Nobela ni 28พิจิกาเฉิน

สาวงามห้านางนอนกระจัดกระจายบนพื้นพรม ร่างบอบบางสั่นระริก บ้างก้มหน้าอย่างสิ้นหวัง บ้างกล้ำกลืนอดสูและน้ำตาบางนางยังแสร้งส่งสายตายั่วยวน หวังชะตาดีขึ้นแต่ทุกคนล้วนรู้ตัวดีสำหรับองค์ชายสาม ไม่มีใครสำคัญ ไม่มีใคร มีค่า มากไปกว่าสุราถ้วยหนึ่งบรรยากาศทั้งห้องยังคงขุ่นมัวด้วยกลิ่นกำยานและราคะเงียบงัน รันทด เยียบเย็นจับใจของสตรี และความพึงใจอันว่างเปล่าของไป๋อี้เฉิน เขารู้สึกว่าตนเองยังขาด แต่มิอาจทราบได้ว่าคือสิ่งใดขณะนั้นเองเสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินเข้ามาใกล้ห้องอุ่น ก่อนประตูบานหนักจะเปิดออกอย่างระมัดระวัง เป็นซูเหวินจิ้งในอาภรณ์สีเข้มก้าวย่างเข้ามา สายตากวาดมองบรรยากาศตรงหน้าแล้วก็เพียงเลิกคิ้ว ไม่ได้มีแววประหลาดใจแม้แต่น้อยเขาแสร้งไอเบา ๆ สั่งด้วยเสียงเรียบเย็น“ทุกคนออกไปได้แล้ว”สาวงามทั้งห้าสะดุ้งโหยง รีบประสานมือคำนับอย่างลนลานแต่ละนางคว้าอาภรณ์บางเบามาคลุมกาย ก้มหน้างุดออกไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นเครื่องหอมกับร่องรอยร้อนแรงบนหมอนอิง ไม่กี่อึดใจ ห้องอุ่นก็เหลือเพียงความเงียบและความว่างเปล่าเมื่อทุกอย่างสงบซูเหวินจิ้งจึงก้าวเข้ามาใกล้สายตาคมมององค์ชายสามซึ่งทอดกายนิ่งบนหมอนอิง ใบหน้าว่างเ

ณ เวลาเดียวกัน ภายในเรือนอุ่นของจวนองค์ชายสามบรรยากาศในห้องถูกแต่งแต้มด้วยกลิ่นกำยานอ่อน ๆ จากเตาทองเหลือง รูปเทพนรสิงห์ ไป๋อี้เฉินกำลังทอดกายสูงใหญ่อยู่กลางกองหมอนอิงเนื้อนุ่ม สองขาเหยียดสบาย รายล้อมด้วยสาวงามห้านางที่กำลังปรนนิบัติอย่างเอาอกเอาใจ มือบางลูบไล้บ่ากว้าง บ้างนวดเฟ้นไหล่ บ้างรินสุราใส่ถ้วยหยกถวายด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานทว่าชายในหมู่หมอนและสาวงาม กลับไร้รอยยิ้มแห่งความสุขสมในแววตาแฝงแต่ความเบื่อหน่าย หมางเมินกับทุกสัมผัสของสตรีที่ห้อมล้อม สายตาเหม่อมองเพดานด้วยสีหน้าว่างเปล่าจังหวะนั้นเอง ประตูบานหนักถูกเปิดออกช้า ๆ เป็นหลัวปัง องครักษ์คนสนิท ที่ก้าวเข้ามาอย่างเงียบงันในอาภรณ์สีเข้ม มองเห็นบรรยากาศในห้องแล้วก็ปรายตาอย่างคุ้นเคยเสียงฝีเท้าของเขาแผ่วเบาราวแมวป่า ก่อนหยุดยืนก้มศีรษะประสานมืออย่างเคารพ ไป๋อี้เฉินเอ่ยถามด้วยเสียงต่ำพร่า โดยไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้น“มีอันใด”หลัวปังขยับเข้าใกล้อีกสองก้าว “ทูลองค์ชายสาม…คุณหนูใหญ่สกุลสวีเดินทางกลับจวนจวิ้นอันโหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ถ้อยคำรายงานยังไม่ทันจบดี ริมฝีปากของไป๋อี้เฉินก็ยกยิ้มเย็นยะเยือก หัวเราะต่ำในลำคอ ดวงตาดอกท้อที่ปิดอยู่ค่อย ๆ

กว่าหนึ่งชั่วยามเศษ ป้ายประตูจวน จวิ้นอันโหวก็ปรากฏให้เห็นในครรลองสายตา ของสวีเจียงหลัว อา......บ้านของข้า“คุณหนูลมแรงนะเจ้าค่ะ”เสี่ยวจิ่วเห็นคุณหนูใหญ่ของตนเปิดม่านรถม้า ก็รีบนำเสื้อคลุมมาสวมทับให้ สวีเจียงหลัวจึงหันกลับมายิ้มขอบคุณให้อีกฝ่าย ก่อนจะเหลียวกลับไปชะโงกมองภาพประตูใหญ่จวนที่ใกล้เข้ามาเรื่อย แรงลมปะทะหน้าถึงจะเย็นไปบ้างแต่กลับสดชื่น แสงอาทิตย์จวนอัสดงส่องลงมายังตัวอักษร ‘สวี’สะท้อนวาววับอึดใจต่อมาขบวนรถม้าก็หยุดลง ประตูใหญ่ของจวนเปิดรอท่า คนในจวนต่างออกมายืนเรียงแถวรับอย่างพร้อมเพรียง โดยมีชายชราผมขาวนวลสะอาด ใบหน้าเคร่งขรึมแต่แฝงความเมตตาในดวงตาคมกริบ สวมอาภรณ์สีเข้ม ยืนอยู่เคียงข้างหญิงชราผมขาวเรียบตึงในชุดผ้าไหมทั้งสองจะเป็นใครไปได้หากมิใช่ จวิ้นอันโหวเฒ่า กับจวิ้นอันโหวฮูหยินเฒ่า ท่านปู่ ท่านย่าของนางเอง เบื้องหลังยังมีเหล่าบุตรหลาน ญาติพี่น้องฝ่ายรอง ญาติสาวและคุณชายจากสกุลรอง ตลอดจนบ่าวไพร่ยืนรอคอยด้วยสีหน้าคาดหวังเสี่ยวจิ่วกับเสี่ยวผิงเข้าประคอง นางลุกขึ้น โดยมีหลันถิงลงไปรอรับอยู่ด้านล่าง เพียงเห็นหลานสาวคนโตก้าวมายืนมั่นคงบนพื้น จวิ้นอันโหวเฒ่า ก็ก้าวมาข้างห

