ไม่ใช่ฝัน

ที่ลานธนูอย่างที่วรากรคิด หลวนคุนโอบอิงหลิวสอนนางยิงธนูอย่างแนบชิดอิงแอบมองไปก็ฟินไม่น้อย เหมือนในนิยายที่เขียนไว้เลย

“หนึ่งสองสาม ปล่อย”อิงหลิวปล่อยลูกดอกออกตามคำสั่ง ลูกดอกพุ่งเข้าสู้เป้าหมายเปะ ไม่มีหลุดกรอบ วรากรปรบมือเสียงดัง หลวนคุนหันมามองวรากรมีอะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้น แววตาเหมือนจะบอกอะไร วรากรก้มหน้ามองพื้น หลิ่งจือ มองทั้งหลวนคุนและอิงหลิวแต่ไม่มีปฏิกิริยาใดใด อ้าวเฮ้ยผิดบท หลิ่งจือยังตัวติดกับวรากรแจ

“แม่นางชินอี้ถ้าไม่รังเกียจ เชิญพำนักที่บ้านของท่านพ่อข้า”ชวนจริงจัง

“นางพำนักที่นี่ดีแล้ว ข้าดูแลนางเอง”อ้าวเฮ้ยแย่งกันความหึง หรือวะก็มาด้วย@^@

“ท่านพ่อนับว่าเป็นขุนนางระดับสูงหากจะปล่อยให้คนแซ่เดียวกัน ระเหเร่ร่อนก็ไม่เหมาะนัก”ไปกันใหญ่

“พี่สาวอย่าไปเลยนะ อิงหลิวไร้ญาติขาดมิตรเห็นพี่สาวเป็น ญาติเพียงคนเดียวในตอนนี้”จริง จะช่วยให้พระเอกนางเอกสมหวังจะหนีไปอย่างไง

“เห็นแก่อิงหลิว ข้าไว้หาโอกาสไปเยี่ยมใต้เท้าจาง จะดีกว่าตอนนี้ไม่อาจรบกวน”หลิ่งจือทำหน้าสลด

“เช่นนั้น ข้าขอเป็นแขกประจำที่บ้านของท่านจะได้ไหม”ประโยคสุดท้ายหันไปทางหลวนคุน

“ไม่ได้”วรากรรีบตอบแทน

“ได้ข่าวว่าแม่นางตามหาพี่ชาย ไว้ข้าช่วยสืบอีกทาง”

วรากรถอนหายใจยาวเหยียด

หลวนคุนอยู่บนโต๊ะหนังสือที่มีม้วนหนังสือมากมาย เขากำลังหาเบาะแสเกี่ยวกับคดีต่างๆในอดีตเขาจำได้ว่าเคยมีอยู่คดีหนึ่งที่เขาเคยได้ไปสืบหาความจริงกับอาจารย์เกี่ยวกับการตายของผู้คนในเมือง

.

ดงไผ่หนาทึบหมอกครึ้มจนมองไม่เห็นเส้นทาง คนผู้หนึ่งนอนนิ่ง หญิงสาวนางหนึ่งค่อมอยู่บนร่างในมือเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด กำลังคว้กหัวใจของเหยื่ออยู่

หลังจากเหตุการณ์ที่อาจารย์และเขาไล่ล่านางปีศาจ ก็ไม่เคยมีใครถูกควักหัวใจอีกเลยจนกระทั่งเมื่อคืนที่ผ่านมา

ตามบันทึกบอกไว้ว่าช่วงเวลานั้น มีผู้คนล่ำลือเรื่องจิ้งจอกเก้าหาง บัดนี้ผ่านมาห้าปีแล้ว เรื่องคดีนั้นถูกปิดลงไปเพราะเขากับอาจารย์ไม่สามารถจับคนร้ายได้ แต่ก็ไม่วายได้รับคำชื่นชมจากฮ่องเต้ เพราะอาจารย์ลงมาสืบคดีนี้เองเป็นการสร้างขวัญและกำลังใจให้ชาวบ้านและก็ไม่มีการตายเกิดขึ้นอีก มันจึงเป็นประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

