บทที่ 3 เธอเป็นคุณหญิงฮั่วได้ยังไง

“คุณกับเธอรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”

จนกระทั่งเธอยันไม้ค้ำพยุงตัวยืนใต้แสงไฟสลัวที่ห้องห้องนอน ฮั่วจิ้นเฉิงถึงพบว่าสตรีผู้นี้ผอมกว่าตอนจดทะเบียนสมรสเมื่อสามปีก่อนมาก

ราวกับลมเหนือเพียงระลอกเดียวสามารถทำให้เธอล้มได้

“คุณสะกดรอยผมเหรอ?” สีหน้าฮั่วจิ้นเฉิงมืดลงฉับพลัน

“ฉันเหมือนคนว่างขนาดนั้นเชียวหรือ? แอดมิทโรงพยาบาลเดียวกันเลยได้เห็นชู้กับตาไงล่ะ” แม้เสียงเธอจะเบา แต่ก็นับว่าชัดถ้อยชัดคำ

หลังพูดคำเหล่านี้ไป หัวใจเธอก็ถูกบดขยี้จนแสนเจ็บปวดทันใด

ในทางกลับกัน สีหน้าชายหนุ่มดูโกรธไม่น้อย

พอนึกถึงช่วงเวลานับตั้งแต่เหตุเครื่องบินตกจนถึงตอนนี้ เขาก็ไม่ได้พูดคุยกับเธอแม้สักคำ มีแต่ความห่างเหินและไม่อดทนอยู่ในทุกคำพูดเพียงเท่านั้น

แต่งงานกันมาสามปี บัดนี้เหมือนกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่ง

เธอปรนนิบัติแม่สามีจอมเจ้าเล่ห์ดูแลน้องสามีที่ไม่ลงรอยกัน อาศัยอยู่บ้านหลังนี้อย่างกับคนใช้ชั้นต่ำ อยู่บริษัทรับบทเป็นเลขาทุ่มทั้งกายและใจ

เพียงเพื่อตามใจคุณย่าฮั่วกำเนิดลูกชายคนหญิงคนของเขา ให้เขาคิดถึงเธอขึ้นบ้าง

ต่อให้มีมิตรภาพเพียงเล็กน้อย นั่นก็ช่วยปลอบใจเธอที่ทำงานบากบั่นมาสามปีได้แล้ว

แต่ผลลัพธ์ล่ะ?

ผ่านไปสามปี เธอไม่เคยได้แตะต้องเขาแปลลแต่ปลายก้อย

ถึงแม้ทั้งคู่จะร่วมห้องแต่ก็ไม่ได้ร่วมเตียง

เธออดกลั้นความเจ็บทั่วร่างพลางเผชิญหน้ากับสายตาเย็นเยือกอย่างที่สุดฮั่วจิ้นเฉิง

ไม่รู้ว่าความกล้าผุดขึ้นจากไหน จู่ ๆ เธอก็หัวเราะเบา ๆ

“แม่ของคุณบอกว่าฉันเป็นแม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้ แต่คุณกลับทำมือที่สามท้องป่อง ศักดิ์ศรีของฉันจะเหลืออะไร?”

เธอเชิดคาง โดยมีไม้ค้ำพยุงร่างอย่างจะล้มมิลมแหล่ แต่ก็ขวางไม่ให้เธอโฉบคอเสื้อชายหนุ่มไม่ได้

ทว่าเพียงครู่เดียวก็ถูกฝ่ามือที่ข้อต่อชัดเจรคว้าไว้ได้ก่อน

ฮั่วจิ้นเฉิงจ้องหน้าเธอเขม็งอย่างเฉยชาถึงขีดสุด “ซีอวิ๋นไม่ใช่มือที่สาม ผมกับเธอรู้จักกันมายี่สิบกว่าปีแล้ว”

