภายในใจบัดนี้ต่อให้กำลังรบของเรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยแข็งแกร่งมากเพียงใด แต่หนึ่งจะสู้สิบได้เยี่ยงไรกันยิ่งไปกว่านั้น ตนเองยังไม่เชี่ยวชาญการต่อสู้บนมหาสมุทร หากพูดเพียงเรื่องสั่งการกองทัพ น่ากลัวว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโจรสลัดเหล่านั้นอย่างไรเสียอีกฝ่ายก็ปล้นสะดมฆ่าคนบนทะเล จะดูเบาความสามารถไม่ได้หลี่หลงหลินชี้เว่ยซวิน ตะคอกว่า “เจ้าบ่าวรักตัวกลัวตายคนนี้ เหตุใดเจ้ากล้าปั่นหัวเสด็จพ่อเช่นนี้? เมื่อครู่ข้าคร้านจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1422
หลายวันต่อมาท่ามกลางมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยออกเดินทาง ยังไม่ได้รับข่าวโจรสลัดแคว้นโวกั๋วเลยแม้แต่น้อยทุกคนยังล่องลอยอยู่กลางมหาสมุทรอย่างไร้จุดหมายเว่ยซวินประคองเสากระโดงเรือ สีหน้าขาวซีด “ฝ่าบาท พวกเราจะตามหาจนถึงยามใด? หากยังตามหาเช่นนี้ต่อไป น่ากลัวว่าบ่าวจะตายบนเรือนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”เว่ยซวินโดยสารเรือมาหลายวัน ไม่อาจฝืนทนต่อไปไหว อาการเมาเรือรุนแรงอย่างมาก ขึ้นก็อ้วกลงก็อ้วกเดิมทีร่างกายเว่ยซวินก็อ่อนแออยู่แล้ว ไม่อาจทนต่อการเดินเรืออันหนักหน่วงนี้ได้ฮ่องเต้หวู่มองท่าทางนี้ของเว่ยซวิน รู้สึกสะเทือนอารมณ์ขึ้นมาบ้างอย่างอดไม่ได้อย่างไรเสียก็พาเว่ยซวินนั่งเรือมาเพื่อปรนนิบัติตนเอง บัดนี้กลับตกอยู่ในสภาพย่ำแย่เช่นนี้เว่ยซวินเงยหน้า “ฝ่าบาท ตอนนั้นรัชทายาทพูดว่าจะสามารถตามหาพบภายในสามวัน มหาสมุทรนี้คล้ายไม่มีเบาะแสของโจรสลัดแคว้นโวกั๋วเลยสักนิด อิงตามที่กระหม่อมเห็น พวกเราเตรียมตัวกลับเถอะพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ตามหาเช่นนี้ต่อไปก็ไม่ใช่ทางแก้ อย่างไรเสียนับตั้งแต่เดินเรือจนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปสามวันแล้ว แม้แต่เงาของโจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็หาไม่พบ”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1421
จิ่งซานหลางผิวปากให้สัญญาณ “สหายทั้งหลาย! มาทำงานได้แล้ว เตรียมตัวให้พร้อม!”เหล่าโจรสลัดแคว้นโวกั๋วล้วนชักดาบเหล็กข้างเอวออกมา โห่ร้องเสียงดังก้องภายในสายตาองค์หญิงใหญ่สะท้อนรอยยิ้มเย็นชาวูบหนึ่ง “ดังคาด ที่สมควรมาก็ย่อมมา”“ขอเพียงสามารถปล้นทรัพย์สินของตระกูลชนชั้นสูงผู้มั่งคั่งของตงไห่ได้ ข้าก็มีเงินสามารถพัฒนากองเรือของตนได้ ถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องพึ่งพาตงอิ๋งอีก”องค์หญิงใหญ่สามารถมองผ่านท่าทีของจิ่งซานหลางออกได้ อีกฝ่ายไม่ใช่ต้องการช่วยตนจริง เพียงแต่มีผลประโยชน์จึงรีบเดินทางมาเท่านั้นความสัมพันธ์เช่นนี้อยู่ได้ไม่นานนัก ดังนั้นเพื่อให้สามารถยืนหยัดในน่านน้ำแห่งนี้ได้ จะต้องมีกองเรือของตน ระดับความสามารถจะต้องกล้าหาญเด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าโจรสลัดเหล่านี้ได้ยินเพียงเสียงออกคำสั่งของจิ่งซานหลางเรือโจรสลัดสิบลำก็ยกใบเรือขึ้น แล่นไปทางเรือรบของตระกูลชนชั้นสูงผู้มั่งคั่งทั้งหมดของตงไห่...บนมหาสมุทร เรือหนึ่งลำกำลังมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกโจวหงไม่เคยออกทะเลมาก่อน เดิมทีก็ไม่คุ้นชินกับการนั่งเรือ เพียงออกจากท่าตงไห่ก็เริ่มเมาเรืออย่างรุนแรง กอปรกับอาการบาดเจ็บบนศีรษะของเขา ปวดห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1420
