บทที่ 6 ไปหาฮั่วจิ้นเฉิง

ขณะนี้ หลีเกอยืนอยู่ที่ล็อบบี้สนามบินจ้องหน้าจอโทรศัพท์มืดลง ท้ายที่สุดก็ถอนหายใจโล่งอก

บางทีอาจเป็นเพราะตอนที่กับตระกูลฮั่วกดดันมานานเกินไป ตอนนี้ถึงรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

สายตาเธอกวาดมองนักท่องเที่ยวที่เดินกวัดไกว ได้แต่ถามตัวเองว่าจะเสียใจไหมที่ต้องไปจากเมืองปิงเฉิง

คงอาจจะมีบ้าง แต่คงโล่งใจมากกว่า

เมื่อก่อนเธอคิดว่าฮั่วจิ้นเฉิงแค่ไม่รักเธอ ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าเป็นเพราะในใจเขารักคนอื่นอยู่

แทนที่จะทนต่อไปแบบนี้ สู้ปล่อยมือเขาให้เร็วหน่อยดีกว่า

หลีเกอตรงไปจัดการเช็กอินที่เคาน์เตอร์สนามบิน เธอจองตั๋วเที่ยวบินไปดูไบไว้แล้ว

เริ่มแรกเธอตัดขาดจากวงศ์ตระกูล ปิดบังตัวตนพักอยู่เมืองปิงเฉิง

ถ้าไม่ใช่เพราะโครงการนิทรรศการทางการแพทย์ที่ดูไบครั้งนี้ คุณปู่อยากเจอเธอกับฮั่วจิ้นเฉิง ปู่คงไม่ยอมให้โครงการนี้ของตระกูลฮั่วผ่านการรับรองจากเขาแน่

แต่สุดท้ายฮั่วจิ้นเฉิงกลับไม่ซาบซึ้งส่งเธอไปดูไบเพียงลำพัง

ตอนนี้เธอควรกลับไปได้แล้ว

“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ตอนนี้ตั๋วเครื่องบินใบนี้ถูกล็อก ไม่สามารถออกบัตรที่นั่งให้คุณได้ชั่วคราวค่ะ” สาวสวยที่เคาน์เตอร์เช็กอินห้องโดยสารชั้นหนึ่งตอบปฏิเสธอย่างสุภาพ

“ถูกล็อก?” หลีเกอผงะไปพูดอย่างไม่อยากเชื่อ “ไม่น่าเป็นไปได้นะคะ คุณลองตรวจใหม่ได้ไหมคะ?”

“คุณใช้บัญชีบริษัทจองตั๋วหรือเปล่าคะ? อาจมีการจัดการยกเลิกตั๋ว คุณช่วยแสดงบัตรประชาชนตัวจริงให้ดิฉันตรวจสอบได้ไหมคะ?”

“…” หลีเกอเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทันที

นั่นสิ เธอเป็นเลขาของฮั่วจิ้นเฉิงและเลขบัญชีเกือบทั้งหมดก็ถูกจัดการโดยฮั่วกรุ๊ป

ส่วนบัตรประชาชนตัวจริง…

ถูกฝ่ายบุคคลของบริษัทเอาไปใช้ลงทะเบียนทำอะไรบางอย่างเมื่อไม่นานมานี้

หลีเกอปวดหัวอย่างหนัก เธออกหักเสียใจจนคิดแต่จะไปจากเมืองนี้โดยไม่ได้ไตร่ตรองอะไรให้รอบคอบ

“ขอโทษค่ะ ฉันจะลองโทรไปถามดู”

เธอเดินไปด้านข้างพลางควานหามือถือโทรหาฝ่ายบุคคลของฮั่วกรุ๊ป แต่โทรไม่ติดแสดงว่าเบอร์โทรศัพท์ถูกระงับไปแล้ว!

สมองของหลีเกอเฉื่อยชา เธอลืมไปได้อย่างไรว่าเบอร์โทรศัพท์ก็เป็นฮั่วกรุ๊ปจัดการให้เหมือนกัน!

คำก็ฮั่วกรุ๊ป สองคำก็ฮั่วกรุ๊ป!

สองคำนี้ช่างเหมือนผีตามหลอกหลอนเหลือเกิน

หลังออกจากสนามบิน หลีเกอก็เรียกแท็กซี่ตรงไปยังอาคารสำนักงานใหญ่ของฮั่วกรุ๊ป

นอกหน้าต่างรถเม็ดฝนเริ่มร่วงหล่น ตึกระฟ้าสูงตระหง่านสะท้อนสู่ม่านตาในเวลาไม่นาน

เธอยัดเงินร้อยหยวนให้สารถีพลางลากกระเป๋าเดินทางพุ่งเข้าสู่ล็อบบี้สำนักงานใหญ่ที่เปี่ยมด้วยกลิ่นอายเทคโนโลยี

โชคดีที่ข่าวการขอลาออกของเธอยังไม่แพร่ออกไป ทว่าหยาดฝนก็ทำเส้นผมยุ่งเหยิงลู่แนบไปกับหน้า เธอสแกนใบหน้าอยู่หลายครั้งถึงจะเข้าลิฟต์ได้สำเร็จ

เธอกดไปที่ชั้นสิบสอง ซึ่งเป็นที่ตั้งของฝ่ายทรัพยากรบุคคล

“โอ้โห เลขาหลี สภาพอย่างกับหนีอะไรมาแน่ะ!” เจสัน หัวหน้าฝ่ายทรัพยากรบุคคลเป็นคนตุ้งติ้งชอบพูดจาอกท่าออกทาง และประสบเอาใจคนอื่นเก่ง

เมื่อเห็นว่าฮั่วจิ้นเฉิงปฏิบัติต่อหลีเกออย่างไร จึงปากคอเราะรายตามปกติ

“บัตรประชาชนของฉันล่ะ?” วันนี้หลีเกอไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขาพลางถามเข้าประเด็น

“บัตรประชาชน? เธอมาผิดจังหวะจริง ๆ สองนาทีก่อน ผู้ช่วยหลานมาเอาไปแล้ว ไม่รู้ว่าเธอจะต้องการใช้มัน!”

หลีเกอ “…!!!”

เธอว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

ในโลกธุรกิจฮั่วจิ้นเฉิงเป็นคนทำอะไรฉับไว พูดคำไหนคำนั้น เป็นยมราชหน้านิ่งเลื่องชื่อแห่งเมืองปิงเฉิง

เขาจะยอมให้เธอท้าทายอำนาจเขาด้วยอุบายเช่นนี้ได้อย่างไร!

เธอเอี้ยวตัวลากกระเป๋าเดินทางไปหาฮั่วจิ้นเฉิง เจสันรีบเรียกเธอไว้ ท่าทีของเขาไม่แน่ชัดว่าต้องการยั่วยุหรือมีเจตนาใดแอบแฝง “จะหาเรื่องโดนไล่ออกก็เรื่องของเธอเถอะ แต่ช่วยมีมารยาทสักหน่อยจะได้ไหม? พวกเขากำลังประชุมอยู่ที่ชั้นบนสุด การประชุมนี้สำคัญมาก แถมได้ยินว่าคู่หมั้นของคุณฮั่วก็อยู่กับเขาด้วย”