บทที่ 3

ชาร์ลีเงยหน้าขึ้นและสบเข้ากับดวงตาสีเทาของผู้ชายคนนั้น

ดวงตาของเขาสวยมาก แต่เขากำลังโกรธ… แถมยังมีแผลแตกที่ริมฝีปากอีกต่างหาก!

‘เทย์เลอร์ เวสต์?’ ชาร์ลีเรียกชื่อเขาในใจ หัวใจของเธอเต้นแรงพลางครุ่นคิด ‘เขาไปมีเรื่องกับใครมาแต่เช้ากัน?’

“ฉันบอกให้เดินดูทางหน่อยไง!” เขาพูดซ้ำ น้ำเสียงคมกริบ ดวงตาก็จ้องเขม็ง

เทย์เลอร์จับแขนของนักศึกษารุ่นน้องข้างกาย และสั่งชาร์ลีว่า “ขอโทษเขาซะ!”

“ฉันขอโทษ ฉันรีบน่ะ” ชาร์ลีอธิบาย

“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร รุ่นพี่เทย์เลอร์ ผมไม่เป็นไร” รุ่นน้องคนนั้นพูด

“กลับไปเรียนได้แล้ว” เทย์เลอร์บอกชายหนุ่มรุ่นน้อง ก่อนที่เด็กคนนั้นจะพยักหน้ารับ ก่อนจากไปเขายังยิ้มให้ชาร์ลีอีกด้วย

“ฟังนะ ฉันขอโทษ ฉันต้องไปเรียนแล้ว” ชาร์ลีกล่าว เทย์เลอร์ไม่ตอบอะไร เธอจึงเดินจากไป

“ฉันรู้จักเธอรึเปล่า? เธอหน้าคุ้น ๆ นะ?” เทย์เลอร์ถามขึ้นในภายหลัง

ชาร์ลีหันกลับไปและเลิกคิ้วขึ้น พลางตอบ “ไม่นะ เราไม่เคยเจอกัน”

“โอเค งั้นครั้งหน้าก็ช่วยดูทางหน่อยแล้วกัน” เขาตอบเสียงแข็ง

ทันใดนั้นกลุ่มนักศึกษาก็เดินออกมาจากห้องหนึ่ง ชาร์ลีจึงตระหนักได้ทันทีว่าเธอกำลังยืนอยู่หน้าห้องคณบดีของคณะวิศวกรรมศาสตร์ นักศึกษาที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องนั้นแต่ละคนดูสะบักสะบอมไม่น้อย คนหนึ่งจมูกหัก อีกคนคิ้วแตก และอีกสามคนหน้าช้ำ

ชาร์ลีรู้สึกตกใจมาก เธอมองตามสายตาของพวกเขาไป และสายตาทั้งหมดก็จับจ้องไปที่เทย์เลอร์ นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอสังเกตเห็นว่าข้อนิ้วของเขามีรอยฟกช้ำ

‘งั้นเขาทำร้ายพวกนั้นทุกคนเลยสินะ?’ ชาร์ลีเคยได้ยินข่าวเรื่องนี้ เทย์เลอร์ เวสต์มักมีเรื่องชกต่อยในมหาวิทยาลัย นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาได้ฉายาแบดบอยประจำมหาวิทยาลัย

“แกไม่รอดหรอก เวสต์!” ชายจมูกหักพูด

เทย์เลอร์ยิ้มเยาะใส่พวกเขา พร้อมหัวเราะเบา ๆ “ฉันรอดแล้ว การ์เซีย”

เขาส่ายหัวและเดินจากไปดื้อ ๆ แบบนั้นเลย

สุดท้ายชาร์ลีก็เข้าคลาสของเธอสายสุด ๆ เพราะมัวไปยืนดูความวุ่นวายที่คณะวิศวกรรม ซึ่งเธอเต็มใจเสียด้วย

ชาร์ลีเดินเข้าเรียนวิชากฎหมายธุรกิจ ทันใดนั้นก็กลายเป็นจุดสนใจทันที สายตาทุกคู่หันมาที่เธอ

อาจารย์ผู้สอนส่งสายตาไม่พอใจแล้วพูดว่า “ดีจังเลยที่สุดท้ายคุณยอมมาเข้าชั้นเรียนกับเรานะ คุณคิง”

