ตอนที่ 20 เจ็บ
หลังจากที่ได้สติ เพลงรักเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างช้า ๆ ดวงตาหวานนั้นยังคลอด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาแบบไม่สามารถหยุดได้ และไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทันทีที่เธอเห็นหน้าของการันต์ ใบหน้าซีดเซียวก็เริ่มบิดเบี้ยวเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากที่เคยสั่นไหวนั้นจะเบะลงคล้ายคนที่กำลังจะร้องไห้อีกรอบ แต่ก็ยังคงพยายามกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ภายในอก
สารภาพเลยว่าตลอดเวลาที่เขาเกิดมายังไม่เคยรู้สึกเหมือนคนจนตรอกที่ทำอะไรไม่ได้เท่านี้มาก่อน ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับไปไหน ใบหน้าขรึมที่เคยเด็ดขาดเริ่มเจือความเหวอเล็ก ๆ ราวกับไม่รู้จะรับมืออย่างไรกับอารมณ์ของหญิงสาวตรงหน้า เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมามีเพียงสายตาที่สบกันอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งเพลงรักเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ราวกับว่าเธอเองก็อยากหลบเลี่ยงการปะทะทางสายตาเช่นกัน
“เป็นอะไร” เขาถามขึ้นเรียบ ๆ ขณะเดินไปที่ริมหน้าต่างของห้องนอน ใช้มือข้างหนึ่งค่อย ๆ รูดผ้าม่านออก เพื่อเปิดรับแสงจากด้านนอก
“เจ็บ” แล้วก็เป็นคำตอบของเพลงรักที่หลุดออกมาเบา ๆ และเพียงเท่าน
ชินกับริมฝีปากล่างของตนเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยสุขสม หลังจากพายุนั้นสงบลงหญิงสาวก็คายสิ่งนั้นออกจนมันเปื้อนไปตามร่างกายของเธอเขากำแท่งเนื้อนั้นชักขึ้นลงอีกสองสามครั้งเพื่อปลุกให้ตื่นอีกรอบ ก่อนจะดันนีน่าให้นอนหงายลงบนโซฟา สองมือจับขาของหญิงสาวให้อ้าออกเผยให้เห็นส่วนสงวนที่มีทุ่งหญ้าผืนบางปกปิดแท่งเนื้อแข็งขืนถูไถไปตามปากช่องที่เปียกชื้นไปด้วยเมือกเหนียว เธอใช้สองมือบีบกุมเนินปกของตนเองราวกับกำลังบอกว่าเธอมีอารมณ์ไม่รอช้า ชินใช้สองมือจับสะโพกของเธอเอาไว้แล้วกดชินน้อยเข้าไปในร่องเสียวแทบจะมิดด้าม“กรี๊ด!!!” เธอตกใจผวาอย่างน่าสงสาร แต่ก็เพียงแค่ครู่เดียวเพราะหลังจากนั้นเขาได้เริ่มขยับเอวสอบ จากเนิบช้าเป็นถี่ขึ้นโดยไม่รอให้เธอหายเจ็บ“ถ้าเราหยุดเธอจะเจ็บ.. อดทนหน่อยนะ หลังจากนี้จะมีแต่ความเสียว” เอวสอบขยับถี่รัวราวกับปืนกลอย่างที่เขาพูดเอาไว้“อ๊า! อ๊ะ! อ๊ะ!” และไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เธอได้รับหรือเปล่า ความรู้สึกเจ็บราวกับร่างกายถูกฉีกทึ้งเมื่อครู่ บัดนี้กับแปลเปลี่ยนเป็นความรู้สึกวาบหวิวแบบที่เธอไม่เคยได้รับชายหนุ่มกระแทกกระทั้นแท่งเนื้อให้บดขยี้กับร่องรักอยู่นานหลายนาที
