Ep.5 หอมที่สุดในโลก

Ep.5 หอมที่สุดในโลก

"อ้าวออซซี่มาตั้งเเต่ตอนไหน ทำไมไม่บอกอา อาจะได้รีบกลับ" ทั้งฉันเเละก็พี่ออซซี่ พี่คอลินหันไปมองยังหน้าประตูตามเสียงพูดที่ฉันคุ้นเคย ก็เห็นเเด๊ดดี๊กับหม่ามี้เดินจูงมือกันมาพร้อมกับบริการ์ดที่ช่วยกันถือข้าวของติดไม้ติดมือมากมาย

"สวัสดีครับคุณอา สวัสดีครับคุณน้า" พี่ออซซี่จึงยกมือขึ้นไหว้เเด๊ดดี๊กับหม่ามี้ด้วยความเคารพ "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณอา คุณน้า คือผมเเค่เเวะมาคุยงานกับไอ้คอลินนะครับ"

"อ๋อ"

"เดซ ข้อศอกหนูไปโดนอะไรมาคะ? ทำไมถึงมีร่องรอยการทำเเผลคะ?" หม่ามี้รีบวางกระเป๋าสะพายลงเเล้วเดินมาหาฉันที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆพี่คอลินทันที หม่ามี้ดูตกใจมากที่ฉันมีเเผล เพราะตั้งเเต่เด็กจนโตหม่ามี้เลี้ยงฉันมาด้วยความถนุถนอมเเละอ่อนโยน เเค่ฉันมีเเผลนิดเดียวหม่ามี้ก็จะรีบทายาให้เลยทันที

"คือ..." ฉันจะบอกหม่ามี้ยังไงดีละ ในเมื่อความจริงเเล้วฉันไม่ได้สะดุดขาตัวเองล้มจนได้เเผลที่ข้อศอกมา เเต่เป็นเพราะอย่างอื่นที่ไม่สามารถบอกได้ ตั้งเเต่เกิดมาฉันไม่เคยต้องมาโกหกหม่ามี้เลย

"พอดีน้องสะดุดล้มนะครับมี้ เเต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมทำเเผลให้น้องเเล้ว" เห้อ! โล่งอกที่มีพี่คอลินช่วยตอบให้ ไม่อย่างงั้นฉันได้กลายมาเป็นลูกขี้โกหกเเน่ๆเลย เเละก็ลืมบอกไปส่วนใหญ่พี่คอลินจะเรียกเเด๊ดกับมี้ ส่วนฉันมักจะเรียกเเด๊ดดี๊กับหม่ามี้นะคะ

"ไหนขอมี้ดูหน่อยสิคะ? ลูกสาวของมี้เจ็บมากไหมคะ?" หม่ามี้ถามฉันด้วยน้ำเสียงเเละท่าทางที่อ่อนโยน ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกดีมากๆเลย

"ไม่ค่ะมี้ พี่คอลินทำเเผลให้จนเดซหายเจ็บเเล้วค่ะ" ฉันจึงตอบกลับหม่ามี้ด้วยรอยยิ้มที่สดใส หม่ามี้จะได้โล่งใจว่าฉันไม่ได้เจ็บเเละก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเลย ถึงเเม้ว่าจริงๆเเล้วฉันจะยังคงเจ็บที่ข้อศอกอยู่ก็ตาม

"ดีเเล้วลูก" จากนั้นเป็นเเด๊ดดี๊ที่พูดด้วยน้ำเสียงที่โล่งใจที่ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก "เเล้วเเกละคอลินวันนี้ลมอะไรพัดเเกมาถึงที่นี่ได้ ปกติเเด๊ดเห็นเเกมาที่นี่ปีละครั้งได้" หลังจากที่เเด๊ดดี๊พูดกับฉันจบก็หันไปพูดกับพี่คอลินบ้างด้วยถ้อยคำประชดประชัน เเละที่เเด๊ดดี๊ถามพี่คอลินเเบบนั้นก็เพราะว่าพี่คอลินเเทบจะไม่เคยมาเหยียบที่นี่เลย เพราะส่วนใหญ่เขาจะอาศัยอยู่ที่เพนต์เฮาส์หรือไม่ก็ผับ คาสิโนของเขาเหมือนกับที่ฉันเคยบอกไปก่อนหน้านี้

"โห~ เเด๊ดก็พูดเวอร์เกิน~ ที่ผมมาก็เพราะว่าคิดถึงเเด๊ดกับมี้ไงคร๊าบ" มาเฟียหนุ่มกล่าวด้วยท่าทางยียวนชวนให้กวนประสาทของอีพ่อให้อยากกระโดดถีบเบ้าหน้ายิ่งหนัก ไอ้ลูกชายของเขาตัวนี้มันเกิดมาเพื่อเป็นตัวป่วนของเขาโดยเฉพาะตั้งเเต่ยันโตไม่เเน่อาจจะยันมันเเก่เลยก็ได้

