ดอกไม้ในเปลวเพลิง

บทนำ

     ฉินอ๋อง เทียนตี้หย่งพร้อมหน่วยมัจฉาพระกาฬเคลื่อนตัวลงน้ำอย่างแผ่วเบา พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างปราดเปรียวในน้ำ ลัดเลาะริมฝั่งนี้ เมื่อมองไปยังฝั่งตรงข้าม ก็เห็นรากไม้ในน้ำพยายามยืดรากออกมาจนสุด หวังจะเกี่ยวกระหวัดกลุ่มคนไปเป็นอาหาร บางรากถึงขนาดพุ่งออกมาจากลำต้นหวังจะแทงทะลุร่างกำยำหลายร่างที่ดำน้ำท้าทาย น่าเสียดายที่เมื่อหลุดจากขั้วก็ร่วงผลอยเป็นปุ๋ยอยู่ในน้ำ หน่วยมัจฉาพระกาฬโผล่ขึ้นหายใจเป็นช่วง ๆ ต้องเร่งรีบว่ายน้ำไปให้ถึงจุดหมายโดยเร็วที่สุด ระยะเวลาต้องสอดคล้องกับการดำเนินการที่ต้นทางของสหายสนิท มิฉะนั้น ไม่เพียงแต่ชีวิตของหญิงสาวผู้เป็นดวงใจจะสูญสิ้น เขาและหน่วยมัจฉาพระกาฬก็คงต้องฝังร่างไว้ใต้โคลนเลนของแม่น้ำแห่งนี้ด้วย ไม่ว่าภารกิจนี้จะสำเร็จหรือล้มเหลว ความสัมพันธ์ในราชวงศ์ก็จะเปลี่ยนไปตลอดกาล ความยากลำบากที่ต้องเผชิญในภายหน้าเป็นได้ทั้งลิขิตจากสวรรค์หรือคำสั่งจากนรก

     รถม้าคันใหญ่ตกแต่งอย่างหรูหราเคลื่อนมาจอดตรงหน้าจวนแม่ทัพใหญ่ ร่างสูงสง่าของชายหนุ่มก้าวลงมาอย่างคล่องแคล่ว กลิ่นอายความสูงส่งแผ่กระจาย ดวงตาดำขลับยาวรีปลายเฉียงชี้ฟ้านั้นทรงพลังอำนาจ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีสดตามธรรมชาติ หล่อเหลาสง่างามเกินไปแล้ว บุตรชายแม่ทัพใหญ่ซึ่งเป็นสหายสนิทพร้อมน้องสาวและคู่หมายมารอต้อนรับ

“คารวะท่านอ๋อง” ทุกคนทำความเคารพพร้อมกัน ฉินอ๋อง เทียนตี้หย่ง ยิ้มบาง ๆ ให้สุ่ยฝานหรง สหายสนิท รอยยิ้มยังเผื่อแผ่ไปให้สตรีรูปร่างอ้อนแอ้นในเครื่องแต่งกายสวยงาม แล้วค่อยจางลงเมื่อถึงใบหน้า  คู่หมายของน้องสาวสหาย ชายหนุ่มหันมาพยักยิ้มกับน้องสาวสหาย

“ไม่ต้องมากพิธี เชิญตามสบายเถิด”

สุ่ยเฉินเฟิงทูลอย่างยิ้มแย้ม “วันนี้ที่จวนทำขนมกุ้ยฮวาสูตรพิเศษเพคะ จัดเตรียมไว้ให้ในห้องอักษรแล้ว”

ฉินอ๋องมองอย่างเอ็นดู “สูตรที่เจ้าคิดขึ้นเองน่ะรึ ไม่มั่นใจเลยว่าท้องไส้จะไม่ปั่นป่วน”

สุ่ยเฉินเฟิงได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ นางไม่กล้าต่อปากต่อคำ ฉินอ๋องหันมาทางเมิ่งหยาง คู่หมายหน้าขาวนวลของสุ่ยเฉินเฟิง  “วันนี้ไม่มีงานหรือ”

เมิ่งหยางเหนื่อยหน่ายกับน้ำเสียงเข้มงวดของฉินอ๋อง แต่ก็ต้องตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ เพราะเทียนตี้หย่งนอกจากมีตำแหน่งฉินอ๋องแล้ว เขายังเป็นเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงเพราะบิดาเป็นพระอนุชาของฮ่องเต้ แม้บัดนี้พระอนุชาจะกลับสู่สรวงสวรรค์แล้ว ฮ่องเต้ก็รักใคร่เอ็นดูพระราชนัดดามาก อีกทั้งฉินอ๋องยังเป็นที่รักและชื่นชมของราษฎรอีกด้วย เมิ่งหยางเก็บความหงุดหงิดไว้ในใจ ไม่ตอบคำถาม แต่ยิ้มแย้มกล่าวว่า

“กระหม่อมมีสิ่งของหายากจากแดนไกลก็เลยนำมาให้คุณหนูสุ่ยพ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ งั้นก็ตามสบายเถอะ”

เทียนตี้หย่งพยักหน้ายิ้มบาง ๆ แอบซ่อนความขุ่นเคืองไว้ในใจ หนอยแน่ วัน ๆ ไม่คิดจะทำงานเลยนะ เอาแต่มาเกี้ยวผู้หญิง ถึงอย่างไรเขาก็เห็นสุ่ยเฉินเฟิงมาตั้งแต่เล็ก ๆ เขาถือว่านางก็เป็นน้องสาวของเขาเหมือนกัน

