Ep8

เมื่อถูกคนตรงหน้าเชื้อเชิญขนาดนี้มีหรือผู้ชายอย่างกัญชาจะไม่สนอง ถึงจะอายุสิบแปดแต่สิบแปดก็ไม่ใช่เด็กแล้วนี่นา ใบหน้าคมโน้มลงไปประกบริมฝีปากบางบดจูบลงไปอย่างอ่อนโยนซึ่งคนตัวเล็กก็จูบตอบกลับมาอย่างเงอะงะ

และใช้เวลาในการเรียนรู้รสจูบไม่นานเรย์ก็จูบได้คล่องแคล่วขึ้น ปลายลิ้นบางสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของกัญชาหยอกล้อกับลิ้นของเขานานนับหลายนาทีก่อนที่ตัวเธอจะเป็นฝ่ายผลักตัวเขาออกเมื่อเริ่มรู้สึกหายใจไม่ทัน

“นายจูบเก่งจัง…”

“พี่ก็เรียนรู้ได้เร็วนะ พี่ไม่เคยจูบกับผู้ชายเหรอ?” เขาจับแขนเรียวของเรย์ที่ยังคล้องคอเขาไว้ออกพร้อมกับเอ่ยถามเรย์ที่นั่งเม้มปากตัวเองแน่น แก้มทั้งสองข้างยังคงแดงระเรื่อซึ่งไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮล์ที่ยังคงค้างหรือว่าแดงเพราะเขินเรื่องเมื่อสักครู่

“นายคนแรก…”

“ผมไม่อยากจะเชื่อเลย”

“ทำไม ฉันไม่เคยโกหกอะไรนายเลยนะมีแต่นายนั่นแหละ”

“ผมก็ไม่เคยโกหกอะไรพี่เลย”

“เรื่องแฟนนายไง”

“ผมคิดว่าพี่รู้ และมันก็ไม่ได้เรียกว่าโกหกสักหน่อย”

“นายมีแฟนแล้ว มาจูบฉันแบบนี้…” เมื่อนึกถึงเรื่องแฟนของกัญชามันก็ทำให้คนเมาอย่างเรย์ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเขามีแฟนแล้ว และเมื่อคู่เธอเพิ่งขอให้เขาจูบเธอซึ่งเขาก็จูบ…

“ผม…แค่อยากให้พี่ปล่อยแขนออกจากคอผม”

“นายเลยต้องทำถึงขนาดนี้”

“ก็พี่บังคับผม” ชายหนุ่มแย้งเสียงอ่อนเพราะถูกกอดคอไว้เสียแน่นหากการจูบมันจะทำให้เธอปล่อยเขาก็ยอมจูบ ก็แค่จูบนิดเดียว…

“ฉันยังไม่ได้บังคับนายเลย อืม…กลับเถอะฉันปวดหัวอยากนอนแล้ว” เมื่อเห็นสีหน้าของกัญชาเริ่มเปลี่ยนไปเหมือนกับรู้สึกผิดต่อแฟนตัวเองที่มาจูบเธอ เรย์จึงเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้เขารีบพาเธอกลับบ้าน กัญชาจึงพยักหน้ารับแล้วสตาร์ทรถขับมุ่งตรงไปยังคอนโดของเรย์ทันที

@เล่ามาดิ ผับ

ร่างเล็กเดินกลับมายืนอยู่ตรงข้ามคู่หมั้นหนุ่มที่นั่งอยู่กับหญิงสาวสวยซึ่งนั่งประกบข้างถึงสองคน เธอยกแขนขึ้นมากอดอกมองเขาด้วยสายตาเขียวปั๊ดและเมื่อเขาเห็นจึงรีบปัดมือไล่ผู้หญิงสองคนนั้นที่ก็ยอมลุกแล้วเดินออกไป

“เมื่อหัวค่ำยังไม่พออีกหรือไง” ถามพลางหย่อนก้นนั่งลงตรงข้ามเขาแล้วจ้องใบหน้าคมแน่นิ่ง

“ไม่พออะไร”

“อย่าให้หนูพูดเลย”

“…ก็แค่ให้มานั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ” กลายเป็นว่าเขาต้องเปลี่ยนมาเป็นเรื่องปัจจุบันแล้วตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ เมจิจึงถอนหายใจออกมาแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่มก่อนจะนั่งเงียบไป

“พี่ไม่ได้ไปเอาใครเลยนะ ไม่งั้นจะไปรับเธอตั้งแต่สี่ทุ่มเหรอ?”

“แล้วตอนหนึ่งทุ่มถึงสามทุ่มพี่ทำอะไรอยู่ล่ะคะ?”

