บทที่ 2 มารดาผู้เอาแต่ใจ (4/5)

           

          “อ่า...คงเพราะเป็นเรื่องนี้ผ่านมานานเกินไป พระชายาเหลียงอ๋องก็หายสาบสูญไปนานแล้ว จึงทำให้ท่านหลงลืมไปแล้วว่าในอดีตนั้นเหลียงอ๋องได้แต่งองค์หญิงจากแคว้นซีหนานซึ่งเป็นคู่แฝดมังกรหงส์กับฮ่องเต้พระองค์ปัจจุบันมาเป็นชายา แม้บิดานางจะทำไม่ดีต่อแคว้นฉินต้าหวง แต่อย่างไรเบื้องหลังของพระญาติฝ่ายมารดา เราก็ไม่อาจดูแคลนได้นะขอรับ” ด้วยเหตุนี้ยามที่นางก่อความวุ่นวายในเมืองหลวงก่อนหน้านี้ ฮ่องเต้เหลียงโจวเชี่ยวจึงได้แต่หลับตาข้างหนึ่งเพราะอย่างไร สตรีผู้นี้ก็มีสายเลือดของราชวงศ์สองแคว้นไหลเวียนรวมกันในร่างกาย

            “โอ๊ย! ข้าจะเป็นลม” นางคงเลอะเลือนแล้วจริง ๆ ถึงได้ลืมเลือนเรื่องพระชายาของเหลียงอ๋องที่หายสาบสูญไปหลังจากคลอดบุตรสาวได้เพียงไม่กี่วัน

            “ฟูเหรินเจ้าคะ หายใจเข้าออกลึก ๆ ยาสงบใจได้หรือยัง รีบนำมาเร็วเข้า” เป็นสาวใช้คนสนิทกล่าว

            “ดังนั้นต่อจากนี้หากไม่จำเป็นท่านแม่อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับนางเลยนะขอรับ” อย่างน้อยก็เพื่อความสงบในจวนและข้อตกลงของเขาและนาง

            ใช่! ข้อตกลงที่นางเสนอเมื่อคืนน่าสนใจไม่น้อย อย่างไรการรู้ความเคลื่อนไหวของพวกนั้นผ่านคนในย่อมได้เปรียบกว่า

            “แม่จะส่งจดหมายไปเรียกน้องเหลียนฮวาของเจ้า พวกเจ้าไม่ได้พบเจอกันมานานคงคิดถึงกันไม่น้อย”

            “ท่านแม่ ข้าแต่งฮูหยินแล้วนะขอรับ คงไม่อาจใกล้ชิดดูแลนางได้เหมือนแต่ก่อน”

           “ท่านแม่ ข้าแต่งฮูหยินแล้วนะขอรับ คงไม่อาจใกล้ชิดดูแลนางได้เหมือนแต่ก่อน”

            “ก็แค่ฮูหยินรอง ยังมีตำแหน่งฮูหยินเอกและอนุฯ...”

            “แม้ฮ่องเต้จะเหลือทางรอดเอาไว้ให้ตระกูลหลวนด้วยการมอบสมรสพระราชทานให้แต่งฮูหยินโดยไม่ได้เจาะจงว่าเป็นฮูหยินใด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะสามารถรับสตรีใดก็ได้มาเป็นฮูหยินเอกเหยียบหัวสายเลือดของราชวงศ์ได้นะขอรับ ท่านแม่ลองไตร่ตรองดูเถิด” เรื่องการกำหนดฐานะของสตรีที่เขาเพิ่งกราบไหว้ฟ้าดินด้วยก็เป็นความต้องการของมารดาที่ไม่ชอบในตัวสะใภ้พระราชทานคนนี้เอามาก ๆ เขาจึงได้ตามใจมารดา แต่ไม่คิดเลยว่ามารดาจะคิดสร้างความลำบากให้เขาถึงเพียงนี้

            ‘ดีแล้วล่ะที่วันนั้นแผนของเหรินเสี่ยวเหยาไม่สำเร็จ’ มิเช่นนั้นหากคนที่แต่งเข้ามาเป็นเหอซือซือสตรีที่เขาพึงใจ เขาคงช้ำใจยิ่งนักที่นางต้องมาเจอกับความเอาแต่ใจของมารดาเช่นนี้

