บทนำ(จบตอน)

คุณหนูลำดับที่ห้าของท่านนายอำเภอจางแห่งแคว้นฉู่ หนึ่งในหกแคว้นภายใต้การปกครองของอาณาจักรต้าเหลียง ดินแดนที่ไม่เคยมีในแผนที่ยุค 2022 ที่ตะวันฉายเคยอยู่แม้แต่น้อย ซึ่งหากคนไม่โง่เท่าไรก็คงพอจะเดาชะตากรรมของตัวเองได้ทะลุปรุโปร่งแล้ว 

...เธอตกบันไดเวทีจนคอหักตาย!... 

“ดีออก! ยายปานฤดี ร้าย ยายคนอำมหิต! แค่ฉันได้ค่าตัวแพงกว่า มีงานมากกว่า ก็ถึงกับอิจฉาผลักฉันตกบันไดจนคอหักตายนางบ้า เงินที่เก็บฉันก็ยังไม่ได้ใช้ ผัวก็ยังไม่เคยลองมี ดีออก!”  

หญิงสาวสบถพ่นคำด่าทอออกมาแล้วก็ก้มลงไปมองช่วงล่างพลางนึกไปถึงร่างเก่าที่เฝ้าถนอมอย่างดีมาถึงยี่สิบเอ็ดปีเต็ม พลันนั้นความเสียดายก็พุ่งจู่โจม ตายทั้งที่ยังไม่เคยเปิดซิงทดลองของดีที่แม่ให้มาเลยสักหนเดียว! 

“ปวดใจจริง ๆ เลยนางตะวันเอ๊ย...จะตายทั้งทีเงินที่เก็บก็ไม่ได้ใช้ ซิงก็ไม่ทันได้เสีย อะไรมันจะเสียชาติเกิดขนาดน้าน!”  

“อุ๊ย! คุณหนูห้าท่านตื่นแล้ว”  

คงเพราะมัวเสียดายช่วงล่างของร่างเก่าดังไปหน่อยแม่สาวใช้ต้นห้องนาม ‘ฟางปี้เหลียน’ นางจึงตื่นขึ้นมา แต่พอตะวันฉายหรือบัดนี้ก็คือ ‘จางเยว่เซียง’ บุตรลำดับที่ห้าของท่านนายอำเภอจางเสียนอี ก็พลันนึกขึ้นได้ถึงการฟื้นขึ้นมาครั้งแรกแล้วแม่สาวใช้ตัวดีกรีดร้องออกไปจนคนทั้งจวนแห่งนี้แห่กันมาแล้วมีสภาพเช่นไร นางก็เร่งกระโดดลงไปตะครุบปิดปากกว้างเสียงใสของอีกฝ่ายทันควัน 

“อย่าเอ็ดไปสิปี้เหลียน! เจ้าอยากให้ท่านย่าแบกไม้หน้าสามมาฟาดหน้าข้าอีกหรือไร”  

ไม่ทราบได้ว่าสาวใช้นางนี้มารดาเลี้ยงมาด้วยดอกลำโพงหรือไรจึงเสียงดีเหลือเกิน ซึ่งพอคุณหนูห้าผู้เรียบร้อยอ่อนโยนนุ่มนิ่มราวคนไร้กระดูกวันนี้กระโดดแทบเสยก้านคอของตนเองไม่พอยังพูดจาแจ่มชัดไม่ใช่พูดหนึ่งครั้งนางต้องตะแคงหูฟังแล้วถามซ้ำไปอีกห้ารอบจึงรู้ความกันสักครั้ง  ฟางปี้เหลียนก็ตกตะลึงตาค้างไปครู่หนึ่งก่อนจะได้สติแล้วส่งสัญญาณมือว่านางจะไม่ตะโกนเสียงดังปลุกคนทั้งจวนอีกแล้ว 

“เจ้าไม่ตะโกนแล้วแน่นะ?”  

ซึ่งฟางปี้เหลียนก็พยักหน้าว่าตกลง จางเยว่เซียงคนใหม่จึงยอมปล่อยมือ พอนั่งพักหายใจจนสงบ พลันท้องน้อยของจางเยว่เซียงก็ปวดจี๊ดบอกเป็นภาษากายว่าอยากขับน้ำเสียออกจากร่างกายแล้ว มองไปโดยรอบก็ไม่เห็นจะมีห้องน้ำ แต่คิดอีกทีที่แห่งนี้มันคือยุคโบราณจะมีส้วมในห้องนอนคงเป็นไปไม่ได้ 

“ปี้เหลียนข้าปวดฉี่”  

“???”  

