Novels by 28พิจิกาเฉิน

ตอนพิเศษวันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผัน ฤดูกาลยังคงเคลื่อนผ่านไปตามวัฏจักรของโลกา หลังจากวันที่ซ่างกวนไท่จัดการให้เจี่ยอวี้หลันได้นำโลหิตคนชั่วไปเซ่นไหว้หลุมศพของบรรพบุรุษสกุลหลู่ได้สิบห้าวันก็ได้ออกเดินทางไปยังแคว้นอิ๋งโจวทันที เนื่องจากบ้านเมืองไม่สงบสุขชาวประชาย่อมยากจะอยู่เย็น กินอิ่มนอนอุ่นไปได้ โดยการเดินทางนั้น เจี่ยอวี้ หลันนั้นได้ตัดสินใจไม่นำเชลยแค้นทั้งสามไปด้วย นางทอดทิ้งคนชั่วให้ค่อยๆ ตายลงช้าๆ ภายในคุกคุมขังของฉางตี้ฮ่องเต้เพราะนางอยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ปล่อยให้พวกมันทุกข์ทรมานกันไป ส่วนนางเลือกจะไปเสวยสุขกับบุรุษของนางแทน ความรู้สึกผิดและติดค้างคนสกุลหลู่ของนางจางหายไปตั้งแต่วันที่นำโลหิตพวกมันไปเซ่นไหว้แล้วทิ้งอดีตอันเจ็บปวดให้ค่อยๆ ตายไปพร้อมกับคนกระทำถูกต้องที่สุดแล้ว...ช่วงแรกที่ไปถึงก็ไม่ได้ทุกข์ยากดังที่ซ่างกวนไท่กล่าวเอาไว้ อยู่ต่อไปอีกห้าเดือน อิ๋งโจวก็ส่งข่าวดีกลับไปที่เสียนหยาง ข่าวดีที่ว่าพระชายาเจี่ยตั้งครรภ์แล้ว ฉางตี้ฮ่องเต้ดีใจอย่างยิ่งจากอิ๋งโจวมาเสียนหยางห่างกันอยู่เจ็ดร้อยลี้ ดังนั้นจากที่แต่แรกซ่างกวนไท่คิดจะรั้งอยู่อิ๋งโจวเพียงสองถึงสามปีก็เปลี่ยนเ

ตอนที่ 35 || ตอนอวสานอีกหลายวันต่อมา หลังจากซ่างกวนไท่จัดการหลายสิ่งหลายอย่างเรียบร้อย เตรียมแต่จะเดินทางไปอิ๋งโจว คราวนี้ก็ถึงเวลาที่เขาจะพาเจี่ยอวี้หลันไปพบคนที่ติดค้างนางและครอบครัวสกุลหลู่เสียทีผ่านไปร่วมห้าเดือน คนที่สมควรตายก็ตายไปหมดแล้วคนที่ต้องถูกเนรเทศก็เนรเทศไปจนสิ้น ใครต้องถูกขายไปเป็นทาสไปเป็นนางคณิกาก็ถูกขายไปจนสิ้น แต่ยังคงเหลืออีกสามชีวิตที่ถูกคุมขังมายาวนานร่วมครึ่งปีเงาร่างของบุรุษที่เคยหล่อเหลาปรากฏแก่สายตาของเจี่ยอวี้หลันเป็นคนแรก มอมแมมและซูบผอมอีกทั้งยังเหม็นเน่าจากบาดแผลที่คงถูกทรมานทุกวันจนไม่หลงเหลือสภาพของ เฉินกั๋วกงผู้ทรนงในอดีตแม้สักส่วน แต่นางก็ยังจดจำได้ว่ามันผู้นี้คือใคร“ไม่เจอกันนานเลยนะ มู่หรงจิ่ง”เสียงหวานดังกังวานไปทั่วคุกใต้ดินแห่งนี้ทั้งที่เจี่ยอวี้หลันก็เพียงเอ่ยด้วยโทนเสียงปกติแท้ๆ ไม่นานเสียงโซ่ตรวนก็ดังขึ้นบ้างบ่งบอกว่าเจ้าของร่างที่นอนขดตัวอยู่นั้นรับรู้ถึงการมาของนางแล้ว“ใคร?” ถามขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง“แย่จริง ไม่พบกันแต่ไม่เท่าไหร่เฉินกั๋วกงก็ลืมเปิ่นหวางเฟยเสียแล้ว”“หลิงเอ๋อร์!”พอมีสติรับรู้ได้มู่หรงจิ่งถึงกับกระชากโซ่ตรวนเพื่อจะพุ่ง