เจียงหลัวเพียงคลี่ยิ้มบางอย่างเย็นชาในใจ นางยังจำฉากนี้ได้ดีจากเนื้อเรื่องเดิม หลังจากที่สวีเจียงหลีได้พบหน้าชินอ๋องไป๋อี้หาน หรือเทพสังหารที่เป็นตัวร้าย ก็พลันเกิดความประทับใจในตัวเขาขึ้นมาอีกคน เรียกได้ว่าแม่นางเอกดอกบัวขาวผู้นี้คิดจะรวบทั้งพระเอกและตัวร้ายไว้ในมือ ซึ่งหากเป็นตามเนื้อเรื่องเดิม เจียงหลีก็ทำสำเร็จจากการยั่วยวนพระเอกและตบตาตัวร้ายด้วยการสวมรอยเป็นนางไปหลับนอนกับไป๋อี้หานส่วนตัวนางเอง...จนลมหายใจสุดท้ายกลับจงรักภักดีต่อพระเอกสารเลวเช่นไป๋อี้เฉินเพียงคนเดียว! เจียงหลัวจำได้แม่นยำว่า ระหว่างที่บิดากับมารดายุ่งกับการเตรียมตัวกลับ เจียงหลีก็แอบลักลอบไปที่ศาลาริมบึงบัวทางทิศประจิมของตำหนักกวางผิง เพื่อยั่วยวนไป๋อี้หาน‘แม่นางเอกตัวดี คิดจะล้วงคองูเห่าด้วยมือเปล่าเสียกระมัง’ทว่าสวีเจียงหลัวกลับมิได้รู้สึกร้อนใจแม้แต่น้อย เพราะนางทราบดีว่าบุรุษผู้มีจิตใจหนักแน่นและเยือกเย็นเช่นไป๋อี้หานนั้น เมื่อพึงใจสตรีผู้ใดแล้วย่อมไม่เหลียวแลสตรีอื่นอีก นางจึงเพียงนั่งรอคอยสมน้ำหน้าผู้ที่ไม่รู้จักประมาณตนอย่างสบายอารมณ์ในขณะนั้นเอง...สวีเจียงหลีปรากฏกายในชุดป้านปี้สีชมพูเข้ม ปักลายกลี

กลิ่นยาสมุนไพรหอมอ่อนยังคงลอยอยู่ในอากาศ ขณะที่ท่านหมอหลวงกู้ใช้ปลายนิ้วแนบลงบนข้อมือของเจียงหลัว น้ำหนักมือของเขามั่นคง เยือกเย็นประดุจธารน้ำในฤดูเหมันต์ จากนั้นจึงค่อยสำรวจบาดแผลและรอยช้ำอีกหลายจุดอย่างละเอียดถี่ถ้วนภายในห้องเงียบงันราวกับโลกภายนอกถูกปิดตายไว้เบื้องหลังบานประตู ทุกชีวิตที่ยืนเป็นพยานต่างไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ราวเกรงว่าจะรบกวนสมาธิของหมอหลวงไป๋อี้หานยืนพิงกรอบหน้าต่างอย่างเงียบขรึม แสงแดดยามสายอาบไล้ไหล่กว้างของเขา เส้นผมดำขลับพลิ้วไหวเมื่อสายลมพัดผ่าน ก่อให้เกิดภาพบุรุษสูงศักดิ์ที่งามสง่า เย็นชา และยากที่จะเข้าใกล้ได้โดยง่าย“ชีพจรนางเป็นอย่างไรบ้าง?” เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นหลังจากผ่านความเงียบอยู่ครู่ใหญ่ เขาถามโดยไม่ได้มองหน้าผู้ใดในห้อง“ทูลหวางเยี่ย...” หมอหลวงกู้รีบหันกลับมาประสานมือค้อมศีรษะลงรายงานด้วยท่าทีสำรวม“ชีพจรของคุณหนูใหญ่สวีแม้ยังอ่อนแรงอยู่บ้าง แต่ไม่มีสัญญาณอันตราย หากให้กลับไปพักฟื้นที่จวนจวิ้นอันโหว พร้อมมีหมอคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ก็ย่อมไม่มีปัญหาอันใดพ่ะย่ะค่ะ”ไป๋อี้หานไม่ได้ตอบในทันที ดวงตาคมกริบทอประกายล้ำลึก ทอดมองเจียงหลัวซึ่งนั่งสงบนิ

นาง...รู้แก่ใจดีว่า สวรรค์เคยทอดทิ้งนางไปแล้วมีเพียง พญายม เท่านั้นที่ยื่นมือให้โอกาสนางกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า!“เอ่อ...เมื่อวานข้าได้ข่าวว่าองค์ชายสามเขา...”เสียงของเจียงหลีแผ่วลง แววตาสั่นสะท้อนความคาดหวังที่มิได้ปิดบัง ในที่สุด เป้าหมายของการเยี่ยมเยียนวันนี้ก็เผยออกมาจนได้“...ข้าได้ยินว่าองค์ชายสามเสด็จมาเยี่ยมต้าหลัวเจี่ยถึงตำหนักนี้ด้วยพระองค์เอง หลังทราบข่าวว่าท่านบาดเจ็บ”น้ำเสียงของเจียงหลีแผ่วเบา แต่ประโยคหลังแฝงความอยากรู้อย่างยากปิดบัง ดวงตาที่ดูคล้ายเศร้าหม่นนั้น แท้จริงแล้วกลับเปล่งแสงวาววับ รอคำตอบอยู่เต็มอกสวีเจียงหลัวคลี่ยิ้มบาง รอยยิ้มงดงามแต่ไม่ถึงดวงตา“องค์ชายสามหรือ...ข้าก็มิได้พบพระองค์โดยตรงหรอก เจ้าเองย่อมทราบข้าสลบไปตั้งหลายชั่วยาม ถึงเขามาข้าอาจยังสลบก็เป็นได้”เจียงหลีย่นคิ้วน้อย ๆ แสร้งทำหน้าสับสนและประหลาดใจอย่างแนบเนียน ทั้งที่นางเองก็แอบสืบมาจากคนของจวนองค์ชายสามบ้างแล้วถึงความจริงที่ไป๋อี้เฉินไม่ได้เข้าเยี่ยมพี่สาวคนโตของนางเพราะจ้านไทเฮาห้ามเอาไว้“เช่นนั้นหรือ? แต่ข้าได้ยินชัดเจนว่าองค์ชายสามทรงเสด็จมาเยี่ยม ท่านป้าหลี่ที่อยู่ฝ้ายซักล้างในจวนของ