เครื่องหมายคำถามเป็นงองูขึ้นเต็มหน้าผากของสาวใช้ตัวดีทันที จางเยว่เซียงหรือตะวันฉายจึงต้องเรียบเรียงคำพูดเสียใหม่ปวดฉี่มันคงล้ำยุคเกินไป เด็กสาวคงไม่เข้าใจ 

“ข้าปวดเบา”  

“อ้อ...รอสักครู่เจ้าค่ะ ปี้เหลียนจะไปหยิบกระโถนมาให้”  

จางเยว่เซียงระบายลมหายใจโล่งอก แต่เพียงครู่ปัญหาใหม่พลันบังเกิดหากต้องฉี่ในกระโถนแล้ววางเอาไว้ในห้อง นางมิต้องทนดมกลิ่นของเสียของตนเองจนสมองฝ่อหรือไร? 

“ข้าไม่เอากระโถนข้าจะไปห้องน้ำ”  

“????”  

สาวใช้คนเก่งมองผู้เป็นนายอย่างอึ้งและทึ่งเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายสื่อ ปวดฉี่แทบเล็ดแต่พูดสื่อสารกับสาวใช้ก็ยังไม่เข้าใจ นางร้ายผู้ข้ามภพอยากวิ่งเอาหัวโขกกับต้นเสาให้ตายเหมือนในซีรีส์ ติดที่ว่ากลัวสมองจะกระทบกระเทือนจนโง่หนักกว่าเก่าจึงตัดสินใจไม่ทำเช่นนั้นแล้วหันมาเรียบเรียงคำพูดเสียใหม่ว่า ‘ห้องน้ำ’ ในยุคนี้เขาเรียกว่าสิ่งใด 

“สุขา...ข้าจะไปห้องสุขาที่เขาเอาไว้ปลดทุกข์น่ะ”  

แล้วกว่าจะสื่อสารกันเข้าใจจางเยว่เซียงก็เดินเสียทรงยิ่งกว่าเป็ดเป็นตะคริว เพราะกลัวว่าตนเองจะเก็บกลั้นปัสสาวะที่เป็นของเสียยามนี้ไปปล่อยให้ถูกที่ถูกทางไม่ทันนั่นเอง พอได้ปลดปล่อยของเสียออกไปนางจึงโล่งกิริยา ในยามเดินขากลับนั้นจึงผิดไปราวกับเมื่อครู่นี้หาใช่คนเดียวกัน 

“คุณหนูห้าหิวหรือไม่เจ้าคะ”  

พอใกล้ถึงห้องนอนฟางปี้เหลียนก็พลันนึกได้ว่าคุณหนูของนางสลบไปตั้งสองวันอาจจะหิวแล้วก็เป็นไปได้ ซึ่งก็จริงพอสาวใช้ตัวน้อยถามท้องเจ้ากรรมก็ร้องตอบไปก่อนปากเสียอีก 

“มีอะไรก็ยกมาเลย”  

ไหน ๆ ก็ไม่ใช่ดาราที่ต้องระวังและควบคุมเรื่องการกินแล้ว มื้อแรกของภพนี้นางก็ขอจัดหนักสักมื้อเถิด ก็คนเราต้องท้องอิ่มสมองมันถึงจะแล่น แล้วเมื่อกินอิ่มสมองของนางก็แล่นฉิวจริงเสียด้วย ในขณะที่จางเยว่เซียงทิ้งกายนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงจนฟางปี้เหลียนคิดว่าคุณหนูห้าของนางหลับไปแล้ว นางจึงแยกไปนอนบริเวณหน้าเตียงของผู้เป็นนายอีกครั้ง ทว่าแท้จริงแล้ว จางเยว่เซียงคนใหม่กำลังเรียงลำดับภาพในหัวอีกครั้ง 

