Novels by หญิงเพียว

“คุณศิ อย่า อ๊า!” จากเสียงห้ามกลับกลายเป็นเสียงครางเมื่อมือหยาบใหญ่บุกรุกมาที่กึ่งกลางกายสาวอย่างอุกอาจ ท้องนิ้วสากกดลงบนปุ่มกระสันอย่างชำนิชำนาญ แม้จะสัมผัสผ่านเนื้อผ้าลูกไม้ตัวบาง หากทว่าคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์อย่างเธอก็ตกใจมากและตั้งตัวไม่ทัน ขนอ่อนในกายสาวพาลลุกชันเธอปัดป้องเขาเท่าที่มีเรี่ยวแรงและสติมากพอจะทำได้ แต่ศิระก็ไม่สนคำทัดทานและสองมือเรียวที่ปัดป่ายแต่อย่างใด เขาแทบจะฉีกทึ้งเสื้อยืดตัวบางของเธอออกจากร่างสาว ความช่ำชองทำให้ไม่กี่นาทีต่อจากนั้นวริษาก็แทบจะเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าเขาหญิงสาวยกสองแขนกอดอกปิดบังทรวงอกสร้างอวบใหญ่ แม้ไม่ได้ใหญ่โตเป็นพิเศษ แต่มันพอดิบพอดีกับรูปร่าง ตั้งเต้าสวยมากจนคนมองกดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจพอดีมาก พอดีกับมือเขานี่แหละ ปกติก็ดูดแค่หัว นมใหญ่ไปก็ใช้การอะไรไม่ค่อยได้“อย่านะคะคุณศิ” วริษาวอนขอเสียงอ่อน น้ำตาคลอเบ้า เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ“ฉันแค่หมั้นกับคุณเพราะความจำเป็น ฉันถูกบังคับ ไม่ได้เต็มใจเลยคุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ฉันเป็นน้องพี่ฟ้านะ”“เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้นวริษา” ใครมันจะมาบังคับคนอายุยี่สิบแปดที่ไอคิวสูงลิ่วมีดีกรีเป็นถึงแพทย์หญิงอ

“เชิญออกไปเถอะค่ะ นี่มันห้องส่วนตัว มันดูไม่ดีนะคะ มีอะไรไปคุยกันข้างนอกดีกว่า”“เข้ามาในห้องของคู่หมั้น... ไม่ได้?” ศิระเลิกคิ้วถามพลางค่อย ๆ เดินหน้ามาหาจนเธอต้องถอยหลังไปอย่างเลี่ยงไม่ได้เขาตัวสูงมากกว่า 180 หุ่นล่ำ ตัวใหญ่ กล้ามเนื้อหนั่นแน่นที่แม้แต่เสื้อก็ไม่อาจปกติได้ ดูกำยำสมกับเป็นชายชาติทหาร เป็นนักรบที่ผ่านมาแล้วแทบจะทุกหลักสูตรเลยก็ว่าได้ในตอนที่เขากดหน้าลงมองเธอที่อยู่ในระดับต่ำกว่า แม้วริษาจะสูงเกินมาตรฐานหญิงไทยส่วนใหญ่ รูปร่างเพรียวสวยในแบบที่สามารถเป็นซูเปอร์โมเดลได้สบาย หากทว่าออร่าและรังสีบางอย่างจากตัวเขาที่เปล่งประกายออกมากลับทำเอาเธอรู้สึกว่าตัวเองหดเล็กลง จนต้องแหงนคอมองแผ่นหลังบอบบางชนเข้ากับฝาผนังหินอ่อนเย็นเฉียบ แขนกำยำสองข้างก็ยกขึ้นมาค้ำยัน กักขังร่างของหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน“ทำอะไรของคุณ” ญานิศาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ“พี่สาวเธอทำแสบไว้มากเลยรู้ไหม”รู้สิ! เธอรู้ดีกว่าใคร!“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน” เขามองกันราวกับเธอเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดก็ไม่ปาน “ฉันก็ตกเป็นผู้เสียหายเหมือนกันนะ”“เหรอ...” ศิระเอียงคอถามแล้วโน้มหน้าลงมาใกล้วริษาย่นคอถอยหนีแต่หัวก

ก๊อก ๆยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้หลับนานอย่างที่คาดไว้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นปลุกเธอตื่นจากภวังค์ หัวคิ้วสวยขมวดเข้าหากันแต่วริษาก็ไม่คิดจะขานรับ เธอลุกขึ้นจากอ่างไปอาบน้ำอย่างปกติคงจะเป็นแม่บ้านสักคนที่มาตามเธอไปหาคนบ้านใหญ่ตามคำสั่ง ฉะนั้นก็รอไปก่อนแล้วกัน วันนี้เธอไม่พร้อมจะทำอะไรตามใจใครอีกแล้วทั้งนั้นกว่าหญิงสาวจะอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จก็ใช้เวลากว่าสิบห้านาที ทำเอาคนที่รออยู่หน้าห้องถึงกับต้องยกมือขึ้นเท้าสะเอวแล้วกระแทกลมหายใจหลายครั้ง จากนั้นจึงตัดสินใจไม่คิดจะรอต่อไปแล้ววริษาออกจากห้องแต่งตัวมาด้วยชุดเสื้อยืดคอวีสีขาวตัวบางแบบโอเวอร์ไซซ์ กับกางเกงขาสั้นสีขาวฉับพลันดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้าง เมื่อพบว่าบนเตียงของเธอมีชายหนุ่มร่างสูงกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงอย่างถือวิสาสะ ขายาวไขว่ห้าง ความสูงของเขาเมื่อมาอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ของเธอ ขนาดเขานั่งขายังยาวเกือบจะถึงปลายเตียงอยู่แล้ว“คุณศิ” เธอไม่ได้ตกใจถึงขั้นกรีดร้องโวยวาย หากหญิงสาวทำเพียงขมวดคิ้วแล้วถามเสียงขุ่นว่า...“คุณเข้ามาได้ยังไง” เธอจำได้ว่าเธอล็อกประตูทุกครั้ง ที่นี่เป็นเซฟโซนเดียวเท่านั้น เธอไม่เคยเปิดมันมั่วซั่วตั้งแต