ตอนที่ 24 เกินเลยเพียงแค่คำตอบของเธอก็สามารถทำให้สติที่มีของเขานั้นขาดผึง ชินดึงนีน่าเข้ามาประกบจูบอย่างแรง เขาใช้เรียวลิ้นตวัดหยอกเย้าเธออย่างคนที่หื่นกระหายมือหนาทำหน้าที่สอดเข้าไปใต้กระโปรงเดรสตัวสวย ก่อนจะถลกมันไปกองไว้ที่เอวด้วยความหงุดหงิด นี่น่าปรือตาขึ้นมาจ้องมองเขาในตอนที่ทั้งคู่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม เพียงแค่เขาสบสายตาของเธอนั้น ก็ราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังเปิดทางให้กับทั้งคู่“อืม~”นีน่าแม้จะไม่ประสีประสากับเรื่องเหล่านี้ แต่ทันทีที่เขาเป็นผู้นำเธอก็เป็นผู้ตามที่ดี ชินดูดดึงริมฝีปากบนล่างของเธออย่างแรงจนรู้สึกว่ามันบวมเจ่อ ก่อนที่เขาจะผละออกจากริมฝีปากของเธอเล็กน้อยแล้วกดหญิงสาวลงกับโซฟา“นีน่า.. เธอแน่ใจใช่ไหมว่าจะทำแบบนี้” ถึงแม้ว่าจะมึนเมาอยู่บ้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยที่จะข่มเหงสตรีคนใดมาก่อน“ถ้านายไม่ทำ.. ฉันจะออกไปให้คนอื่นทำ” และไม่รู้ว่านีน่าเกิดอารมณ์อะไรขึ้นมา ทันทีที่แอลกอฮอล์เข้าปากเธอก็ราวกับว่าเป็นคนละคนซะอย่างนั้นชินไม่รอช้าเขาปลดชุดเดรสของเธอออกอย่างง่ายดาย เหลือเพียงชุดชั้นในลายดอกไม้ตัวจิ๋วที่ปกคลุมแทบไม่มิดชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วสัมผัสกับส่วนสงวนของเธอ
นีน่าแต่งตัวด้วยชุดเดรสเปิดไหล่กระโปรงสั้นรัดรูปสีขาว เดินลงมาที่ชั้นล่างตามเวลาที่เขานัดเอาไว้ เมื่อลงมาถึงก็เห็นว่าชินนั้นสวมเสื้อเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีแกงกับกางเกงสีดำตามปกติ“ฉันแต่งตัวผิดกาลเทสะไหม” เพราะเขาดูแต่งตัวสบาย ๆ เอามาก ๆ เธอจึงรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่ชินกลับมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความตะลึง แล้วส่ายหน้าเล็กน้อย“ไม่หรอก พี่สะใภ้แต่งแบบนี้สวยมาก เพียงแต่..” เขาพูดเพียงเท่านั้นทำให้นีน่ารู้สึกใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆชายหนุ่มเดินไปหยิบเสื้อคลุมของเขาเดินมาคลุมให้เธอเอาไว้ในตอนที่ทั้งสองใกล้ชิดกันนั้นกลิ่นกายของ ๆ ของนีน่าทำให้เขารู้สึกยากเกินกว่าจะควบคุมตัวเองได้ ชินค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงไปใกล้เธอให้มากขึ้นจนเมื่อจมูกของเขานั้นสัมผัสกับเส้นผมของเธอ“เอ่อ! อะแฮ่ม!” และก็เป็นนีน่าที่แสร้งกระแอมออกมาในตอนนั้น ทำให้ชินดึงตัวเองกลับไปยืนที่เดิม เขามองหน้าเธอด้วยสีหน้าตะหนกก่อนจะหันซ้ายหันขวาแล้วพูดขึ้น“ไปกันเลยดีกว่า” นีน่าเองก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินตามเขาออกไปขึ้นรถสปอร์ตทั
ตอนที่ 23 ว่าที่พี่สะใภ้เขามองเพลงรักนิ่ง ๆ ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ยิ่งเมื่อนึกถึงใบหน้าหวาด ๆ ของหญิงสาวในห้องน้ำ มันก็ยิ่งตอกย้ำว่าบางทีอาจจะมีเรื่องที่ผิดพลาดเกิดขึ้นมาจริง ๆ“พ่อหนุ่มจะกินอะไร” ในตอนที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าตกลงแล้วผู้หญิงเมื่อเช้าคือใคร ป้าร้านอาหารของคณะก็เอ่ยถามเสียงเข้ม ทำให้ทั้งสองหันไปสนใจกับของกินตรงหน้าแทนหลังจากนั้นเพลงรักและกรณ์ก็ไม่มีใครพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก ทั้งสองยังคงเข้าเรียนตามปกติ แม้เพลงรักนั้นจะมีความคิดถึงเรื่องที่การันต์หายไปอยู่บ้าง