หลังจากได้เริ่มเรียงลำดับภาพในความทรงจำอีกครั้ง จึงได้ความกระจ่างว่าท่านนายอำเภอจางเสียนอีนั้นมีบุตรสาวสามคน มีบุตรชายสามคน ซึ่งทั้งสามคนนั้นดันกลับมีวาสนาน้อยคลอดออกมาไม่เกินสามเดือนก็ต่างตายลงไปทั้งสามคน จึงเหลือเพียงจางเยว่ซินคุณหนูสี่กับนางจางเยว่เซียงคุณหนูห้า ส่วนคุณหนูหกนั้นยังเล็กวัยเพียงสามขวบปีและยังเป็นบุตรที่เกิดจากภรรยาใหม่ของท่านนายอำเภอจางที่เพิ่งแต่งเข้าจวนได้ไม่กี่หนาวที่ผ่านมานี้เอง 

ถึงจางเยว่ซินและจางเยว่เซียงจะเป็นฝาแฝดที่เกิดห่างกันเพียงสองชั่วยาม แต่ท่านฮูหยินผู้เฒ่า หรือเหล่าฮูหยินจาง หรือหญิงชราที่จะเอาไม้หน้าสามมาฟาดศีรษะนางในช่วงกลางวันที่ผ่านมานั้น แท้จริงนางก็คือท่านย่าของเด็กสาวทั้งสอง ทว่ากลับรักลำเอียงเลี้ยงดูเพียงจางเยว่ซิน ปล่อยจางเยว่เซียงให้มารดานั้นได้เลี้ยงดูเอาเอง ซึ่งที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะส่วนหนึ่งไม่ชอบสะใภ้เช่นเกาเยว่เหนียงที่เป็นเพียงลูกสาวชาวนาผู้หนึ่ง 

ด้วยเพราะบุตรชายไม่ยอมแต่งภรรยารองเข้าจวนอีก หญิงชราที่หมายตาคุณหนูตระกูลดีหวังส่งเสริมหน้าที่การงานบุตรชายจึงยิ่งไม่พึงใจ แล้วยิ่งหลานชายที่คลอดออกมาคนแล้วคนเล่ากลับตายลงไปจนเหลือเพียงหลานสาวสองคน หญิงชราเลยชิงชังสะใภ้หนักขึ้นไปอีก และกล่าวหาว่าเกาเยว่เหนียงเป็นสตรีอัปมงคล

และคงเพราะอยู่อย่างลำบากใจในที่สุดนางเลี้ยงลูกสาวเช่นจางเยว่เซียงได้เพียงเข้าวัยสิบสองขวบปีก็จากไป จนผ่านไปหนึ่งปีฮูหยินผู้เฒ่าจางจึงบีบน้ำตาขู่จะปลิดชีพตนเองหากท่านนายอำเภอจางไม่ตบแต่งฮูหยินคนใหม่เข้ามาเพื่อจะได้มีทายาทสืบสกุลจาง 

สุดท้ายบุตรชายย่อมทนเห็นมารดาตายไม่ลง จึงยินยอมแต่งฮูหยินจางคนใหม่ที่ครั้งนี้เป็นเหล่าฮูหยินจางนั้นเลือกเองกับมือเลยได้บุตรสาวของท่านโหวหลิว ที่นางนั้นนอกจากจะเป็นบุตรีของท่านโหวแล้ว  ‘หลิวซือเยียน’ นางยังเป็นน้องสาวร่วมมารดาเดียวหลิวเต๋อเฟยเป็นหน้าเป็นตาให้สกุลจางสาสมใจอีกด้วย 

แต่สุดท้ายผ่านไปสามฤดูหนาวเสี่ยวฮูหยินจางกลับคลอดบุตรสาวออกมาหักหน้าของหญิงชราจนไม่มีชิ้นดีจวบจนนี่ก็ผ่านมาถึงสามหนาวต่อมาเสี่ยวฮูหยินจางก็ไม่มีท่าทีว่าจะตั้งครรภ์อีกเลย แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ไม่ค่อยจะเกี่ยวกับเจ้าของร่างนี้เท่าใด 

หากว่าเมื่อสามเดือนก่อนท่านย่าจอมเจ้ากี้เจ้าการจะไม่พาจางเยว่ซินไปงานชมบงกชที่จวนสกุลรองของหนานเฉิงกั๋วกง ผู้เป็นหลานรักของไทเฮา แล้วความงดงามเกิดไปสะดุดตาของหนานเฉิงกั๋วกงหนุ่ม จนวันรุ่งขึ้นแม่สื่อก็ตามมาถึงจวนสกุลจางเจรจาสู่ขอโดยมิสอบถามความสมัครใจของจางเยว่ซินเลยสักครึ่งคำ ว่านางเต็มใจจะแต่งให้กั๋วกงหนุ่มหรือไม่