ตอนที่ 34หลังผ่านค่ำคืนวสันต์ของคู่สามีภรรยาไปเพียงสามวัน ซ่างกวนไท่ก็ควบคุมทหารไปอิ๋งโจว เพื่อจับกุมโซ่วอ๋องกับกองกำลังที่ซ่องสุมมากว่าห้าปีโดยเมืองหลวงเป็นฉางตี้ฮ่องเต้กับแม่ทัพจี จีหยวนโจว ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ขององครักษ์ชั้นในปกป้องเสียนหยางเป็นผู้จับกุมเส้นสายของโซ่วอ๋อง แน่นอนว่าต้องมีสกุลมู่หรงกับสกุลหลู่รวมอยู่ด้วย เจี่ยอวี้หลันอยู่ภายในตำหนักชินอ๋องรับฟังอย่างสงบนางรอเพียงซ่างกวนไท่กลับมา เพราะเขารับปากกับนางแล้วว่าจะให้นางลงมือแก้แค้นด้วยตนเอง เจี่ยอวี้หลันเชื่อเขา นางจึงรออย่างใจเย็น กบฎของโซ่วอ๋องคราวนี้นับเป็นการถอนรากถอนโคนอย่างแท้จริง หากกล่าวว่าเมื่อครั้งกบฎองค์ชายรอง ซากศพ เผาไหม้ร่วมเดือน ครั้งนี้ก็แทบไม่แตกต่างและยิ่งเป็นเช่นนี้ ชื่อเสียงในด้านโหดร้ายของปีศาจดำและขาวจึงยิ่งโด่งดัง ในอดีตเจี่ยอวี้หลันยังเด็ก โลกของนางขณะนั้นมีเพียงสีขาวกับสีดำ จึงมองว่าสองพี่น้องซ่างกวนทั้งเหี้ยมโหดและอำมหิต ทว่าบัดนี้นางผ่านอะไรมามาก จึงไม่ได้ตัดสินเพียงขาวหรือดำ ถูกกับผิด แต่เจี่ยอวี้หลันมองจากมุมมองของความเป็นจริงจึงค่อยเข้าใจ แท้จริง ไม่ว่าจะเป็นฉางตี้ฮ่องเต้หรือชินอ๋อง พวกเขาล้

ตอนที่ 33กล่าวจบซ่างกวนไท่ก็งอนิ้วชี้เคาะลงไปที่ปลายจมูกโด่งเรียวงามของ ‘ตัวแสบ’ เบาแสนเบา ก่อนที่จะขยับจับร่างแน่งน้อยในอ้อมแขนวางลงบนเตียงด้วยท่วงท่าอ่อนโยน และทะนุถนอมราวกับเจี่ยอวี้หลันนั้นเป็นไข่ในหิน ก็เพราะเขารักนางถึงเพียงนี้ จะไม่ถนอมได้อย่างไรไหว“ข้าจะถนอมเจ้า ให้เจ็บปวดน้อยที่สุด แต่เจ้าก็ต้องสัญญาว่าจะไม่ดื้อดึงเช่นคราวก่อน”กล่าวพลางคร่อมกายอยู่เหนือร่างแน่งน้อย ตาจ้องตาแสนอ่อนหวาน ราตรีเข้าหออาจผ่านมาเป็นเดือน แต่ราตรีนี้กลับกรุ่นกลิ่นหวานล้ำไม่แตกต่างจากราตรีของคู่วิวาห์ใหม่เลยแม้แต่น้อยทั้งน้ำเสียง สัมผัส และสายตาที่ซ่างกวนไท่ส่งมาให้ทำเอาเจ้าของร่างแน่งน้อย หัวใจเต้นเร็วและแรงจนสะท้านสะเทือนไปทั้งหัวอก นางลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ความใจกล้าที่เคยมีคล้ายจะมลายหายไปกับสายตาเว้าวอนอ่อนหวานเสียแล้ว“พะ...เพคะ”“เด็กดี ราตรีนี้ขอแค่เจ้าปล่อยไปตามอารมณ์กับข้าเป็นผู้นำก็พอ จากนั้นทุกอย่างจะดีเอง” กลีบปากล่างของเจี่ยอวี้หลันเม้มเป็นเส้นตรงด้วยความประหม่าและกังวลอยู่เล็กน้อย“ปล่อยกายและใจให้สบาย ไม่ต้องกังวลสิ่งใด และอย่าได้เขินอายมากไป เพียงเพราะเจ้าต้องเปลือยกายต่อหน้าข้