พิธีหมั้นจบลงอย่างรวดเร็วในช่วงสาย และมื้อเที่ยงที่จัดเตรียมอาหารจากเชฟมิชลินชื่อดังไว้ต้อนรับก็แทบไม่มีใครอยากจะแตะมันด้วยซ้ำ เหล่าเจ้าภาพก็กระเดือกไม่ลง สุดท้ายแล้วเหล่าแขกเหรื่อผู้ทรงศักดิ์ในวงสังคมก็พากันแยกย้าย เหลือไว้เพียงคนของสองตระกูลเท่านั้น ส่วนเหล่าคนรับใช้และออแกไนซ์ที่มีหน้าที่มาเก็บงานกลับโดนไล่ตะเพิดกระจุยกระจายด้วยอารมณ์โทสะของท่านสันต์ ผู้นำตระกูลลีละวีระพันธุ์“พวกคุณทำแบบนี้ หักหน้าตระกูลเราชัด ๆ” ท่านสันต์ผู้ทรงอิทธิพล อดีต ผบตร.เก่าเพิ่งทราบว่าจะมีการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวก่อนหน้างานจะเริ่มแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น“ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะท่าน เห็นรักกันอยู่ดี ๆ ใครจะคิดว่ายายฟ้าจะหายหัวไป” ณรงค์หันไปมองว่าที่ลูกเขยด้วยสายตาขุ่นเคืองแล้วเอ่ยถาม“ก่อนหน้านี้ทะเลาะอะไรกับน้องหรือเปล่าศิ ยายฝนถึงได้หนีไปแบบนี้ มีปัญหากันรึไง” แม้จะมองอย่างตำหนิ หากคำพูดก็ระมัดระวังอยู่ในที ศิระไม่ใช่คนที่ใครจะจิกหัวอย่างไรก็ได้คนเป็นว่าที่พ่อตาพยายามกลบเกลื่อนร่องรอยของเนื้อความในจดหมายจนมิด ไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นความผิดของลูกสาวเพียงผู้เดียว อย่างน้อยหากเป็นความผิดร่วมกันของสองหนุ่มสาวแ

ณรงค์เอ่ยพลางยกมือลูบหัวลูกสาวเบา ๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับขึ้นห้อง โล่งใจไปหนึ่งเปราะ ไม่สนเสียงหวีดร้องอย่างโกรธเคืองของคนเป็นเมียและไม่สนความสมัครใจของบุตรสาวคนเล็กว่าเธอจะเต็มใจทำไหม“พ่อคะ!” อะไรกัน มาบอกว่าให้เธอเข้าพิธีหมั้นแทนพี่สาวพรุ่งนี้เนี่ยนะ! กับแฟนพี่ บ้าไปแล้วหรือยังไง!ยิ่งกว่าบทละครน้ำเน่าที่เคยดูกับคุณย่าตอนเด็ก ๆ เสียอีก ตอนนั้นดูไปยังเบ้ปากไป หากก็ไม่เคยคาดฝันว่า ณ ปัจจุบันชีวิตต้องมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ บ้าชะมัดหญิงสาวหันกลับไปมองผู้ที่ได้ชื่อว่าแม่ที่นั่งอยู่ที่เดิมหลังจากกรีดร้องขึ้นมาเหมือนตบะแตก แต่เพียงไม่กี่นาทีใบหน้าสวยก็กลับมาปกติดังเก่าเย่อหยิ่งและถือดีเป็นปกติหากวริษารู้ดีว่าท่านกำลังน้ำตาตกในแม้ใบหน้าที่ยังสะสวยอ่อนเยาว์กว่าอายุจะไร้น้ำสีใสไหลริน ขนาดร้องไห้ยังไร้น้ำตา เชิดหน้าชูคอดุจนางพญาหงส์ ท่านยกปลายนิ้วเรียวสวยขึ้นกรีดตรงมุมหางตา กะพริบตาเบา ๆ ไล่หยาดน้ำแห่งความอ่อนแอแสนไร้ค่า ก่อนมันจะไหลลงมาให้ใครได้เห็น แล้วนางพญาหงส์ก็ผ่อนลมหายใจแผ่วเบาก่อนจะกลับมายืนไหล่ตั้งหลังตรงอีกครั้งท่านพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่เป็นเสียงประกาศิตทรงพลังที่ทำใ

@เหตุการณ์เมื่อวาน...วริษาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงดังปึงปังจากนอกตัวบ้านผ่านหน้าต่างเข้ามา หากทว่าเธอก็ยังมีกะจิตกะใจลุกไปเข้าห้องน้ำ ไม่สนจะออกไปดูที่มาของเสียงพวกนั้น เพราะมันเกิดขึ้นบ่อยครั้งเสียงดังมาจากบ้านข้าง ๆ แม้กว่าจะลอยผ่านลมมาเข้าหูเธอได้ก็ต้องเดินทางผ่านอากาศ หากกระนั้นความเงียบสงบของบ้านหลังเล็ก ๆ ของเธอก็ทำให้พอจะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายพวกนั้นหญิงสาวกดมุมปากเป็นรูปสระอิเบา ๆ อย่างเย้ยหยัน ขึ้นชื่อว่าบ้านผู้ดีมีตระกูลแต่ใครจะรู้ดีไปกว่าคนวงใน ว่าความจริงแล้วสันดานเน่าเฟะกันแค่ไหนแต่จนแล้วจนรอดคนที่เพิ่งใช้เวลาขัดสีฉวีวรรณตัวเองแล้วแช่น้ำอุ่นอยู่ราวชั่วโมงเศษก็ต้องขมวดหัวคิ้วด้วยความสงสัย เมื่อเวลาผ่านไปพอสมควรแล้วแต่ก็ยังได้ยินเสียงปึงปังไม่หยุดหย่อน ล่าสุดมันดังอยู่ที่ประตูห้องเธอปึง ๆ ๆ ๆ“คุณฝน! คุณฝน! คุณหญิงให้มาตามค่ะ ได้ยินไหม!”“ตายหรือยังเถอะ เรียกกันคอแทบแตก” เสียงตะโกนเรียกจากสาวใช้ที่ไม่ได้ต่างจากคำก่นด่ากลาย ๆ ตามด้วยคำถามที่ราวกับเป็นคำสาปแช่งดังขึ้นทำเอาวริษาต้องกระแทกลมหายใจ หากกระนั้นก็ยังต้องรีบแต่งตัวให้เสร็จอย่างไวเสียงของหัวหน้าแม่บ้าน คนสนิทที่สุดข

