บทที่ 2 มารดาผู้เอาแต่ใจ (5/5)

             ยามนี้เห็นสตรีที่เคยพึงใจมีความสุข เขาก็รู้สึกยินดีไปกับนางรอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนหน้าพลันเลือนหายเมื่อคิดถึงเรื่องที่เขากับคุณชายรองเจียงเพิ่งไปทำมาเมื่อคืน

           

ย้อนกลับไปเมื่อคืน (คืนเข้าหอ)

            หลังจากถูกสตรีไล่ออกจากห้องหอ เขาที่ตั้งใจจะกลับไปทำงานที่ห้องหนังสือก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อคนของคุณชายรองเจียงมาเชิญเขา

            “คุณชายกล่าวว่าใกล้ถึงเวลาจบเรื่องนั้นแล้วขอรับ” บุรุษชุดดำกล่าว

            “อืม” เขาพยักหน้าตอบรับก่อนจะใช้วิชาตัวเบากระโจนหายออกจากตระกูลหลวน

            ห่างออกไปสามจวนมีเงาร่างสามสายเร้นกายเข้าจวนตระกูลเหริน โดยทั้งสามมีจุดหมายเดียวกันคือเรือนผุพังที่อยู่ท้ายจวน

            “ดูเหมือนชะตาชีวิตของนางจะตกต่ำอย่างรวดเร็ว” เจียงเซวียนเอ่ยพลางกวาดตาไปรอบ ๆ แล้วยกยิ้มเย้ยหยัน

            “หึ! หากท่านสงสาร มิรับไปเป็นฮูหยินเล่า”

            “ไม่มีทาง บุรุษตระกูลเจียงรักเดียว หากแต่งกับสตรีใดแล้วย่อมไม่คิดรับสตรีอื่นเข้าเรือนหลังชั่วชีวิต”

            “หึ!” เขาแค่นเสียงในลำคอ แม้ก่อนหน้านี้จะไม่ค่อยถูกชะตา แต่เมื่อเห็นน้องน้อยได้รับความรักจากเจียงเซวียนอย่างล้นเหลือมุมมองที่เขามีต่ออีกฝ่ายก็เปลี่ยนไป ยิ่งบุรุษผู้นี้หยิบยื่นโอกาสให้แก้แค้น อคติและความไม่ชอบหน้าจึงสลายหายไปหมด

            “นางเป็นบุตรสาวคนโปรดของเหรินโหย่งจิ้น มิใช่หรือ เหตุใดในเรือนถึงมืดมิดไร้คนดูแลเช่นนี้”

            “เหรินโหย่งจิ้นมีหรือจะสนใจบุตรสาวที่ไร้ค่าเช่นนี้ สาวใช้ของนางเล่าไปที่ใดแล้ว” สาวใช้คนสนิทของเหรินเสี่ยวเหยาเป็นเขาซื้อตัวเอาไว้เพื่อให้คอยเฝ้าดูไม่ให้อีกฝ่ายตายไปง่าย ๆ

            “สาวใช้คนสนิทของนางเพิ่งกินยาพิษตายเมื่อสองวันก่อน” เป็นเจียงเซวียนกล่าวก่อนจะเดินเข้าไปด้านในห้องที่ว่างเปล่าไร้เครื่องเรือนใด ๆ นอกจากเตียงเก่าใกล้ผุพัง

            “อืม คงคิดว่าอย่างไรเราก็ไม่มีทางปล่อยให้รอดไป” ผู้ตรวจการหลวนกล่าวก่อนจะทอดสายตามองสตรีที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเย็นชา

            “มีเพียงคนตายเท่านั้นที่พูดไม่ได้ ดูเหมือนนางจะไม่รับรู้ถึงการมาของเราแล้ว”

            สตรีที่เคยมีผิวพรรณเปล่งปลั่ง ใบหน้างดงามบัดนี้ใกล้โรยราเต็มที เรือนร่างเย้ายวนของสตรีวัยออกเรือนบัดนี้ซูมผอมจนหนังแทบติดกระดูก ผิวหนังบางจุดเน่าเปื่อยส่งกลิ่นเหม็น ลมหายใจบางเบา

