บทที่ 136 คู่หมั้นมาเฟีย -การพบเจอ

ครืด ครืด~

อังเดรเดินออกจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วอยู่ในเสื้อคลุมสีดำแหวกให้เห็นแผงอกหนาอัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม นัยน์ตาดำขลับปรายมองเบอร์บนหน้าจอของเจ้าของสายเรียกเข้า ก่อนจะคว้ามาปัดหน้าจอรับสายอนาคิน

(นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมป่านนี้แกยังไม่ไปรับหนูเซียร์สักที!)

ปลายสายเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ อังเดรมองนาฬิกาบนผนังห้องนอน ก่อนที่ริมฝีปากหยักได้รูปจะเหยียดโค้งไปด้านข้างพร้อมเสียงในลำคอที่ดังเล็ดลอดออกมา

เลทมาหนึ่งชั่วโมงแล้วที่เขาต้องไปรับลูเซียร์

"ถ้ารีบมาก พ่อก็ส่งคนไปรับเด็กนั่นแทนผมสิ"

(แกไม่ปั่นประสาทฉันสักวันจะตายไหม?)

อนาคินพยายามระงับอารมณ์ฉุนเฉียวที่โดนปลุกเร้าโดยลูกชายเอาไว้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูก โดนยิงแสกหน้าไปนานแล้ว

"ธุระของผมไม่ได้มีแค่ไปรับเด็กนั่นอย่างเดียว ธุระส่วนตัวของผมก็มี"

(ทำหน้าที่คู่หมั้นให้มันดีๆ หน่อย รีบไปรับหนูเซียร์ด้วย แค่นี้แหละ)

เขาโยนโทรศัพท์ลงเตียงนอน หลังจากสายถูกตัด เขาเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวเพื่อหาเสื้อผ้าสวมใส่อย่างไม่รีบร้อน ถ้าหากยัยเด็กนั่นรอได้ ก็ได้นั่งรถเขา ถ้ารอไม่ได้เขาก็ช่วยไม่ได้เช่นกัน เพราะเขาไม่ชอบให้ใคร