“สวัสดีครับน้องพาย” ปริญรับไหว้ สายตาอ่อนโยนของชายหนุ่มมองเพื่อนน้องไม่วางตาจนคนเป็นน้องเบ้หน้า พี่ชายเธอเห็นพัชชาครั้งแรกจากภาพที่เธออัปลงไอจีเมื่อหลายวันก่อน หลังจากนั้นก็ถามถึงแต่พัชชาทุกวัน แถมวันนี้ก็ยังเสนอตัวอยากมาหาน้องถึงที่ ปราณชนกเลยถือโอกาสให้เลี้ยงข้าวถือเป็นการทำหน้าที่กามเทพนัดเดตให้พี่ชายด้วยเพราะที่ผ่านมาพี่เธอไม่เคยสนใจใครเป็นพิเศษ“พี่ปริ๊น ปรางหิวแล้ว”“อยากกินอะไรกันครับ” เสียงทุ้มอบอุ่นทำปราณชนกเบ้หน้าอีกครั้ง“ถามน้อง? แต่ตามองใครก่อน” ปราณชนกแซวทำเอาพี่ชายเธอหน้าแดงในขณะที่พัชชายังไม่รู้เรื่องอะไร“ขึ้นรถเร็วสาวๆ แดดมันร้อน” ปริญทำหน้าที่เปิดประตูให้เพื่อนน้องสาว แต่เป็นปราณชนกที่กระโดดขึ้นเบาะหลังแทนพัชชาหลังจากที่กนธิชาขึ้นไปนั่งแล้ว จงใจเปิดทางให้พัชชาไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับใกล้พี่ชาย“อะไรของเธอ” พัชชาขมวดคิ้วถาม“เราอยากนอนหนุนตักกอหญ้า พายไปนั่งหน้าก่อนนะ” แล้วคนอยากเป็นกามเทพก็ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักกนธิชา พัชชาพยักหน้ารับแล้วก็ขึ้นไปนั่งข้างคนขับอย่างเสียไม่ได้ ปริญยิ้ม เขาแอบยกนิ้วโป้งให้น้องสาวก่อนจะทะยานรถออกไป หน้าตึกคณะมีชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งยืนมองเหตุก

“ทำไรอะ! สรุปว่าบิคีนีเมื่อวานเป็นของใครวะ” เป็นเสียงของกรวิชญ์ที่เพิ่งเดินมาหมายจะเข้าไปรวมตัวกินข้าวกับเดอะแก๊งเด็กเทพ คำพูดของคนมาใหม่ทำเอาหญิงสาวเบิกตากว้าง เธอมองกรวิชญ์ที่ยิ้มแซวแล้วหันมาสบตาคนที่ยังรวบแขนทั้งสองข้างของเธออยู่ตาขวาง‘ไอ้สัดวิช! พ่องตาย!’ ท่าทางที่อาทิตย์มองกรวิชญ์อย่างคาดโทษพร้อมทั้งทำปากขมุบขมิบด่าแบบไม่มีเสียงก็มากพอให้หญิงสาวรู้คำตอบแล้ว“พี่อาทิตย์!”นั่นไง! คราวนี้แหละได้ฉิบหายแล้วจริง ๆ ไอ้ทิตเอ๊ย!…ผัวะ!“โอ๊ย! ตบทำไมวะ ก็กูไม่รู้นี่หว่า” กรวิชญ์ลูบหัวตัวเองป้อย ๆ หลังจากที่โดนอาทิตย์ตบกะบาลเข้าให้“อู้วว...! เน้นๆเลยครับ เสียงโคตรแน่น” ธิติสูดปากเจ็บแทนหากแต่ใบหน้ากลับออกไปทางสะใจจนโดนกรวิชญ์ชี้หน้าอาฆาต“มึงไม่ต้องมาสะใจเลยไอ้พี่แบงค์!” กรวิชญ์เห็นอาทิตย์ตามติดพัชชามาหลายวันแล้ว หนำซ้ำวันนี้ยังจับมือถือแขนหญิงสาวจนแทบจะดึงมากอดไว้แนบอก ดูจากดาวอังคารก็รู้ว่ามันสนใจ ไม่รู้มันจีบติดหรือยังเขาก็แค่อยากแซวเล่น ๆ ไปอย่างนั้นเอง แต่ใครจะไปรู้ว่ากล่องพัสดุเป็นของพัชชา เมื่อวานถามแล้วไม่ยอมบอกเอง เขาผิดตรงไหน!“เสือกไม่เข้าเรื่องนะมึง เดี๋ยวปั๊ด อีกสักทีดีไหม”

“มึงไปทำอะไรไว้” จิรกรกระซิบถามอาทิตย์ที่นั่งติดกัน หากอีกฝ่ายกลับไหวไหล่ตอนนี้พัชชากำลังยืนเท้าแขนกับโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มที่นั่งยกยิ้มแล้วมองเธอกลับอย่างท้าทาย สองสายตาประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร“มาคุยกันหน่อยไหมคะ พี่อาทิตย์!” พัชชากัดฟันกรอดพยายามคุมสติไม่ให้เดือดดาลไปกว่านี้ เกรงจะเสียมารยาทกับรุ่นพี่คนอื่นๆอีกหลายชีวิตที่กำลังมองเธอกับอาทิตย์อย่างเคลือบแคลงใจ“ได้สิคะ ว่าแต่คุยกันที่ไหนดี ห้องพี่ไหม” อาทิตย์โน้มตัวไปข้างหน้าเข้าหาหญิงสาวที่เอาแต่จ้องเขาอย่างอยากกินเลือดกินเนื้อแล้วยกมือขึ้นเท้าปลายคาง ท่าทางไม่ยี่หระเลยด้วยซ้ำว่าตนเองเพิ่งทำผิดอะไรไปยิ่งเห็นชายหนุ่มทำตัวไม่ทุกไม่ร้อนเธอก็ยิ่งหมั่นไส้“ถ้าจะไปห้องพี่ เราคุยกันตรงนี้ก็ได้ค่ะ” พัชชาไม่คิดหลงกลคนหน้าหนา เธออุตส่าห์ให้โอกาสเขาไปคุยเงียบ ๆ แล้วแท้ ๆ แต่เจ้าตัวยังมั่นหน้าลอยหน้าลอยตาแล้วยังมีหน้าชวนเธอขึ้นห้องอีก มันน่านัก เขานี่เป็นคนยังไงกันนะ กวนประสาทเป็นบ้าเลยโว้ย!“ของของพายอยู่ไหน” เธอโพล่งตรงประเด็น ส่วนเขาก็ตอบอย่างตรงไปตรงมาเช่นกัน“อยู่ที่ห้องพี่ค่ะ” อาทิตย์ตอบเสียงหวานทั้งที่ในใจกำลังกังวลอยู่ว่าหา