            “ดวงตาและจิตใจนางมืดบอดมานาน มิเช่นนั้นคงไม่มีจุดจบเช่นนี้” หากไม่ก่อกรรมทำเข็ญกับผู้อื่น เหรินเสี่ยวเหยาก็คงไม่มีจุดจบเช่นนี้

            “สาสมแล้วที่นางเป็นเช่นนี้ น่าเสียดายที่วาระสุดท้ายมาถึงเร็วไปหน่อย” ลงมือทำร้ายฮูหยินรักหลายต่อหลายครั้ง ก็ต้องมีจุดจบเช่นนี้

            “อืม สาวใช้ของนางคงรีบร้อนเลยใส่ฮว่าซานมากเกินไป”

            “เช่นนั้นให้หมอเทวดามายื้อชีวิตนางให้นานขึ้นอีกนิดดีหรือไม่” การตายทั้งเป็นคือวิธีการที่โหดเหี้ยมที่สุด

            “ไม่คิดว่าท่านจะเลือดเย็นเช่นนี้ เห็นว่าคุณหนูเติ้งก็ตายแล้วมิใช่หรือ” เป็นที่โปรดปรานของกั๋วกงเฒ่าแห่งเมืองไห่หยางได้ไม่ถึงห้าวันก็ถูกฮูหยินเอกวางแผนให้บ่าวรับใช้ชายมาหลับนอนด้วยถึงห้าคน แล้วให้กั๋วกงเฒ่าจับได้ สุดท้ายถูกทรมานจนตาย

            “ทุกคนล้วนมีกรรมเป็นของตัวเอง ทำไม่ดีกับผู้อื่นไว้อย่างไร ก็จงก้มหน้ารับกรรมของตนไป” เจียงเซียนกล่าว เพราะตนไม่ได้ทำอันใดเลย ก็แค่มอบเงินให้ฮูหยินเอกของกั๋วกงเฒ่าบอกว่าให้ดูแลคุณหนูเติ้งดี ๆ เพียงเท่านั้นเอง

            ใครที่กล้าเอ่ยวาจาใส่ร้ายทำให้ฮูหยินรักต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เขาไม่ปล่อยเอาไว้แน่นอน

            “หึ!” หลวนจิ้นฝานแค่นเสียงในลำคอคล้ายหมั่นไส้

            “เอาล่ะ ท่านอยากบอกลาอันใดสหายในวัยเด็กก็ตามสบาย นี่ก็ดึกมากแล้วข้าต้องรีบไปกล่อมฮูหยินเข้านอนก่อน”

            “...” โหวซื่อจื่อเริ่มรู้สึกจนใจกับความลุ่มหลงฮูหยินของคุณชายรองเจียงเสียแล้ว

            “อ้อ! วันนี้เป็นคืนเข้าหอของท่านนี่ รีบบอกลานางแล้วกลับไปหาฮูหยินของตนเถิด คืนเข้าหอมีค่าดั่งทองพันชั่ง” กล่าวไปก็กลั้นหัวเราะไป

            “อย่ามาเยาะเย้ยข้า”

            “เอาล่ะ ข้าต้องรีบกลับแล้วจริง ๆ” กล่าวจบคุณชายรองเจียงผู้ลุ่มหลงฮูหยินทุกลมหายใจเข้าออกก็จากไปทิ้งให้เขายืนอยู่ในความมืดตามลำพัง

            “...” หลวนจิ้นฝานยืนมองสตรีที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปพร้อมกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเหรินเสี่ยวเหยา

            คนที่ทำให้เขาต้องกลายเป็นเบี้ยหมากทางการเมืองก็ได้รับผลตอบแทนที่สาสมแล้ว

            ส่วนคนที่ไม่ได้ทำผิดต่อเขา แต่ต้องมาผูกติดกันคล้ายมีกรรมต่อกันเช่นเหลียงจิ่วเม่ย ก็ต้องรอดูว่าจะเป็นเช่นไรต่อไป...