Semua Bab เมื่อนางร้ายข้ามภพ: Bab 1 - Bab 10

บทนำ ...อูย... ความรู้สึกแรกของตะวันฉายที่เธอได้รับก็คือเจ็บปวดบริเวณท้ายทอยอย่างมาก 'นางร้ายเงินล้าน' แห่งช่องน้อยสีของประเทศไทยพยายามนึกทบทวนว่าที่แท้ตนเองเป็นอะไรไปจึงตื่นมาแล้วปวดที่ท้ายทอยเหลือเกิน รีดเค้นอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายเธอก็ได้ความว่าตนเองนั้นถูกยายนางเอกหน้าสวยใจเน่าเช่น ‘ปานฤดี มากมี’ นั้นแสร้งเดินชนตอนที่ทั้งคู่เดินสวนทางกันในระหว่างลงจากเวทีงานอีเวนต์เปิดตัวสบู่ยี่ห้อดัง จากนั้นโลกทั้งใบของตะวันฉายก็ดับมืดลงราวกับว่าบ้านของเธอนั้นถูกการไฟฟ้าตัดหม้อแปลงเลยทีเดียว "คุณหนูห้าท่านฟื้นแล้ว! นายท่านเจ้าคะคุณหนูห้านางฟื้นแล้วเจ้าค่ะ!" ...คุณหนูห้า?...ใครกัน?... คนที่ยังคงมึนศีรษะนั้นค่อย ๆ ขยับเปลือกตาลืมขึ้นอย่างยากเย็น ภายในใจก็สงสัยต่อเสียงสำเนียงเหน่อดังคนสุพรรณที่เธอเคยผ่านหูมาบ้าง แต่ความเหน่อยังไม่น่าสงสัยเท่าอะไรคือคุณหนูห้า...นายท่าน...เพราะเธอเป็นเด็กกำพร้า เติบโตมาจากสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่เชียงใหม่ ตั้งแต่จำความได้ตะวันฉายจึงเป็นลูกคนเดียวมาโดยตลอด เพราะขนาดพ่อกับแม่ยังไม่รู้จักเลยจะไปรู้จักพี่น้องที่มีได้อย่างไร ถึงอาจจะมีจริงก็ตามเถอะ ...ดังนั้นเธอจะเป็น

และแล้ววันใหม่ของภพชาติใหม่และชีวิตใหม่ของนางก็มาเยือน ซึ่งแน่นอนปัญหาของคนข้ามภพมาเช่นนางร้ายเงินล้านนั้นก็ย่อมบังเกิดอีกครั้ง ทั้งเรื่องขับถ่าย อาบน้ำ ทำความสะอาดช่องปาก ไปจนถึงการแต่งกายช่างยุ่งยากลำบากไปหมด แต่ลำบากเพียงใดเธอก็ต้องปรับตัวให้จงได้“วันนี้ยังใหม่ ลำบากมากก็ถือว่าปกติ”คนที่ชอบท่องบทออกเสียงพึมพำกับตนเองหน้าคันฉ่องที่เป็นทองเหลืองไม่กระจ่างแจ่มใสเหมือนกระจกเงาในยุคที่ตายจากมา ทำเอาสาวใช้เช่นฟางปี้เหลียนจับกิริยาที่แปลกประหลาดผิดไปจากคุณหนูก่อนถูกทำร้ายไปอย่างสิ้นเชิง หรือว่าการถูกฟาดศีรษะแล้วยังจมน้ำทำให้สมองของคุณหนูห้านั้นผิดเพี้ยนไปแล้วกันแน่?...ไม่ได้การแล้ว เรื่องนี้ต้องถึงหูของนายท่านเสียแล้ว...“แล้วมื้อเช้าปกติข้ารับที่เรือนหรือต้องไปที่โถงใหญ่?”ภาพในหัวของนางคล้ายกับว่าจางเยว่เซียงต้องเร่งตื่นแต่เช้ามืด ฟ้ายังไม่สว่างดีก็ต้องไปที่ใดสักแห่ง แต่มันค่อนข้างรางเลือน มิอาจทราบได้ว่าเป็นเพราะศีรษะของกายนี้ที่ก่อนหน้าถูกฟาดท้ายทอยจนสิ้นใจไม่พอร่างนี้ยังจมน้ำไปราวชั่วสองก้านธูปหมดดอกอีกด้วย จึงมีผลกระทบกับความทรงจำกว่าจะนึกออกสักสิ่งนั้นก็ต้องใช้สมาธิอย่างหนัก เรี

ตอนที่4 ...จวนรองสกุลสวียังแคว้นฉู่... เมื่อมือปราบหวู่คนสนิทของท่านนายอำเภอจางนำจดหมายขนาดสั้นที่จางเสียนอีต้องการปรึกษาหารือเรื่องงานแต่งงานที่จะบังเกิดในอีกสามวันข้างหน้ามาส่งให้จนถึงมือของสวีฉีเฟิ่ง ซึ่งพอได้รับนิ้วเรียวยาวนั้นคลี่กระดาษออกอ่านเพียงครู่ก็ยกยิ้มมุมปากแกร่งเล็กน้อย “ซั่วเจาคุณหนูสี่กับเหล่าฮูหยินจางนั้นออกจากแคว้นฉู่ไปแล้วใช่หรือไม่?” แน่แท้ว่าผู้อยู่เบื้องหลังปล่อยให้สองย่ากับหลานสาวหนีไปคือเขาเอง แต่นอกเหนือความคาดหมายก็คือจางเยว่ซินนั้นถึงกับลงมือเหี้ยมโหดจนเกือบสังหารน้องสาวฝาแฝดของตนเองได้เสียแล้วนับว่าเป็นสตรีใจคออำมหิตไม่น้อย ดีแล้วที่ตั้งแต่แรกเขาก็มิได้หมายตานางมาเป็นหนานเฉิงกั๋วกงฟูเหริน และสำหรับเขาสิ่งใดที่เขาหมายตาจับจองแล้วผู้ใดบังอาจแตะต้องพวกมันเหล่านั้นย่อมไม่ได้ตายดีนัก จางเยว่ซินเองก็มิได้รับข้อยกเว้น ในเมื่อเขาเหลือทางรอดให้พวกนางกับผู้เป็นท่านย่าได้มีทางเดิน ทว่านางกลับเลือกจะสังหารได้ลงแม้แต่น้องสาวฝาแฝดคนเช่นนี้ให้ตายเร็วคงปรานีเกินไป“พอขบวนของพวกนางออกไปพ้นประตูเมืองไปสักสามร้อ