ตอนที่ 32รถม้าถึงตำหนักแล้วซ่างกวนไท่เป็นผู้ลงไปก่อน เขารอรับเจี่ยอวี้หลันอยู่ด้านล่าง ส่งนางจนถึงตำหนัก อยู่ร่วมมื้อกลางวันกับนางแล้วจึงบอกให้นางพักผ่อน“มื้อค่ำเจ้ารับไปก่อนได้เลยนะเจี่ยเอ๋อร์ ข้าอาจกลับมาไม่ทัน”“ได้เจ้าค่ะ เดี๋ยวเจี่ยเอ๋อร์ไปส่ง”“ไม่ต้องหรอกเจ้าพักเถิด”“เพิ่งกินอิ่ม ให้เจี่ยเอ๋อร์เดินไปส่งเถิดเพคะ”“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า”ภาพสองสามีภรรยาพูดจาด้วยดี สายตาที่มองกันนั้นคงไม่ต้องเอ่ยถึง ทุกคนที่รับใช้ชินอ๋องเห็นแล้วต่างตื้นตัน ที่บัดนี้นายท่านของพวกตนนอกจากเหน็ดเหนื่อยและวุ่นวายกับงานราชกิจมากล้น พอกลับถึงตำหนักก็ยังมี ความสุข รอคอยอยู่“อย่าลืมดื่มยานะเจี่ยเอ๋อร์”“เพคะ”มองส่งเรือนกายสูงใหญ่ขึ้นรถม้าจนหายเข้าไปด้านใน เจี่ยอวี้หลันก็ยังคงยืนรอจนรถม้าเคลื่อนพ้นไปจากหน้าประตูตำหนัก นางจึงกลับเข้าสู่ตำหนักมู่หรงจิ่งที่แอบซุ่มดูอยู่ทำได้เพียงกำหมัดกัดฟัน เพราะไม่มีโอกาสจะเข้าใกล้สตรีซึ่งเขามั่นใจว่านางคือหลู่อวี้หลิง อยากได้นางกลับคืนใจแทบขาด ทว่ามิอาจเอื้อมถึง ทำเอาคนที่อยากได้สิ่งใดก็ต้องได้คับแค้นใจยิ่ง“หึ! มีข้าอยู่ ยังจะคิดเพ้อฝัน สมควรตายจริงๆ”มีหรือคนเช่นซ่างก

ตอนที่ 31นางเองก็ตอบรับเขากลับไปทุกคำขอเช่นกัน และที่ตอบรับออกไปนางมั่นใจแล้วทั้งหมดจึงได้อนุญาตเขาออกไป ไม่มีเลยแม้เสี้ยวลมหายใจที่เจี่ยอวี้หลันจะไม่แน่ใจและลังเล“มันจะเจ็บมากนะ”“เพคะ”สิ้นเสียงหวานตอบรับท่อนลำแข็งขึงจึงถูกกดแทรกลงมา เริ่มแรกแค่ตึงก่อนจะเริ่มเจ็บราวกับร่างกายถูกฉีกกระชาก ใบหน้าหวานค่อยๆ เปลี่ยนสีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเม็ดโต แต่นางกลับไม่กรีดร้องออกมาแม้เพียงครึ่งคำ เจ็บหนักเข้านางจึงเอื้อมมือขึ้นไปดึงลำคอแกร่งให้เขาก้มลงมาจุมพิตนางทันทีเท้าเรียวสองข้างยกขึ้นโอบกอดรอบสะโพกแกร่งแล้วออกแรงกดให้ชายหนุ่มรับรู้ว่านางต้องการให้เขาเดินหน้าเข้ามาให้จบในคราวเดียวปึก!“อื้อ!”“เจี่ยเอ๋อร์!”ซ่างกวนไท่มิคาดคนตัวเล็กจะใจเด็ดถึงเพียงนี้ตัวตนของเขามิใช่ธรรมดาแรกเข้าไปในคราวเดียวเช่นนี้นางบาดเจ็บไม่น้อยแน่นอน“มะ…มิเป็นไรเพคะ เจี่ยเอ๋อร์ทนไหว”เจ็บก็เจ็บมันคราวเดียวไปเลย เจี่ยอวี้หลันคิดเช่นนั้น เพราะนางไร้เดียงสานักยังไม่รู้แจ้งว่ามันไม่ได้จบสิ้นเพียงแค่ตัวตนของซ่างกวนไท่เข้าไปสุดความยาว แต่นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้นนะสิ!“เจ้าตัวโง่งม เจ้าทำตนเองบาดเจ็บด้วยเหตุอันใด”ซ่างกวนไท่กล่าว

