บทที่ 10

ฟิ้ว——

เยี่ยชิวพุ่งทะยานเข้าไปบีบคอของกัวเส้าชง ราวกับอาชาป่าที่หลุดจากบังเหียน

“กล้ารังแกแม่กูเหรอ อยากตายรึไงวะ”

เยี่ยชิวตะคอกด้วยความโกรธ

เฉียนจิ้งหลันเป็นครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวบนโลกนี้ของเขา เขาจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกเฉียนจิ้งหลันทั้งนั้น

“ตุ้บ!”

กัวเส้าชงออกแรงถีบท้องของเยี่ยชิวหนึ่งที แต่กลับไม่สามารถผลักไสเยี่ยชิวออกไปได้ ตรงกันข้าม แขนของเยี่ยชิวกลับมีพละกำลังมหาศาลอย่างน่าประหลาดใจ มากเสียจนกัวเส้าชงไม่อาจดิ้นรนขัดขืนได้

“เยี่ยชิว แน่จริงแกก็ฆ่าฉันเลยสิ” กัวเส้าชงท้าทาย

“แกคิดว่าฉันไม่กล้างั้นเหรอ?” เยี่ยชิวออกแรงบีบมือมากขึ้น ไม่นานนักใบหน้าของกัวเส้าชงก็แดงก่ำ ทุรนทุรายจากอาการขาดอากาศหายใจ

จางลี่ลี่ตะโกนด้วยความร้อนใจ “เยี่ยชิว ปล่อยเส้าชงเดี๋ยวนี้นะ!”

“ไสหัวไป!”

เยี่ยชิวตวาดกลับไปอย่างไร้เยื่อใย ในสายตาของเขายามนี้ มองว่าจางลี่ลี่เป็นพวกเดียวกับกัวเส้าชงไปแล้ว

“นาย...นาย...” จางลี่ลี่ทั้งโกรธทั้งร้อนใจ รีบเข้าไปบอกเฉียนจิ้งหลัน “ป้าคะ รีบไปห้ามเยี่ยชิวสิ ถ้าเกิดเส้าชงเป็นอะไรขึ้นมา เยี่ยชิวจะต้องหมดอนาคตแน่”

เฉียนจิ้งหลันเพิ่งจะตั้งสติได้ก็ตอนนี้ เธอลุกขึ้นยืนแล้วจับแขนของเยี่ยชิวแน่น “ชิวเอ๋อร์ รีบปล่อยคุณหมอกัวเถอะ”

“แม่ครับ เขารังแกแม่นะ ผมไม่มีทางยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ หรอก” เยี่ยชิวตอบกลับอย่างดื้อรั้น

“หมอกัวไม่ได้รังแกแม่ แม่เต็มใจทำแบบนี้เอง รีบปล่อยหมอกัวได้แล้ว”

“ผมไม่ปล่อย”

เฉียนจิ้งหลันร้อนใจจนน้ำตารินไหลออกมา “ชิวเอ๋อร์ เดี๋ยวนี้ลูกไม่คิดจะฟังสิ่งที่แม่พูดแล้วใช่ไหม?”

เยี่ยชิวหันกลับไปมองมารดาที่กำลังน้ำตาคลอเบ้า หัวใจสั่นไหวเบาๆ ก่อนจะยอมปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจนัก

“แค่ก แค่ก...” กัวเส้าชงไอออกมาอย่างหนัก พักใหญ่ถึงจะหายใจปกติได้ ก่อนจะเอ่ยเสียงเหี้ยมว่า “อีแก่ คราวนี้แกเห็นหรือยังล่ะ ลูกชายแกพยายามจะฆ่าฉันต่อหน้าคนมากมายแบบไม่กลับฟ้ากลัวดิน แกคิดว่าโรงพยาบาลจะยอมเก็บคนพรรค์นี้เอาไว้เหรอ?”

จางลี่ลี่ก็จ้องเยี่ยชิวด้วยความไม่พอใจเหมือนกัน เธอพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “เยี่ยชิว เดี๋ยวนี้นายปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ เส้าชงใช่คนที่นายจะมีเรื่องด้วยได้เหรอ? รีบขอโทษเส้าชงเดี๋ยวนี้”

“ขอโทษทำไม” เยี่ยชิวจ้องจางลี่ลี่กลับ พูดอย่างเย็นชาว่า “แม่ฉันดีกับเธอมากแค่ไหน เธอน่าจะรู้ดีแก่ใจนะ แต่วันนี้เธอกลับรวมหัวกับกัวเส้าชงกดขี่ข่มเหงแม่ของฉัน เธอยังเป็นคนอยู่ไหม?”