“อะไรนะคะ! ของของพาย พี่ยอมให้คนอื่นหยิบไปสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง รู้ใช่ไหมว่ามันผิดกฎหมาย” พัชชาเสียงเย็นแต่ใจเธอไม่ได้เย็นด้วยเลยสักนิดเมื่อรู้ว่ากล่องพัสดุของตัวเองโดนคนอื่นหยิบไป“ขะ ขอโทษจริงๆค่ะ พี่จะรีบตามพัสดุกลับมาให้นะคะ” พนักงานประจำคอนโดหน้าซีดปากสั่น รู้ดีว่าครั้งนี้ตนเองทำพลาด ปล่อยให้ความหล่อของชายหนุ่มสะกดจนใจอ่อน หากหญิงสาวตรงหน้าเอาเรื่องขึ้นมาเธอจบเห่แน่“พี่จะรีบทวงของจากคุณอาทิตย์ให้เดี๋ยวนี้เลยนะคะ ใจเย็นๆนะคะคุณพัชชา” ว่าแล้วสองมือก็ละล่ำละลักกดต่อสายขึ้นไปยังเพนต์เฮาส์ของชายหนุ่มทว่าไม่มีใครรับสาย“คุณอาทิตย์น่าจะไปเรียนแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานสาวน้ำตาคลอเบ้าแทบร้องไห้ ยิ่งเห็นท่าทางเอาเรื่องของพัชชาจึงรีบเปลี่ยนเป็นค้นเบอร์ส่วนตัวของลูกบ้านในแฟ้มประวัติที่มักใช้ในยามจำเป็นเท่านั้นพัชชาอยู่ในชุดนักศึกษา เธอมองเวลาที่ข้อมือแล้วก็ถอนหายใจ“พายไปเรียนก่อน แต่กลับมาหวังว่าจะได้เรื่องนะคะ” ว่าจบหญิงสาวก็เดินออกไปทันที พนักงานคอนโดถึงกับยกมือกุมอกด้วยความโล่งใจ พัชชาได้ยินแค่เสียงพนักงานอีกคนเอ่ยต่อว่าตามหลังมา...“ไม่ต้องมาโล่งอกเลยหล่อน รีบติดต่อคุณอาทิตย์ให้

“ดื้อฉิบ!” อาทิตย์พูดพลางหัวเราะเบา ๆ เขาส่ายหน้าให้กับความใจแข็งของหญิงสาว ชายหนุ่มหมุนตัวจะเดินขึ้นลิฟต์อีกตัวไปยังเพนต์เฮาส์ชั้นบนสุดของเขา แต่กลับโดนพนักงานสาวเรียกไว้“ดะ เดี๋ยวค่ะ! คุณอาทิตย์!”“ครับ” เขาเลิกเลิกคิ้วถาม ใบหน้าหล่อเหลากับเสียงทุ้มอ้อนบวกรอยยิ้มละลายใจทำเอาพนักงานสาวแทบใบ้กิน เธอยกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้ายด้วยกลัวก้อนเนื้อจะกระโจนออกมานอกอก ก่อนจะกลั้นใจพูด“นั่นพัสดุของคุณพายนะคะ คุณอาทิตย์จะเอาไปไหนคะ” ไม่รู้ทำไมพูดกับเขาถึงได้เสียงอ้อนอ่อนหวานขนาดนี้ โอ๊ย... อิช้อยใจละลาย! ยิ่งมายิ้มหล่อๆ ส่งตาหวานพราวระยับให้ ทำคนมองเหมือนต้องมนตร์สะกดแล้วใครจะต้านไหวกันล่ะพ่อคุณ“ไม่เป็นไรนะครับผมเต็มใจ เดี๋ยวจะช่วยเก็บไว้ให้น้องเอง”ชายหนุ่มเดินผิวปากเข้าเพนต์เฮาส์ของตัวเองมาอย่างคนอารมณ์ดีทั้งที่เพิ่งโดนสาวเมินมา พัชชาเป็นผู้หญิงคนแรกเลยกระมังที่ด่าเขาแต่เขายังยิ้มได้ไม่โกรธเลยสักนิด ผู้หญิงอะไรน่าจับกดให้หายหยิ่งชะมัด! ทว่าทันทีที่เข้ามารอยยิ้มที่มักทำให้สาว ๆ ใจละลายได้เสมอกลับต้องหุบฉับเมื่อสบตาเข้ากับบุคคลไม่ได้รับเชิญที่นั่งหน้าสลอนอยู่บนโซฟากลางโถงกว้างของเพนต์เฮาส์“ไ

ระหว่างขับรถตรงไปยังคอนโดมิเนียมพัชชาหัวเสียไม่น้อยเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของรุ่นพี่ขี้หลีที่ชื่ออาทิตย์ ยิ่งนึกถึงกิริยาวาจาที่พยายามมาสนิทสนมด้วยทั้งที่เธอไม่ได้เปิดทางให้ก็ยิ่งไม่ชอบใจ ทำมาพูดคะพูดขา ทำมาเรียกเธอว่าหนูอย่างนั้นหนูอย่างนี้“หนูกับผีน่ะสิ อี๊... ขนลุก!” พัชชาถึงขั้นทำหน้ายี้ รู้ตัวเองดีว่าเป็นคนสวยจัดคนหนึ่ง แต่การวางตัวหยิ่ง หน้านิ่ง ๆ บอกบุญไม่รับของเธอก็ช่วยกันพวกผู้ชายขี้หลีที่เข้าหาต่างก็รีบเผ่นออกไปได้เสมอ หากไม่ใช่กับอาทิตย์ เขาหน้าด้านกว่าที่คิดไว้มาก ไม่เคยมีใครที่โดนเธอมองแรงพูดห้วนใส่พร้อมตัดไมตรีแล้วยังตื๊อต่อได้ขนาดนี้ เขาทำหน้าซื่อตาใสทั้งที่มุมปากยกยิ้มร้ายได้ยังไงกันนะใบหน้าที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์จนทำให้เธอหายใจติดขัดได้อย่างน่าประหลาดใจ... แต่ช่างมันเถอะ! พัชชาสะบัดหน้าเรียกสติตัวเองแล้วพรูลมหายใจออกมา ถึงจะเป็นรุ่นพี่ในคณะและเป็นเพื่อนของจิรกร แต่หวังว่าจะไม่ต้องเจอกันบ่อยหรอกนะ หญิงสาวได้แต่ภาวนาในใจเพียงไม่กี่นาทีรถคันหรูก็มาถึงคอนโดมิเนียมหรูและราคาแพงที่สุดใกล้มหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ คนที่จะได้จับจองเป็นเจ้าของต้องรวยระดับพันล้านเป็นอย่างต

