ตอนที่ 1 บทนำ

แสงสีนวลของหลอดไฟส่องลงมาจากเพดานสีขาว ร่างอวบอั๋นนอนบนเตียงขนาดสามฟุตยกมือขึ้นป้องสายตา ดวงตาหงส์หรี่ลง พร้อมกับความเจ็บปวด แล่นปรี๊ดเข้ามาในก้านสมอง เธอนิ่วหน้าลง

“โอ๊ย!...ทำไมปวดหัวแบบนี้นะ” ริมฝีปากบางส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ มือเล็กยกไปลูบที่ด้านหลังท้ายทอย แต่เมื่อสัมผัสกับผ้าอะไรบางอย่างที่สาก ๆ มือ หญิงสาวก็พลันลืมตาขึ้น ทว่าภาพที่เห็นในสายตากลับทำให้เธอตกใจยิ่งกว่าเดิม

“นี่มัน! ฉันบาดเจ็บได้ยังไงกัน” หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบห้องสี่เหลี่ยมสีขาวหม่น สายน้ำเกลือห้อยระโยงระยางจากเสาต่อเข้าแขนของเธอ พร้อมกับหัวที่ปวดตุ๊บ ๆ บ่งบอกได้อย่างเดียวว่าเธอกำลังบาดเจ็บ แต่ทำไมกัน เธอกำลังนั่งตรวจการบ้านเด็กนักเรียนในห้องพักครูอยู่ไม่ใช่เหรอ อยู่ ๆ มานอนให้น้ำเกลือในโรงพยาบาลได้อย่างไร แต่แล้วเสียงเล็ก ๆ ก็ดังขัดความคิดให้สะดุดลง

“คนใจร้าย ทำไมเธอถึงตื่นขึ้นมาอีกล่ะ ไหนพ่อบอกว่าเธอตายไปแล้ว ไม่รู้เหรอว่าทุกคนอยากให้เธอตาย ตื่นขึ้นมาทำไม!”

 เสียงเด็กน้อยทั้งห้วนและทั้งกระด้างเจือไปด้วยความโมโหดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด หญิงสาวบนเตียงหันไปมองช้า ๆ ก็เห็นเข้ากับเด็กหญิงตัวน้อย ที่ใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตา แก้มป่อง ๆ พองลมแดงก่ำทั้งสองข้าง เธออยากลุกขึ้นไปกัดสักคำ ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้สวยขนาดนี้ ติดอย่างเดียว คำพูดไม่น่ารักสักนิด

“หนูหมายถึงฉันเหรอที่ใจร้าย” เธอพยายามกวาดสายตามองดูรอบ ๆ ห้องแล้ว ก็เห็นว่าในห้องมีเพียงแค่เธอ และเด็กหญิงคนนั้น เช่นนั้นแล้วเด็กน้อยก็ต้องพูดกับเธอ แต่เดี๋ยวก่อนเธอไปทำอะไรให้กัน

“ใช่ ฉันเกลียดเธอ ทุกคนเกลียดเธอไป๋จ้าวเหม่ย ยัยแม่มดใจร้าย”

ปัง!

ประตูห้องถูกกระชากเปิดและปิด พร้อมกับร่างเล็ก ๆ ที่วิ่งหายออกไปอย่างรวดเร็ว ไป๋จ้าวเหม่ยค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นนั่งช้า ๆ แต่เพราะเสียเลือดมาก จึงทำให้เธอเวียนศีรษะหน้ามืดจนต้องนอนลงไปอีกครั้ง แต่แล้วในหัวเธอก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของผู้หญิงดังขึ้นมา ร่างอวบอั๋นรีบหันไปมองรอบ ๆ แต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า

“เธอไม่เห็นฉันหรอก เพราะฉันก็คือเจ้าของร่างที่เธอกำลังอาศัยอยู่ ไป๋จ้าวเหม่ยฟังให้ดี ฉันไม่มีเวลาแล้ว” เสียงในหัวบอกเล่าเรื่องราวต่าง ๆ มากมายดังสายลม หญิงสาวเดี๋ยวเบิกตาขึ้น ก็หรี่ตาลง ไม่รู้ว่านานเพียงใด เสียงนั้นก็หายไปจากหัว เธอนั่งทบทวนคำพูดที่ไม่ปะติดปะต่อนั้นคร่าว ๆ ก็ได้ใจความว่า