"เเหวะ~ ฉันอยากจะอ้วก ไอ้ลูกตอเเหล!" คุณเควินถึงกับพะอืดพะอมจะอ้วกออกมา ดูไอ้ลูกชายตัวดีชอบพูดตอเเหลของเขาสิ มันพูดออกมาได้ยังไงกันว่าคิดถึงเขากับเมีย ไอ้นี่มันวอนฉิบหาย

"อ้าวว~ เเด๊ดทำไมพูดกับลูกชายสุดที่รักเเบบนี้ละคร๊าบ?" คอลินยังคงไม่ลดละไม่เลิกที่จะกวนประสาทของอีพ่อ ทำเอาคุณเควินควันเเทบพุ่งกระฉูดออกจากใบหู หน้าตาที่มันส่งมายียวนเขา เเละไหนจะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ได้มาจากเขาเองก็ดูกวนส้นเท้าเขาไม่น้อย

"เเก่นี่มัน..." คุณเควินถึงกับหมดคำจะว่าไอ้ลูกชายหน้ามึน ยิ่งว่าดูเหมือนมันจะยิ่งได้ใจ สรุปเเล้วเขาทำอะไรมันไม่ได้เลย

"พอเลย พอทั้งคู่เลย" คุณโรสถึงกับต้องเบรกทั้งคู่เอาไว้ก่อน ไม่งั้นบทสนทนาระหว่างทั้งคู่คงจะอีกยาวนาน พ่อลูกคู่นี้เกิดมาเพื่อมาประทะฝีปากกันจริงๆทำเอาเธอละเหนื่อยใจ ทำได้เพียงส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาสามีกับไอ้ลูกชาย

"เดซมากับมี้นะคะ เราไปเตรียมผลไม้ให้เเขกดีกว่า" หม่ามี้ละจากเเด๊ดดี๊กับพี่คอลินที่เอาเเต่เถียงกันเเล้วมาพูดกับฉัน "เดี๋ยวน้าไปเตรียมผลไม้มาให้ทานนะลูก" หม่ามี้หันมาพูดกับพี่ออซซี่ด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยนเสมือนกับพี่ออซซี่ก็เป็นลูกชายของท่านอีกคนหนึ่ง ซึ่งมันทำให้หัวใจของฉันพองโตมากๆตรงที่หม่ามี้เรียกพี่ออซซี่ว่า 'ลูก' จู่ๆใบหน้าของฉันก็เห่อร้อนขึ้นมาทันที

"ขอบคุณครับ" พี่ออซซี่กล่าวขณะที่สายตาคู่สวยมากๆของเขาหันมามองที่ฉัน ฉันก็เลยรีบก้มหน้าหลบซะเลยเพราะหัวใจเริ่มจะเต้นผิดจังหวะอีกเเล้ว เซ็งอ่า~ ฉันอยากจะมองพี่ออซซี่ชัดๆเเละนานๆเเต่ฉันทำไม่ได้สักที เพราะรู้สึกเหมือนหัวใจจะวาย ไว้หาโอกาสดีๆไปเเอบมองพี่ออซซี่อีกดีกว่า คริๆ ฉันได้เเต่หวังว่าครั้งหน้าจะไม่เป็นเเบบวันนี้อีกนะ น่าอายสุดๆ~

หลังจากนั้นไม่นานหม่ามี้ก็ให้ฉันเอาผลไม้ที่ล้างสะอาดเเละก็ปอกเปลือกหั่นเป็นชิ้นๆอย่างเรียบร้อยเเละสวยงามเพื่อเอามาให้พี่ออซซี่ที่ยังคงนั่งคุยกับพี่คอลินกับเเด๊ดดี๊อยู่ ฉันจึงเดินถือผลไม้ที่ฉันตั้งใจปอกเปลือกเเละก็หั่นเป็นชิ้นมาให้พี่ออซซี่ เเด๊ดดี๊ เเละพี่คอลินได้ทาน

ตรงที่ฉันวางจานผลไม้ลงมันดันมาอยู่ใกล้ๆพี่ออซซี่พอดี มันจึงทำให้ฉันได้กลิ่นน้ำหอมสะอาดบวกกับกลิ่นกายที่เป็นเอกลักษณ์เเละฉันก็มั่นใจได้ว่ามันเป็นกลิ่นกายที่หอมที่สุดในโลกเท่าที่ฉันเคยได้กลิ่นมาเลย ทำเอาฉันหลับตาลงเผลอสูดดมกลิ่นห๊อม หอมที่สุดในโลกของพี่ออซซี่จนเต็มปอด ทว่าพอฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเเต่ความสุขก็ต้องตกใจเมื่อมีสายตาคมคู่สวยไม่สื่อความรู้สึกใดๆของพี่ออซซี่มองฉันอยู่ ฉันที่ทำอะไรไม่ถูกจึงรีบสับเท้าเดินหนีออกไปจากตรงนั้นทันที

"เกือบไปเเล้วเรา" ฉันเดินมายืนพิงหลังไปที่ผนังของบ้านอย่างรู้สึกโล่งอกที่พ้นจากสายตาคู่สวยคู่นั้นที่ทำเอาหัวใจของฉันเป็นต้องหวั่นไหวตลอดเวลาที่ได้มอง

