บทนำ (1)

บทนำ

...อูย... 

ความรู้สึกแรกของตะวันฉายที่เธอได้รับก็คือเจ็บปวดบริเวณท้ายทอยอย่างมาก 'นางร้ายเงินล้าน' แห่งช่องน้อยสีของประเทศไทยพยายามนึกทบทวนว่าที่แท้ตนเองเป็นอะไรไปจึงตื่นมาแล้วปวดที่ท้ายทอยเหลือเกิน รีดเค้นอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายเธอก็ได้ความว่าตนเองนั้นถูกยายนางเอกหน้าสวยใจเน่าเช่น ‘ปานฤดี มากมี’ นั้นแสร้งเดินชนตอนที่ทั้งคู่เดินสวนทางกันในระหว่างลงจากเวทีงานอีเวนต์เปิดตัวสบู่ยี่ห้อดัง จากนั้นโลกทั้งใบของตะวันฉายก็ดับมืดลงราวกับว่าบ้านของเธอนั้นถูกการไฟฟ้าตัดหม้อแปลงเลยทีเดียว 

"คุณหนูห้าท่านฟื้นแล้ว! นายท่านเจ้าคะคุณหนูห้านางฟื้นแล้วเจ้าค่ะ!" 

...คุณหนูห้า?...ใครกัน?... 

คนที่ยังคงมึนศีรษะนั้นค่อย ๆ ขยับเปลือกตาลืมขึ้นอย่างยากเย็น ภายในใจก็สงสัยต่อเสียงสำเนียงเหน่อดังคนสุพรรณที่เธอเคยผ่านหูมาบ้าง แต่ความเหน่อยังไม่น่าสงสัยเท่าอะไรคือคุณหนูห้า...นายท่าน...เพราะเธอเป็นเด็กกำพร้า เติบโตมาจากสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่เชียงใหม่ ตั้งแต่จำความได้ตะวันฉายจึงเป็นลูกคนเดียวมาโดยตลอด เพราะขนาดพ่อกับแม่ยังไม่รู้จักเลยจะไปรู้จักพี่น้องที่มีได้อย่างไร ถึงอาจจะมีจริงก็ตามเถอะ 

...ดังนั้นเธอจะเป็นคุณหนูห้าได้อย่างไรกันเล่า?... 

ทว่ายังไม่ทันหายสงสัยกับประโยคแตกตื่นแรกเมื่อเธอนั้นลืมตาขึ้นมาได้ก็ต้องนิ่งงันไปกับภาพเพดานห้องตรงหน้าที่ไม่ใช่เพดานสีขาวสะอาดของโรงพยาบาล หรือเพดานสีครีมของห้องพักซึ่งเป็นคอนโดหรูที่ตนเองเป็นเจ้าของ แต่เพดานห้องแห่งนี้กลับเป็นโครงสร้างที่ทำจากไม้ดูอย่างไรก็เป็นเพดานห้องยุคโบราณอย่างแน่นอนเพราะเธอเคยเล่นละครพีเรียดมาหลายเรื่อง อย่างไรก็มองไม่ผิดแน่! 

“เซียงเอ๋อร์เจ้าฟื้นแล้วจริงด้วย! ลูกพ่อเจ้าฟื้นแล้ว ดีเหลือเกิน”

...!!!... 

ภาพของบุรุษวัยราวปลายสามสิบปีใกล้สี่สิบปีที่โผล่มายืนชะโงกมองตนเองทำเอาตะวันฉายตกใจจนพูดไม่ออก แล้วพออีกฝ่ายนั้นเรียกตนเองว่า ‘พ่อ’ คนที่เกิดมายี่สิบเอ็ดปีแล้วทราบเพียงตนเองเป็นเด็กที่ถูกทิ้ง ไร้ทั้งพ่อขาดทั้งแม่กลับยิ่งตกใจกว่าเดิมไปอีกหลายพันเท่า! 