แปลว่า…รักกันมาตั้งนานแล้ว

เธอรู้สึกถึงฝ่ามือของที่กระชับขึ้นของชายหนุ่ม

“ก่อนหน้านี้เธอไปอยู่ต่างประเทศห้าปี ระหว่างนั้นเราไม่เคยติดต่อกันเลย”

หลีเกอชะงักงัน ไม่แปลกที่เธอหาเบาะแสร่องรอยอะไรไม่เจอเลย…

เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นตั้งท้องแล้ว เสียงเธอก็แหบพร่าพลางเหลือบตาถามกลับ “ตอนนี้คุณเลย…คืนดีกันแล้ว?”

ลำคอฮั่วจิ้นเฉิงขยับพักหนึ่ง เดิมคิดอธิบายบางอย่าง แต่กลับรู้สึกว่าไม่จำเป็น

เขากำลังจ้องเธอสายตาลึกซึ้งอย่างมาก “คุณลืมแล้วหรือว่าทำไมผมเลือกคุณเป็นสะใภ้บ้านฮั่ว?”

แม้เขาไม่พูดถึงเธอก็ไม่ลืม

ฮั่วกรุ๊ปมีสาขามากมาย คนนับไม่ถ้วนปรารถนาตำแหน่งทายาทตระกูลฮั่ว คุณย่าฮั่วตั้งใจคัดเลือกสตรีโสดทั้งหมดในเมืองปิงเฉิงมาออกเรือนกับฮั่วจิ้นเฉิง กำเนิดลูกชายหรือลูกสาวมาบริหารกิจการภายในประเทศ

และในฐานะที่เธอเคยเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิต คุณย่าฮั่วจึงเสนอตัวเธอ

เธอเป็นฝ่ายรุกเข้าหาฮั่วจิ้นเฉิงและบอกว่าตัวเองจะไม่ก้าวก่ายทุกเรื่องของฮั่วจิ้นเฉิง จวบจนยอมแต่งงานลับ ๆ พร้อมปิดร้านแฟชั่นดีไซเนอร์ชื่อดังของตัวเองและสมัครใจเป็นเลขาคอยปรนนิบัติเขาในฮั่วกรุ๊ป จัดการกิจธุระต่าง ๆ ช่วยเขา

ตอนนี้ฮั่วจิ้นเฉิงกำลังบอกว่าเธอก้าวก่ายเรื่องของเขามากไป

เธอหัวเราะ “ฉันไม่ลืมหรอก…แต่ คนเราก็โลภมากด้วยกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ?”

ภายใต้รูม่านตาสุกใสของเธอ สีหน้าเธอกลับขาวซีดดุจกระดาษ ถ้ามิใช่เพราะรอยยิ้มขมุกขมัว เธอคงดูคล้ายยมทูตขาวที่โผล่มาจากยมโลก

ขณะนั้นเองฮั่วจิ้นเฉิงก็รู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไป แต่ก็บอกไม่ได้ว่าตรงไหน

กระทั่งในมือว่างเปล่า

หลีเกอชักมือของเธอออกจากฝ่ามือเขาอย่างง่ายดาย

ภายในห้องนอนกว้างที่หน้าต่างกำลังปิดอยู่ กลิ่นหอมสดชื่นอบอวลแผ่เข้มยิ่งขึ้น

อุณหภูมิห้องก็ค่อย ๆ เพิ่มสูงเช่นกัน

เมื่อปรายตาดูก็พบเครื่องวัดอุณหภูมิแสดงอุณหภูมิอยู่ที่สามสิบองศา

สีหน้าฮั่วจิ้นเฉิงดูแยากว่าเก่า โดยเฉพาะเมื่อสตรีเอื้อมมือเข้าหาคอเสื้อเขาโดยตรง

ลมหายใจทวีความสับสนตามสถานการณ์ สีหน้าเขาดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก แต่กลับไร้เรี่ยวแรงผลักเธอออก

“คุณจะทำอะไร?”