Chapter1

“พี่แพรแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้” ชุติมาถามลูกพี่ลูกน้องเพื่อความแน่ใจ

“แน่ใจสิ แกรีบถ่ายรูปน้องขนมเถอะ” คุณแม่มือใหม่ที่เพิ่งคลอดลูกได้สามวันบอกชุติมาที่หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนถ่ายรูปหลานสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม แก้มยุ้ยที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงข้างร่างมารดา “ถ่ายเยอะๆ เลยนะ”

ชุติมาทำตามที่กัญญาภรณ์สั่ง เธอถ่ายน้องขนมหรือเด็กหญิงกัญญาพัชรหลายมุมร่วมยี่สิบกว่าภาพ เมื่อถ่ายเสร็จก็ส่งให้คุณแม่ยังสาวดู

“พอใจไหมพี่แพร”

“ดีมาก เราขึ้นรถก่อนค่อยส่งไปให้เขาดู”

เขา...ที่ว่านี้คือ สิงหนาท สามีของกัญญาภรณ์และเป็นพ่อของน้องขนม “ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันรถ”

กัญญาภรณ์อุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม ก่อนก้าวลงจากเตียง สองพี่น้องพากันเดินไปยังลิฟต์โดยสาร และเมื่อมาถึงชั้นล่างของโรงพยาบาล ทั้งสองเดินไปยังลานจอดรถ หลังจากเข้านั่งประจำที่ กัญญาภรณ์รีบส่งรูปภาพของน้องขนมไปยังไลน์ของสิงหนาท พร้อมกับส่งข้อความตามไป

“เอารูปลูกไว้ดูต่างหน้านะ ขอบคุณที่เป็นพ่อพันธ์ให้ฉัน ลูกของเราน่ารักมาก ฉันจะเลี้ยงน้องขนมให้ดีที่สุด ลาก่อน...ผัวเฮงซวย”

กัญญาภรณ์มองภาพถ่ายและข้อความที่ถูกส่งไป เธอไม่รอให้สิงหานาทอ่าน จัดการบล็อกเขาทันที แต่ก็สามารถมองเห็นได้ว่า เขาได้อ่านข้อความหรือไม่ แล้วมั่นใจว่า สิงหนาทจะต้องคลั่งถึงขีดสุด

แค่คิด...ความสะใจก็บังเกิด

ขณะที่รถกำลังแล่นไปตามถนน คุณแม่มือใหม่มองออกไปนอกหน้าต่างรถ นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่มีทั้งสุขและทุกข์ นึกถึงวันแรกที่อยู่กับสิงหนาท วันนั้นเป็นวันที่เธอไม่มีทางลืมได้ลง เช่นเดียวกับวันนี้ วันที่ตัดสินใจจากเขามา เพราะไม่เช่นนั้นเขาจะพรากลูกเธอไป ซึ่งเป็นเรื่องที่กัญญาภรณ์ยอมไม่ได้ เธอจึงต้องชิงลูกมาจากเขาเสียก่อน ไม่ว่าต่อไปภายภาคหน้าจะลำบากมากแค่ไหน เธอก็จะเลี้ยงกัญญาพัชรให้ดีที่สุด เท่าที่สองมือแม่นี้จะทำเพื่อลูกได้

เด็กนักเรียนชั้นอนุบาลกำลังทำกิจกรรมอยู่ในสนาม วันนี้คุณครูพาเด็กๆ มาออกกำลังกายและเรียนรู้เรื่องการปลูกต้นไม้ แต่ด้วยความเป็นเด็กจึงวิ่งเล่นกันเสียส่วนใหญ่

          “โอ๊ย!” เสียงร้องเจ็บดังจากปากเด็กหญิงรสสุคนธ์หรือน้องหวาน ที่ถูกเด็กชายอัศวินหรือโด่งแกล้งด้วยการดึงหางเปียแรงๆ จนอีกฝ่ายหน้าหงาย และไม่เพียงแค่ร้องเจ็บ น้องหวานยังร้องไห้อีกด้วย

          “โด่ง เธอแกล้งหวานทำไม” คนถามเดินมาหาเพื่อนที่ถูกแกล้ง และถามหัวโจก นำตัวมาขวางร่างน้องหวาน ปกป้องเพื่อนเต็มที่ แม้ว่าเด็กชายยศวินจะตัวใหญ่กว่า ทว่ากัญญาพัชรก็ไม่กลัว

          “ก็อยากแกล้ง” โด่งตอบกวน

          “เธอเป็นผู้ชายนะ รังแกผู้หญิงไม่ดี แม่บอกว่าผู้ชายที่รังแกผู้หญิงเป็นผู้ชายไม่ดี” เด็กหญิงกัญญาพัชรหรือน้องขนมต่อว่าเพื่อน

          “แล้วมายุ่งอะไรด้วย เราไม่ได้แกล้งเธอซะหน่อย”