“ฉันไม่ได้รังแกอะไรแม่นายนะ ไม่เชื่อก็ถามดูสิ”

เฉียนจิ้งหลันที่อยู่ข้างๆ พยายามสงบศึก “ชิวเอ๋อร์ จางลี่ลี่ไม่ได้รังแกแม่ แม่เต็มใจทำทุกอย่างเอง”

“แม่ครับ...”

“เยี่ยชิว ได้ยินชัดหรือยัง? ฉันไม่ได้รังแกอะไรมันเลย อีแก่นั่นเป็นคนคุกเข่าเอง” กัวเส้าชงพูดต่อ “แกนั่นแหละที่ลงไม้ลงมือกับฉัน ฉันไม่ยอมจบแค่นี้แน่”

เยี่ยชิวอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกเฉียนจิ้งหลันเข้ามาขวางตรงหน้า “หมอกัวคะ ขอโทษด้วยนะคะ!”

“เมื่อกี๊เยี่ยชิวเขาไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เข้าใจผิดคิดว่าฉันโดนกดขี่ข่มเหงก็เลยควบคุมสติอารมณ์ไม่อยู่ คุณหมอกัวอย่าถือโทษโกรธกันเลยนะคะ”

“เงินพวกนี้คิดเสียว่าเป็นน้ำใจเล็กน้อยของฉัน ถือว่าเป็นค่าทำขวัญของคุณหมอกัวก็แล้วกันค่ะ”

เฉียนจิ้งหลันล้วงธนบัตรมูลค่าห้าพันบาทออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะยื่นให้กัวเส้าชงด้วยท่าทางนอบน้อม

“เพี๊ยะ!”

กัวเส้าชงเหวี่ยงมือฟาดใบหน้าของเฉียนจิ้งหลัน

“หมอกัวคะ นี่คุณ...”

“เพี๊ยะ!”

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังก้องขึ้นอีกครั้ง

“เศษเงินพวกนี้? คิดว่าจะจบเรื่องได้เหรอ?”

กัวเส้าชงวางท่าหยิ่งผยอง กล่าวด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโส “จะบอกอะไรให้นะอีแก่ ต่อให้แกจ่ายฉันห้าล้านบาท ฉันก็ไม่คิดจะปล่อยลูกชายแกไปหรอก”

“กล้าตบแม่ฉันเหรอ แกคงอยากตายมากสินะ” เยี่ยชิวกำหมัดแน่น ใบหน้าเดือดดาลพร้อมจะเข้าไปปะทะกับกัวเส้าชงตลอดเวลา

“ชิวเอ๋อร์ อย่าก่อเรื่องนะ” เฉียนจิ้งหลันกอดแขนของเยี่ยชิวแน่น

“แม่ครับ ไอ้ชาติชั่วนี่มันรังแกกันมากเกินไปแล้ว มันกล้าตบแม่ต่อหน้าผม วันนี้ผมจะต้อง...”

“เงียบนะ” เฉียนจิ้งหลันเอ่ยห้ามเยี่ยชิวอย่างเด็ดขาด จากนั้นก็หันไปยิ้มให้กัวเส้าชง “หมอกัวคะ ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ฉันจะกลับไปเกลี้ยกล่อมเยี่ยชิวเอง วันหลังจะพาเขาไปขอโทษคุณอีกครั้ง”

เฉียนจิ้งหลันก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจไม่ต่างกันหรอก แต่เพื่ออนาคตของเยี่ยชิวแล้ว เธอพร้อมจะกล้ำกลืนฝืนทน

หลังห้ามเยี่ยชิวไม่ให้หุนหันพลันแล่นแล้ว เธอก็พยายามลากตัวเยี่ยชิว คิดจะไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

ไม่คาดคิดว่าพอพวกเขาสองแม่ลูกหันหลังกลับ กัวเส้าชงจะคว้าก้อนอิฐข้างแปลงดอกไม้ขึ้นมา ฉวยจังหวะที่อีกฝ่ายไม่ทันระวังตัว ฟาดใส่แผ่นหลังของเยี่ยชิวอย่างแรง

มีเสียงดัง “เพล้ง” ก่อนที่ก้อนอิฐจะหักเป็นสองท่อน

กัวเส้าชงตกใจจนยืนตัวแข็งตาค้าง ลอบคิดในใจว่า ตัวไอ้หมอนี่มันทำมาจากเหล็กกล้าหรือยังไง ทำไมมันถึงไม่เป็นอะไรเลยสักนิด?

ขณะที่เพลิงโทสะในใจของเยี่ยชิวลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง กัวเส้าชงกล้าลงมืออย่างโหดเหี้ยมแบบนี้ ถ้าอีกฝ่ายใช้ก้อนอิฐฟาดท้ายทอยของเขา บางทีเขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้

ในเสี้ยววินาทีนี้เอง คำพูดที่หลินจื้อจิงเคยบอกกับเขาก็ลอยขึ้นมาในหัว

“จำคำของพี่สาวไว้ให้ดี ผู้ชายจะยืนหยัดอย่างมั่นคงได้ ใจต้องเหี้ยมมากพอ”

ขวับ!