“ไตร ลงมา เดี๋ยวตกต้นไม้” ผมขู่ แต่เจ้านั่นก็ส่ายหน้า ทำหน้ายียวน เด็กเก้าขวบมันกวนได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ ดาร์ลิ่งก็ร้องแหกปากสลับกับฟ้องผมไปเถอะ ผมล่ะจะบ้าตายรายวัน เมื่อไหร่เมียจะกลับบ้าน!บ้าน... บ้านของเรา ตอนนี้เราย้ายมาอยู่ในบ้านหลังใหม่ ส่วนบ้านหลังนั้นที่ผมเคยตั้งใจสร้างเพื่อจะเซอรไพรส์เดียร์ผมขายทิ้งไปแล้วเพราะกลัวเดียร์จะนึกถึงเรื่องราวในอดีต เรื่องราวที่ไม่ดีเท่าไหร่ แม้ปากเธอบอกว่าลืมไปแล้ว ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว ทว่าผมก็ไว้ใจไม่ได้ ก็อารมณ์ผู้หญิงแหละเนอะ โกรธกันงอนกันทีก็รื้อฟื้นเก่งฉิบหาย ขุดมาด่ายับในแบบที่ผมก็ดันเถียงไม่ออกเสียด้วยสิ“นั่นไง เสียงรถแม่ แม่กลับมาแล้ว หนูจะฟ้องแม่!” เมื่อพ่ออย่างผมเป็นที่พึ่งให้ไม่ได้ ลูกสาวผมก็วิ่งหน้าตั้งไปทางโรงจอดรถ ตอนนี้เมียผมกลับมาจากไปดูงานที่ต่างจังหวัดแล้ว สวรรค์ชัด ๆ เมียไม่อยู่ต้องเลี้ยงลูกเองตั้งสามวัน โคตรของความวายป่วง“เมียครับ...” ผมรีบเดินตามลูกสาวไปหาเมียรัก แล้วก็ได้สายตาเขียวปั้ดกลับมา“ดูลูกยังไงเนี่ยฮะ” โอเค ลูกทะเลาะกัน แต่กูโดนเมียด่า“ก็เจ้าไตรมัน...”“ไม่ต้องพูดค่ะ หลบ!” ไม่ทันได้ฟ้องเมียก็บอกให้หุบปากเอาแล้วกู คื

ลำพังผมมันรั้นอยู่แล้ว ถึงแม่ไม่ยอมผมก็จะยังมีเธอต่อไปในชีวิต อยู่กันแบบประสาทแดกแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ผมสู้กับแม่ผมได้ แต่เดียร์ไม่ไหว เธอบอกเธอทนไม่ได้ที่จะต้องเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ แม่ผมไม่ยอมรับแล้วเราจะอยู่กันได้ยังไงตอนนั้นผมใจสลายสุด ๆ ผมรักเธอ แต่ก็คิดว่าเธอไม่รักแล้ว เธอเลือกเฮียร์ตุลย์ พี่ชายแท้ ๆ ของผมที่สารภาพว่ารักเธอต่อหน้าผม ตอนนั้นผมโกรธทั้งคู่มาก แต่เชื่อไหมว่าผมเกลียดไม่ลงผมเกลียดตัวเองมากกว่า เพราะดันทำเรื่องบ้า ๆ ลงไป ทำร้ายจิตใจเธอ เพราะผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิงก็ไม่รู้ หรือเพราะเมา...ผมไม่ได้อยากทิ้งเธอไว้คนเดียวในบ้านของเรา แต่วันนั้นมีเคสด่วน ผมโดนตามตัว เดียร์ยังเพลียมากเพราะโดนผมรังแกแบบจัดหนักทั้งคืน เลยไม่อยากปลุกเธอ กะว่าจะรีบไปแล้วรีบกลับ แต่กลับมาก็ไม่เจอเธออยู่แล้วและผมก็คิดอะไรโง่ ๆ อีกครั้ง ว่าเธอไปก็ดี ในเมื่อไม่เลือกผม ผมก็ไม่ตามง้ออีกแล้วลึก ๆ โคตรรู้สึกผิด ยิ่งคิดถึงภาพที่เดียร์ร้องไห้ผมบอกตรง ๆ ว่าทำใจไม่ได้เลย ผมหนีความเจ็บช้ำ เสียใจ และผิดหวัง ทั้งหอบความรู้สึกผิดวันนั้นไปต่างประเทศ ไปพักใจอยู่หลายเดือนและทำเรื่องเรียนต่อเฉพาะทางอย่างที่แม่ผ

ผม... เตชิน เตชะดำรงกุล โพรไฟล์ดี มีดีกรีเป็นหมอ รูปหล่อ และพ่อเป็นเจ้าสัว ผมเป็นลูกคนสุดท้องของบ้าน ตั้งแต่เล็กจนโตก็มีแต่คนรักคนโอ๋ คนเอาใจสารพัด ที่บ้านเลี้ยงผมมาดีมากนะ แต่เพราะไม่ต้องแบกรับภาระอะไรทั้งนั้น ป๊ากับม้าโยนความคาดหวังไปให้พี่ชายกับพี่สาวหมดแล้ว ผมเลยมักจะได้ทำอะไรตามที่ใจฝัน ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องงาน หรือแม้แต่การใช้ชีวิตที่เรียนเป็นหมอเพราะมันเท่ห์และผมก็ดันฉลาดสอบได้ ไม่ได้จะเป็นสายเนิร์ดเด็กเรียนอะไรทั้งนั้นนะ แก๊งของผมเพื่อน ๆ ออกจะจัญไรด้วยซ้ำ สมัยเรียนผมค่อนข้างเกเรแม้จะเรียนเก่งมาก แต่ถึงจะเกเรแค่ไหนก็ยังคงรักษาหน้าตาของป๊ากับม้าเลยมักจะเป็นสายแอบจัญไรเสียมากกว่า ผมน่ะมันเด็กอยู่เป็นป๊ากับม้าเลยตามใจตั้งแต่มัธยมต้นผมเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอตัวผอมบาง ตาสวยเหมือนตากวาง ผิวขาว น่ารัก... ถึงเธอจะปากหมาไปหน่อยก็ตาม แต่ผมชอบนะ ดูสู้คนดีเธอชื่อว่าเดียร์ ที่มีความหมายว่าที่รัก แต่เหมือนเพื่อน ๆ เธอจะชอบเรียกว่ากวาง ผมเคยคิดจะจีบเธอ บอกตรง ๆ ว่าชอบมาก แต่คู่แข่งเยอะน่าดู คนรุมจีบเธอเยอะแต่ดู่เหมือนเดียร์จะไม่สนใจใครสักคน แล้วตอนนั้นผมมันก็ฮอตมากซะด้วยสิ สาว ๆ เข