...นี่เราตกบันไดจนสติฟั่นเฟือนไปขนาดนี้เลยหรือนี่นางตะวัน?... 

“ไหน? ... เด็กสาระเลวมันฟื้นแล้วหรือ ฟื้นแล้วย่อมดี ข้าจะตีนางให้ตายเอง!”  

...ใครอีกเล่า?... 

นางร้ายเงินล้านถึงกับมึนงงไปหมดไม่ทราบว่าตนเองกำลังเผชิญกับอะไรอยู่กันแน่ เธอกำลังถ่ายละครอยู่หรือไร?  แต่ก็จำได้แม่นว่าตนเองถูกชนจนตกบันไดเวทีมันจะกลายเป็นมาอยู่ในกองถ่ายละครได้อย่างไร ที่สำคัญเธอจำได้ไม่มีลืมว่าตนเองไม่เคยรับเล่นละครหรือซีรีส์พีเรียดจีนมาก่อน แล้วภาพตรงหน้าทั้งหมดนี่มันอะไรกัน??? 

“ท่านแม่สามีได้โปรดระงับโทสะด้วยเจ้าค่ะ เซียงเอ๋อร์นั้นนางเพิ่งจะฟื้นขึ้นมาเท่านั้น ที่สำคัญนางถูกซินเอ๋อร์ทำร้ายจนศีรษะแตกและสลบไปถึงสามวันสามคืนยังไม่พอ ซินเอ๋อร์นั้นยังจับเซียงเอ๋อร์โยนลงบึงบัวอีกด้วย ท่านแม่สามีได้โปรดเมตตานางด้วยเจ้าค่ะ นางอาจมิได้ผิดอันใดก็เป็นไปได้ ขอท่านแม่สามีใจเย็นสักนิด”  

เสียงของสตรีสาววัยคงราวยี่สิบกว่าปีดังเอ็ดอึง ทั้งยังมีเสียงยื้อยุดจนตะวันฉายต้องพยายามลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองทิศทางของต้นเสียงดังกล่าว แล้วหญิงสาวก็ตื่นเต็มตาทันที

...!!!?... 

ด้วยภาพของหญิงสูงวัยคาดเดาอายุได้คงราวหกสิบปี ในมือถือไม้พลองดุ้นโตกะได้คงราวหน้าสามเห็นจะได้ พอนางร้ายสาวเห็นภาพเหล่านั้นมันก็ทำให้หญิงสาวหนาวเยือกในอก เพราะตกเวทีนั้นยังไม่ถึงตายทว่าหากถูกไม้หน้าสามฟาดเธอตายจริงแน่! 

“ทะ...ท่าน...ท่านพ่อ...น่ากลัว...น่ากลัวเกินไปแล้ว...”  

เอาวะจะอะไรก็ช่างตอนนี้ จะให้เธอเรียกผู้ชายด้านข้างเตียงคนนี้ว่า ‘เทียด’ ตะวันฉายล้วนไม่มีติดขัดเขินอาย เพราะหากเรียกแล้วตนเองไม่ถูก ‘ท่านป้ามหาโหด’ คนนั้นเอาไม้หน้าสามมาฟาดเธอไม่เกี่ยงอยู่แล้ว 

“ท่านแม่ได้โปรดใจเย็นก่อน เซียงเอ๋อร์นั้นคงไม่รู้เรื่องที่ซินเอ๋อร์หนีไปเป็นแน่ ท่านแม่อย่าเพิ่งใจร้อน เด็กโง่ผู้นี้อย่างไรก็คงไม่รู้ไม่เห็นกับการที่ซินเอ๋อร์หนีไปเป็นแน่”  

ตะวันฉายเร่งขยับไปหลบด้านหลังของผู้ชายที่เขาอ้างตนเองว่าเป็น ‘ท่านพ่อ’ ของเธอพลางกำชายเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ถึงอยากรู้อยากเห็นแทบตายว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไม้หน้าสามก็เอาชนะความอยากรู้ได้ทุกสิ่งจริงเสียด้วย 

“พวกเจ้าอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีซินเอ๋อร์ของข้านะ!”  