“ขอโทษค่ะ มันจะไม่เกิดขึ้นอีก” ชาร์ลีตอบ ใบหน้าแดงก่ำขณะมองไปรอบห้อง เธอเห็นโซเฟียกำลังมองมา เธอจึงเบือนหน้าหนี ชาร์ลีเลือกนั่งที่อื่นแทน เธอรู้ว่าลุคนั่งอยู่แถวหน้าแต่ชาร์ลีไม่แม้แต่จะชายตามอง

หลังเลิกเรียน ชาร์ลีเดินออกจากห้องเรียนแต่ยังไม่เร็วพอ ลุคไล่ตามเธอทันและจับแขนเธอไว้ เขาพูดว่า “เธอไม่เคยมาเรียนสายแบบนี้เลยนี่นา เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ชาร์ลี?”

ชาร์ลีสะบัดแขนออกและตอบว่า “มันไม่ใช่เรื่องของนาย ลุค”

“แอชลีย์บอกฉันว่าเธอไม่ได้กลับบ้านเลย” เขาพูด

“ฉันบอกแล้วไง มันไม่ใช่เรื่องของนาย” ชาร์ลีตอบก่อนจะวิ่งไปยังห้องเรียนวิชาถัดไป

“ชาร์ลี”

“ชาร์ลี!”

ลุคเรียกเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ชาร์ลีก็ไม่สนใจ

ตลอดทั้งวัน ชาร์ลีก็หลบเลี่ยงการเผชิญหน้ากับลุค แอชลีย์ โซเฟีย หรือเพื่อนกลุ่มของลุค เพราะพวกเขาเรียนอยู่ในคณะเดียวกัน จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเจอกัน แต่ชาร์ลีก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จักพวกเขา

ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน นักศึกษาในคณะธุรกิจก็พูดถึงการเลิกกันของพวกเธอ แต่ชาร์ลีก็ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้เห็นปฏิกิริยาใด ๆ จากเธอทั้งนั้น

ชาร์ลีมาดหมายไว้ในใจว่าสักวันหนึ่ง คนที่ทำร้ายเธอเหล่านี้จะหายไปจากชีวิตของเธออย่างถาวร

เธอแค่ต้องเดินไปทีละก้าว สุดสัปดาห์นี้เธอจะย้ายออกจากอะพาร์ตเมนต์ที่แชร์กับแอชลีย์และโซเฟีย จากนั้นเธออาจจะพิจารณาเปลี่ยนวิชาเรียน พอหมดเทอมนี้ เธออาจจะกลับไปเรียนต่อที่ฮัลลิพอร์ตและลาออกจากลักซ์ฟอร์ดไปเลย

……

วันเสาร์มาถึงอย่างรวดเร็ว ชาร์ลีได้ไปดูบ้านและอะพาร์ตเมนต์ให้เช่าหลายแห่ง อย่างน้อยก็ดูจากภายนอก และจากห้าหลังมีถึงสามหลังที่ให้ความรู้สึกขนลุกตั้งแต่แรกเห็น

“ตัดออกไปเลยดีกว่า” เธอบ่นขณะขีดฆ่ารายชื่อออกจากสมุดโน้ต ตอนนี้เธอกลับมาที่โรงแรมกำลังกินมื้อกลางวันที่ร้านอาหาร

อีกสองหลังอยู่ไกลไปหน่อย ชาร์ลีกัดริมฝีปากและพิจารณา “ถึงเวลาซื้อรถแล้วล่ะมั้ง… เดี๋ยวสิ…” เธออาจจะย้ายกลับไปฮัลลิพอร์ตเทอมหน้า ถ้าซื้อรถตอนนี้ก็คงยุ่งยาก เพราะต้องขายทิ้งอีกในไม่กี่เดือนข้างหน้า

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงกลับมาค้นหาบ้านให้เช่าในอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง น่าแปลกใจที่เธอเจอโพสต์ประกาศให้เช่าใหม่! ข้อความระบุว่า : [หาผู้เช่าร่วมยูนิตคอนโดสองห้องนอนที่เฟิร์นวูด เรสซิเดนซ์ ค่าเช่าเดือนละ แสนห้าบาท ต้องวางมัดจำสองเดือน และจ่ายล่วงหน้าอีกหนึ่งเดือน]

