บทที่ 2

“พื้นที่เหรอ? นายต้องโฟกัสกับบาสเกตบอลงั้นเหรอ?” ชาร์ลีถามกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “อย่าบอกนะว่าเพิ่งเจอผู้หญิงคนนี้วันนี้? เพราะเราพึ่งเลิกกันเมื่อคืนก่อนเองนี่!”

หลังจากที่ชาร์ลีปรากฏตัวขึ้น คาเฟ่เดอะนุ๊กแอนด์บริวก็เงียบกริบ เธอจับสีหน้าประหวั่นพรั่นพรึงของเพื่อนสนิทสองคนอย่างแอชลีย์และโซเฟียได้

ลุคคลายแขนที่โอบกอดเรจิน่าออก เขาก้มหน้าก่อนจะสบตากับชาร์ลีแล้วพูดว่า “ฉันขอโทษนะชาร์ลี ฉันบอกเธอไปไม่ได้… ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ”

ชาร์ลีแค่นหัวเราะ เธอพยายามกลั้นน้ำตาที่เริ่มเอ่อขึ้นมาแล้วปล่อยให้ความโกรธเข้าครอบงำ “นายแค่พูดความจริงมาก็พอ ไม่ใช่ปล่อยให้ฉันนั่งสงสัยว่าฉันทำผิดอะไร!”

“ฉันสมควรได้ฟังความจริงนะ ลุค ตลอดสองปีที่ผ่านมาฉันดีกับนายมาตลอด” เธอชี้เขาแล้วเสริมว่า “นายก็รู้นี่!” จากนั้นชาร์ลีก็มองไปยังเพื่อน ๆ ของลุค รวมถึงแฟนสาวของพวกเขาด้วย พลางเสริมว่า “แล้วก็รู้กันทุกคนนั่นแหละ!”

“และพวกเธอทั้งสองคน!” ชาร์ลีเรียกแอชลีย์และโซเฟีย “นี่มันชัดเจนมากเลยว่าพวกเธอรู้มาตลอด แต่ก็เลือกที่จะโกหกฉันงั้นเหรอ? รู้มานานแค่ไหนแล้วล่ะ?”

ชาร์ลีกลับไปสนใจลุคอีกครั้งแล้วพูดเสริมว่า “ลุคพาผู้หญิงคนใหม่มาร่วมกลุ่มของพวกนายมานานแค่ไหนแล้ว?”

ช่วงที่ผ่านมาเธอไม่ได้ร่วมงานสังสรรค์ของทีมวอลล์สตรีท วอริเออร์ส เพราะกำลังเตรียมสอบ เธอไม่คิดเลยว่าแค่ไม่กี่วันจะพลาดอะไรไปมากมายขนาดนี้!

ในตอนนั้นน้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาบนแก้มของชาร์ลี เรื่องที่ลุคหักหลังเธอน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่กับคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนเี่ยสิ? เพื่อนแบบไหนกันที่กล้าโกหกกันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้?

“ชาร์ลี พวกเราขอโทษ” แอชลีย์พูด “พวกเราไม่อยากให้เธอเจ็บปวด”

“เห็นชัดเลยว่าความจงรักภักดีของพวกเธออยู่กับทีมบาสเกตบอลบ้า ๆ นี่!” ชาร์ลีสวนกลับ เธอไม่ค่อยสบถแต่ตอนนี้เธออดไม่ได้ “พวกเธอทำร้ายฉันมากกว่าลุคซะอีก! เพื่อนกันเขาทำแบบนี้เหรอ!”

“ชาร์ลี…” โซเฟียพยายามจะจับมือเธอ แต่ชาร์ลีถอยหนี

“อย่ามาแตะต้องฉัน!” ชาร์ลีพูดลอดไรฟัน

“ชาร์ลี ขอโทษนะ” คราวนี้ลุคเป็นฝ่ายเข้ามาหา นั่นทำให้ชาร์ลียิ่งโกรธ

“โดยเฉพาะนาย!” ชาร์ลีตะโกน

“นายคือคนสุดท้ายที่ฉันอยากให้มาปลอบ!”

เธอยกมือขึ้นพลางพูดว่า “ฉันไม่สมควรต้องเจอเรื่องแบบนี้ พอที”

ชาร์ลีหันหลังกลับและเดินออกไป แทนที่จะกลับไปยังอะพาร์ตเมนต์ เธอไปพักที่โรงแรมซึ่งห่างจากมหาวิทยาลัยไปห้าช่วงถนน

เธอร้องไห้อยู่สองชั่วโมงเต็ม

เธอรู้สึกเหมือนคนโง่!

[ชาร์ลี พวกเราขอโทษ พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเสียใจ] ข้อความหนึ่งเด้งขึ้นมาบนโทรศัพท์ของเธอ มันมาจากแอชลีย์ เธอกับโซเฟียโทรมาหลายสาย แต่ชาร์ลีไม่ได้รับเลย

[ชาร์ลี ลุคขอให้เราไม่บอกเธอ] ข้อความของโซเฟียส่งตามมา [เธออยู่ที่ไหน? เราขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?]