ผ่านไปอีกสองปีบรรยากาศในเรือนหลิงเซียวครึกครื้นเป็นพิเศษในวันนี้ ทุกผู้ทุกนามพร้อมหน้าพร้อมตากันราวกับจะเน้นย้ำความสุขสมบูรณ์ของครอบครัว เสียงหัวเราะและพูดคุยดังสลับกับเสียงหยอกล้อของเด็กหญิงตัวน้อยวัยสองขวบ ‘เสี่ยวจือจื่อ’ ที่วิ่งเล่นรอบ ๆ โต๊ะอาหาร ดวงตากลมโตสดใส ใบหน้าเล็กน่ารักเหมือนบิดาไม่มีผิด“เสี่ยวจือจื่อ อย่าวิ่งเร็วนัก เดี๋ยวจะล้ม!” อาหลีร้องเตือนด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มบางเมื่อเห็นบุตรสาวหัวเราะอย่างสดใสเสี่ยวจือจื่อวิ่งถลาเข้ามาซุกในอ้อมกอดของอาหลัวที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ พลางหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน“อาหลัวเจี่ย เจี่ยพาข้าเล่นหน่อย” เสี่ยวจือจื่อออดอ้อนเสียงใสอาหลัวกอดหลานสาวแน่น “ได้สิ วันนี้วันเกิดหลีเจี่ย เสี่ยวจือจื่ออย่าดื้อรู้หรือไม่”นายหญิงโจวมองดูหลานและเหลนด้วยแววตาอ่อนโยน พลางถอนใจอย่างมีความสุข “เวลาเร็วเหลือเกิน อาหลีปีนี้อายุครบยี่สิบสองแล้วสินะ แต่ในสายตาแม่ เจ้ายังเด็กเหมือนวันแรกที่เข้ามาอยู่กับอาเซียวไม่มีผิด”อาหลีได้ยินก็หน้าแดงเล็กน้อย ขณะที่ไป๋เซียวซึ่งกำลังจัดบะหมี่อายุยืนลงในชามหัวเราะเบา ๆ“สำหรับข้า ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี อาหลีก็ยังเหมือนวั

ค่ำคืนวันปีใหม่ที่จวนฉางชิ่งโหวเต็มไปด้วยบรรยากาศอบอุ่น เสียงประทัดดังก้องไปทั่วนครเหยียนจิ่ง เสียงหัวเราะพูดคุยภายในเรือนหลิงเซียวดังแว่วอย่างรื่นเริง โต๊ะกลมขนาดใหญ่เต็มไปด้วยอาหารนานาชนิด ส่งกลิ่นหอมกรุ่นอบอวลไปทั่วนายหญิงโจวนั่งประจำที่ ใบหน้าอ่อนโยนประดับด้วยรอยยิ้มเอ็นดู พลางมองไปที่ลูกหลานซึ่งนั่งล้อมรอบ ข้างกายนางคือไป๋ซั่วผู้สงบสุขุมดั่งเคย แม้ปีนี้อายุใกล้สามสิบแต่ยังดูแข็งแกร่งสง่างามถัดจากไป๋ซั่วคืออาหลีที่ท้องใหญ่ใกล้คลอดเต็มที ดวงหน้าของนางเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลมากขึ้นจากเดิมหลายส่วน ไป๋เซียวสามีของนางนั่งอยู่ติดกัน มือใหญ่คอยดูแลภรรยาไม่ห่างตลอดเวลาข้างอาหลีคืออาหลัวที่งดงามสดใสในวัยสิบหกปี สาวน้อยยังคงซุกซนไม่เปลี่ยนแปลง บนตักของอาหลัวมีเจ้าแมวดำ ‘อาจ้าน’ นอนส่งเสียงครางเบา ๆ อย่างสบายใจราวกับร่วมฉลองด้วย“หลีเจี่ย กินไก่ตุ๋นยาจีนอีกหน่อยเถิดเจ้าค่ะ ข้าตักให้ท่านอีกชามแล้ว!” อาหลัวรีบส่งชามซุปให้พี่สาวบุญธรรมด้วยท่าทีเอาอกเอาใจเช่นเคยไป๋เซียวรีบขัดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ “อาหลี เจ้ากินเนื้อปลานึ่งบ้างดีกว่า ข้าแกะก้างให้เจ้าแล้ว”อาหลีเห็นท่าทีแย่งชิงเอาใจของทั้งคู่ก็อดหั

หลังจากคืนนั้นผ่านไป ไป๋เซียวก็ตัดสินใจพาอาหลีอยู่พักผ่อนที่หยางโจว และเดินทางท่องเที่ยวเมืองใกล้เคียงอีกสองเดือนเต็ม ด้วยความหวังว่านางจะตั้งครรภ์ก่อนกลับเหยียนจิ่งตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ทุกค่ำคืนของทั้งคู่เต็มไปด้วยความรักที่ลึกซึ้ง ร้อนแรงราวกับคู่รักใหม่แต่ง ทั้ง ๆ ที่ผ่านการแต่งงานมานานถึงเจ็ดปีเข้าสู่ปีที่แปดแล้วเช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิอันสดใส ที่ริมทะเลสาบซีหูในเมืองไห่โจว แสงแดดอ่อนโยนยามสายสาดส่องลงบนผิวน้ำจนเกิดประกายระยิบระยับงดงามจับตาภายในเรือนพักส่วนตัวริมทะเลสาบ ไป๋เซียวและอาหลีนั่งจิบชาด้วยกันหลังอาหารเช้า ดวงหน้าหวานของอาหลีดูสดใส มีน้ำมีนวลขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จนไป๋เซียวอดใจไม่ไหว จับมือเล็กขึ้นมาจุมพิตเบา ๆ ด้วยสายตาอ่อนโยน“ช่วงนี้เจ้าดูสดชื่นขึ้นมาก รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใยอาหลีหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเขินอาย “รู้สึกสบายตัวมากเจ้าค่ะ ข้าว่า… น่าจะใกล้ได้ข่าวดีแล้วกระมัง”ไป๋เซียวหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างพึงพอใจ “เช่นนั้นข้าคงต้องขยันให้มากกว่าเดิมเสียแล้ว”“พี่เซียว!” อาหลีตีแขนเขาเบา ๆ ด้วยความเขินอาย “ท่าน

