ตอนที่ 6 ก็คนมันหวง

“เลิกเล่นโทรศัพท์ได้แล้วคนดีตั้งแต่ขึ้นรถมาน้องพลอยยังไม่ยอมวางเลยนะ” ภาคภูมิเหล่มองคนตัวเล็กที่กำลังกดมือถือยุกหยิกบางทีก็หัวเราะออกมาไม่ได้สนใจเขาที่กำลังขับรถอยู่เลยเขาชักจะน้อยใจแล้วที่เธอให้ความสนใจโทรศัพท์มากกว่า

“คุยแล้วติดลมไปหน่อยนะคะ” แพรพลอยหันมาบอกคนข้างๆ ที่นั่งทำหน้าบึ้งใส่ตนเอง แล้วเอื้อมแขนเรียวสวยไปจับใบหน้าหล่อเหลาโยกไปมาอย่างหยอกเย้า

“หอมแก้มพี่ก่อนแล้วจะหายโกรธ” ภาคภูมิเอียงแก้มเข้ามาหาคนสวยแล้วก็ได้รับจูบไปฟอดใหญ่ จับมือบางข้างที่สวมแหวนเพชรเม็ดงามมาแนบที่ริมฝีปากแล้วกุมเอาไว้

“พี่ภาคขา” แพรพลอยเอนศีรษะซบที่ไหล่หนาอย่างออดอ้อนขณะที่รถติดไฟแดง มือข้างที่ว่างก็ลูบเบาๆ ที่แหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของคนตัวโต

“ขามีอะไรคะ” ภาคภูมิก้มหน้าลงจูบศีรษะเล็กอย่างรักใคร่

“อีกสามวันน้องพลอยต้องไปทำกิจกรรมกับทางมหาวิทยาลัยที่หัวหินนะคะ งานนี้ไม่ไปไม่ได้เพราะจะเป็นกิจกรรมสุดท้ายก่อนที่จะไปฝึกงานค่ะ” แพรพลอยช้อนตาขึ้นมองภาคภูมิที่เงียบไป

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ พี่ไม่อยากให้ไปไกลหูไกลตาเกิดเป็นอะไรขึ้นมาพี่คงขาดใจ” ภาคภูมิคิดอย่างกลัดกลุ้ม กลัวว่าถ้าห่างตาไปไกลจะมีคนเข้ามาขายขนมจีบ คิดว่าจะมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แวะเวียนเข้ามาพูดคุยกับเธอแล้วอารมณ์หวงอารมณ์หึงนี่แทบปะทุถึงขีดสุด ขนาดแค่คิดเขายังเป็นเอามากขนาดนี้ถ้าเป็นเรื่องจริงไม่ต้องพูดถึงไม่ว่าใครเขาก็ไม่สน

“ก็บอกไปแล้วไงคะว่าไม่ไปไม่ได้ ทำไมคนแก่เข้าใจยากขนาดนี้ แล้วมันก็ไม่มีอะไรน่าห่วงด้วย แค่ไปทำกิจกรรมกับรุ่นน้อง” ยกศีรษะนั่งตัวตรง เล็งเห็นเค้าลางว่าจะไม่ได้ไปง่ายๆ

“พี่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อยเมียจ๋าพูดเกินความจริง” ภาคภูมิรู้ดีว่าคนตัวเล็กประชด เขาเขาดูแลตัวเองดีไม่มีทางแก่ง่ายๆ หรอก

“และที่สำคัญยิ่งมีผู้ชายไปด้วยพี่ยิ่งไม่ไว้ใจ” ภาคภูมิพูดอย่างหัวเสีย

“ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่อยากคุยกับคนไม่มีเหตุผล” แพรพลอยแลบลิ้นใส่คนตัวโตอย่างหมั่นไส้แล้วรีบหันหน้าหนีมองออกไปนอกรถแทน คนอะไรหน้ามึนแล้วยังจะเข้าใจอะไรยากอีก กะไว้แล้วเชียวถ้าบอกจะต้องมีปัญหาตามมา

กว่าภาคภูมิและแพรพลอยจะฝ่าการจราจรที่ติดขัดมาถึงห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางกรุงที่เป็นของทางบ้านแพรพลอยที่ตอนนี้มีธีรเดชพี่ชายของแพรพลอยนั่งเก้าอี้บริหารงานต่อจากบิดา และคุณอาของเขาซึ่งก็คือคุณพ่อของน้องสาว ตลอดทางที่เดินคนตัวเล็กคอยแต่จะสะบัดมือออกจากอุ้งมือหนาที่กุมไว้แต่สลัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญ อ้าวน้องพลอยคนสวยของพี่ทำไมหน้างอจังวันนี้” ธีรเดชเอ่ยทักน้องสาวที่เดินกุมมือมากับเพื่อนสนิท

“ก็เพื่อนพี่ธีร์เขาไม่มีเหตุผลนี่คะ” ฟ้องพี่ชายที่กำลังมองมาทางเธออย่างสงสัยก่อนจะถูกดึงให้นั่งลงที่โซฟา ส่วนคนที่โดนพาดพิงก็ทรุดกายลงนั่งข้างคนสวยของเขามือก็เกาะเกี่ยวเอวบางไว้ในอ้อมแขน

“ทำอะไรน้องฉันวะ เพิ่งจะสวมแหวนหมั้นไปแท้ๆ ขัดใจอะไร เดี๋ยวก็ไม่ยกตำแหน่งน้องเขยให้เลย” ธีรเดชกระเซ้าเพื่อนอย่างอารมณ์ดี