ตอนที่4

นอนหลับแสนสบายบนที่นอนหนานุ่มไม่อยากลุก วรากรดันปวดฉี่ถลาไปที่ประตูกำลังจะไปห้องน้ำจำได้ว่ามันอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องหากเที่ยบเวลาตอนนี้คงประมาณ ตีห้าเกือบหกโมงเปิดประตูสงวนท่าที เดินออกจากห้องข้างหน้านั่นสนัขจิ้งจอกขนสีขาวยืนหันหลังให้วรากร วรากรยืนมองอยู่อย่างนั้นไม่กล้าขยับตัวกลัวมันจะหนี สีขาวบริสุทธิ์ความที่ชอบหมาแมวอยู่แล้วอยากได้มาเลี้ยง ขยับขาจะก้าวเดินเข้าไปหา สุนัขจิ้งจอกตัวสีขาวปุกปุยหันมาก่อนจะทะยานออกจากตรงนั้นไปทันที วรากรถอนหายใจเสียดายหากได้มาเลี้ยงคงดี จัดการธุระส่วนตัวตัวเองเสร็จ เดินอ้อมมาอีกทางคงนอนไม่หลับเสียแล้ว เดินผ่านห้องของหลวนคุนหน้าต่างเปิดอ้าไว้ วรากรมองไปข้างใน ร่างเพรียวลม ทว่ามีมัดกล้ามหนาแน่นยืนเปลือยอกอยู่ตรงนั้น หน้าอกเต็มไปด้วยซิคแพ็คน่าลูบไล้ยืนยืดเส้นยืดสายตามแบบคนที่ดูแลตัวเองอย่างดี วรากรใจหวิวคนอะไรตื่นแต่เช้าจัง

ผิดบทๆ รีบหันหลังกลับไปอีกทาง ต้องไปเรียกอิงหลิวมาดูเคาะห้องอิงหลิวรัวๆ 

“อิงหลิวเปิดประตูคือข้ามีบางอย่างจะให้เจ้าดู” อิงหลิวตามออกมาทันทีเพราะเห็นว่า วรากรร้อนรนขนาดนั้นพาไปจนถึงห้องของหลวนคุน

“ห้องท่านหลวนคุน พี่สาวพาข้ามาทำไม” ไม่เห็นอะไรก็ในเมื่อ คนหล่อไม่อยู่ตรงนั้นเจ้ายืนรออยู่ที่นี่แป้บหนึ่ง ชะโงกหน้าชะโงกหลังมองหาหลวนคุนกับซิคแพ็ค ถอยหน้าถอยหลังจน ไปชนเข้ากับร่างใหญ่ หลวนคุนเผลอกอดวรากรเต็มแรงจากด้านหลังใจไหวยวบ๑_๑ หน้าแดงสิรออะไรในเมื่อสัมผัสเข้ากับอกเปลือยเปล่าที่อบอุ่นนั้นอย่างจัง อิงหลิวมองซิคแพ็คของหลวนคุนตาไม่กะพริบ อย่างน้อยก็สำเร็จแหละวะ ขยับตัวออกจากอ้อมกอด

“แม่นางทั้งสองมีธุระอะไรกับข้า”สายตาสงสัยและต้องการคำตอบ

“เปล่าๆๆๆ ข้าเปล่าอิงหลิวมีธุระกับท่าน ลองถามนางดูเองแล้วกัน” ว่าแล้วก็วิ่งหลบออกไปหอบอยู่ข้างหลังห้อง ใจเต้นตึกตักปล่อยทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง นึกมโนว่าทั้งคู่จะคุยกันว่าอย่างไร หรือจะอายกันม้วนต้วนหรือว่าหลวนคุนจะลากอิงหลิวเข้าห้องไปเลยนะ อยากรู้จริงแต่หักห้ามใจเอาไว้ถามอิงหลิววันหลัง จากที่สังเกตอิงหลิวเองก็ชอบหลวนคุนไม่น้อยเมื่อเห็นหลวนคุนอิงหลิวมักหน้าแดงด้วยความเขินอาย หรือว่าภารกิจของวรากรใกล้จะสำเร็จแล้วมาถูกทางแล้วอีกหน่อยก็จะได้กลับบ้านเสียที^_^ สบายใจ เดินไปเรื่อยเปื่อยบรรยากาศในบ้านมือปราบนี่ดีไม่น้อยถึงว่า ถึงมีหมาสีขาวอยู่ด้วย เอหรือว่าหลวนคุนก็ชอบหมาเหมือนกันก็เลยเลี้ยงไว้ ไปตามหามันดีกว่า นึกถึงขนปุยๆ แหมน่ากอดเป็นที่สุด เดินหาจนทั่วก็ไม่เห็นเริ่มหิวรีบไปหาอะไรกิน ไปผูกมิตรกับคนในห้องครัวดีกว่า

“แม่นาง อาหารเตรียมพร้อมแล้ว นายท่านให้ข้าเชิญ”