มุมปากของฮ่องเต้หวู่ยกขึ้นเล็กน้อย ในดวงตาปรากฏประกายวูบหนึ่ง ราวกับว่ากองทัพเรือไร้พ่ายอันเกรียงไกรปรากฏขึ้นบนผิวน้ำแล้ว แสนยานุภาพล้นฟ้า สะท้านสะเทือนแผ่นดิน! ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ดี! มีคำเอ่ยของเจ้าเก้าเช่นนี้ ข้าก็วางใจแล้ว! ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่ผิดคำสัญญา!” หลี่หลงหลินประสานมือ “เสด็จพ่อ ในเรื่องสำคัญของบ้านเมือง ลูกไม่เคยประมาทแม้แต่น้อย” ฮ่องเต้หวู่ทรงพยักหน้า “แม้การปิดด่านทางทะเลจะเป็นกฎหมายของบรรพบุรุษ เป็นสิ่งที่บรรพชนวางไว้ แต่ข้าในวันนี้คือฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ เป็นกษัตริย์แห่งแผ่นดิน ทุกสิ่งล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของข้า!” ฮ่องเต้หวู่ทรงโบกมือ เอ่ยเสียงดัง “รอให้ข้ากลับเมืองหลวงแล้ว จะสั่งให้เปิดด่านทางทะเลทันที! ข้าปรารถนาที่จะเห็นต้าเซี่ยเจริญรุ่งเรืองในชั่วชีวิตของข้า และเป็นกษัตริย์ชั่วนิรันดร์!” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เสด็จพ่อ หากต้าเซี่ยสามารถเปิดเส้นทางการเดินเรือทางทะเล ปราบปรามภัยจากโจรสลัดแคว้นโวกั๋วได้ เพียงแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว พระองค์ก็สามารถเทียบเคียงคุณธรรมสามฮ่องเต้ เทียบเทียมความดีความชอบปฐมฮ่องเต้หได้แล้ว!” ..
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1419
ผลประโยชน์อันยิ่งใหญ่เช่นนี้ ย่อมไม่อาจปล่อยให้ผู้อื่นฉกฉวยไปได้! เว่ยซวินมองออกว่าฮ่องเต้หวู่หวั่นไหวเล็กน้อย จึงรีบทูลทัดทาน “ฝ่าบาท อย่าได้ทรงลืมว่า ต้าเซี่ยปิดด่านทางทะเลมาหลายร้อยปี แม้เมื่อครู่องค์รัชทายาทจะเอ่ยจาไพเราะเพียงใด การค้าขายไปมา การเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากทั่วโลก ล้วนตั้งอยู่บนพื้นฐานของการค้าขายทางทะเล”“การปิดด่านทางทะเลของต้าเซี่ยเป็นกฎหมายของบรรพบุรุษ กฎหมายของบรรพบุรุษย่อมเปลี่ยนแปลงไม่ได้!”ฮ่องเต้หวู่ชะงัก พลางครุ่นคิดในใจ สิ่งที่เว่ยซวินเอ่ยมานั้นมีเหตุผล ในเมื่อนับตั้งแต่รัชกาลก่อน บรรดาฮ่องเต้หวู่แห่งต้าเซี่ยในรอบหลายร้อยปีล้วนทรงดำเนินนโยบายปิดด่านทางทะเลมาโดยตลอด พระองค์ก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำลายกฎนี้ หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย “ในเมื่อมีการปิดด่านทางทะเล ก็จงเปิดด่านทางทะเลเสีย ก็แค่ให้เสด็จพ่อเอ่ยเพียงประโยคเดียวไม่ใช่หรือ?” สีหน้าของเว่ยซวินซีดเผือด “ฝ่าบาท ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! กฎหมายของบรรพบุรุษคือรากฐานแห่งการก่อตั้งแคว้นชาติ ย่อมไม่อาจเปลี่ยนแปลงโดยพลการ ขอพระองค์ทรงไตร่ตรองให้ดีก่อนพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้หวู่พยักหน้าเล็กน้อย แล้วตกอยู่ในภวังค์แห
