37 อ๋องเอวดุ

รั่วตงอวิ๋นพบคนไร้ยางอายมาก็มิน้อย แต่ไร้ยางอาย และยังยกหางตนให้สูง คงเป็นเช่นโต้วเซ่าเหล่ยผู้นี้

“หยุดพูดจาเหลวไหล ข้าไม่คิดมีบิดาเช่นท่าน และท่านเป็นได้ก็แค่ สุนัขที่นอนกับข้าเท่านั้น แถมคงเหมือนกำลังยกหางขึ้นเพื่อเตรียมถ่ายเบาด้วยสินะ!” นางยังคงไม่กลัวตายเช่นเดิม ถึงได้พ่นวาจาที่รุนแรง อย่างไม่ระวังปาก ทว่าคนตัวโต ที่ริมฝีปากแดงสีสด ยิ้มชอบใจ และเอ่ยเสียงแหบต่ำว่า

“บัดซบ ความหยาบคายของนางโลมผู้นี้ มันทำให้ข้าอยากหลั่งความสุขออกมาจนหมดตัว”

เขาว่าแล้วจึงแทรกนิ้วเข้ากลีบลึกของนาง หญิงสาวอยากต่อต้าน ทว่าร่างกายกับอ่อนระทวย นิ้วใหญ่แหวกทางสวาท เขาไม่ผ่อนปรนสักนิด คงตั้งใจให้นางหวีดร้องเสียงหลง และพอรู้ว่ารั่วตงอวิ๋น ยังบริสุทธิ์อย่างที่นางประกาศต่อหน้า เขาก็ส่งเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอ

“ทะ ท่านมันเก่งแต่ ตอแยผู้ที่ไม่มีทางสู้”

“เด็กน้อย เจ้าสามารถใช้กระบวนท่าของสตรีรับมือข้าได้ ไม่เชื่อลองใช้กลีบอวบๆ ตอดนิ้วมือข้าสิ แล้วปล่อยน้ำหวานออกมาให้ชุ่มนิ้วข้า”

ปากเขาพูดพล่ามไป พร้อมซอยนิ้วไม่ยั้ง

รั่วตงอวิ๋นสั่นทั้งร่าง แต่ไม่ได้ครางเสียงน่าเ