เมื่อสุ่ยฝานหรงเชิญฉินอ๋องไปยังห้องอักษรแล้ว สุ่ยเฉินเฟิงและเมิ่งหยางก็ตรงไปที่ศาลากลางน้ำ บางครั้งเมิ่งหยางก็งง ๆ เพราะสุ่ยฝานหรงซึ่งเป็นพี่ชายแท้ ๆ ยังไม่ทำน้ำเสียงเข้มงวดเท่ากับบุคคลที่อ้างตัวว่าเป็นเสมือนพี่ชายของสุ่ยเฉินเฟิงเลย

ฉินอ๋อง เทียนตี้หย่งเป็นสหายกับสุ่ยฝานหรงมาตั้งแต่เยาว์วัย จึงเห็นสุ่ยเฉินเฟิงตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ในวัยสามขวบ หนูน้อยก็แอบมาขีดเขียนลงบนม้วนตำราซึ่งเขาและสุ่ยฝานหรงร่วมกันจัดทำเพื่อส่งเป็นการบ้านให้แก่อาจารย์ในสำนักศึกษา เมื่อห้าขวบก็เอาน้ำหวานให้ม้าของเขากินด้วยความเมตตา ทำให้ม้าท้องเสีย กล่าวได้ว่าเมื่อมาที่จวนแม่ทัพใหญ่ เทียนตี้หย่งต้องกำชับองครักษ์ให้ระมัดระวังให้ดี อย่าให้เด็กน้อยทำข้าวของของเขาเสียหายได้อีก จนกระทั่งสุ่ยเฉินเฟิงถึงวัยปักปิ่น เขาก็มิต้องระมัดระวังสิ่งของอีกต่อไปแล้ว แต่ต้องระมัดระวังอารมณ์ยามที่เห็นเมิ่งหยางใกล้ชิดกับสุ่ยเฉินเฟิง  เมื่อนึกถึงบุรุษร่างสูงหน้าขาวนวลที่มีเครื่องหน้าละมุนแล้ว ฉินอ๋องก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก สุ่ยเฉินเฟิง บุตรีสายตรงแห่งจวนแม่ทัพใหญ่ ใบหน้างดงามเป็นที่เลื่องลือ ฉลาดหลักแหลม กริยามารยาทเหมาะสม ภาพลักษณ์ภายนอกเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่เพียบพร้อมจริง ๆ แต่ใครจะรู้ว่านางมีมุมที่ซุกซนเป็นที่สุด ฉินอ๋องเก็บความรู้สึกไว้ลึกที่สุดในหัวใจ อย่างไร นางก็มีคู่หมายแล้ว เขานึกไม่ถึงว่ากาลข้างหน้า จะมีเหตุให้พัวพันกันอย่างถึงที่สุด ยากจะแยกออกว่าเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย

     อากาศอบอุ่น ต้นไห่ถังส่งกลิ่นหอม สุ่ยเฉินเฟิงต้อนรับเมิ่งหยางที่ศาลากลางน้ำ เขาวางกล่องไม้แกะสลักสวยงามลงบนโต๊ะ เมื่อเปิดกล่องออก ความระยิบระยับของอัญมณีที่ฝังอยู่ในกำไลทำให้ตาพร่าเสียแล้ว กำไลลวดลายละเอียดสวยงามฝังพลอยล้ำค่าไว้รอบ มีไข่มุกถักเป็นสายสั้น ๆ ห้อยระย้าลงมาตรงปลายโดดเด่นด้วยไข่มุกเม็ดใหญ่ สุ่ยเฉินเฟิงเบิกตากว้าง ความตื่นเต้นปรากฏในดวงตากลมโตคู่สวย นางหยิบขึ้นมาพินิจ ใบหน้าสะอาดตาของเมิ่งหยางปรากฏรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ

“งามมากเจ้าค่ะ แต่ราคาก็คงมิใช่น้อย”

“สิ่งของที่เฟิงเอ๋อร์ต้องตาต้องใจ จะยากลำบากเพียงใด ข้าก็จัดหามาให้ได้”

“แต่ข้าขอไม่รับกำไลนี้เจ้าค่ะ มูลค่าสูงเกินจะรับไว้” คุณหนูแห่งจวนแม่ทัพใหญ่คิดหนัก ของมีค่าขนาดนี้จะรับกันง่าย ๆ กระไรได้ หญิงสาวเลื่อนกล่องไม้ไปตรงหน้าชายหนุ่ม เมิ่งหยางเลื่อนกล่องไม้กลับคืนมา “เจ้ารับไว้เถิดข้าตั้งใจเสาะหามาให้ อย่าให้เสียน้ำใจกันเลย”

สุ่ยเฉินเฟิงก็รู้อยู่แก่ใจว่าเมิ่งหยางคือคู่หมายที่ผู้อาวุโสสองตระกูลตั้งใจให้ครองคู่กัน คำสัญญานั้นเกิดขึ้นตั้งแต่นางยังอยู่ในครรภ์มารดา บัดนี้แม้ว่ายังมิได้จัดพิธีหมั้นหมายอย่างเป็นทางการ แต่ก็เป็นที่รู้กันโดยทั่วไปว่าเมิ่งหยางและสุ่ยเฉินเฟิงจะต้องสมรสกันในอนาคต บัดนี้นางเลยวัยปักปิ่นมาพอสมควรแล้ว เมิ่งหยางก็รับราชการมีอนาคตไกล เป็นมือปราบแห่งวังหลวงที่มีชื่อเสียงโด่งดัง อีกทั้งเป็นน้องชายคนเล็กของเมิ่งกุ้ยเฟยอีกด้วย อันที่จริงเมิ่งหยางอยู่ในสถานะที่เลือกหน้าที่การงานได้ เขาเลือกที่จะเป็นมือปราบแห่งวังหลวง นอกจากมีเกียรติแล้วยังเพิ่มความมั่งคั่งให้อย่างสม่ำเสมอ