หลังอ่านข้อความของโซเฟีย ชาร์ลีคิดในใจ ‘ถ้าเป็นแบบนั้น ก็แสดงว่าความสัมพันธ์ของลุคกับเรจิน่าก็ดำเนินมาสักพักแล้ว’

ชาร์ลีนึกถึงช่วงก่อนหน้าที่เธอกำลังเตรียมสอบ มีหลายครั้งที่ลุคไม่ตอบข้อความของเธอ เขาบอกว่าเขากำลังซ้อม แต่เขาซ้อมจริงเหรอ? หรือว่าเขาใช้เวลาอยู่กับเรจิน่า?

“ว่าแต่ยายเรจิน่านี่ใครกัน?” ชาร์ลีพึมพำ

ลุคกับชาร์ลีกำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่สี่ในมหาวิทยาลัย ลุคเข้าร่วมทีมบาสตั้งแต่ปีหนึ่ง พร้อม ๆ กับที่เขาเริ่มจีบเธอ ลุคมีพรสวรรค์โดยธรรมชาติและโด่งดังอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ชาร์ลีกลายเป็นที่สนใจไปด้วย ก็แน่ล่ะ นักกีฬาดาวเด่นตามจีบเธอนี่นา พอทั้งคู่เปิดตัวว่าคบกัน ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาเกาะแกะลุคอีก พวกเขาเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นคู่รักดาวเด่นแห่งคณะบริหารธรุกิจ

พูดตามตรงชาร์ลีเองก็สวยไม่แพ้ใคร เธอมีผมบลอนด์ยาวเป็นลอน ดวงตาสีมรกต และรูปร่างเพรียวบาง เธอคิดว่าเธอแตกต่างจาก ‘เรจิน่า’ ก็แค่สไตล์การแต่งตัว อีกอย่างจากที่เธอเห็น เรจิน่าเป็นคนชอบแต่งหน้า

ชาร์ลีไม่ชอบแต่งตัวให้เหมือนพวกดารา เธอแพ้เครื่องสำอางหลายยี่ห้อ เลยหลีกเลี่ยงการใช้เครื่องสำอาง เธอสามารถแต่งตัวเหมือนนางแบบได้ แต่เธอไม่ชิน เธอเติบโตมากับพี่ชายตั้งสองคน และพวกเขาก็มีอิทธิพลกับสไตล์ของเธออย่างมาก

ระหว่างจมอยู่ในห้วงความคิด โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นพี่สาวโทรมาเธอก็กดรับทันที น้ำเสียงสะอื้นของเธอเด่นชัด

“เกิดอะไรขึ้น?!” เฟรย่า พี่สาวของเธอถามด้วยเสียงร้อนรน “ใครทำให้น้องสาวฉันร้องไห้?! ฉันจะไปตามล่ามัน ทำให้พ่อแม่คนพวกนั้นตกงาน แล้วตบมันสิบครั้งเหมือนในคลิปละครคุณธรรมเลย!”

“ฮ่าฮ่า!” ถึงชาร์ลีจะเจ็บปวด แต่พี่สาวของเธอก็ทำให้เธอหัวเราะได้ หลังจากสูดน้ำมูกเธอก็ตอบว่า “ลุคกับฉันเลิกกันแล้ว”

เฟรย่าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “อะไรกัน? ฉันยังไม่ได้แกล้งลุคเลยไม่ใช่เหรอ?” เธอถอนหายใจแล้วพูดเสริมว่า “น่าเสียดายจริง!”

ชาร์ลีหัวเราะอีกครั้ง พี่สาวของเธอรู้วิธีปลอบใจเธอจริง ๆ “พระเจ้า อยากให้พี่อยู่ที่นี่จัง ฉันว่าเขานอกใจฉัน เฟรย่า”

“อะไรนะ? ไอ้บ้านี่กล้าดียังไง! ถ้าเธอคบกับผู้ชายในฮอลลิพอร์ต ไม่มีใครกล้าทำร้ายเธอแบบนี้แน่!”

เฟรย่าพูดถึงบ้านเกิดของพวกเธอ

“รู้แล้ว ๆ” ชาร์ลียอมรับ แต่เธอไม่เสียใจเลยที่เลือกมาเรียนที่เมืองลักซ์ฟอร์ด เธอได้เรียนรู้ทั้งวิชาการและบทเรียนชีวิต

“ฟังพี่นะ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว อย่าลืมกฎของพ่อสิที่ว่าห้ามมีแฟนก่อนอายุยี่สิบห้า? เธอแหกกฎนี่นาน้องสาว แถมฉันยังต้องมาแบกความรู้สึกผิดเพราะรู้ว่าเธอแอบมีแฟนที่ลักซ์ฟอร์ดอีกต่างหาก!” เฟรย่าเอ่ยท้วง “งั้นเราก็ลืมเขาไปซะ และห้ามบอกพ่อว่าเธอเคยมีแฟน ตกลงไหม? สนใจแค่การเรียนอย่างเดียวก็พอ ถ้าอยากย้ายมาเรียนที่นี่ ย้ายมาเทอมหน้าก็ได้นะ”

“บางทีเรียนที่ฮอลลิพอร์ตก็ไม่เลวเหมือนกันนะ ชาร์ลี” เฟรย่าพูดเสริม

“ขอบคุณนะเฟรย่า ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง” ชาร์ลียิ้มพลางพูด

วันต่อมา ชาร์ลีไม่ไปเรียน ตอนประมาณสี่โมงเย็น เธอจึงตัดสินใจกลับอะพาร์ตเมนต์ แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจสุดขีด ก็เพราะแอชลีย์กับโซเฟียมีแขกมาที่บ้าน!

ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอก็เห็นเรจิน่าอยู่ในอ้อมแขนของลุค ทั้งคู่นั่งกอดกันอย่างหวานชื่นบนโซฟา

อีกด้านหนึ่ง โซเฟียอยู่กับแฟนของเธออย่างอาร์ชี เมื่อโซเฟียเห็นชาร์ลี ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ช...ชาร์ลี? พวกเราไม่คิดว่าเธอจะกลับมาเร็วแบบนี้ เธอมีเรียนตอนหกโมงเย็นไม่ใช่เหรอ?”

แอชลีย์เดินออกจากครัวพร้อมชามป๊อปคอร์นในมือ เธออ้าปากค้างเล็กน้อยก่อนจะถามว่า “ชาร์ลี เธอหายไปไหนมา? เราเป็นห่วงแทบแย่เลยนะ”

“จริงเหรอ?” ชาร์ลีถามพลางเลิกคิ้ว เธอมองไปรอบ ๆ และเห็นทอมเดินตามหลังแอชลีย์มาพร้อมถังน้ำแข็ง ทีวีเปิดอยู่ เครื่องดื่มถูกจัดเตรียมไว้แล้ว นี่มันชัดเจนอยู่แล้ว พวกเขากำลังจะสังสรรค์กัน ทั้งยังลืมไปเลยว่านี่คือที่ที่เธอก็อาศัยอยู่!

“พวกเธอเป็นห่วงฉันจนแทบแย่… จริง ๆ สินะ” ชาร์ลีประชด เธอวิ่งขึ้นไปชั้นบน เก็บเสื้อผ้าบางส่วน แล้วเดินออกมา ขณะที่เธอเดินผ่านห้องนั่งเล่น เธอสัมผัสได้ว่าทุกคนกำลังมองมา โดยเฉพาะลุค

สุดท้ายชาร์ลีก็กลับไปที่โรงแรม แต่ที่นั่นไม่สะดวกเท่าไหร่ เพราะโรงแรมอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัย

มหาวิทยาลัยลักซ์ฟอร์ดมีหอพักสำหรับนักศึกษา แต่ก็ไม่เพียงพอต่อจำนวนนักศึกษาทั้งหมด แล้วยังมีอาคารพักอาศัยตรงข้ามมหาวิทยาลัยและอะพาร์ตเมนต์ด้านหลัง แต่ส่วนมากถูกจับจองหมดแล้วเพราะนี่เพิ่งต้นเทอมเท่านั้น

“โถ่เอ๊ย! อยืนบนลำแข้งตัวเองนี่ไม่ง่ายเลย” ชาร์ลีบ่นกับตัวเอง

เธอใช้เวลาที่เหลือเข้าอินเทอร์เน็ต ค้นหาห้องเช่า มีอะพาร์ตเมนต์ว่างอยู่ห่างออกไปราวหกถึงสิบช่วงตึกแต่เธอจำเป็นต้องไปดูสถานที่จริงก่อน เพราะความปลอดภัยเป็นสิ่งที่เธอให้ความสำคัญที่สุด

ขณะที่สุดสัปดาห์ใกล้เข้ามา ชาร์ลีก็ตัดสินใจจะไปหาบ้านเช่า เธอตัดสินใจแล้วว่าจะย้ายออกจากบ้านที่อยู่กับแอชลีย์และโซเฟีย

เช้าวันศุกร์ชาร์ลีเกือบไปเรียนวิชาแรกไม่ทัน บริการรถรับส่งของโรงแรมก็ไม่มีบัตรผ่านเข้าไปในวิทยาเขตของมหาวิทยาลัย เธอจึงต้องวิ่งไปยังคณะบริหารธุรกิจ และเพื่อให้ไปถึงเร็วขึ้น เธอเลือกใช้ทางลัดที่ต้องผ่านคณะวิศวกรรมศาสตร์ไป

อาคารของคณะนี้มีทางลัดไปยังคณะบริหาร มันจึงเป็นทางที่ดีที่สุดที่จะพาเธอไปถึงห้องเรียนได้ แต่ระหว่างทาง เธอชนกับนักศึกษาสองคนเข้า

“นี่! เดินมองทางหน่อยสิ!”

“ขอโทษค่ะ!” พอชาร์ลีเงยหน้าขึ้น ดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความตกตะลึง นี่มันเทย์เลอร์ เวสต์!