            “รับเป็นฮูหยินเอกไม่ได้ ก็ยังมีตำแหน่งฮูหยินรอง อย่างไรนางก็เป็นบุตรสาวของนายอำเภอและมีสายเลือดตระกูลซิวเช่นเดียวกับเจ้า”

            “ท่านแม่ได้โปรดอย่าเพิ่มความวุ่นวายในเรือนหลังให้ข้าเลยขอรับ”

            “เหลียนฮวาหลานข้า ทั้งเรียบร้อยอ่อนหวาน จะสร้างเรื่องวุ่นวายให้เจ้าได้อย่างไร”

            “ท่านแม่ยังเรียกร้องและตั้งกฎให้ท่านพ่อสามารถแต่งสตรีได้เพียงหนึ่งเดียวเพราะไม่อยากช้ำใจและทำให้เกิดความวุ่นวายในเรือนหลัง แล้วเหตุใดท่านถึงอยากยัดเหยียดความวุ่นวายเหล่านั้นเข้าเรือนหลังของข้า”

            “นี่เจ้า! ต่อว่าแม่เพราะสตรีผู้นั้นหรือ”

            “ท่านแม่...ข้าไม่ได้ทำเพื่อนาง แต่ข้าทำเพื่อความสงบสุขของตน งานของข้าก็ยุ่งจนแทบไม่มีเวลาไปพบเจอใคร ข้าจึงไม่อยากเสียเวลาไปกับเรื่องอื่น” ยามนี้โหวซื่อจื่อรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจยิ่งนัก

            “เพราะเจ้างานยุ่ง แม่ถึงอยากให้เหลียนฮวามาช่วยปรนนิบัติเจ้า นางพึงใจและเฝ้ารอเจ้ามานาน ลองให้โอกาสนางเถิดนะลูก” คำเรียกขานเปลี่ยนไปหวังทำให้บุตรชายคล้อยตามเช่นเดิม

            “อย่างไรข้าก็ยืนยันที่จะไม่รับสตรีเข้าเรือนหลังเพิ่มขอรับ หากท่านแม่อยากรับนางมาจริง ก็ให้เป็นอนุฯ ของท่านพ่อเถิด” กล่าวจบหลวนจิ้นฝานก็สะบัดชายอาภรณ์เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้มารดาผู้ไม่เคยถูกบุรุษตระกูลหลวนขัดใจโมโหจนลมตีอกอยู่เบื้องหลัง

            “ต้องเป็นสตรีชั่วช้าแน่ ๆ ที่ยุยงให้เขา แข็งข้อกับข้าเช่นนี้” ยามนี้หลวนฟูเหรินรู้สึกไม่พอใจในตัวสะใภ้ยิ่งนัก จึงคิดส่งจดหมายไปเรียกตัวหลานสาวคนงามทันที

            ด้านบุตรชายที่รู้สึกจนใจกับความดื้อรั้นของมารดา ทั้งที่ทราบดีอยู่แล้วว่าที่เสี้ยนจู่ผู้สูงศักดิ์ต้องแต่งเข้าจวนโหวด้วยเหตุผลใด มารดาของเขาก็ยังคิดจะสร้างปัญหาไม่หยุดหย่อนพานให้คิดถึงเรื่องในวัยเด็ก ที่เขาเพิ่งทราบมาเมื่อไม่นานนี้ว่ายามที่เหอซือซือมาเล่นที่จวนเขาแล้วโดนฉู่เหลียนฮวาใส่ร้ายว่าผลักตนเองล้ม น้องน้อยก็จะโดนมารดาของเขาตำหนิและบังคับให้ขอโทษอยู่ร่ำไปโดยที่เขาไม่เคยทราบเรื่องนี้

            สาสมแล้วล่ะที่นางตัดสินใจปฏิเสธเขาอย่างไม่คิดลังเลหรือหวนคำนึงถึงอดีตเก่าก่อน

            ยามนี้เห็นสตรีที่เคยพึงใจมีความสุข เขาก็รู้สึกยินดีไปกับนางรอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนหน้าพลันเลือนหายเมื่อคิดถึงเรื่องที่เขากับคุณชายรองเจียงเพิ่งไปทำมาเมื่อคืน