บางอย่างอาจไม่เป็นอย่างที่คิด

ยามดึกสงัด...

หน้าจวนไร้พ่ายตลอดสามวันมานี้มีแต่เสียงต่อสู้กับเสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้คน และเสียงระเบิดดังสนั่นลั่นไปทั่วบริเวณ

ร่างสูงสมวัยขององค์ชายสามอวี้เจี้ยนยามนี้ยืนประจันหน้ากับร่างใหญ่ของแม่ทัพไร้พ่าย ความสง่างามและความเข้มแข็งนั้นไม่แพ้แม่ทัพเลย

“ยอมแพ้เถอะองค์ชาย เสด็จกลับวังของพระองค์ไปเสีย” จ้าวหมิงหลงร้องบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแหบแห้งปะปนความอ่อนล้า เพราะตั้งแต่สามวันที่แล้วเขายังไม่ได้นอนเลยสักชั่วยามเดียว

อวี้เจี้ยนยืดตัวตรงสง่า เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อเรียกเรี่ยวแรงตน เขาเองก็ไม่ได้ต่างกับแม่ทัพไร้พ่ายสักเท่าใด เพราะไม่ได้นอนมาถึงสามวันแล้วเช่นกัน

“ท่านต่างหากเล่าท่านแม่ทัพ จงหลีกทางให้ข้าเสียเถิด”

สองร่างต่างวัยต่างจ้องตาตอบโต้กันแบบไม่มีใครยอมใคร โดยไม่ให้ความสนใจใดๆ ต่อรอบข้าง

เฉินเหลาฟงยามนี้ผมครึ่งศีรษะเริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว เขายืนทำหน้าดุจจะร้องไห้อยู่ด้านหลังแม่ทัพ ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าคนที่แม่ทัพให้มาขัดขวางที่แท้จะเป็นองค์ชายสามนี่เอง

บรรดาหน่วยพยัคฆ์ดำที่อยู่เบื้องหลังก็หาได้มีสีหน้าดีไปกว่าเฉินเหลาฟงมากนัก พวกเขาล้วนเป็นนักรบชั้นเลิศ แ