ตอนที่5...นอกแคว้นฉู่... ห่างออกไปราวสามร้อยลี้ ใกล้พลบค่ำแล้วแต่ขบวนรถม้าของสองย่าหลานสกุลจางกลับยังไปไม่ถึงที่พักม้าสักครา ทำเอาท่านพ่อบ้านใหญ่แซ่ฝู่มีนามว่าเผย บุรุษวัยสี่สิบเอ็ดหนาวรู้สึกร้อนใจไม่น้อย เพราะทางเส้นนี้โจรปล้นม้ามีไม่น้อยนั่นเอง แต่ให้เร่งเช่นไรก็เหมือนจะยิ่งช้า “ฝู่เผยเกิดอันใดขึ้น” เหล่าฮูหยินจางเปิดผ้าม่านบังด้านหน้ารถม้าออกมาสอบถามเมื่อพบว่ารถม้านั้นชะลอความเร็วลงอีกเป็นรอบที่แปดนับจากออกเดินทางมาจากประตูเมืองแคว้นฉู่ ยิ่งพอนางมองเห็นบรรยากาศที่เริ่มเข้าสู่พลบค่ำก็ชักสีหน้าไม่พึงใจทันที “สลักล้อรถม้าคันที่สามชำรุดขอรับ” ฝู่เผยตอบแล้วเช็ดหยาดเหงื่อบนใบหน้าไปพลาง ทำสีหน้าลำบากใจที่การเดินทางล่าช้าลงไปอีก แต่จะทำเช่นไรได้คงมีเพียงเร่งมือบ่าวประจำรถม้าคนที่ขนเสบียงไปช่วยกันซ่อมสลักเท่านั้น แต่ยิ่งเร่งก็เหมือนยิ่งช้า ที่สำคัญฟ้าฝนก็เริ่มตั้งเค้ามาเยือน ซึ่งต่อมาไม่ถึงสองเค่อเม็ดฝนก็เทลงมาอย่างหนักแม้แต่ม้ากับวัวลากรถม้ายังสะดุ้งด้วยความเจ็บที่ถูกเม็ดฝนสาดซัดโดยไร้ที่กำบัง “ท่านย่าฝนตกหนักเช่นนี้เราจะทำเช่นไรกันดีเจ้าคะ” จางเยว่ซินกุมมือผู้เป็นท่านย่าเอาไว้แน่น

ตอนที่7และแล้ววันวิวาห์ยิ่งใหญ่ระหว่างคุณหนูห้าของท่านนายอำเภอจางและหนานเฉิงกั๋วกงสวีฉีเฟิ่งก็บังเกิดขึ้นในวันที่ท้องฟ้าของต้นเดือนหกนั้นแสนจะแจ่มใจเป็นใจต่อฤกษ์มงคลนี้เสียเป็นยิ่งนัก ชาวบ้านเองต่างร่ำลือกันไปทั่วถึงการที่เจ้าสาวถูกเปลี่ยนไป แต่เพราะอำนาจและเงินทองของฝ่ายเจ้าบ่าวผู้ใดเล่าจะกล้าสงสัยความต้องการของเขา ดังนั้นพิธีต่าง ๆ จึงเริ่มดำเนินไปตามธรรมเนียมของชาวต้าเหลียงอย่างเคร่งครัดนั่นก็คือ ฝ่ายเจ้าสาวที่จะต้องไปอยู่บ้านเจ้าบ่าวนั้น จะต้องเตรียมสิ่งของเครื่องใช้ต่าง ๆ ติดตัวไปด้วย รวมทั้งสิ่งของที่ต้องใช้ในงานพิธี ร่วมไปกับสินเดิมซึ่งมีดังต่อไปนี้ หนึ่งนั่นก็คือเอี๊ยมแต่งงาน เป็นเอี๊ยมผ้าแพรสีแดง มีกระเป๋าเล็ก ๆ ตรงหน้าอกเสื้อ ปักคำว่า ‘แป๊ะนี้ไห่เล่า’ ซึ่งมีความหมายสื่อว่า อยู่กินกันจนแก่เฒ่าซึ่งจางเยว่เซียงนางก็เพิ่งได้ทดลองสวมดูว่าต้องแก้ไขหรือไม่ไปเมื่อวันก่อนนี้นี่เอง ชิ้นที่สองคือเชือกแดงผูกเอี๊ยม ติดตัวหนังสือ และมีแผ่นหัวใจสีแดงสำหรับติดเครื่องประดับเช่นไข่มุกหรือทองคำแท้ แล้วแต่ว่าฐานะของเจ้าบ่าว และเจ้าสาวจะร่ำรวยเพียงใด ซึ่งในกรณีของจางเยว่เซียงนับว่าเจ้าบ่าว แ