ดังนั้นจึงทำให้คนที่ตลอดมาถูกท่านย่าของนางเลี้ยงดูอย่างตามใจ สิ่งใดหลานสาวทำผิดก็มักพลิกคดีเป็นหลานสาวในดวงใจนั้นถูกเสมอนั่นจึงทำให้นางเสียผู้เสียคนถึงขั้นคิดการใหญ่หวังจะแอบหนีตามบุรุษที่ตนเองรักไปเสียก่อนวันงานวิวาห์ แล้วทิ้งเอาไว้เพียงปัญหาใหญ่ให้บิดารวมถึงคนสกุลจางนั้นต้องรับผิดชอบและกลัดกลุ้ม แทบล้มประดากันไปเอง

ทว่าหากนั่นคิดว่าจางเยว่ซินร้ายกาจ และคิดเห็นแก่ตนแล้วก็เหมือนจะยังดูเบาคุณหนูสี่ผู้นั้นเกินไปเสียแล้ว เพราะบังเอิญหรืออาจเป็นโชคร้ายเป็นคราวเคราะห์หรือชะตาของจางเยว่เซียงคงถึงฆาต เด็กสาวบังเอิญไปเก็บดอกบัวที่บึงด้านหลังจวนเลยพบเห็นการหลบหนีนั้นเมื่อสามวันก่อน คนนิสัยนิ่มนุ่มและซื่อตรงย่อมห้ามปรามพี่สาว มิคาดจางเยว่ซินกลับลงมือใช้ดุ้นฟืนฟาดเข้าที่ท้ายทอยของผู้เป็นน้องสาวอย่างจังในยามที่จางเยว่เซียงนั้นหันหลังเตรียมวิ่งกลับไปเรียกคนมาสกัดหนทางหนีของคุณหนูสี่ มิให้นางหนีงานมงคลไปได้

จนกายเล็กนั้นทรุดลงหมดสติไปทันที และแทนที่จางเยว่ซินเห็นเช่นนั้นจะเร่งหนีไป นางกลับเรียกให้ชายคนรักที่เป็นท่านพ่อบ้านใหญ่นั้นเข้ามาช่วยกันจับร่างหมดสติของฝาแฝดคนน้องโยนลงบึงบัว หวังให้จางเยว่เซียงตายลงไปเสีย นางจะได้ไม่ไปบอกบิดากับท่านย่าว่านางนั้นหนีไปกับท่านพ่อบ้านที่แก่คราวบิดาผู้นั้น

ทว่าเสียงของหนักตกลงไปในบึงเรียกให้ฟางปี้เหลียนที่เพิ่งตามผู้เป็นนายสาวมาช่วยเก็บดอกบัวจึงเร่งวิ่งมาดู พอเห็นอาภรณ์คุ้นตาลอยไหว ๆ อยู่ในบึงพร้อมมีโลหิตสีแดงเริ่มแผ่กระจายในบึงน้ำขนาดใหญ่ นางจึงตะโกนเรียกหาคนงานมาช่วย แต่อนิจจาเด็กสาวคนซื่อเช่นจางเยว่เซียงกลับจบชีวิตลงไปในวัยเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น 

“นี่มันชีวิตจริงยิ่งกว่าละครชัด ๆ”  

คนที่เพิ่งเรียงลำดับภาพในหัวดังต่อจิ๊กซอว์จนครบพึมพำออกมาอย่างยากจะเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ เพราะทดลองหยิกตนเองไปหลายสิบครั้งก็เจ็บมันทุกครั้ง! จะเป็นอันใดไปได้อีกหากมิใช่นางได้มาเกิดใหม่อยู่ในร่างของสตรีอาภัพนามจางเยว่เซียงเสียแล้ว เงินก็ไม่ทันได้ใช้ ผู้ชายก็ยังไม่เคยตกถึงท้อง กลับต้องตายกลายมาเป็นเด็กสาวนุ่มนิ่มนางนั้น

...กรรมหรือเวรใดกำหนดกันเล่า?...