ยามเช้าของต้นฤดูใบไม้ผลิ แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องลอดผ่านม่านไม้ไผ่บางของรถม้าที่กำลังมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออก เสียงล้อรถบดไปตามทางดินเป็นจังหวะช้า ๆ บรรยากาศรอบด้านเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกร้องแผ่วเบาและสายลมอ่อนที่พัดเอื่อยหลังจากโรงหมอเผิงไหลอี้เปิดให้บริการมาครึ่งปี ในที่สุดเทศกาลไหว้บรรพบุรุษของต้าฉู่ก็มาถึง ไป๋เซียวเห็นสมควรแล้วที่จะพาอาหลีกลับไปหมู่บ้านถงหลัว ที่เมืองหยางโจว เพื่อเคารพสุสานสกุลหลินตามที่ได้ให้สัญญาไว้เมื่อเจ็ดปีก่อนภายในรถม้า อาหลีนั่งพิงหน้าอกไป๋เซียวอย่างเงียบสงบ แม้จะแต่งงานกันมานานถึงเจ็ดปีแล้ว แต่ทุกครั้งที่คิดถึงบ้านเกิด หัวใจนางก็ยังรู้สึกโหวงเหวงอยู่เสมอ ยิ่งผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด ความทรงจำของ ‘อาหลี’ ก็ยิ่งแจ่มชัดและเป็นจริงมากขึ้น ขณะที่ภาพในอดีตชาติที่นางเคยเป็นท่านหญิงหลัวจือจื่อนั้นกลับค่อย ๆ เลือนรางไปตามกาลเวลา จนบัดนี้แทบจะกลายเป็นเพียงความฝันที่เลือนรางไปหมดแล้ว“เจ้าเป็นอะไรหรือ?” ไป๋เซียวเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน มือใหญ่ลูบแผ่นหลังนางเบา ๆ อย่างปลอบโยนอาหลีหลับตาพริ้ม ซบศีรษะลงกับอกอันอบอุ่นของเขา “ข้ากำลังคิดถึงพี่ใหญ่ คิดถึงท่านย่า ท่านปู่ ส่วนท่านพ่อ

เช้าวันใหม่มาเยือนมหานครเหยียนจิ่ง แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าสาดส่องลงบนถนนสายการค้าอันคึกคัก ผู้คนมากมายต่างพากันเดินจับจ่ายซื้อของ สองฟากถนนเต็มไปด้วยร้านรวงที่เริ่มเปิดประตูต้อนรับลูกค้า เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วของชาวบ้านประสานกับเสียงเรียกลูกค้าของพ่อค้าแม่ขายอย่างครึกครื้นมีชีวิตชีวาตรงหัวมุมถนนที่เชื่อมต่อกับตลาดกลาง จากพื้นที่โล่งกว้างที่เคยว่างเปล่า บัดนี้ถูกล้อมรอบด้วยรั้วไม้ไผ่สูงทึบ พร้อมป้ายประกาศขนาดใหญ่ที่เขียนด้วยลายมือประณีตสวยงามว่า‘สถานที่ก่อสร้างโรงหมอเผิงไหลอี้’ไป๋เซียวกับอาหลีมายืนดูการเริ่มต้นก่อสร้างโรงหมอด้วยกัน ไป๋เซียวอยู่ในชุดคลุมยาวสีแดงเข้มปักลายกิเลนเพลิง ดูสง่างามโดดเด่นจนผู้คนที่ผ่านไปมาต่างแอบชำเลืองมองด้วยความชื่นชม ส่วนอาหลีในชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อนปักลายดอกจือจื่อขาว ใบหน้างดงามฉายแววตาตื่นเต้นและเปี่ยมไปด้วยความหวัง“พี่เซียว… ข้ายังแทบไม่อยากเชื่อเลย ว่าเราจะได้เริ่มก่อสร้างโรงหมอกันจริง ๆ เสียที” อาหลีเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ดวงตากลมโตเป็นประกายเจิดจ้าไป๋เซียวคลี่ยิ้มบาง ลูบเรือนผมนางเบา ๆ อย่างอ่อนโยน“ทุกอย่างล้วนเกิดจากความพยายามของเจ้า ข้าเพียงแค่คอย

วันเวลาหมุนผ่านไปตามครรลอง เผลอเพียงไม่นานกิจการร้านเครื่องหอมหลีฮวาเซียงก็เปิดมาได้แปดเดือนแล้วกิจการยิ่งนานยิ่งรุ่งเรืองทำกำไรงอกงาม ค่ำคืนต้นฤดูหนาวของต้าฉู่เวียนมาบรรจบอีกครั้งภายในห้องหนังสือของเรือนหลิงเซียว แสงตะเกียงนวลอ่อนสาดส่องกระทบใบหน้าหวานของอาหลีที่กำลังนั่งก้มหน้าจดรายละเอียดแผนการเปิดโรงหมอลงบนกระดาษ ดวงตากลมโตสุกใสเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า ไป๋เซียวที่นั่งพิงพนักเก้าอี้ข้างกายนางด้วยท่าทีผ่อนคลาย จับจ้องภรรยาไม่วางตา“ข้าว่าคงต้องจ้างช่างก่อสร้างเพิ่ม เพราะอาคารต้องมีพื้นที่กว้างพอสำหรับห้องตรวจหลายห้อง อีกทั้งคลังยาและห้องพักฟื้นก็ต้องกว้างขวางพอให้คนไข้พักอาศัย…” อาหลีพึมพำกับตัวเองพร้อมจดบันทึกด้วยสีหน้าจริงจังเป็นที่สุดไป๋เซียวหัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้ กระซิบข้างใบหูนางอย่างหยอกเย้า “เจ้าช่างขยันจริง ๆ”อาหลีสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นรินรดอยู่ข้างแก้ม ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อทันที นางหันมายิ้มบางๆ เอ่ยตอบเสียงหวาน “ก็ข้าต้องวางแผนให้ดี ท่านเป็นคนสอนข้าเองนี่เจ้าคะ”อยู่กับเขามาไป๋เซียวสั่งสอนให้หลายอย่าง อาหลีล้วนจำใส่ใจ

ตอนพิเศษวันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผัน ฤดูกาลยังคงเคลื่อนผ่านไปตามวัฏจักรของโลกา หลังจากวันที่ซ่างกวนไท่จัดการให้เจี่ยอวี้หลันได้นำโลหิตคนชั่วไปเซ่นไหว้หลุมศพของบรรพบุรุษสกุลหลู่ได้สิบห้าวันก็ได้ออกเดินทางไปยังแคว้นอิ๋งโจวทันที เนื่องจากบ้านเมืองไม่สงบสุขชาวประชาย่อมยากจะอยู่เย็น กินอิ่มนอนอุ่นไปได้ โดยการเดินทางนั้น เจี่ยอวี้ หลันนั้นได้ตัดสินใจไม่นำเชลยแค้นทั้งสามไปด้วย นางทอดทิ้งคนชั่วให้ค่อยๆ ตายลงช้าๆ ภายในคุกคุมขังของฉางตี้ฮ่องเต้เพราะนางอยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ปล่อยให้พวกมันทุกข์ทรมานกันไป ส่วนนางเลือกจะไปเสวยสุขกับบุรุษของนางแทน ความรู้สึกผิดและติดค้างคนสกุลหลู่ของนางจางหายไปตั้งแต่วันที่นำโลหิตพวกมันไปเซ่นไหว้แล้วทิ้งอดีตอันเจ็บปวดให้ค่อยๆ ตายไปพร้อมกับคนกระทำถูกต้องที่สุดแล้ว...ช่วงแรกที่ไปถึงก็ไม่ได้ทุกข์ยากดังที่ซ่างกวนไท่กล่าวเอาไว้ อยู่ต่อไปอีกห้าเดือน อิ๋งโจวก็ส่งข่าวดีกลับไปที่เสียนหยาง ข่าวดีที่ว่าพระชายาเจี่ยตั้งครรภ์แล้ว ฉางตี้ฮ่องเต้ดีใจอย่างยิ่งจากอิ๋งโจวมาเสียนหยางห่างกันอยู่เจ็ดร้อยลี้ ดังนั้นจากที่แต่แรกซ่างกวนไท่คิดจะรั้งอยู่อิ๋งโจวเพียงสองถึงสามปีก็เปลี่ยนเ

ตอนที่ 35 || ตอนอวสานอีกหลายวันต่อมา หลังจากซ่างกวนไท่จัดการหลายสิ่งหลายอย่างเรียบร้อย เตรียมแต่จะเดินทางไปอิ๋งโจว คราวนี้ก็ถึงเวลาที่เขาจะพาเจี่ยอวี้หลันไปพบคนที่ติดค้างนางและครอบครัวสกุลหลู่เสียทีผ่านไปร่วมห้าเดือน คนที่สมควรตายก็ตายไปหมดแล้วคนที่ต้องถูกเนรเทศก็เนรเทศไปจนสิ้น ใครต้องถูกขายไปเป็นทาสไปเป็นนางคณิกาก็ถูกขายไปจนสิ้น แต่ยังคงเหลืออีกสามชีวิตที่ถูกคุมขังมายาวนานร่วมครึ่งปีเงาร่างของบุรุษที่เคยหล่อเหลาปรากฏแก่สายตาของเจี่ยอวี้หลันเป็นคนแรก มอมแมมและซูบผอมอีกทั้งยังเหม็นเน่าจากบาดแผลที่คงถูกทรมานทุกวันจนไม่หลงเหลือสภาพของ เฉินกั๋วกงผู้ทรนงในอดีตแม้สักส่วน แต่นางก็ยังจดจำได้ว่ามันผู้นี้คือใคร“ไม่เจอกันนานเลยนะ มู่หรงจิ่ง”เสียงหวานดังกังวานไปทั่วคุกใต้ดินแห่งนี้ทั้งที่เจี่ยอวี้หลันก็เพียงเอ่ยด้วยโทนเสียงปกติแท้ๆ ไม่นานเสียงโซ่ตรวนก็ดังขึ้นบ้างบ่งบอกว่าเจ้าของร่างที่นอนขดตัวอยู่นั้นรับรู้ถึงการมาของนางแล้ว“ใคร?” ถามขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง“แย่จริง ไม่พบกันแต่ไม่เท่าไหร่เฉินกั๋วกงก็ลืมเปิ่นหวางเฟยเสียแล้ว”“หลิงเอ๋อร์!”พอมีสติรับรู้ได้มู่หรงจิ่งถึงกับกระชากโซ่ตรวนเพื่อจะพุ่ง

ตอนที่ 34หลังผ่านค่ำคืนวสันต์ของคู่สามีภรรยาไปเพียงสามวัน ซ่างกวนไท่ก็ควบคุมทหารไปอิ๋งโจว เพื่อจับกุมโซ่วอ๋องกับกองกำลังที่ซ่องสุมมากว่าห้าปีโดยเมืองหลวงเป็นฉางตี้ฮ่องเต้กับแม่ทัพจี จีหยวนโจว ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ขององครักษ์ชั้นในปกป้องเสียนหยางเป็นผู้จับกุมเส้นสายของโซ่วอ๋อง แน่นอนว่าต้องมีสกุลมู่หรงกับสกุลหลู่รวมอยู่ด้วย เจี่ยอวี้หลันอยู่ภายในตำหนักชินอ๋องรับฟังอย่างสงบนางรอเพียงซ่างกวนไท่กลับมา เพราะเขารับปากกับนางแล้วว่าจะให้นางลงมือแก้แค้นด้วยตนเอง เจี่ยอวี้หลันเชื่อเขา นางจึงรออย่างใจเย็น กบฎของโซ่วอ๋องคราวนี้นับเป็นการถอนรากถอนโคนอย่างแท้จริง หากกล่าวว่าเมื่อครั้งกบฎองค์ชายรอง ซากศพ เผาไหม้ร่วมเดือน ครั้งนี้ก็แทบไม่แตกต่างและยิ่งเป็นเช่นนี้ ชื่อเสียงในด้านโหดร้ายของปีศาจดำและขาวจึงยิ่งโด่งดัง ในอดีตเจี่ยอวี้หลันยังเด็ก โลกของนางขณะนั้นมีเพียงสีขาวกับสีดำ จึงมองว่าสองพี่น้องซ่างกวนทั้งเหี้ยมโหดและอำมหิต ทว่าบัดนี้นางผ่านอะไรมามาก จึงไม่ได้ตัดสินเพียงขาวหรือดำ ถูกกับผิด แต่เจี่ยอวี้หลันมองจากมุมมองของความเป็นจริงจึงค่อยเข้าใจ แท้จริง ไม่ว่าจะเป็นฉางตี้ฮ่องเต้หรือชินอ๋อง พวกเขาล้