ไป๋จ้าวเหม่ยที่นอนเจ็บอยู่ก็คือเธอในตอนนี้ จะว่าไปแล้วทั้งเธอและเจ้าของร่างอ้วน ๆ นี่ก็มีชื่อเดียวกันเลย หรือว่าจะเป็นโชคชะตาที่ทำให้ทั้งคู่ตายในช่วงเวลาเดียวกัน แต่ต่างห้วงมิติทำให้ต้องมาแทนที่กันอย่างนี้

ชีวิตที่แล้วเธอเป็นครูประถมที่โรงเรียนซีหู่ ของมณฑลส่านซี ในขณะที่เธอกำลังนั่งตรวจการบ้านเด็กในห้อง อยู่ ๆ หัวใจเธอก็เจ็บจี๊ดพร้อมกับสติที่ดับวูบลง ไม่คิดว่าหลับไปเพียงหนึ่งตื่น เธอจะฟื้นมาอยู่ในยุค 70 ตอนปลาย 80 ตอนต้นเช่นนี้ ยุคที่ประเทศจีนกำลังพัฒนา การค้าเสรีมากขึ้น แต่กระนั้นก็ยังด้อยกว่ายุคที่เธอจากมาอีกมาก

เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับ เธอดันทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของแม่เลี้ยงใจร้าย ปีศาจแม่มดที่อู๋ชิงซวนตะโกนต่อว่าเมื่อสักครู่! ไป๋จ้าวเหม่ยยกมือขึ้นก่ายหน้าผากตนเอง ความจริงเธอรักเด็กเป็นอย่างมาก ชาติที่แล้วเธอไม่อาจมีลูกได้ เพราะเธอเคยตรวจร่างกายก่อนที่จะแต่งงาน ปรากฏว่าเธอเป็นหมัน แฟนหนุ่มจึงได้ขอเลิก ทำให้ครูสาวอย่างเธอเข็ดขยาดกับความรัก ได้แต่หันมามอบความรักให้กับเด็กนักเรียนแทน

ครั้นเมื่อทะลุมิติมาทั้งที เธอโชคดีมีทั้งลูกติด และสามี แต่...ทั้งคู่กลับเกลียดเธอ และอยากให้เธอตาย เหมือนเช่นตอนนี้ที่เธอต้องมานอนโรงพยาบาล เพราะถูกอู๋เหวยที่เป็นสามีเจ้าของร่างเดิมขับรถชน!

 เจ้าของร่างเดิมเป็นคนเอาแต่ใจ และเมื่อสองวันที่แล้ว เธอกับเขาทะเลาะกันรุนแรงเพราะความหึงหวง ไป๋จ้าวเหม่ยจึงเปิดประตูลงจากรถ วิ่งไปยืนขวางหน้ารถเขาเอาไว้ และไอ้ผัวเฮงซวยก็ขับรถชนเธอจริง ๆ ต่อให้ตอนที่ถูกชนร่างเดิมจะไม่ตาย แต่เพราะหลังจากที่ถูกนำส่งโรงพยาบาล เธอคนนั้นก็ประชดด้วยการกินยาอีกหนึ่งกำมือ ถึงจะล้างท้องไปแล้ว แต่วิญญาณเดิมกลับหลุดออกจากร่างไปแล้ว

“เวรกรรมฉันไม่เคยเห็นใครโง่เท่าเธอมาก่อนเลยไป๋จ้าวเหม่ย ความจริงอู๋เหวยก็ไม่ได้รักเธออยู่แล้ว ดันมาประชดซ้ำแล้วซ้ำอีก ประชดจนตัวตาย คุ้มไหมล่ะ แล้วทำไมฉันต้องทะลุมิติมาเป็นเธอด้วย”

************************