          “เราช่วยหวาน หวานเป็นเพื่อนเรา เธอห้ามแกล้งหวานอีกนะ ถ้าแกล้งอีกเจอดีแน่”

หนูน้อยน้องขนมบอกอัศวินที่ลอยหน้าลอยตาไม่เชื่อฟัง

          “เราจะแกล้ง แกล้งเธอด้วย”

พูดจบก็ผลักหัวไหล่กัญญาพัชร แต่หารู้ไม่ว่า คนที่อัศวินกำลังแกล้งไม่เหมือนรสสุคนธ์ที่ยอมให้แกล้งง่ายๆ กัญญาพัชรผลักอัศวินและใช้กำปั้นน้อยๆ ชกไปที่หน้า แม้ว่าน้ำหนักในการชกจะไม่แรงมาก แต่ก็ทำให้อัศวินร้องไห้จ้า วิ่งไปฟ้องครู

“น้องขนมแกล้งโด่งทำไมครับ” นิรมลเดินมาพร้อมกับอัศวินที่ตอนนี้สะอื้นไห้

“โด่งมาแกล้งน้อนขนมก่อนค่ะ แล้วก็แกล้งหวานด้วย หวานก็ร้องไห้” กัญญาพัชรบอกคุณครู

“ใช่ค่ะคุณครู โด่งแกล้งหนูค่ะ แล้วก็แกล้งขนมด้วยค่ะ” น้องหวานพูดเสริม

“โด่งทำอย่างนั้นหรือเปล่าครับ” ครูถามโด่งที่พยักหน้า “เป็นเพื่อนกันอย่าแกล้งกันนะครับ ต้องรักกัน ช่วยเหลือกัน โด่งทำผิดโด่งต้องขอโทษขนมกับหวานนะครับ”

“เราขอโทษ” น้องโด่งเอ่ยเสียงเบา กัญญาพัชรยิ้มเอื้อมมือมาจับมือโด่ง

“เราไปเล่นกันเถอะ” ความเป็นเด็กยังไม่รู้เรื่องรู้ราว เมื่อกี้ยังทะเลาะกัน ตอนนี้พากันไปวิ่งเล่นในสนามรวมกับเพื่อนๆ นิรมลยิ้มเมื่อเห็นความไร้เดียงสาของนักเรียนที่ตนดูแล โดยเฉพาะกัญญาพัชรที่มีความแสบและความน่ารักไปในตัว เป็นเด็กหญิงที่ไม่ให้ใครมารังแก และไม่เคยไปรังแกใครก่อน แถมยังชกและเตะเก่งด้วย เธอเคยถามว่าใครสอน คำตอบที่ได้คือ มารดา

          ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น...

มือถือยี่ห้อดังถูกวางอยู่ตรงขาตั้งมือถือที่ปรับระดับได้สี่ระดับความสูงถึงสองเมตร เจ้าของมือถือกดตั้งระบบถ่ายวิดีโอไว้ ก่อนรีบวิ่งมายืนประจำที่เตรียมตัวถ่ายวิดีโอพร้อมกับกัญญาภรณ์และกัญญาพัชรหลานสาว

          “พร้อมนะ...ไป” กัญญาภรณ์บอกชุติมาและกัญญาพัชรลูกสาว จากนั้นเสียงเพลงก็ดังขึ้น ทั้งสามกำลังร้องเพลงโคฟเวอร์เพลงยอดฮิตที่ดาราและคนดังต่างพากันทำคลิปลงยูทูป นั่นคือเพลงซุปเปอร์วาเลนไทน์ ศิลปินสามสาววง ซุปเปอร์วาเลนไทน์

สองสาวหนึ่งเด็กหญิงร้องและเต้นท่าเต้นตามที่ซักซ้อมไว้ จนมาถึงท่อนสำคัญของเพลง ทั้งสามก็ผลัดกันร้องทีละคน เริ่มจากเด็กหญิงกัญญา-พัชรวัยสี่ขวบ สวมชุดเดรสยีนลายการ์ตูน ผมหยักศกยาวเลยบ่ามาเล็กน้อยถูกเกล้าสูงมีที่คาดผมมงกุฎสวมไว้กลางศีรษะ ปล่อยผมหน้าม้าไว้เช่นเคย กัญญาภรณ์ยืนอยู่ข้างซ้าย ส่วนชุติมายืนอยู่ข้างขวา

“เจนค่ะเจนค่ะ หนูชื่อเจนมากับนุ่นและก็มากับโบว์”

เด็กหญิงตัวน้อยเต้นไปตามท่วงท่าที่ชุติมาสอน ตามองมือถือและยิ้มอย่างมีความสุขก่อนส่ายสะบัดไปตามจังหวะ มืออูมๆ ทำท่าทางถูอยู่ตรงบริเวณแก้มทั้งสองข้างอย่างน่ารัก