ตอนที่ 33กล่าวจบซ่างกวนไท่ก็งอนิ้วชี้เคาะลงไปที่ปลายจมูกโด่งเรียวงามของ ‘ตัวแสบ’ เบาแสนเบา ก่อนที่จะขยับจับร่างแน่งน้อยในอ้อมแขนวางลงบนเตียงด้วยท่วงท่าอ่อนโยน และทะนุถนอมราวกับเจี่ยอวี้หลันนั้นเป็นไข่ในหิน ก็เพราะเขารักนางถึงเพียงนี้ จะไม่ถนอมได้อย่างไรไหว“ข้าจะถนอมเจ้า ให้เจ็บปวดน้อยที่สุด แต่เจ้าก็ต้องสัญญาว่าจะไม่ดื้อดึงเช่นคราวก่อน”กล่าวพลางคร่อมกายอยู่เหนือร่างแน่งน้อย ตาจ้องตาแสนอ่อนหวาน ราตรีเข้าหออาจผ่านมาเป็นเดือน แต่ราตรีนี้กลับกรุ่นกลิ่นหวานล้ำไม่แตกต่างจากราตรีของคู่วิวาห์ใหม่เลยแม้แต่น้อยทั้งน้ำเสียง สัมผัส และสายตาที่ซ่างกวนไท่ส่งมาให้ทำเอาเจ้าของร่างแน่งน้อย หัวใจเต้นเร็วและแรงจนสะท้านสะเทือนไปทั้งหัวอก นางลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ความใจกล้าที่เคยมีคล้ายจะมลายหายไปกับสายตาเว้าวอนอ่อนหวานเสียแล้ว“พะ...เพคะ”“เด็กดี ราตรีนี้ขอแค่เจ้าปล่อยไปตามอารมณ์กับข้าเป็นผู้นำก็พอ จากนั้นทุกอย่างจะดีเอง” กลีบปากล่างของเจี่ยอวี้หลันเม้มเป็นเส้นตรงด้วยความประหม่าและกังวลอยู่เล็กน้อย“ปล่อยกายและใจให้สบาย ไม่ต้องกังวลสิ่งใด และอย่าได้เขินอายมากไป เพียงเพราะเจ้าต้องเปลือยกายต่อหน้าข้

ตอนที่ 32รถม้าถึงตำหนักแล้วซ่างกวนไท่เป็นผู้ลงไปก่อน เขารอรับเจี่ยอวี้หลันอยู่ด้านล่าง ส่งนางจนถึงตำหนัก อยู่ร่วมมื้อกลางวันกับนางแล้วจึงบอกให้นางพักผ่อน“มื้อค่ำเจ้ารับไปก่อนได้เลยนะเจี่ยเอ๋อร์ ข้าอาจกลับมาไม่ทัน”“ได้เจ้าค่ะ เดี๋ยวเจี่ยเอ๋อร์ไปส่ง”“ไม่ต้องหรอกเจ้าพักเถิด”“เพิ่งกินอิ่ม ให้เจี่ยเอ๋อร์เดินไปส่งเถิดเพคะ”“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า”ภาพสองสามีภรรยาพูดจาด้วยดี สายตาที่มองกันนั้นคงไม่ต้องเอ่ยถึง ทุกคนที่รับใช้ชินอ๋องเห็นแล้วต่างตื้นตัน ที่บัดนี้นายท่านของพวกตนนอกจากเหน็ดเหนื่อยและวุ่นวายกับงานราชกิจมากล้น พอกลับถึงตำหนักก็ยังมี ความสุข รอคอยอยู่“อย่าลืมดื่มยานะเจี่ยเอ๋อร์”“เพคะ”มองส่งเรือนกายสูงใหญ่ขึ้นรถม้าจนหายเข้าไปด้านใน เจี่ยอวี้หลันก็ยังคงยืนรอจนรถม้าเคลื่อนพ้นไปจากหน้าประตูตำหนัก นางจึงกลับเข้าสู่ตำหนักมู่หรงจิ่งที่แอบซุ่มดูอยู่ทำได้เพียงกำหมัดกัดฟัน เพราะไม่มีโอกาสจะเข้าใกล้สตรีซึ่งเขามั่นใจว่านางคือหลู่อวี้หลิง อยากได้นางกลับคืนใจแทบขาด ทว่ามิอาจเอื้อมถึง ทำเอาคนที่อยากได้สิ่งใดก็ต้องได้คับแค้นใจยิ่ง“หึ! มีข้าอยู่ ยังจะคิดเพ้อฝัน สมควรตายจริงๆ”มีหรือคนเช่นซ่างก

ตอนที่ 31นางเองก็ตอบรับเขากลับไปทุกคำขอเช่นกัน และที่ตอบรับออกไปนางมั่นใจแล้วทั้งหมดจึงได้อนุญาตเขาออกไป ไม่มีเลยแม้เสี้ยวลมหายใจที่เจี่ยอวี้หลันจะไม่แน่ใจและลังเล“มันจะเจ็บมากนะ”“เพคะ”สิ้นเสียงหวานตอบรับท่อนลำแข็งขึงจึงถูกกดแทรกลงมา เริ่มแรกแค่ตึงก่อนจะเริ่มเจ็บราวกับร่างกายถูกฉีกกระชาก ใบหน้าหวานค่อยๆ เปลี่ยนสีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเม็ดโต แต่นางกลับไม่กรีดร้องออกมาแม้เพียงครึ่งคำ เจ็บหนักเข้านางจึงเอื้อมมือขึ้นไปดึงลำคอแกร่งให้เขาก้มลงมาจุมพิตนางทันทีเท้าเรียวสองข้างยกขึ้นโอบกอดรอบสะโพกแกร่งแล้วออกแรงกดให้ชายหนุ่มรับรู้ว่านางต้องการให้เขาเดินหน้าเข้ามาให้จบในคราวเดียวปึก!“อื้อ!”“เจี่ยเอ๋อร์!”ซ่างกวนไท่มิคาดคนตัวเล็กจะใจเด็ดถึงเพียงนี้ตัวตนของเขามิใช่ธรรมดาแรกเข้าไปในคราวเดียวเช่นนี้นางบาดเจ็บไม่น้อยแน่นอน“มะ…มิเป็นไรเพคะ เจี่ยเอ๋อร์ทนไหว”เจ็บก็เจ็บมันคราวเดียวไปเลย เจี่ยอวี้หลันคิดเช่นนั้น เพราะนางไร้เดียงสานักยังไม่รู้แจ้งว่ามันไม่ได้จบสิ้นเพียงแค่ตัวตนของซ่างกวนไท่เข้าไปสุดความยาว แต่นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้นนะสิ!“เจ้าตัวโง่งม เจ้าทำตนเองบาดเจ็บด้วยเหตุอันใด”ซ่างกวนไท่กล่าว