“ฉันไม่อยากให้น้องพลอยไปทำกิจกรรมที่หัวหิน คนสวยของฉันก็เลยงอน หาว่าไม่มีเหตุผล ก็คนมันหวงนี่หว่า รักมากเลยหวงมาก” ตอบเพื่อนแต่ตามองอยู่ที่คนตัวเล็กที่คอยแต่จะสะบัดหน้าหนีอย่างแง่งอนแต่ก็ยอมอยู่ในอ้อมแขนของเขาแต่โดยดี

“นึกว่าเรื่องอะไร แล้วน้องพลอยไปกี่วันจ๊ะ” ธีรเดชถามน้องสาวที่นั่งตัวติดแนบชิดกับภาคภูมิ นี่ขนาดงอนกันนะยังไม่ยอมห่างกันเลย

“สองวันค่ะ พี่ภาคอย่ากังวลสิคะ สองวันแป๊บเดียวเอง”

“ว่าไงไอเสือ แค่สองวันเองอย่าห่วงนักเลยน่า”

ธีรเดชอมยิ้มมองหน้าเพื่อนที่นั่งหน้านิ่ง ครั้งที่เพื่อนเขาเดินมาบอกว่าหลงรักน้องสาวของเขาเขาตกใจเกือบตกเก้าอี้ ไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะรักน้องพลอยตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก ถึงแม้ว่าเขาจะเคยเล่าถึงน้องสาวให้ฟังอยู่บ่อยๆ แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยเจอกันมาก่อน ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะเข้ากันได้มากขนาดนี้ และเขามั่นใจว่าเพื่อนคนนี้จะไม่ทำให้น้องสาวสุดที่รักเสียใจ

“โอเค พี่ยอมให้น้องพลอยไปก็ได้” ในที่สุดภาคภูมิก็ยอมแพ้ เพราะทนไม่ได้ที่ต้องโดนคนที่รักเมินใส่

“นึกว่าจะแน่” ธีรเดชส่ายหน้าหัวเราะเพื่อน

“จริงนะคะ พี่ภาคขาของพลอยน่ารักที่สุดในโลกเลย” แพรพลอยเขย่าแขนภาคภูมิอย่างดีใจแล้วโน้มคอเขาลงมาหอมแก้มซ้าย ขวาก่อนจะซบลงที่อกกว้างอย่างออดอ้อน คนใจอ่อนได้แต่ถอนหายใจ จริง ๆ มันก็ขัดไม่ได้ ไม่งั้นมันอาจจะส่งผลกระทบต่อการเรียนจบของเธอเพราะมันเป็นกิจกรรมบังคับ

“แต่ว่าพี่ขอมีข้อแลกเปลี่ยน” ภาคภูมิกระซิบชิดริมหูหอมกรุ่นอย่างเจ้าเล่ห์

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรคะ” แพรพลอยถามอย่างสงสัย ภาคภูมิส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่ายังไม่บอกในตอนนี้

“ดีกันแล้วใช่ไหม จะได้ถามสักทีว่าแกมาทำไมคุณภาคภูมิ งานการไม่มีทำหรือไง”

“เออ รวย ธุรกิจมันดีเลยมีเวลาว่างเยอะจบนะ ไปกันเถอะน้องพลอย” ดึงแขนเรียวสวยให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงกระเป๋าสะพายใบหรูของเธอมาสะพายไว้ที่ไหล่ตนเอง

“จะไปเลยเหรอคะ” ตอนแรกเธอคิดว่าเขามีเรื่องจะคุยกับพี่ชายเธอเสียอีก บทจะมาก็มาบทจะไปก็จะไปง่ายๆ

“จ้ะพี่รีบ หิวแล้วด้วย” ภาคภูมิตอบเสียงหวานก่อนจะบอกลาเพื่อน

“ไปแล้วนะโว้ย”

“ไปก่อนนะคะพี่ธีร์” ส่งยิ้มให้พี่ชายก่อนจะเดินตามแรงจูงของคนตัวโตออกไป

“เออดีจริงๆ” ธีรเดชส่ายหน้า บ่นพึมพำกับตัวเองไล่หลังเพื่อนที่มันไม่ยอมอยู่ฟัง

คนที่บอกว่าหิวในตอนแรกกลับไม่ยอมแวะทานอาหารที่ไหนเลย มุ่งหน้ากลับคอนโดจนเธอคิดว่าเขาลืมอะไรไว้ ถามก็ไม่ตอบ

“พี่ภาคพาพลอยมาคอนโดทำไมคะ”

ตอนนี้แพรพลอยมาอยู่ที่คอนโดหรูติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เจ้าของห้องอยากให้เธอมานักหนา

“พี่หิวนมสดจากเต้าเมียจ๋า ไม่ได้กินตั้งหลายวันแล้ว ตอนนี้ร่างกายอ่อนแรงมากยืนแทบไม่ไหวเลย” แกล้งยืนซวนเซส่งผลให้ร่างบางล้มลงไปบนโซฟา ตอนนี้แพรพลอยโดนคนเจ้าเล่ห์ทับเอาไว้ทั้งตัวขยับไปไหนไม่ได้

“หิวก็ไปกินข้าว ไม่ใช่มาพูดจาลามกทำหน้าหื่นกามแบบนี้ อื้ออ พี่ภาค!” พยายามผลักหน้าคมออกจากอก คนหน้ามึนก็ทำมึนได้ใจปลดเดรสตัวสวยของเธอหลุดร่วงลงมาพร้อมกับบราจนได้

“บราลายลูกไม้สีดำเซ็กซี่ถูกใจผัวจ๋ามากเลยเมียจ๋า” พูดจบก็ก้มหน้าลงคลุกเคล้าที่อกอวบหอมกรุ่นทันทีราวกับกลัวว่ามันจะหายไปถ้าไม่รีบตักตวงความหอมหวานที่อยู่ตรงหน้า