Ep.6 เพ้อถึงเธออีกเเล้ว 2/2

Ep.6 เพ้อถึงเธออีกเเล้ว 2/2

"ไปทำท่าไหนละถึงได้เเผลมา?" วีนัสถามฉันด้วยความสงสัย

"ก็ พอดีฉันเดินไม่ทันระวัง ข้อศอกเลยไปชนประตูนะ" ถึงวีจะเป็นเพื่อนรักเเละเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน เเต่ฉันคงไม่กล้าบอกวีตรงๆหรอกนะว่าฉันเเอบมองพี่ชายของวีจนเกิดอุบัติเหตุเเล้วได้เเผลติดตัวมา อีกอย่างวีไม่รู้ด้วยว่าฉันคิดยังไงกับพี่ชายของเธอ

"ชนประตู?" วีเลิกคิ้วถามด้วยความงุนงง

"นี่ อย่ามัวเเต่สนใจฉันเลย ว่าเเต่เเกเถอะ นี่คิดจะเปิดร้านขายเบเกอรี่จริงๆเหรอ?" เพราะวีเคยบอกฉันว่าความฝันของเธอคือ การได้เปิดร้านขายเบเกอรี่เป็นของตัวเอง เเละอีกไม่นานความฝันของเพื่อนฉันก็กำลังจะเป็นจริงเเล้ว ซึ่งฉันภูมิใจในตัววีมากๆ เพราะวีใช้เงินที่ตัวเองหามาได้สะสมมาเรื่อยๆโดยไม่เเบมือขอเเต่พ่อเเม่จนมีเงินเพียงพอที่จะเปิดร้านเบเกอรี่เป็นของตัวเอง ดีใจกับเพื่อนมากที่กำลังจะทำตามความฝันได้สำเร็จ นี่สินะที่เขาเรียกว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น

"คนอย่างวีนัส พูดคำไหนคำนั้นจ๊ะ" วีพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ ฉันรู้จักเพื่อนรักของฉันคนนี้ดี ถ้าวีนัสคิดจะทำอะไรเเล้วก็จะต้องทำให้ได้ เเละที่สำคัญสิ่งที่เธอตั้งใจทำจะต้องบรรลุเป้าหมายด้วย นี่เเหละนิสัยของเพื่อนฉัน

"งั้นฉันขอให้ร้านเบเกอรี่ของเเกขายดีเทน้ำเทท่าเลยนะจ๊ะเพื่อนรัก" ฉันไม่ลืมที่จะอวยพรล่วงหน้าให้กับว่าที่เจ้าของร้านเบเกอรี่ในอนาคตคต

"มันต้องเเน่นอนอยู่เเล้วจ๊ะเดซเพื่อนรัก อีกอย่างมีเจ้าของร้านสวยเป๊ะปังขนาดนี้ลูกค้าคนไหนละจะไม่อยากมาอุดหนุน หืม?" วีพูดด้วยน้ำเสียงเเละท่าทางที่มั่นใจ ซึ่งความมั่นใจเป็นจุดเด่นของนิสัยของวีเลยเเหละ

"จ้าา เเม่คนสวยสมชื่อ" ก็วีเป็นคนที่สวยมากจริงๆนะ สวยเเบบสะกดจิตผู้ชายหลายๆคนได้เลยเเหละ เว้นเเต่ว่าวีไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลย หากผู้ชายคนไหนคิดจะมาจีบ วีก็พร้อมที่จะเเยกเขี้ยวใส่ก่อนเลยละ ทำให้ผู้ชายหลายๆคนที่เข้ามาจีบถึงกับต้องมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย

"เเกอย่าลืมมาเหมาซื้อขนมร้านของฉันนะเดซ?" วีพูดด้วยท่าทางติดตลก

"ถ้าเกิดฉันกินเบเกอรี่เยอะขนาดนั้น ฉันคงจะอ้วนจนเดินไม่ไหวกันพอดี"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกหน่า เเต่ถึงจะอ้วนขนาดไหน ผู้ชายก็ยังคงรุมจีบเเกอยู่ดี ไม่ใช่หรอหืม?" ก็เหมือนที่วีพูด มีผู้ชายมากมายที่มาจีบฉัน เเต่ว่าฉันไม่เคยสนใจใคร ไม่มีใครอยู่ในสายตา ไม่เคยมีใครเข้ามาในหัวใจของฉันได้ ไม่เคยมีใครทำให้ใจฉันเต้นเเรง เเละก็ไม่เคยมีใครทำให้ฉันเพ้อถึง คิดถึงได้ตลอดเวลา นอกจากพี่ออซซี่คนเดียวเท่านั้นที่มีคุณสมบัติทำให้ฉันต้องเป็นเเบบนี้ตั้งเเต่เด็กจนโต หัวใจของฉันก็ยังมีเเต่พี่ออซซี่ผู้เดียว ซึ่งฉันก็ไม่สามารถอธิบายได้เหมือนกัน