"หนีไปแล้ว!""...""..."พอซ่างกวนโทวที่มีงานราชการด่วนตั้งแต่กลางดึกที่ผ่านมาให้ต้องจัดการแต่ช่วงบ่ายวันนี้เขาได้จัดการสะสางจนเรียบร้อยเลยรีบมาพบหน้าคนหน้าสตรีที่ตนเองพยายามเกี้ยวพานางอยู่ แต่กลับต้องมาพบว่าภายในห้องนั้นว่างเปล่าด้านนอกก็ไม่เห็นเตรียมออกตามหาก็พอดีพบเข้าจีม่อชงและจีหย่วนโจวกับสาวใช้ของจีเมี่ยวหลัว ยังไม่ทันเอ่ยปากถามว่าคนป่วยหายไปที่ใดก็ได้ฟังทั้งสี่ชีวิตบอกว่าจีเมี่ยวหลัวหนีไปแล้ว"แล้วนางหนีไปที่ใด ไม่สินางหนีไปนี่นะพวกเจ้าย่อมไม่ทราบ ถามใหม่ เหตุใดนางจึงหนีไป"เรือนกายสูงใหญ่นั้นยกมือสองข้างเท้าเอวสอบใบหน้าก็เริ่มดำคล้ำขึ้นทุกขณะ แม้แต่จีม่อชงที่อายุมากกว่าและเป็นดังพี่ใหญ่ของทุกคนยังอดจะขนลุกขึ้นมาไม่ได้ปีศาจดำมีโทสะแล้วจริงๆ"คะ...คุณหนูลิ่วจีกล่าวว่านางเบื่อเพคะ"เสี่ยวม่านจำใจต้องกล่าวออกมา เมื่อจางลี่หวาดกลัวจนไม่กล้าเอ่ยปาก"เบื่อ?""เพคะ คุณหนูของพวกหม่อมฉันบ่นว่าเบื่อที่ถูกกักขังให้อยู่แค่ในตำหนัก นางอยากออกไปข้างนอก อยากออกไปดูร้าน ออกไปด้านนอก แต่เอ่อ...ฝ่าบาทกับใต้เท้าซานจีและนายท่านต้าจีล้วนไม่ฟังคำนาง นางก็เลยหนีไปเพคะ"ให้ตายเสี่ยวม่านก็ไม่กล้ากล่า

ตกถึงยามอู่ตัวของจีเมี่ยวหลัวนั้นพลันร้อนระอุราวกับเตาอุ่นมือ ร้อนเสียจนซ่างกวนโทวมีอันต้องสะดุ้งตื่นทั้งที่อดหลับอดนอนมาหลายวัน ปีศาจดำเหลียวมองไปสำรวจรอบห้องหลังจากตื่นเต็มตา หากแต่กลับไม่พบใครภายในห้องนี้สักคนเดียวไม่ว่าจะเป็นคนของเขาหรือคนของจีเมี่ยวหลัว คาดว่าคงเห็นเขาหลับอยู่จึงไม่กล้าเข้ามารบกวน"ตัวร้อนมาก คงมีไข้ขึ้นมาแล้ว กุ้ยไป๋! กุ้ยไป๋!"หลังจากสัมผัสตามลำคอกับเนื้อตัวภายในร่มผ้าของคุณหนลิ่วจีแล้วพบว่าร้อนเสียยิ่งกว่าหน้าผากซ่างกวนโทวจึงตะโกนเรียกองครักษ์ของตนเองออกไปทันทีและไม่ทันถึงเสี้ยวลมหายใจกุ้ยไป๋ก็รีบเปิดประตูเข้ามาเป็นคนแรก โดยมีสองสาวใช้คนสนิทของจีเมี่ยวหลัวตามเข้ามาติดๆ เช่นกัน"ไปบอกให้ใต้เท้าซานจีเร่งไปรับท่านหมอผู้เฒ่ามา คุณหนูลิ่วจีอาการไม่ดี" คนแรกที่ฉางตี้ฮ่องเต้นึกถึงย่อมเป็นท่านหมอผู้เฒ่าที่เพิ่งให้คนไปส่งไม่ทันข้ามวัน"พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท" กุ้ยไป๋รับรับคำแล้วจากไปอย่างรวดเร็วราวกับเขาคือสายลม"พวกเจ้าสองคนน่ะไปเตรียมน้ำอุ่นกับผ้าสะอาดมาให้เจิ้นเร็วเข้า"ก่อนอื่นระหว่างรอท่านหมอผู้เฒ่าซ่างกวนโทวคิดว่าจะต้องเช็ดตัวระบายความร้อนในร่างกายให้กับจีเมี่ยวหลัวเสีย

ในใต้หล้านี้นอกจากมารดาก็คงมีเพียงจีเมี่ยวหลัวแล้วที่บังอาจข่มขู่ฉางตี้ฮ่องเต้เช่นนี้ ทั้งขับไล่ให้เขาไสหัวไป ทั้งข่มขู่จะถลกผิวหนังของเขา ไหนจะยังกล่าวหาว่าเขาท้าทายอำนาจมืด เจ้ามันเหลือเกินจริงๆ เมี่ยวเมี่ยว!"มิกล้า มิกล้า ต่อไปเจิ้นจะระวังไม่ส่งเสียงดังรบกวนเจ้าแล้ว"กล่าวรับปากไป ซ่างกวนโทวก็ก้าวขึ้นไปบนเตียงแล้วไปนั่งอยู่ที่เดิมแต่คราวนี้เขาไม่ได้จับศีรษะเล็กมาหนุนตักของตนเองอีกแล้วเนื่องจากกลัวอำนาจมืดของหวู่โจวคนดีเข้า ไม่ใช่สิ!ใครกลัวอำนาจมืดของสตรีตัวเล็กๆ เล่า เขาเพียงไม่อยากรบกวนคนพักผ่อนก็เท่านั้น นั่งไปนั่งมาก็บังเกิดความง่วงเล่นงานสุดท้ายฉางตี้ฮ่องเต้ก็ทอดกายนอนชิดด้านในเคียงข้างคนป่วยเสียแล้วเกิดมายี่สิบแปด เฉียดยี่สิบเก้าปี มีสตรีมากมายมาตั้งแต่อายุสิบหกปี แต่เชื่อเถอะนะว่าซ่างกวนโทวผู้นี้ไม่เคยยอมนอนร่วมเตียงกับสตรีคนใดมาก่อนและจนบัดนี้ทายาทสักเพียงหนึ่งคนเขาก็ไม่ยอมให้ถือกำเนิด ถึงจะถูกเหล่าขุนนางอาวุโสกดดันอยู่ทุกวันที่ฮ่องเต้รับสนมแต่ไม่ยอมให้กำเนิดสายเลือดมังกรแล้วมันอย่างไร?เด็กหนึ่งคนสมควรเกิดมาจากความรักของบิดาและมารดา มิใช่เกิดมาเพียงหน้าที่ แต่เขาต้องฝื