“ตั้งแสนห้าบาท? กับอีแค่แชร์คอนโดสองห้องนอนเนี่ยนะ?” ชาร์ลีคิดว่ามันแพงเกินไป แต่ก็ถือว่าสมเหตุสมผล เพราะทำเลดีมาก ๆ เพราะอยู่ตรงข้ามมหาวิทยาลัยลักซ์ฟอร์ดพอดีเป๊ะ! แถมพวกนักศึกษาที่บ้านรวยน่าจะแย่งกันเช่าด้วยซ้ำ

ชาร์ลีรีบโทรไปยังเบอร์ในประกาศและนัดดูห้องทันที โดยคนที่จัดการเรื่องการให้ดูห้องคือผู้จัดการอาคาร แวบแรกที่เห็นห้องพัก ชาร์ลีก็ประทับใจมาก!

อะพาร์ตเมนต์นี้ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์น มินิมอล เฟอร์นิเจอร์โทนเอิร์ธโทนโดดเด่น และถึงแม้จะตกแต่งเรียบง่าย แต่มันชัดเจนเลยว่าเป็นของคุณภาพดี

ตอนที่ผู้จัดการอาคารพาเธอดูห้องนอนของเธอ เธอพูดทันทีว่า “ชอบเลย!”

“คุณสามารถใช้ทุกอย่างได้เลยครับ แต่ต้องดูแลด้วยความระมัดระวัง นั่นคือเหตุผลที่เราขอมัดจำสองเดือน” เจ้าของอาคารกล่าว

ส่วนที่ดีที่สุดคือวิวที่มองเห็นมหาวิทยาลัย พวกเขาอยู่ที่ชั้นสิบห้า ทำให้มองเห็นทั้งวิทยาเขตจากระเบียงห้องนั่งเล่น

“ฉันเอาห้องนี้เลยค่ะ!” ชาร์ลีพูดอย่างตื่นเต้น

เจ้าของคอนโดชื่อทันย่า ดอว์สัน และชาร์ลีเดาว่าเธอจะได้อยู่กับคุณดอว์สัน เธอจึงถามออกไปว่า “คุณดอว์สันอยู่ไหนเหรอคะ? เธอเป็นเจ้าของห้องแบบไหนเหรอ?”

“ผมก็ไม่แน่ใจนักหรอกครับคุณผู้หญิง ผมเพิ่งมาเป็นผู้จัดการอาคารคนใหม่ แต่เท่าที่ทราบเธอจ่ายค่าส่วนกลางตรงเวลา และยังไม่เคยมีเพื่อนบ้านร้องเรียนเรื่องเธอเลย” ผู้จัดการอาคารกล่าว “ให้ผมโทรหาเธอให้ไหมครับ?”

จากนั้นผู้จัดการอาคารก็โทรแบบประชุมสายกับคุณดอว์สัน เธอขอพูดกับชาร์ลี และเมื่ออีกฝ่ายเห็นชาร์ลี ก็พูดขึ้นว่า “อ้าว เธอเป็นผู้หญิงนี่นา!”

“เอ่อ ใช่ค่ะ” ชาร์ลีตอบ “มีปัญหาเหรอคะ?”

สัญญาณโทรศัพท์แย่มาก ทำให้เสียงของคุณดอว์สันขาด ๆ หาย ๆ “เธอจะ… แน่ใจเหรอ?”

“เดี๋ยวนะ” คุณดอว์สันพูด

ชาร์ลีแทบไม่ได้ยินอะไรเลย แต่เห็นคุณดอว์สันกำลังคุยโทรศัพท์อีกสายอยู่ ขณะเดียวกันผู้จัดการอาคารก็หันมาแทรกขึ้นว่า “เธออยู่ต่างประเทศครับ ผู้ช่วยผมบอกว่าเธอไม่ค่อยอยู่ในประเทศเลย สัญญาณก็เลยแย่แบบนี้”

ต่อมาคุณดอว์สันก็พูดว่า “โอเค… ถ้าเธอแน่ใจ…เธอจะย้ายเข้า…เมื่อไหร่ก็ได้! เธอ…น่ารักดี ฉันชอบเธอ!”