แต่ก็ถือว่าเธอแยกแยะเรื่องเรียนและปัญหาส่วนตัวได้ดีแต่ดูเหมือนคนที่จะเป็นหนักในตอนนี้เห็นจะเป็นผู้ชายที่นั่งข้างเธอมากกว่าเพลงรักเหลือบสายตามองเขาอยู่หลายครั้งในตอนที่อาจารย์สอน แต่ยังไงผู้ชายที่นั่งข้างเธอก็ดูจะไม่ได้สนใจเนื้อหาตรงหน้าเลยสักนิด เขายังคงเหม่อลอยและพึมพำเบา ๆ กับตัวเองจนเธอเองก็เริ่มเป็นห่วงเพื่อนไม่น้อย“กรณ์.. ไหวไหมเนี่ย” หญิงสาวหันไปสะกิดเพื่อนในตอนที่อาจารย์หันมาจ้องเขานิ่ง และก็เป็นเพลงรักที่ยิ้มแห้ง ๆ ส่ง
ยิ่งเมื่อเธอรู้สึกกดดัน ความอึดอัดในใจก็ยิ่งฟุ้งซ่านอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวตัวเล็กเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ เหมือนคนที่ปลงตก“แกรู้จักพี่กรณ์ใช่ไหม”“โอ๊ย!! จะมีใครไม่รู้บ้างละแก! พี่เขาแม่งโคตรฮอตจะตาย! ทำไมวะ อย่าบอกนะว่า.. แกชอบพี่กรณ์อะ”“ไม่ได้ชอบ!” มิวรีบปฏิเสธทันควัน ดวงตากลมจ้องมองเพื่อนสาวเขม็งก่อนจะหลบสายตาลงต่ำ“แต่ก็ไม่ได้เกลียด” น้ำฟ้าที่ได้ยินดังนั้นทำเอาถึงกับต้องถลึงตาใส่เพื่อน มิวคือคนที่เขาคบมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ไม่เคยมีเรื่องผู้ชายเข้ามาข้องเกี่ยว แต่ครั้งนี้เธอกลับพูดเรื่องพี่กรณ์ซึ่งใคร ๆ ก็รู้ว่าเขาเป็นเสือผู้หญิงขึ้นมา มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่นอน“โอ๊ย! อย่ามากำกวม ไอ้มิวเล่า!” ผู้ถูกซักไซ้เหลือบมองรอบห้องเรียนเล็กน้อย พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่แล้วจึงเอนตัวไปใกล้ ๆ เพื่อนแล้วกระซิบเบา ๆ“ฉันกับพี่กรณ์.. ก็แบบว่า.. เราสองคน.. อันนั้นกันแล้ว” น้ำฟ้าขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ“อะไรคืออันนั้นวะ” เธอถามออกมาเสียงดังจนทำให้มิวต้องตะ
ตอนที่ 22 ผู้ชายคนแรกเสียงโวยวายจากเพื่อนไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด ในหัวสมองของหญิงสาวเฝ้าครุ่นคิดคิดถึงเรื่องเมื่อเช้าไม่จบไม่สิ้นวันนี้เพราะที่บ้านมีต้องไปทำธุระต่างจังหวัด จึงรีบมาส่งเธอที่มหาลัยเช้ากว่าปกติ หลังจากที่มิวมาถึงมหาลัย ด้วยความที่เธอตื่นเช้ากว่าปกติและรู้สึกปวดท้องเบา ในตอนที่กำลังเดินผ่านคณะศิลปกรรมศาสตร์ และยังไม่มีใครมา เธอจึงเลือกที่จะแวะไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยในตอนนั้นเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ และไม่รู้ว่าเข้าห้องน้ำผิดหรือว่าอะไร ในตอนที่เธอเลือกที่จะเดินไปเข้าห้องในสุด เมื่อเปิดประตูเข้าไปถึงมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ในนั้นตอนแรกเธอคิดจะกรี๊ดออกมาให้ดังที่สุดเพราะคิดว่าเป็นโรคจิต แต่พอเห็นว่าผู้ชายคนนี้คือพี่กรณ์รุ่นพี่ปีสองของศิลปะที่สาว ๆ ทั่วทั้งมหาลัยนั้นหมายปองจู่ ๆ เสียงกรี๊ดที่เธออยากจะตะโกนออกไปนั้นก็กลืนหายลงไปในลำคอ และเป็นจังหวะเดียวกับที่มือใหญ่ของพี่กรณ์นั้นเอื้อมมาปิดปากของเธอเอาไว้ก่อนจะโน้มหน้ามากระซิบข้างหู“มาแล้วเหรอ” เขาถามออกมาแค่นั้นก่อนจะใช้มืออีกข้าง