"ข้าจะลงมือแล้วนะแม่นาง"หลังจากดื่มยาระงับปวดไปได้ครู่หนึ่งท่านหมอผู้เฒ่าประมาณเวลาแล้วคาดว่ายาคงเริ่มออกฤทธิ์แล้วเขาจึงเริ่มลงมือ ความเจ็บปวดนี้จีเมี่ยวหลัวถึงกับมองเห็นดาวเห็นเดือนเลยทีเดียว ผ้าสะอาดถูกนำมาให้นางกัดเอาไว้ หยาดเหงื่อมากมายไหลรินเต็มกรอบใบหน้า แต่นางก็ควบคุมสติได้ไม่ร้องเอะอะออกมาให้ใครต้องกังวลซ่างกวนโทวจึงคอยใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้กับนาง ใบหน้าที่เคยอิ่มเอิบและสดใสเต็มไปด้วยเลือดฝาดบัดนี้ซีดขาวชวนใจหาย มือของนางกำหมัดแน่นจนเห็นข้อนิ้วขาวซีด แต่กลับไม่มีเสียงร้องโอดโอยออกมาสักแอะเดียวเป็นสตรีที่มีความอดทนมากกว่าบุรุษตัวโตอีกหลายคนเสียด้วยซ้ำกระมังจีหย่วนโจวน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเมื่อได้เห็นสภาพของจีเมี่ยวหลัว น้องสาวตัวน้อยของเขาต้องมามีสภาพเช่นนี้ล้วนเป็นเพราะไอ้สารเลวซ่างกวนเผิงผู้นั้นที่ฉางตี้ฮองเต้ตัดคอของมันไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นภายในใจของใต้เท้าซานจีกลับยังนึกอยากจะไปสับซากศพของซ่างกวนเผิงระบายความโกรธแค้นขึ้นมาเป็นระยะท่านหมอชราใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วยามจึงสำเร็จนำเอามีดสั้นออกมาได้และเย็บปิดปากแผลอย่างดีและห้ามเลือดได้เรียบร้อย ท่านหมอผู้เฒ่าถึงกับยกแขนเสื

มันรวดเร็วมาก รวดเร็วเพียงแค่เสี้ยวลมหายใจ นางที่อยู่ใกล้กับพี่ชายคนที่สามมากที่สุดจึงผลักจนร่างกำยำสูงใหญ่ของจีหย่วนโจวเซถลาพ้นไปจากวิถีของคมมีดสั้น ทว่ากลับเป็นนางเองที่รับเอามีดนั้นเข้ามาเต็มท้อง!"เมี่ยวเมี่ยว!" จีม่อชง"เมี่ยวเมี่ยว!" จีหย่วนโจว"เมี่ยวเมี่ยว!" ซ่างกวนโทวฉับ!สามบุรุษตะโกนออกมาแทบจะพร้อมกัน ก่อนจะเป็นซ่างกวนโทวที่พุ่งทะยานลงมาตวัดดาบตัดฉับลงบนลำคอของซ่างกวนเผิงอย่างไม่มีอาการลังเลแม้แต่น้อย มันสมควรตาย บังอาจแตะต้องยอดดวงใจของเขาตัดศีรษะนี้นับว่าเขาใจเร็วรีบสังหารมันให้ตายสบายเกินไปด้วยซ้ำ!"เมี่ยวเมี่ยวเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?!"เป็นจีหย่วนโจวที่รับร่างของจีเมี่ยวหลัวขณะที่นางค่อยๆ ทรุดลงในขณะที่สองมือนั้นกุมอยู่บนด้ามของมีดสั้นที่เสียบอยู่ตรงช่องท้อง เลือดอุ่นๆ ไหลทะลักออกมาตามจังหวะที่จีเมี่ยวหลัวหายใจ ถึงจะเป็นในยามราตรี แต่แสงของคบเพลิงด้านหน้าตำหนักโซ่วอ๋องแห่งนี้ย่อมสว่างไสว จึงแลเห็นโลหิตสีคล้ำไหลลงพื้นจนแดงฉาน"เมี่ยวเมี่ยว เจ้าเด็กดื้อ เหตุใดจึงโง่เช่นนี้"น้ำตาลูกผู้ชายของจีหย่วนโจวร่วงหล่นดังกับเม็ดฝนเสียแล้ว ยามที่มองเห็นร่างน้องน้อยของตนแดงฉานไปด้วยเลื

โซ่วอ๋องที่บัดนี้แตกตื่นยิ่งกว่าผู้ใดในใจร้อนรนไปหมด เพราะคาดไม่ถึงว่ากองทัพของชินอ๋องจะบุกเข้ามาถึงภายในประตูเมืองอิ๋งโจวทั้งง่ายดายและรวดเร็วเช่นนี้ ทั้งที่เขานั้นเตรียมการทุกสิ่งทุกอย่างมาตั้งสิบสองปี นี่ไม่ใช่เขาทำไปทุกสิ่งสูญเปล่าแล้วหรือ?!"บัดซบเอ๊ย!"หนุ่มใหญ่วัยใกล้สี่สิบห้าปีเดินวนไปจนมาจนพื้นห้องแทบจะทรุด ขุนนางที่เคยอยู่เคียงข้างบัดนี้หายตัวไปจนหมดภายในห้องโถงกลางสำหรับประชุมนี้จึงเหลือเพียงพระชายาเอกกับอี้เหนียงและบุตรธิดาเท่านั้นโซ่วอ๋องซื่อจื่อบัดนี้คงกำลังต่อสู้อยู่กำลังของชินอ๋องอยู่เป็นแน่ ยิ่งนานเสียงต่อสู้ยังดังใกล้เข้ามา ซ่างกวนเหิงจึงหายใจไม่ทั่วท้องแล้วจริงๆสุดท้ายพอเห็นจวนตัวแน่แล้ว เกินกว่าที่ใครจะคาดถึงโซ่วอ๋องกลับดึงเอาดาบจากองครักษ์ผู้หนึ่ง มาตัดศีรษะของบุตรธิดาที่ยังเป็นเพียงเด็กหญิงและเด็กชายอายุยังไม่ถึงสิบขวบ พระชายาเอกกับเหล่าอี้เหนียงกรีดร้องกันระงม"ขอโทษนะ แต่ข้าไม่อาจทิ้งพวกเข้าให้ซ่างกวนไท่กับซ่างกวนโทวนำชีวิตของพวกเจ้ามากดดันหรือบีบบังคับข้าได้"กล่าวจบหนุ่มใหญ่จึงเลือกจะปลิดชีพพระชายาเอกกับอี้เหนียงทั้งหมดทิ้งทั้งหมดจากนั้นเขาจึงเตรียมหลบหนี คง