สมน้ำหน้า

พาฝัน..

"แต่ว่า..."

"อะไรนักหนาวะห๊ะอย่าลืมว่าเธอมันเป็นแค่เด็กที่พ่อแม่ขอมาเลี้ยงอย่าทำเป็นมาสั่งอย่ามาเจ้ากี้เจ้าการ"

ถามว่ารู้สึกยังไงที่ได้ยินแบบนี้อยากบอกว่าเธอชินแล้วล่ะ เพราะแต่ไหนแต่ไรมาน่านฟ้าก็ไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นพี่สาวอยู่แล้ว ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าพ่อแม่เขาก็จะเป็นแบบนี้ ซึ่งเธอก็ไม่ได้โกรธหรอกนะ แค่น้อยใจเท่านั้นเองที่เขาไม่เคยพูดหรือทำดีกับเธอเลยสักครั้ง ต่างจากเธอที่ทำให้เขาทุกอย่างคอยปกปิดความผิดในบางครั้งที่เขาทำอย่างเช่นวันไหนที่เขาโดดเรียนไปเที่ยวกับเพื่อนเธอซึ่งเป็นพี่สาวก็ต้องไปโกหกอาจารย์ว่าน่านฟ้าไม่สบายไม่ได้มาเรียน หรือโกหกพ่อกับแม่ว่าเขาไปเรียนตามปกติหรือแม้แต่บางครั้งที่เขามักจะโยนการบ้านรายงานมาให้เธอทำแทนซึ่งเธอก็เต็มใจที่จะทำ แม้เธอจะรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดแต่เธอก็ยังทำ เธอไม่โทษใครหรอกนอกจากตัวเองที่ยอมทำให้เขาขนาดนั้น

"เฮ้ยไอ้น่านตกลงจะไปไหมวะ เดี๋ยวก็ไม่ทันพอดี" เพื่อนของน่านฟ้าตะโกนมาจากอีกฟากถนนทำให้น่านฟ้ารีบเดินตามไปโดยไม่สนใจในสิ่งที่เธอบอก

"น่านอย่าไปเลยนะกลับบ้านเถอะ" เธอรีบคว้ามือเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะก้าวข้ามถนนไป

"ปล่อยมืออย่ามาจับ!! " ทันทีที่เขารู้ว่าเธอจับมือเขาก็รีบสะบัดออกทันทีอย่างแรงจนเธอไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปกับพื้น

"โอ๊ย!! " เธอล้มลงไปจนหัวเข่ากระแทกกับพื้นอย่างแรง

"หึ สมน้ำหน้าพูดไม่ฟังเอง"

เขาไม่ได้เป็นห่วงเธอเลยสักนิดที่ล้มลงไปแบบนั้น เขารีบวิ่งข้ามถนนไปหาเพื่อนของเขาและรีบเดินไปทันที

น่านฟ้า...

"เฮ้ยไอ้น่านนั่นไงวะอยู่นั่น" ไอ้โจ้เพื่อนสนิทของผมสะกิดให้ผมมองดูใครคนนึงที่ผมตั้งใจจะมาหา

"มิ้ง" เธอคือผู้หญิงที่ผมลงทุนมาหาถึงที่ มิ้งเป็นถึงดาวโรงเรียนของโรงเรียนหญิงแห่งหนึ่งซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของผมเท่าไหร่ ตอนนี้เธอกำลังซ้อมเชียร์ลีดเดอร์อยู่ที่สนามฟุตบอล ผมกับพวกเพื่อนๆ เลยเดินไปนั่งบนอัฒจรรย์เพื่อนั่งรอมิ้ง เมื่อเธอเห็นผมเธอก็โบกมือส่งยิ้มมาให้ ซึ่งผมก็โบกมือตอบกลับไป

"มึงเอาจริงเหรอวะไอ้น่านคนนี้"

"ทำไมวะ"

"ก็ไม่ทำไมหรอก มึงดูโน่นดิ" ไอ้ก็อตเพื่อนอีกคนชี้ให้ผมมองไปที่กลุ่มผู้ชายอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งพวกผมรู้จักมันดีเพราะเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันแต่มันเป็นรุ่นพี่อยู่มอหกแถมยังอยู่ห้องเดียวกับพาฝันพี่สาวนอกไส้ของผม ไอ่นี่มันชื่อไอ้ไผ่ มันก็ชอบมิ้งเหมือนกันแต่ดูเหมือนมิ้งจะไม่ได้สนใจ และถามว่าผมกลัวมันไหมบอกเลยว่าไม่ถึงแม้มันจะอายุมากกว่าผมก็ตาม

ผมนั่งรอมิ้งจนซ้อมลีดเสร็จเธอก็วิ่งมาหาผมที่บนอัฆจรรย์พร้อมกับเพื่อนสนิทของเธออีกสองคนซึ่งไม่ต้องเดาว่าไอ้ไผ่มันจะคิดยังไง

"เหนื่อยมั้ย"

"เหนื่อยสิแต่พอเห็นรอยยิ้มของน่านมิ้งก็หายเหนื่อยแล้ว^^"

"ปากหวานจังแฟนใครนะ"

"นี่อย่ามาตู่นะ มิ้งยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับน่านเลย"

"งั้นก็เป็นซะสิ"

ถึงผมจะพูดกับมิ้งแต่ผมก็จงใจที่จะพูดให้ใครบางคนแถวนั้นได้ยินด้วยมันจะได้เลิกมายุ่งวุ่นวายตามตื้อมิ้งสักที

"มิ้ง!!! "

"อะไรพี่ไผ่"

"มิ้งจะเป็นแฟนกับไอ้หน้าอ่อนนี่เหรอ"

"แล้วมันเกี่ยวไรกับพี่"

"ก็ไม่อยากจะเกี่ยวหรอกถ้าไอ้นี่มันไม่มีผู้หญิงคนอื่นที่มันไปจีบทิ้งจีบขว้างไว้ที่โรงเรียน"

"มึงพูดเหี้ยไรไอ้ไผ่"

"กูเป็นรุ่นพี่มึงอย่ามาปีนเกลียวไอ้น่านฟ้า"

"แล้วกูต้องกลัวมึงงั้นเหรอไอ้ไผ่"

"พี่ไผ่ มิ้งว่าพี่กลับไปเถอะอย่ามาหาเรื่องน่านฟ้าเลย"

"นี่มิ้งเข้าข้างมันเหรอ"

"ใช่ค่ะ มิ้งเข้าข้างน่านฟ้าเพราะพี่ไผ่เป็นคนเดินเข้ามาหาเรื่องเขาก่อน"