ตอนที่ 50 || หัวใจของข้ามันตายไปพร้อมกับเจ้า!…คุกหลวงของกรมอาญา…ภายในห้องขังมืดมิด ไร้แสงสว่าง มีเพียงแสงจากคบเพลิงด้านนอกที่ส่องลอดผ่านลูกกรงเข้ามาให้เห็นเงาราง ๆ ของร่างที่ถูกจองจำเหล่ยหลัวเฟย นั่งพิงกำแพง หายใจรวยริน นางหมดเรี่ยวแรง ขยับร่างกายไม่ได้แม้เพียงปลายนิ้วพิษของยาสลายกระดูกยังแทรกซึมไปทั่วร่าง แต่นั่นมิใช่สิ่งที่ทำให้นางเจ็บปวดที่สุดสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือ…คนที่ส่งนางมาที่นี่คือเหล่ยหลัวฟาง!"หลัวฟาง… เจ้าสมควรได้รับผลกรรมที่เจ้าก่อ! "เสียงของ ซ่งไป๋เซียว ดังขึ้นอย่างเย็นเยียบจากนอกห้องขัง ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาในเงามืด ยืนกอดอกมอง ‘นาง’ ด้วยแววตาเย็นชาหลัวเฟยพยายามเปล่งเสียงเรียกเขา… แต่นางทำไม่ได้!"เจ้าวางแผนร้าย ต้องการเอาชีวิตของอาหลี เช่นนั้นจงได้ลิ้มรสของความตายเสียบ้าง!"กึก! กึก! กึก!เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้น ไม่นานเงาร่างของ เฉียงเว่ย ก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับถุงผ้าสีดำใบเล็ก ๆ ก่อนจะเปิดมันออกเผยให้เห็น…งูพิษสีดำตัวใหญ่จากแคว้นซีเยี่ยนถึงห้าตัว!ดวงตาของหลัวเฟยเบิกกว้าง นางพยายามขยับตัวแต่ไร้เรี่ยวแรง น้ำตาของนางไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุม…นางกำลังจะตาย!

ตอนที่ 49 ||แม้แต่น้องสาวเจ้าก็กล้าขาย!ภายในเรือนของฮูหยินซ่ง ไป๋ซั่ว นั่งไขว้ขาบนเก้าอี้ ดวงตาคมปลาบจ้องตรงไปยังเหวินเปียวที่ยืนทำความเคารพอยู่ตรงหน้า หลังจากได้รับรายงานเกี่ยวกับเบื้องหลังของเรื่องทั้งหมด สีหน้าของไป๋ซั่วเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง"เป็นนางไปได้อย่างไร?"เขาพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยสงสัย เหล่ยหลัวฟาง มาก่อน แต่นางเป็นพี่สาวฝาแฝดของว่าที่ฮูหยินของเขา! คนเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันแท้ ๆ ไฉนเลยจะมีจิตใจอำมหิตถึงเพียงนี้? ที่สำคัญ… หลัวฟางไม่ห่วงน้องสาวของตนบ้างเลยหรือ?ต่างจาก ไป๋เซียว ที่นั่งเฝ้าอาหลีอยู่ไม่ไกล สีหน้าของเขาดำทะมึนลงทันทีที่ได้ฟังรายงานจากเหวินเปียว เพลิงโทสะในดวงตาของเขาร้อนแรงจนแทบจะลุกไหม้ได้"หลัวฟาง…" ไป๋เซียวกัดฟันกรอด ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงกดต่ำ"คราวนี้ข้าจะไม่ปล่อยนางไว้แน่!"บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียด ท้องฟ้ายามราตรีของจวนสกุลซ่งเงียบสงัด ทว่าเบื้องหลังความเงียบงันนั้นคือพายุร้ายที่กำลังก่อตัว"หลักฐานทั้งหมดมัดตัวหลัวฟางแน่นหนา นางเป็นผู้วางแผนทั้งหมด นางต้องรับโทษ!" ไป๋เซียวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย

ตอนที่ 46 || สืบหาผู้อยู่เบื้องหลังงูพิษภายในเรือนของ ฮูหยินซ่ง บรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดันและเคร่งเครียด ไป๋เซียว นั่งเฝ้าข้างเตียงของ อาหลี ไม่ห่าง สองมือของเขากุมมือเล็กที่ซีดเซียวไว้แน่น ความเย็นของมือนางทำให้เขาแทบบ้าตายเขาไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังและโกรธแค้นเท่านี้มาก่อน!"อาหลี… เจ้าต้องไม่เป็นอะไร…"เขากัดฟันแน่น นับตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงยามเฉิน เขาเปลี่ยนยาดูดพิษและป้อนยาให้นางตรงตามเวลา แต่อาการของอาหลีกลับดีขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดวงตาคมปลาบแฝงไปด้วยเพลิงโทสะที่พร้อมเผาผลาญทุกคนที่ทำร้ายนางแต่บัดนี้… ไป๋เซียว ยังมิอาจทำตามใจตนเองได้เขาจะรอให้อาหลีฟื้นขึ้นมาก่อน… จากนั้นเขาจะทำให้ผู้ที่คิดร้ายกับนางไม่ได้ตายดีแน่!ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นหน้าห้อง ก่อนที่ร่างสูงของ ไป๋ซั่ว จะก้าวเข้ามา ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดไม่แพ้กัน"ข้ากลับมาจากวังหลวงก็ได้ยินเรื่องของอาหลีแล้ว!"น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหนักใจและโกรธแค้น ในสายตาของ ไป๋ซั่ว น้องสะใภ้ผู้นี้อยู่ในฐานะเดียวกับน้องสาวของเขาเองพอได้เห็นอาหลีบาดเจ็บหนัก นอนนิ่งไม่รู้สึกตัวเช่นนี้ ไป๋ซั่วก็โกรธจนแทบระเบิด!เ

ตอนที่ 45 || ส่งเสริมน้องสะใภ้สุดกำลัง!ในขณะที่จวนซ่งอาหลีต้องเผชิญเรื่องร้าย ท่านด้านซ่งไป๋ซั่วนั้นก็ถูกไท่หมิงฮ่องเต้เรียกเข้าเฝ้าเป็นการส่วนตัว…บัดนี้ที่ห้องรับรองเล็ก ภายในตำหนักอวิ๋นหลงของวังหลวง ที่ประทับส่วนพระองค์ของไท่หมิงฮ่องเต้ มีบุรุษผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินต้าฉู่นั่งอยู่บนบัลลังก์ด้วยกิริยาผ่อนคลาย ที่มือซ้ายถือถ้วยชาลวดลายมังกรวิจิตรเอาไว้ ท่าทีดูผ่อนคลายก็จริงแต่สายนั้นยังคมลึกเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามซ่งไป๋ซั่วยืนอยู่ด้านล่าง บรรยากาศรอบตัวไม่ถึงกับเคร่งขรึม เช่นเมื่ออยู่ในท้องพระโรงใหญ่ ทว่าใบหน้าของท่านราชเลขากลับยังคงนิ่งสงบสำรวมเช่นเดิม"เจ้าบอกว่า… ฮูหยินของไป๋เซียว เสี่ยงชีวิตเข้าไปรักษาคนป่วยในหอนางโลม?" ไท่หมิงฮ่องเต้เอ่ยถาม ดวงตาของพระองค์จับจ้องไป๋ซั่วแน่วแน่ไป๋ซั่วประสานมือคารวะ "พ่ะย่ะค่ะ""นางรู้หรือไม่ว่าสิ่งนี้อาจทำให้ตนเองเดือดร้อน?""นางย่อมรู้ดีพ่ะย่ะค่ะ" ไป๋ซั่วกล่าวเสียงหนักแน่น"แต่นางกลับยังเลือกที่จะทำ เพราะสำหรับอาหลีแล้ว ความเป็นความตายของผู้คนสำคัญกว่าชื่อเสียงของตนเอง"ไท่หมิงฮ่องเต้เงียบไปครู่หนึ่งหลังฟังจบ ก่อนเขาจะวางถ้วยชาลง แววตาของพระองค์

