3.2 ด่า

อย่าให้ต้องสาธยายเดี๋ยวจะหาว่าดูถูก แล้วเดียร์จะมีผัวใหม่ก็ไม่ผิดเพราะเราเลิกกันแล้ว จะเลิกกันกี่วันก็เลิกกันแล้ว จะชั่วโมงเดียวหรือนาทีเดียวเดียร์ก็มีตอนโสด แต่นัทมีก่อนจะเลิกกับเดียร์ไง โคตรแทงกั๊กเลย ไอ้กร๊วกเอ้ย!”

“หายใจก่อน” เสียงกระซิบขันข้างหูทำให้ดารินต้องหยุดรัวปากแล้วรีบสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะรัวต่อเป็นชุด

“แล้วก็ช่วยสำเหนียกไว้ด้วย ว่าที่เข้ามาหาเนี่ย ไม่ได้จะมาตอแย แต่จะมาด่า จะมาดูขี้หน้าแฟนใหม่แกไง ไอ้ตอแหล อิดอก ตอแหลทั้งคู่ แค่หมั่นไส้โว้ย!”

ก็เพราะยายแฟนใหม่คือคนที่ดนัยเคยบอกว่าแค่น้องที่ออฟฟิศ ไม่มีอะไร เธอได้เลื่อนขั้น เงินเดือนเพิ่มแล้วคงรู้สึกยิ่งใหญ่มากมั้ง ถึงกล้ามาทิ้งกัน เธอหมั่นไส้ตรงนี้ต่างหาก

ดารินรัวด่าจนสองคนนั้นหน้าเสียพูดไม่ออก จะใช้กำลังกับเธอก็ไม่ได้เพราะเตชินยืนคุมไม่ห่าง

ถึงจะมีสองคนเท่ากัน สี่มือสี่เท้าเท่ากัน แต่ดูจากรูปร่างและพลังกำลังยังไงฝั่งดนัยก็สู้ไม่ไหว

กิตติศัพท์ของเตชินเลี่ยงลือเหลือเกิน ทั้งอารมณ์ร้อน พรรคพวกเยอะ บ้านรวย เส้นใหญ่ ทำอะไรก็ไม่เคยผิด ดารินก็ไม่น้อยหน้าไม่ว่าเรื่องใจร้อน สู้คน เป็นลูกหลานผู้มีอิทธิพลอีก อย่างเขาจะไปสู้อะไรได้ ดนัยจึงได้แต่ยินนิ่งเป็นใบ้เพราะไม่กล้าทำอะไร จนหญิงสาวข้างกายชักหงุดหงิด

“พี่นัท! ไม่คิดจะทำอะไรหน่อยหรือไง!”

“เงียบเหอะน่าจอย!” ดนัยตะคอกกลับ แล้วก็ลากแขนหญิงสาวเดินหนีหายไปอย่างพ่ายแพ้ ไม่หันกลับมามองดารินและเตชินอีกเลย

“เหอะ ไอ้กาก!” ดารินด่าส่งท้าย เธอปล่อยแขนออกจากเอวของเตชินแล้วจะเบี่ยงตัวออกให้วงแขนแกร่งที่กอดไหล่เธออยู่หลุดออก ทว่าเตชินไม่คิดปล่อย

“นี่ การแสดงจบล่ะ ขอบใจ” เธอเหลือบมองใบหน้าหล่อที่สูงกว่าเธอเกือบไม้บรรทัด แล้วผลักอกเขาเบา ๆ พลางถอนหายใจ

นายนี่มันหล่อมาก ตัวก็หอมจนใจสั่น อยู่ใกล้นาน ๆ ไม่ดีแน่ เธอกับเขาเกลียดขี้หน้ากันจะตายชัก จะมาหลงความตัวหอมของไอ้หมอนี่ไม่ได้

“แค่เนี้ยะ?” เตชินเลิกคิ้วถาม

“แค่นี้คือ?”

“อุตส่าห์ช่วยเป็นไม้กันหมาให้ แค่ขอบใจง่าย ๆ แค่เนี้ยะนะ? เหอะ!”

“ก็ไม่ได้ขอร้องให้ช่วยป้ะ อย่าเยอะ” ดารินไม่คิดสนใจ เธอพูดจบก็ก้มถอดรองเท้าที่เหลือเพียงข้างเดียวทิ้ง เธอยอมเดินเท้าเปล่าดีกว่าต้องเก็บรองเท้าอีกข้างที่ใช้ปาหัวหมาอย่างไอ้ดนัยมาสวมใส่ต่อ ไม่อยากแปดเปื้อนเสนียดจัญไร

เตชินมองหญิงสาวที่เดินเท้าเปล่าออกไปแล้วก็ยิ้มขัน ยายบ้านี่กล้าที่จะเดินฝ่าดงผู้คนออกไปอย่างไม่คิดห่วงสวยเลยด้วยซ้ำ เขาจึงเดินตามเธอออกไปเช่นกัน ร่างสูงสาวเท้ายาว ๆ แค่ไม่กี่ก้าวเดินก็ตามทันแล้ว ขาเขายาวกว่าเธอมาก และวงแขนแกร่งก็คว้าคอเธอเอาไว้อีกครั้งจนดารินชะงักตกใจ

“นี่! เราไม่ได้สนิทกันถึงขั้นมากอดคอกันป้ะ แล้วก็ไม่ต้องแสดงละครเป็นไม้กันหมาให้แล้วด้วย ปล่อยไหม!”

“เธอทำให้ฉันอดกินสาวไม่รู้รึไง เพราะฉะนั้นเธอต้องชดใช้” เตชินก้มกระซิบชิดใบหูขาวเล่นเอาใบหน้าสวยร้อนผะผ่าว แก้มแดงปลั่ง