พระรองมาแล้ว

“คนร้าย ลงมือโหดเหี้ยมฆ่าแล้วยังควักหัวใจ ข้าตามมันไปแต่ไม่ทัน หายไปอย่างกับล่องหนได้” หลวนคุนบอกกับทุกคน

“คนร้ายอำมหิตเกินมนุษย์ นายท่านพอจะมีเบาะแสหรือไม่” คนรับใช้ชายนายหนึ่งถามขึ้น

“ข้าเห็นมันก็ตอน ที่วิ่งเข้าห้องแม่นางชินอี้ ดีที่ไม่ได้ทำร้ายแม่นางชินอี้อีก แต่ตามอย่างไรก็ไม่ทันหายไปกับตา เพิ่มเวรยาม ให้มากขึ้นตรวจตราให้รอบ จนกว่าจะจับตัวคนร้ายได้ คืนนี้แยกย้ายกันได้แล้ว ศพของเสี่ยวเอินนำไปไว้ที่ด้านนู้นรอข้าชันสูตร” น้ำเสียงห้าวหาญบุคลิกของผู้นำ ที่น่าชื่นชม หันมาทางวรากร

“แม่นางชินอี้คงตกใจไม่น้อย”วรากรโบกมือ

“ไม่ไม่ ไม่เป็นไรข้าไปนอนดีกว่า” เดินหลบออกมา ตรงนั้นจึงเหลืออิงหลิวกับหลวนคุนสองคน อิงหลิวหลบตาคมของหลวนคุนที่จ้องมอง เดินมาทำทีพยุงวรากร หลวนคุนอมยิ้มตะโกนตามหลังทั้งสองสาว

“ไม่ต้องกลัว ข้าจะดูแลความปลอดภัยให้เอง ปิดห้องของแม่นางทั้งสองให้ดีข้าจะให้เวรยามคอยตรวจตราหน้าห้องแม่นางทั้งสองอย่างเข้มงวด”วรากรถอนใจโล่งอกหรืออะไรไม่ทราบได้

เช้าสดใส วรากรมองออกไปนอกหน้าต่างรู้แล้วว่านี่คือความจริงไม่ใช่ความฝันแต่อย่างใด ยังอยู่ตรงนี้ที่เดิมอยู่บนแท่นนอนที่เดิม มีน้อยเรื่องนิยายย้อนยุคที่นางเอกจะกลับไปได้แต่ว่าเราไม่ใช่นางเอกนี่หว่าเราเป็นนักเขียน

 เสียงกระแอมเบาๆด้านนอก วรากรแง้มประตูออกไปดูแต่ต้องรีบปิดประตูทันทีเป็นหลวนคุนนั่นเอง 

“เมื่อคืนหลับสบายดีไหม”ยืนอยู่หน้าห้องอิงหลิวถามไถ่นาง อิงหลิวยิ้มเอียงอาย วรากรยิ้มตาม ตามบทสงสัยจะคิดถึงจนทนไม่ไหวหรือแอบมีใจหรือมีความรู้สึกดีดีต่ออิงหลิวเข้าให้แล้ว วรากรย่องออกไปข้างนอกเงียบกริบ ถือรองเท้าทั้งสองข้างในมือกลัวหลวนคุนเห็นจะเป็นการเสียมารยาทปล่อยเขาสองคนอยู่ตามลำพัง

“แม่นางชินอี้ วันนี้จางหลิ่งจือบุตรชายของใต้เท้าจาง อยากจะพบแม่นางชินอี้เพื่อจะได้รู้จักมักจี่กันไว้” หยุดกึกอยู่ตรงนั้นในท่าทีของนักย่องเบา 0^0 เวรแล้ว!

“ไม่เป็นไร ข้ายังไม่อยากพบเขา”Q_Q

“เขาเดินทางเกือบจะถึงแล้ว คาดว่าในยามจี๋(9.00น)ก็คงจะถึงแล้ว”วรากรถอนใจหมดเรี่ยวแรง หลวนคุนอมยิ้ม

“ก็ได้”เสียงอ่อยๆ มันเลี่ยงไม่ได้นี่

“ข้ากับแม่นางอิงหลิวจะไปที่สนามยิงธนูหากแม่นางชินอี้หมดธุระแล้วตามเราไปที่นั่นก็ได้”

วรากรกลับเข้าไปในห้องเลือกชุด สีทึมๆให้เหมือนคนมาจากต่างแคว้นแต่ไม่มี จำใจต้องใส่สีฟ้าลองสวมดูวันนี้ไม่เลวเข้ารูป ต่างจากเมื่อวานลิบลับ หันซ้ายหันขวาผมหลุดหลุย ทำไมต้องรวบผมด้วยทำไมต้องเกล้าด้วย วรากรปล่อยผมให้ยาวอยู่อย่างนั้นมองตัวเองในกระจก แม้จะไม่สวยหวานแต่เมื่ออยู่ในเสื้อผ้าแบบนี้ วรากรก็ดูดีไม่น้อย อย่างน้อยก็ดีกว่าเมื่อวานนิดหนึ่งละ เดินออกมานั่งรอ จางลิงหรือหลินจือ อ้าวหลินจือมันเห็ดนี่หว่า อะไรวะนึกชื่อไม่ออกประมาณนี้แหละ ชื่อเรียกยากจริง

“แม่นาง” วรากรหันไปในแบบสโลว์โมชั่น ผมยาวสลวยสะบัดพลิ้วไหวตามแรงหมุนตัว จางหลิ่งจือตกตะลึงจังงัง

“ข้า...ข้าน้อย ข้าจางหลิ่งจือยินดีที่ได้พบ แม่นางเรารู้จักกันหรือไม่” วรากรตาโต ก็คนตรงหน้าหล่อช้างล้มควายตาย ความหล่อไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าหลวนคุนเลย เพียงแต่หล่อแบบหวานๆ ในแบบที่สาวๆในยุคของวรากรชอบ หลวนคุนหล่อคมเข้มตาดุ

“จางชินอี้ เรียกข้าว่าชินอี้”สายตาหวานเยิ้มมองมาที่วรากร เวรทำตัวไม่ถูก นี่มันบทพระรองของนิยายนี่หว่าทำไมมาตกที่นางรองอย่าง วรากรละไม่ได้การละ

“หลวนคุน อยู่ลานธนูเชิญท่านที่ลานธนูจะดีกว่าไหม”

“ข้ายังอยากคุยกับแม่นาง ยังไม่อยากเจอท่านมือปราบ”

“ไม่ด้ายย ที่ลานธนูมีบางอย่างข้าอยากให้ท่านได้เห็น”ดันหลังหลิ่งจือให้เดินไปข้างหน้า