ชาร์ลีดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้เจออะพาร์ตเมนต์ เธอไม่ได้คิดอะไรอีกและรีบเซ็นสัญญา พร้อมจ่ายด้วยเช็คทันที

ในวันอาทิตย์เธอกลับไปที่อะพาร์ตเมนต์ที่แชร์อยู่กับแอชลีย์และโซเฟีย โรงแรมที่เธอพักอยู่ช่วยเธอจัดการเรื่องการย้ายบ้าน รถตู้คันเดียวก็พอสำหรับขนของทุกอย่างที่เธอสะสมมาตลอดสามปีที่ผ่านมาแล้ว

โดยปกติ ในวันอาทิตย์แบบนี้แอชลีย์และโซเฟียจะนอนตื่นสาย แต่เสียงของพนักงานขนย้ายปลุกให้พวกเธอตื่นขึ้น ทั้งคู่เข้ามาในห้องของชาร์ลี พร้อมอธิบายจากมุมของตัวเอง

“ฉันรู้ว่าเราทำให้เธอเจ็บที่โกหก แต่เราไม่รู้จะบอกเธอยังไงดี” โซเฟียพูดพลางขมวดคิ้ว “ลุคห้ามไม่ให้พวกเราบอกเธอ แถมแฟนของพวกเราก็ไม่ให้บอกเธอเหมือนกัน”

“ขอร้องชาร์ลี คุยกับพวกเราหน่อยเถอะ” แอชลีย์อ้อนวอน

ชาร์ลีพยายามไม่สนใจ ขณะเก็บหนังสือลงกล่อง

เธอถอนหายใจและหันไปหาทั้งสองคน ก่อนจะกล่าวว่า “ไม่รู้สิ แอชลีย์ โซเฟีย ฉันคงคาดหวังให้พวกเธออยู่ข้างฉัน พวกเธอไม่โกรธที่ลุคทำแบบนั้นกับฉันเลยสักนิด! แถมยังดูเหมือนจะรักเรจิน่าด้วย ดูได้จากที่พวกเธอเชิญหล่อนเข้ามาในอะพาร์ตเมนต์ของเรา ทั้งที่ไม่ได้ขอฉันด้วยซ้ำไง”

“แล้วจำได้ไหมตอนที่พวกเธอเชียร์ให้เขากับหล่อนจูบกันที่คาเฟ่น่ะ?” ชาร์ลีพูดต่อ “ฉันรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง ฉันไว้ใจพวกเธอ แถมพวกเธอยังทำให้ฉันเชื่อในสิ่งที่เขาพูด ทั้งที่ตลอดมาพวกเธอรู้อยู่แก่ใจว่าเขานอกใจฉัน!”

ทั้งสองเงียบไป แต่ในที่สุด แอชลีย์ก็ให้เหตุผลว่า “เราขัดลุคไม่ได้จริง ๆ”

“เหรอ งั้นเขาเป็นพระเจ้าสินะ?” ชาร์ลีพูดพลางกลอกตา “ฉันไม่ได้คาดหวังให้พวกเธอตัดขาดจากเขาสักหน่อย พวกเธอรู้จักเขามาก่อนฉันก็จริง แต่ฉันก็หวังให้พวกเธอทำในสิ่งที่ถูกต้อง!”

“อย่าอ่อนไหวขนาดนั้นสิ ชาร์ลี” โซเฟียพูด “เดี๋ยวเธอก็หาแฟนใหม่ได้เองแหละ”

“นี่มันไม่ใช่แค่เรื่องผู้ชาย!” ชาร์ลีสวน “มันคือเรื่องของความยุติธรรม! การที่เขาหลอกฉัน มันถูกต้อง

เหรอไง? ไม่เลยสักนิด! และพวกเธอก็ไม่ควรยอมให้มันเกิดขึ้น! ถ้าเป็นฉัน พวกเธอจะรู้สึกยังไง?”

สองสาวเงียบอีกครั้ง สุดท้ายโซเฟียก็ถามขึ้นอย่างอึกอักว่า “เธอจะย้ายออกจริง ๆ เหรอ แล้วค่าเช่าล่ะ? เราเคยตกลงกันว่าจะหารกันนี่นา”

“ทำไมพวกเธอไม่ไปชวนเรจิน่ามาเป็นรูมเมตคนใหม่ล่ะ?” ชาร์ลีแนะนำ เธอยิ้มแล้วหยิบกล่องของตัวเอง เดินผ่านแอชลีย์กับโซเฟียไป

ในขณะที่ชาร์ลีพูดประโยคนั้น เธอไม่คิดเลยว่าคนที่เธอเคยเรียกว่าเพื่อนจะทำตามที่เธอพูดจริง ๆ