“พี่ก็ทำงานสิ”

“ที่ผับจะมีงานอะไรเยอะแยะ”

“พี่ไม่ได้มีงานแค่ที่ผับอย่างเดียว งานที่บริษัทพี่ก็มีเธอน่าจะรู้นะ” น้ำเสียงทุ้มบอกพลางชำเลืองตามองหญิงสาวตัวเล็กที่นั่งกอดอกอยู่ตรงหน้าของเขา และเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กยังคงนั่งกอดอกทำหน้ามุ่ยอยู่แบบนั้นเขาจึงเดินไปนั่งข้างเธอ

“อีกอย่างเราเป็นแค่คู่หมั้นกันนะ ไม่ได้เป็นแฟน…”

“พี่จะบอกว่าหนูไม่ควรไปวุ่นวายกับพี่?”

“…ก็ไม่ถูกเหรอ?”

“ใจร้ายที่สุด” ว่าพลางสะบัดหน้าหนี ก็เพราะว่าไม่เคยคุยหรือตกลงคบกันเป็นแฟนเลยมีสถานะต่อกันแค่คู่หมั้น แล้วคู่หมั้นไม่มีสิทธ์หึงหวงหรือไง หรือไม่มี…ไม่มีมันก็ควรจะมี ฮึ!

“ถ้างั้นหนูจะทำอะไรกับผู้ชายคนไหนก็ได้สินะ” และเมื่อคนข้างกายไม่ได้พูดอะไรต่อเมจิจึงหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินไปเต้นกับรุ่นพี่ต่อ ทว่านัตตี้กับทอฟ้าไปอยู่ส่วนไหนแล้วก็ไม่รู้เธอจึงต้องยืนเต้นอยู่คนเดียว

แต่ในผับแบบนี้ก็ไม่มีใครปล่อยให้สาวสวยอย่างเธอยืนเต้นแบบเหงาๆ มีผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งเดินมายืนซ้อนด้านหลังของเธอ ฝ่ามือกว้างแตะลงบนสะโพกผาย ใบหน้าคมที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์โน้มลงมาคลอเคลียอยู่แถวซอกคอขาวจนเมจิต้องขยับเดินหน้าเพื่อหนีเขาเล็กน้อย

“มาคนเดียวเหรอครับ?” ผู้ชายคนนั้นถามพร้อมกับเดินเข้ามายืนซ้อนด้านหลังของเธออีกครั้ง เมจิจึงหันกลับไปมองเขาแล้วก็ถอยหลังหนีมาสองสามก้าว

“ว่าไงครับ มาคนเดียวเหรอเห็นยืนเต้นอยู่คนเดียว” ถามพลางใช้สายตามองเรือนร่างบางตรงหน้าตั้งแตศีรษะจรดปลายเท้าก่อนจะมาหยุดอยู่ที่เนินอกอวบที่โผล่พ้นเสื้อยืดสีขาวตัวบาง

“เอ่อ…”

“มากับผัวครับ!” เสียงของภูเขาดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงเดินมาซ้อนด้านหลังของเมจิ ลำแขนแกร่งรั้งเอวบางเข้าไปหาตัวเขาจนคนตัวเล็กต้องหันไปมองหน้าเขาที่มีสีหน้าดุดันเหมือนอยากจะฆ่าคนตรงหน้าด้วยสายตา

“ผัวจริงหรือเปล่าครับ เห็นน้องเขายืนเต้นอยู่คนเดียวตั้งนานเป็นผัวคงไม่ปล่อยให้มายืนคนเดียวแบบนี้หรอก” ว่าพลางเอื้อมมือมาจะคว้าแขนของเมจิ พรึ่บ! แต่กลับโดนภูเขาปัดมันทิ้งก่อน

“จะให้เอากันให้ดูตรงนี้เลยไหมล่ะ แต่ไม่ดีกว่านะผมไม่อยากให้หมาตัวไหนมาเห็นของเมียผม” น้ำเสียงเรียบเย็นบอกกับคนตรงหน้าแล้วเอื้อมมือมาดึงเสื้อของเมจิที่มันล่นลงไปจนเห็นเนินอกนั้นให้ขึ้นมาปิดมันไว้

“คุณว่าใครเป็นหมา!?”

“แล้วคิดว่าผมว่าใครล่ะ”

“พี่ภูไม่เอา…” เมจิกระตุกชายเสื้อของภูเขาเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าของเขาและผู้ชายตรงหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ร่างสูงจึงก้มลงมามองเธอแล้วก็หันกลับไปจ้องผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง

“กระจอก!” และยังไม่ยอมหยุดเอ่ยปากว่าผู้ชายตรงหน้าต่อ

“ปากหมาว่ะแม่ง!!”

“พี่คะ ขอโทษนะคะ…” เมื่อเห็นว่าภูเขาไม่ยอมถอยเธอจึงเป็นฝ่ายหันไปขอโทษผู้ชายคนนั้นแล้วดึงมือของภูเขาให้ออกจากผับไปเอง

“กูล่ะเซ็งมาเที่ยวกับไอ้สองตัวนี้ทีไรแม่งเหมือนมากันสองคน” เสียงของทอฟ้าบ่นกับนัตตี้เพื่อนสาวเมื่อพากันเดินกลับมายังโต๊ะแล้วไม่เจอใครนั่งอยู่เลยสักคนทั้งเจ้าภูกับคุณเรย์!