ตอนที่ 46 ||งูกัดเจ้าแต่พิษกระจายมาถึงหัวใจข้าแล้ว…ภายในห้องของ ฮูหยินซ่ง บรรยากาศตึงเครียดจนแทบไม่มีใครกล้าหายใจแรง ทุกคนต่างเฝ้ามอง อาหลี ด้วยความเป็นห่วง ร่างของเด็กสาวตัวเล็กนอนอยู่บนเตียงกว้าง เหงื่อเย็นไหลซึมทั่วใบหน้า เสื้อผ้าที่นางสวมใส่เปียกชุ่มไปหมด ริมฝีปากซีดเผือด ดวงตากลมโตพร่ามัวเพราะพิษกำลังแทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือดถึงอย่างนั้น นางกลับไม่ร้องไห้แม้แต่ครึ่งคำอาหลีเป็นหมอ นางย่อมรู้ว่าหากตนเองขาดสติ จะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก และอาการของนางอาจหนักจนเกินกว่าจะรักษาได้ ดังนั้นนางจึงอดทนทุกข์ทรมานโดยไม่ปริปาก นางรู้สึกเหมือนร่างกายถูกไฟแผดเผาจากภายใน ความร้อนและอาการชาแผ่ขยายจากข้อเท้าขึ้นมาเรื่อย ๆ หากยังไม่มีใครมาถอนพิษ นางคงหมดสติในอีกไม่นานแต่ต่อให้นางเจ็บปวดทรมานเพียงใด อาหลีก็ยังคงมีสติและคิดแทนผู้อื่น"อาหนิว อาจิ่ว… ยา… เตรียมสมุนไพร… ไว้ให้พร้อม… อย่าลืม…"เสียงของนางแหบแห้ง และแผ่วเบาราวกับลมหายใจ แต่นางยังคงสั่งการอย่างมั่นคง อาหนิวกับอาจิ่วรีบพยักหน้า ทั้งสองสาวใช้ที่ภักดีต่อฮูหยินของพวกนาง น้ำตานองหน้า แต่ก็ทำตามคำสั่งโดยไม่อิดออดนางคือฮูหยินของท่านหมอซ่

ตอนที่45|| แผนปลิดชีพอาหลีของหลัวฟางภายในห้องส่วนตัวของ เหล่ยหลัวฟาง บรรยากาศเต็มไปด้วยความคับแค้นและเดือดดาล ความเงียบภายในเรือนถูกทำลายด้วยเสียงสบถของนางที่เต็มไปด้วยโทสะรุนแรง"นังอาหลีนั่นรอดไปได้อีกแล้ว!"เสียงของนางดังลั่นราวกับจะสะท้อนความโกรธเคืองออกมาให้ทั่วทั้งเรือนรับรู้ นางกำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงไปในเนื้อของตนเอง ความโกรธแค้นทำให้ดวงตาของนางแดงก่ำ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านไปด้วยเพลิงโทสะที่เดือดพล่านทำไม?ทำไมนังสวะนั่นถึงรอดมาได้ทุกครั้ง!?แผนการของนางถูกวางไว้อย่างแยบยล นางรู้ดีว่า ซ่งไท่จวิน และ ใต้เท้าซ่ง อยากขับไล่หลินหลีฮวาออกจากจวนสกุลซ่ง อีกทั้งพวกเขาก็อยากได้ ‘สะใภ้ที่คู่ควร’ เช่นนางเข้ามาแทนที่! แต่ทุกอย่างกลับพังพินาศเพราะ ฮูหยินซ่ง หญิงแก่ใจอ่อนที่ดันเข้ามาปกป้องนังเด็กนั่นและยิ่งนางคิดถึง ซ่งไป๋เซียว ที่พยายามทุกวิถีทางเพื่อปกป้องอาหลี หัวใจของนางก็แทบลุกเป็นไฟเขาไม่เคยมองนางเลย...ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ว่าหลัวฟางจะทำเช่นไร ไป๋เซียวก็ยังคงเลือกปกป้อง นังเด็กสกุลหลิน!"ข้าจะไม่ยอมให้มันรอดไปได้อีก! ข้าไม่ยอม! ข้าจะต้องฆ่ามันให้ได้!!""คุณหนู ใจเย็นก่อนเถิดเจ้าค่ะ!"