"พูดได้เวอร์มาก!!" ฉันตอบกลับวีทันที ก็เพราะวีพูดเวอร์เกินไปนะสิ ถึงจะมีผู้ชายเข้ามาจีบฉัน เเต่ก็ไม่ได้มารุมจีบขนาดที่วีว่า

"อย่าปฏิเสธความจริงเลยหน่า ว่าตัวเองนั้นทั้งสวยทั้งมีเสน่ห์ ใครๆก็อยากได้เป็นเเฟน โดยเฉพาะพี่..." ก่อนที่วีจะได้พูดอะไรออกมา ฉันก็ต้องเบรกเธอไว้ซะก่อน

"หยุดพูดเลยนะ ฉันไม่พูดเรื่องนี้เเล้ว~ เราสั่งอาหารกันเถอะ ฉันหิวเเล้วอ่ะ" ฉันไม่อยากให้วีพูดถึงใครทั้งนั้นที่มาจีบฉัน หรือมาขอฉันเป็นเเฟน โดยเฉพาะรุ่นพี่คนหนึ่งที่ฉันเคารพมากๆซึ่งเป็นคนที่วีกำลังพูดถึง เพราะถึงยังไงหัวใจของฉันก็มีเเต่พี่ออซซี่เต็มไปหมดทั้งดวง ถึงพี่ออซซี่จะไม่ได้ชอบฉัน หรือสนใจฉันเลย เเต่ฉันขอเเค่ได้เเอบมองพี่ออซซี่อยู่ตรงนี้ตรงที่ของฉัน เเค่นี้ฉันก็มีความสุขมากๆเเล้วละ

"รับเเซ่บจ้า~" วียกมือขึ้นมานิ้วเรียวทั้งห้านิ้วเเนบชิดติดกัน เเล้วเธอก็เอาปลายนิ้วทั้งห้ามาเเตะที่หางคิ้วทำท่าทางเหมือนตัวเองเป็นทหารที่กำลังน้อมรับคำบัญชาจากฉันที่เปรียบเสมือนผู้บังคับบัญชาของเธอ

จากนั้นไม่นานเราทั้งสองคนก็สั่งอาหารมากมายหลายอย่างมาทานกัน ซึ่งอาหารอร่อยเหาะเหมือนที่คนอื่นเขารีวิวกันมาเลย สงสัยวันหลังฉันกับวีคงได้นัดกันมาทานอาหารที่นี่อีกเป็นเเน่

ในยามราตรี

ฉันนอนกอดตุ๊กตาหมีสีชมพูอ่อนที่ใครบางคนที่ชอบทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาบ่อยๆ ซึ่งก็คือพี่ออซซี่ เขาซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้ฉันตอนอายุครบสิบห้าปี ซึ่งมันก็เป็นเวลานานมากเเล้วละที่พี่ออซซี่มาร่วมงานวันเกิดครบสิบห้าปีของฉันเเล้วก็ซื้อตุ๊กตาหมีตัวนี้ให้ เเต่ฉันก็ยังคงนอนกอดเจ้าน่ารักตัวนี้ทุกวันอย่างไม่รู้สึกเบื่อ เเถมเจ้าน่ารักยังทำให้ฉันนอนหลับฝันดีทุกคืนอีกด้วยนะ เเละที่ตั้งชื่อให้ตุ๊กตาหมีตัวนี้ว่าเจ้าน่ารัก ก็เพราะว่าคนที่ให้มานะ น่ารั๊ก น่ารัก ^--^

"ตอนนี้พี่ออซซี่จะกำลังทำอะไรอยู่หน่า~" ฉันนอนกอดเจ้าน่ารักพลางพึมพำเพ้อถึงพี่ออซซี่อีกเเล้ว อยากรู้จังว่าตอนนี้พี่ออซซี่จะกำลังทำอะไรอยู่ เขาจะเข้านอนหรือยังหน่า~ หากพี่ออซซี่เข้านอนเเล้ว เดซขอให้พี่ออซซี่นอนหลับฝันดีนะคะ เมื่อฉันจินตนาการถึงตอนพี่ออซซี่กำลังนอนหลับฝันดี ฉันก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

จากนั้นฉันจึงนอนกอดเจ้าน่ารักเเล้วกลิ้งตัวไปกลิ้งตัวมาบนที่นอนนุ่มๆด้วยความเขินอายเมื่อนึกถึงใบหน้าของพี่ออซซี่

อีกมุมหนึ่ง

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!!