ความวุ่นวายตรงหน้ายังคงอยู่ ทว่าตะวันฉายกลับรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเริ่มมืดลงช้า ๆ ความรู้สึกนั้นเลือนรางลงไปเรื่อย ๆ สุดท้ายสติของนางร้ายเงินล้านก็ดับมืดลงไปอีกครั้งหนีเสียงด่าทอ เสียงกรีดร้องของหญิงชรา และเสียงห้ามปรามของหนึ่งบุรุษ และหนึ่งสตรีสาวหลุดเข้าสู่ความมืดมิดดำสนิทไปในท้ายที่สุดจนร่างบอบบางทรุดฮวบลงไปสร้างความแตกตื่นให้แก่ผู้เป็นพ่ออีกครั้ง

“เซียงเอ๋อร์! ฮูหยินเร็วเข้า เซียงเอ๋อร์หมดสติไปอีกแล้ว เร่งตามหมอเร็วเข้า! ตามท่านหมอฟางมาเดี๋ยวนี้”  

เสียงสุดท้ายที่คล้ายจะดังมาจากที่ไกลแสนไกลนั้นค่อย ๆ จางหายไปทีละน้อย...ทีละน้อย...จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ตะวันฉายเธอก็รู้สึกตัวตื่นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ที่ลืมตาหญิงสาวกลับพบว่าทุกสิ่งรอบกายของตนเองนั้นมืดมนลงไปหมดแล้ว ไม่สิไม่ได้มืดสนิทไปเสียหมด เพราะยังมีเชิงเทียนตั้งอยู่ตรงโต๊ะกลางห้องให้ความสว่างพอรางเลือนวับแวมให้เห็นบรรยากาศโดยรอบห้องได้ไม่ยาก

พอสติกลับมาครบในกายหญิงสาวก็รู้สึกหิวน้ำจึงขยับตัวลุกขึ้นนั่งจึงได้เห็นว่าที่หน้าเตียงของเธอนั้นมีร่างของดรุณีน้อยวัยคงราวสิบเจ็ดถึงสิบแปดปีกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนพื้นหนึ่งคน พอมองต่อไปตรงตำแหน่งหัวเตียงก็พบเข้ากับกาน้ำชาหนึ่งชุดวางอยู่ เธอจึงขยับกายอย่างระวังไปเทน้ำชาในกานั้นดื่มดับกระหายด้วยตนเอง ไม่ยอมเรียกคนด้านล่างให้วุ่นวาย ตามนิสัยคนชอบช่วยเหลือและยืนด้วยตนเองมาตั้งแต่จำความได้ในสถานสงเคราะห์

พอดื่มน้ำจนอิ่มหญิงสาวจึงมองสำรวจไปรอบกายตนเองอย่างจะหาจุดเด่นที่จะทำให้เธอจดจำได้บ้างว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่ ส่วนในสมองก็กำลังเรียงลำดับความคิดเสียใหม่ เธอจะต้องนึกให้ออกสิว่าตนเองมาโผล่ในบ้านรูปทรงคล้ายดินแดนจีนโบราณแห่งนี้ได้อย่างไร 

เพียงครู่ภาพต่าง ๆ ที่เธอไม่คุ้นก็พลันไหลเข้ามาในความทรงจำแทรกภาพความทรงจำของตะวันฉายที่เป็นดาราดังแถวหน้าในวัยเพียงยี่สิบเอ็ดปีจนตีกันยุ่งเหยิงสับสนไปหมด ต้องใช้เวลานานราวครึ่งชั่วโมงตะวันฉายจึงรวบรวมสมาธิจนนิ่งแล้วค่อย ๆ เรียงลำดับภาพเหล่านั้นจนมันเป็นฉาก เป็นรูป เป็นร่าง 

...จางเยว่เซียง...