เช้านี้เกิดเสียงฮือฮาตั้งแต่หน้าโรงพยาบาลยันหวอดผู้ป่วยในเมื่อแพทย์เฉพาะทางศัลกรรมหัวใจและทรวงอกอย่างอาจารย์เตชินจูงมือสองสาวเข้ามาด้วย“เพิ่งได้เห็นเมียอาจารย์ตัวเป็น ๆ ก็คราวนี้แหละแก สวยเนอะว่าไหม” “เออ ในรูปที่อัปว่าสวยแล้ว ตัวจริงสวยกว่า”“ทำไมอาจารย์ถึงเพิ่งจะมาเปิดตัวนะ จนลูกโต”“หวงเมียแหงๆ ลูกสาวก็น่ารัก”เสียงกระซิบกระซาบของเหล่าพยาบาลและบุคลากรทางการแพทย์ที่รู้จักเขาดังขึ้นตลอดทางเดินเข้าหูนายแพทย์หนุ่ม หากเป็นเมื่อก่อนคงเจอเขาสวนกลับให้เงียบปาก ทว่าบัดนี้เตชินกลับชอบใจคนนินทาว่าเมียเขาสวย ลูกสาวก็น่ารัก ใครจะไปโกรธลง ดาร์ลิ่งเดินส่งยิ้มหวานให้ทุกคน ใครมาหยุดทักทายเตชินเด็กหญิงก็ยกมือไหว้โดยไม่ต้องใช้จนมีแต่คนเอ็นดู เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้ดารินที่สอนลูกมาเป็นอย่างดี“ไม่รู้จะพาเดียร์มาด้วยทำไม” ดารินบ่นเมื่อเดินมาถึงห้องทำงานของชายหนุ่ม วันนี้เป็นวันหยุดของทั้งคู่ เขาและเธอจึงจะพาลูกสาวไปเที่ยวสวนสนุก แต่เตชินขอแวะมาที่โรงพยาบาลเพราะบอกว่าลืมของสำคัญไว้ เธอขอรออยู่ในรถก็ไม่ยอม เขารั้งมือให้เดินมาด้วยกันจนได้“ไหน เตลืมอะไรไว้รีบหยิบเร็ว เราจะได้รีบไป” หญิงสาวเตือน

“จะทำอะไรก็เกรงใจคนอื่นบ้าง” เสียงทุ้มหนักของตุลาเอ่ยประชดประชันอย่างคนพาลเมื่อเห็นว่าน้องสาวและน้องชายของเขากำลังกระหนุงกระหนิงกัน เตชินนั่งอยู่บนโซฟามีดารินนั่งบนตัก คู่รักกำลังเลือกแบบของชำร่วยและการ์ดแต่งงาน โซฟาออกตั้งกว้างจะนั่งตักกันให้อึดอัดทำไม“ไม่มีเมียก็ลำบากหน่อยนะ” เตชินว่าให้“มี! กูมี!” ตุลากัดฟันเถียง หากไม่ติดว่าเคยสัญญากับดารินว่าจะเป็นคนซัพพอร์ตเรื่องค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ให้เพราะถือว่าเป็นของขวัญวันแต่งงาน เขาก็คงไม่มาทนนั่งดูคนหวานกันให้ปวดใจอยู่แบบนี้หรอก“ไหนล่ะ มาแต่งพร้อมกันเลยไหม” ได้ทีเตชินก็ค่อนแคะใหญ่ หมั่นไส้ไอ้พี่ชายปากแข็งไม่หาย “ถ้าเขายอมรับเฮียเป็นผัวอะนะ”“ไอ้เต!” ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องแม่เดียวกันตุลาคงซัดเตชินหน้าหงาย “เพราะมึงนั่นแหละ”“หึ ผมเกี่ยวอะไร” เตชินไหวไหล่ไม่สนความเดือดดาลนั้นของตุลา เขากอดคนรักแล้วจุมพิตลงบนลาดไหล่ของดารินซ้ำ ๆ โชว์คนโดนเมียทิ้งให้อิจฉาเล่นไปพลาง ๆ“ทะเลาะกันเป็นเด็ก ๆ เลยคู่นี้” ดารินว่าให้ แม้เตชินและตุลากลับมาคืนดีเป็นที่น้องกันเช่นเดิมแล้ว แต่เพิ่มเติมคือเตชินชอบกวนทาบาใส่พี่ชายมากกว่าเก่า ด้วยตัวเองกำลังถือไพ่เหนือกว่า มี

“อ๊า... เต...” ดารินหวีดร้องไม่เป็นภาษาเมื่อลิ้นร้อนตวัดเลียตรงปุ่มกระสันสลับสอดแทรกเข้าโพรงรัก บางครั้งก็ดูดดึงติ่งเกสรจนเธอตัวสั่น มือบางปัดป่ายไม่รู้จะวางไว้ตรงจุดไหนเสียงลามกจากลิ้นหนาดังขึ้นอย่างคนตะกละตะกลาม สลับกับความเสียวซ่านและถึงใจ ลิ้นร้อนจากเขาทำหน้าท้องสาวหดเกร็ง ตัวเธอเบาหวิวแทบกลั้นหายใจ ก่อนจะหวีดร้องออกมาเมื่อเธอถึงปลายทาง หญิงสาวปลดปล่อยน้ำรักเอ่อไหลให้เขาดื่มกินจนพอใจเตชินปล่อยให้ดารินหายใจหอบเหนื่อยซบอกเขาเพียงครู่ก็ยกสะโพกกลมกลึงของเธอให้ลอยสูงอีกครั้ง ความคับแน่นจากร่องรักที่เติมเต็มทำทั้งเธอและเขาสูดปากพร้อมกัน“อื้อ... เจ็บชะมัด” หญิงสาวกัดปากเบ้หน้า เจ็บเล็กน้อย เพราะห่างหายไปนาน หากแต่ความเสียวมีมากกว่า“ไหวไหมครับ อา... แน่นเป็นบ้า” กรามแกร่งปูดเป็นสัน เส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบ ๆ แข่งกับเส้นเอ็นตรงนั้น อยากจะรู้เหลือเกินว่าดารินทำคลอดกับหมอคนไหน เย็บของเมียเขาเสียเล็กแคบนิดเดียว แต่โคตรเร้าใจชายหนุ่มค่อย ๆ ยกสะโพกเธอขึ้นแล้วกดลงเบา ๆ เพื่อให้ทั้งคู่ค่อย ๆ ปรับ กลัวเธอเจ็บเกินไป หากแต่หญิงสาวเองที่อดรนทนไม่ไหว เธอผลักมือหนาออกทั้งสองข้าง จัดท่าทางให้เตชินน