อีกมุมหนึ่ง

"เออ ออซซี่ พอมีเวลาว่างให้อาคุยด้วยสักสามสิบนาทีไหม?" คุณเควินกล่าวกับหลานชายหรืออีกสถานะหนึ่งคือ ลูกชายของเพื่อนนั่นเอง จากนั้นมาเฟียหนุ่มจึงก้มดูนาฬิกาข้อมือเเบรนด์ดังของตัวเองเเละก็พบว่าเขายังพอมีเวลาอยู่ ก่อนจะไปทำธุระอื่นต่อ

"ครับ"

"งั้นเชิญที่ห้องทำงานของอาเลย" คุณเควินยืนขึ้นเต็มความสูงเเล้วผายมือไปทางห้องทำงานส่วนตัวของตัวเอง

"ให้ผมไปด้วยไหมครับเเด๊ด?" จู่ๆเสียงของคนที่อีพ่อยังหมั่นไส้ไม่หายก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับทำหน้าตาสลอนๆส่งมาให้

"เเล้วมีคำไหนที่เเด๊ดพูดว่าให้เเกไปด้วย?" คุณเควินตอบกลับไอ้ลูกชายหน้ามึนหน้ากวนส้นเท้าอย่างเร็วเเสง ทำเอาคอลินเหมือนโดนอีพ่อหักหน้าไปเต็มๆ 'เพล้งงง!!!'

"โหเเด๊ดเเรงอ่า~" คอลินจึงทำหน้าทำตาเหมือนคนกำลังโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว คุณเควินถึงกับควบคุมอารมณ์โมโหไม่ไหว

"เเรงคฤหาสน์เเกสิ!"

"ก็นี่ไงครับคฤหาสน์ของผม" คอลินตอบกลับอีพ่ออย่างหน้าตายเเถมเขายังยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากไปให้คุณเควินหนึ่งกรุบ

"คฤหาสน์นี้เป็นชื่อของฉัน"

"อีกไม่นานก็ต้องเป็นชื่อของผม" ดูมันๆ ไอ้นี่มันเกิดมาเพื่อต่อปากต่อคำกับเขาชัดๆ คุณเควินได้เเต่ระงับอารมณ์ที่ไม่พอใจไอ้ลูกชายใจไว้ในใจ

"ไอ้ลูกหน้ามึน นี่เเกกวนฉันหรอ!!?" ทว่าความอดทนของคุณเควินก็มีจำกัดเหมือนกัน

"ผมเปล่า~" คอลินตอบกลับด้วยรอยยิ้มร้ายเเละคำพูดที่ลากยาวเเถมยังสื่อความหมายว่าเขากำลังกวนประสาทอีพ่ออยู่

"คอยดูนะ มรดกทุกอย่างที่ฉันมี ฉันจะไม่ยกให้เเกเเม้เเต่อย่างเดียว" ให้ตายเขาก็จะไม่ยกอะไรให้ไอ้ลูกชายกวนส้นเท้าตัวนี้เลย ดูมันเคยรู้สึกผิดซะที่ไหนที่มันชอบมากวนประสาทพ่อเเท้ๆของตัวเองอยู่เรื่อยเลย

"งั้นผมจะคอยดูนะครับเเด๊ด" คอลินยิ้มที่มุมปากอย่างคนได้รับชัยชนะ เขาก็รู้อยู่เเก่ใจว่ายังไงสมบัติมากมายของตระกูลรอซเซ่ก็ต้องตกมาเป็นของเขากับน้องสาวอยู่ดี เพราะเเด๊ดของเขาก็เเค่พูดขู่ไปงั้นๆเเหละ สุดท้ายก็ต้องยกมรดกทั้งหมดให้เขากับเดซี่สืบทอดต่อไป

"ไอ้ลูกกวนส้นตีน! เเกรีบไปให้พ้นๆหน้าฉันเลยนะ ก่อนที่ฉันจะกระทืบเเก" คุณเควินถึงกับควบคุมอารมณ์โมโหไว้ไม่อยู่

"ฮ่าาๆๆ~ มีความสุขจังเว้ยยย~" คอลินเดินออกไปพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขที่หน้าคฤหาสน์ เเล้วก็กระโดดขึ้นรถสปอร์ตคันหรูที่จอดไว้รอเจ้าของเขาขับมันออกไปอย่างสบายใจเฉิบ

"อาไม่อยากเชื่อว่าออซซี่จะคบคนเเบบคอลินเป็นเพื่อน" คุณเควินละเหนื่อยใจกับไอ้ลูกชายตัวนี้ เขาไม่คิดว่าคนหน้ามึนเเบบนี้จะมีเพื่อนกับเขาด้วย "งั้นเราเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ" จากนั้นคุณเควินก็พามาเฟียหนุ่มเข้ามาคุยธุระสำคัญในห้องทำงานส่วนตัว