“ทำไม อยากให้กลับไปว่างั้น” ตะวันถาม สีหน้าหญิงสาวราบเรียบเหมือนกับน้ำเสียง“แค่ถาม... กูสงสารหลาน”“สงสารอะไร แจ็คไม่เคยถามถึงพ่อเลยสักครั้ง” เธอเลี้ยงแจ็คสันมาอย่างดี คิดว่าให้ความรักความอบอุ่นกับลูกได้เต็มที่ และเพราะตอนนี้แจ็คสันอาจจะยังเด็กเกินกว่าจะถามถึงบิดาผู้ให้กำเนิด หรืออาจเพราะความไม่ขาด มีคนรักมากมาย อบอุ่นจนล้นแจ็คสันเลยไม่เคยถามอะไร ส่วนโตไปจะถามไหมค่อยว่ากันอีกที“เออ กูก็ลืมว่าทุกวันนี้ลูกมึงมีแดดดี้เยอะมาก...” แจ็กกี้ปล่อยขำเมื่อคิดถึงบรรดาผู้ชายที่เข้ามาขายขนมจีบให้ตะวัน รูปหล่อ ฐานะรวยมาก และโพรไฟล์ดี ๆ ทั้งนั้นแล้วพวกนั้นก็ยังอยู่เป็น ส่วนใหญ่จะเข้าทางแจ็คสันอีกต่างหาก คนไหนเอาใจเก่งถูกใจแจ็คสันเรียกแดดดี้หมดไม่สนว่าแม่อย่างตะวันจะชอบไหม ล่าสุดของเล่นเต็มบ้านจนต้องมีโกดังเก็บไม่รู้ว่าหากปรมะรับรู้จะทำสีหน้าอย่างไร ตะวันที่เคยให้ความสำคัญกับมันเพียงคนเดียว ไม่เคยมองใคร ตอนนี้เป็นดวงตะวันที่เฉิดฉาย ส่วนตัวมันเอง แม้จะหันมองตะวันให้เต็มตายังทำไม่ได้ กับลูกชายก็ยังไม่เคยได้เห็นหน้า ถ้าตะวันเกิดมีคนรักใหม่ไม่รู้ปรมะจะยอมถอดใจหรือจะกัดลิ้นหนีตายไปเสียก่อนสี่สาวช็อปปิ

“เอ้อ ว่าจะถามอยู่ เรื่องที่จะฟ้องเป็นไงบ้าง ได้ทนายรึยัง” ตะวันหันมาสนใจเรื่องทองแก้บนเส้นนั้นที่มีเรื่องมีราวกันเธอเคยเตือนแล้วว่าให้เอาทองปลอมไปใส่ให้ย่านาคเพราะตอนบนก็ไม่ได้ระบุเสียหน่อยว่าแก้บนด้วยทองอะไรแบบไหน น้ำหนักเท่าไหร่ แล้วดูสิ จูลี่มันคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ซื้อทองคำแท้หนักตั้งสิบบาทไปแก้บน ฝ่ายนั้นก็หัวหมอไม่ยอมคืน สุดท้ายก็มีเรื่องกันจนได้ ได้ยินว่าวันก่อนเพื่อนบอกจะไปคุยกับทนายไม่รู้ว่าของสำนักงานไหนตะวันรอคำตอบอยู่นานแต่ทั้งจูลี่และแจ็กกี้กลับชะงักนิ่งไปจนผิดสังเกต“เป็นอะไรกัน มีปัญหาอะไรกัน อย่าบอกนะว่าฟ้องเอาคืนไม่ได้ เฮ้ย มันต้องได้สิแก มันยังเป็นสิทธิ์ของคนแก้บนนะ เรายังไม่ได้ยกให้เขาเลย ยอมได้ยังไง” ตะวันเริ่มตีโพยตีพายเมื่อเพื่อนไม่ตอบ จนสุดท้ายเป็นแจ็กกี้ที่ทนไม่ไหวตัดสินใจเปิดปากเล่า“ตะวัน กูมีเรื่องจะเม้า” แจ็กกี้ตั้งท่าจะเม้าจริงจังให้หายคันปาก อยากโทรมาเล่าตั้งแต่ก่อนบินมาฮ่องกงแล้วด้วยซ้ำแต่จูลี่สั่งห้ามไว้ และตอนนี้ก็เช่นกันที่กำลังโดนจูลี่ตะครุบปิดปากอย่างไว“มึงหยุด!”“อื้อ! อีออก” แจ็กกี้ที่โดนอุดปากดิ้นรน เรียกเพื่อนด้วยภาษาดอกไม้“มีอะไร” ตะวันหรี่

“โอ้ย กัดกันไม่พัก!” ตะวันส่ายหน้าแล้วบ่นยิ้ม ๆ เวลาผ่านไปหลายปี เหล่าเพื่อนสนิทก็ยังกัดกันไม่เว้นแต่ละวัน มีเปลี่ยนไปบ้างก็เรื่องการใช้คำที่ไม่หยาบคายกันมาก ยิ่งในตอนที่อยู่ต่อหน้าหลาน กลัวเด็กมันจะจำจูลี่ แจ็กกี้ และต้าเหนิงบินมาหาเพื่อนกับหลานที่ฮ่องกงบ่อยมาก ซื้อของเล่นมาฝากหลานทุกครั้ง สนิทกับคนตระกูลหยาง โดยเฉพาะปู่และย่าของตะวันที่เอ็นดูทุกคนเหมือนลูกเหมือนหลาน พวกท่านเคยขอบคุณทั้งสามคนที่คอยมาสร้างรอยยิ้มให้ตะวันและแจ็คสันเหลนรักบ่อย ๆ รวมถึงคนในบ้านด้วยจนคุณอาโจชัวสุดหล่อสายเปย์ของตะวันถึงขั้นมอบสิทธิพิเศษให้บรรดาเพื่อนทั้งสามสามารถบินฟรีไทยฮ่องกงแบบไม่จำกัดครั้ง จัดชั้นที่นั่งบิสซิเนสคลาสให้ เพื่อที่ตะวันหลานรักจะได้เจอเพื่อนบ่อย ๆ ไม่เหงามาก จนทุกวันนี้ตะวันอยู่ดีมีความสุข กินได้นอนหลับ หน้าตาสดใสขึ้นในทุก ๆ วัน สิ่งนี้ต่างหากที่มันประเมินค่าไม่ได้สิ่งที่คนตระกูลหยางเชื่อเหมือนกันคือ ‘แม่ที่มีความสุขเท่านั้น ถึงจะสามารถเลี้ยงดูลูกให้เติบโตขึ้นมาอย่างมีความสุขได้’แจ็คสัน หยาง ทายาทของตระกูลหยางจะได้เติบโตขึ้นมาเป็นอย่างดี และมีความสุขอย่างไรล่ะ“แล้วของขวัญของฉันล่ะ?” ตะ

ได้ยินจากปากเพื่อนสนิทของหญิงสาวก็ยังอดดีใจไม่ได้ ดีใจที่ตะวันสดใส แม้ส่วนลึกก็แอบเจ็บปวดใจเมื่อเขาไม่ใช่เหตุผลหลักที่ทำให้ตะวันยิ้มได้อีกแล้วก็เท่านั้นเรื่องตะวันพอได้รู้บ้าง ตอนนี้เธอไว้ผมสั้นประบ่า หน้าตามัธยมแต่นมมหาลัย ยิ่งผมสั้นยิ่งเหมือนเด็ก เป็นเด็กที่โคตรน่าเอาเธอน่ารัก ผิวขาวจัด เวลามือเขาบีบหรือสัมผัสจะขึ้นสีชมพูชัดมาก เมื่อก่อนเขามักชอบให้เธอไว้ผมยาว ปล่อยสยาย เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะหวงต้นคอขาว ๆ ของเธอ ไม่ชอบให้ใครมอง กลัวจะมีใครหลงเวลาได้เข้าใกล้ กลิ่นตัวตะวันหอมจะตายชักคิดถึงเรื่องตะวันวนเวียนอยู่ในหัวตลอด แต่เรื่องลูกเขาไม่เคยรับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากเพศว่าเป็นเด็กผู้ชายตะวันเคยอัปรูปลูกชายอยู่บ้างสองสามครั้ง แต่ก็ไม่เคยได้เห็นหน้า เป็นเพราะการรักษาความปลอดภัยในฐานะทายาทตระกูลหยาง ยิ่งเป็นผู้ชายยิ่งต้องระมัดระวังแต่หญิงสาวกลับโดนวิจารณ์ มีชาวเน็ตคอมเมนต์ถามเหตุผล ตะวันก็ให้เหตุผลว่าเพราะอยากรักษาสิทธิ์ของลูก และนั่นทำให้เธอโดนด่ายับว่ากระแดะและคำด่าทอเสียดสีสารพัดทั้งที่จริงการจะเปิดหรือไม่เปิดหน้าลูกเป็นสิทธิ์ของตะวัน ไม่ได้เกี่ยวห่าเหวอะไรกับพวกมันเลยด้วยซ้ำค

ปรมะเดินทางไปยังร้านอาหารสุดหรูที่มีความเป็นส่วนตัวตั้งอยู่ใจกลางเมืองเพื่อเจอกับลูกความคดีย่านาคที่นัดไว้ ทันทีที่ร่างสูงเข้าไปทักทาย อีกฝ่ายถึงกับเบิกตากว้างสีหน้าประหลาดใจ“ไอ้ปลื้ม” จูลี่แทบทุบโต๊ะ ไม่ต่างจากแจ็กกี้ที่มาเป็นเพื่อนด้วย ทั้งคู่มองอดีตเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยด้วยสีหน้าไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่หากทว่าอีกฝ่ายกลับมีสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่แปลกใจเพราะรู้มาก่อนแล้วในวันที่ตกลงรับทำคดีว่าลูกความที่จะเจอกันวันนี้เป็นใคร“สวัสดีครับคุณจักรพงษ์ ผมปรมะ โชติภิวรรธ เป็นทนายที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลคดีของคุณครับ" ชายหนุ่มทักทายตามมารยาท แนะนำตัวอย่างเป็นทางการและให้เกียรติลูกความเช่นปกติ มีความเป็นมืออาชีพหากนับเรื่องหน้าที่การงาน ทว่าเป็นอีกฝ่ายที่ผุดลุกฉับพลันด้วยไม่อยากปราศรัยให้เมื่อยปาก“มึง กลับ!” ทั้งแจ็กกี้และจูลี่พยักหน้าพร้อมใจกันอุตส่าห์หนีจากสำนักกฎหมายโชติภิวรรธที่เป็นที่กล่าวขานว่าเก่งนักเก่งหนาและชื่อเสียงโด่งดังมาแล้วเชียว ก็ยังเจอปรมะอีกจนได้ ไม่อยากทราบเหตุผลว่าปรมะมาเป็นทนายในคดีของตนได้อย่างไร ตอนนี้จูลี่คิดแค่เรื่องอยากเปลี่ยนทนาย“อะไรกัน ยังไม่ทันได้คุยรายละเอียดก

ใช่ มันเคาะประตูแล้ว แต่เคาะแค่สองครั้งแล้วพรวดพราดเข้ามาทำหน้าราวกับจะแดกหัวเขาที่เป็นทั้งพี่เลี้ยงและเจ้าของสำนักงาน ปรมะเดินเข้ามาพร้อมเอกสารชุดหนึ่ง ยื่นตรงหน้าภวิศความจริงอยากปาใส่หน้าแม่งด้วยซ้ำถ้าทำได้“นี่คดีห่าอะไร”“อ่านดิ” รายละเอียดมีครบแล้วยังโง่มาถามอีก“ไม่รับ!”“รับไป มึงอย่าเรื่องมากครับ”“ผมอยากรับเคสข้อพิพาทเรื่องที่ดินบนเกาะภูเก็ต ได้ไหม” ใครบอกไม่เลือกงานไม่ยากจนก็ช่างหัวมันเถอะ เขาจะเลือกเคสที่ต้องว่าความไว้ประดับโพรไฟล์ด้วยตัวเองปรมะอยากได้คดีใหญ่ ๆ เขาอยากท้าทายความสามารถตัวเอง ได้ทำงานกับภวิศมาปีกว่า เขาเริ่มจากเคสว่าความที่ไม่ยากนัก ไต่ระดับขึ้นมาเรื่อย ๆ จนเป็นงานใหญ่งานช้าง แล้วอยู่ ๆ งานสุดท้ายที่จะโดนระบุในโพรไฟล์ก่อนจะกลับไปทำงานที่โชติภิวรรธได้ ต้องมาเป็นเคสแบบนี้เนี่ยนะเคสที่ว่าคือลูกความที่ติดต่อมาบอกว่าตนไปบนย่านาคพระโขนงวัดดัง แล้วได้บนไว้ว่าจะเอาทองคำไปใส่ให้ย่านาค แต่ไม่ได้บอกว่าจะให้ขาดหรือให้ยืมใส่ เลยไปซื้อทองแท้มีใบเซอร์มาใส่ให้ย่านาคแก้บน เมื่อหลังจากใส่เสร็จแล้วจะขอคืน แต่ทางศาลบอกว่าไม่คืนให้เพราะถือว่าถวายให้ย่านาคแล้วเป็นเงินทำบุญขอคืน