เยี่ยชิวหมุนตัวกลับไป เอื้อมมือไปบีบคอกัวเส้าชงด้วยความไวที่น่าทึ่ง จากนั้นก็ฉวยโอกาสตอนนี้ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัว เหวี่ยงร่างกัวเส้าชงทุ่มลงกับพื้นอย่างรุนแรง

“ปัง!”

ศีรษะของกัวเส้าชงกระแทกพื้นอย่างแรงจนหัวแตกเลือดไหลอาบ

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้จางลี่ลี่ตกใจกลัวจนตัวแข็งทื่อ

กัวเส้าชงตัวสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร น้ำหนักตัวเกือบหนึ่งร้อยกิโล แต่เยี่ยชิวกลับสามารถคว้าตัวกัวเส้าชงทุ่มลงพื้นได้ด้วยมือข้างเดียว ราวกับไม่ต้องใช้เรี่ยวแรงอะไร

เขามีพละกำลังมากมายขนาดนี้ได้ยังไง?

จางลี่ลี่มัวแต่ตกตะลึงเลยไม่ทันได้เข้าไปห้าม ก่อนจะได้ยินเสียงเยี่ยชิวบอกกับกัวเส้าชงว่า “พี่หลินพูดถูกแล้ว ม้าดีมักถูกคนขี่ คนดีมักโดนรังแก การที่ฉันยอมอ่อนข้อให้ตลอด กลับทำให้แกเล่นงานฉันรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ฉันจำได้ว่าเมื่อกี๊นี้ แกใช้มือข้างนี้ตบหน้าแม่ฉันสินะ?”

เยี่ยชิวจดจ้องมือของขวาของกัวเส้าชง

“แกคิดจะทำอะไร?” กัวเส้าชงตวาดเสียงดัง “กล้าแตะต้องฉัน แกไม่กลัวตายรึไง?”

เยี่ยชิวใช้เท้ากระทืบฝ่ามือของกัวเส้าชงอย่างรุนแรง

ลงมือฉับไว

โหดเหี้ยมเด็ดขาด

“กร๊อบ!”

เสียงกระดูกหักดังขึ้นมาอย่างชัดเจน กระดูกนิ้วมือข้างขวาของกัวเส้าชงแตกหักไม่เหลือชิ้นดี มีแผลเหวอะหวะปรากฏขึ้นทันใด

“อ๊าก...” กัวเส้าชงเจ็บจนร้องโหยหวน

“แกกลั่นแกล้งฉัน ใส่ร้ายฉัน หลบหลู่ดูหมิ่นฉัน กีดกันฉัน แล้วยังแย่งจางลี่ลี่ไปจากฉันอีก ทั้งหมดนี้ฉันยอมอดทนอดกลั้นได้ แต่แกกล้ามารังแกแม่ฉัน ฉันยอมไม่ได้”

เยี่ยชิวกระชากศีรษะของกัวเส้าชงแล้วยกตัวเขาขึ้นมา จากนั้นก็เตะหัวเข่าของกัวเส้าชงหนึ่งครา

ตุ้บ!

กัวเส้าชงคุกเข่าอยู่บนพื้น

“ขอขมาแม่ฉันเดี๋ยวนี้” เยี่ยชิวสั่งอย่างเย็นชา

“ฝันไป...”

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวสะบัดมือตบหน้ากัวเส้าชง “ขอโทษซะ”

“คิดจะให้ฉันขอโทษอีแก่นี่เหรอ? ฝันไปเถอะ! ถึงตายฉันก็ไม่ขอโทษหรอก” กัวเส้าชงทำเป็นใจกล้า

“ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นแกก็พิการไปเถอะ”

เยี่ยชิวใช้หมัดต่อยใส่แขนสองข้างของกัวเส้าชงจนหัก จากนั้นก็กระโดดถีบขาคู่ใส่เข่าของกัวเส้าชง

กร๊อบ!

กร๊อบ!

เสียงกระดูกหัวเขาแตกละเอียดดังกังวานชัดเจน

“อ๊าก...”

กัวเส้าชงแหกปากด้วยความเจ็บ พยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากพื้น แต่เพราะแขนขาทั้งสองข้างหักหมดแล้ว เขาจึงไม่มีปัญญาทำอะไรเลย

“ปัง!”

เยี่ยชิวยกเท้าเหยียบใบหน้าของกัวเส้าชง เอ่ยเสียงเย็นเยียบ “กัวเส้าชง จะขอโทษได้หรือยัง?”

“พอได้แล้วเยี่ยชิว!” จางลี่ลี่เพิ่งได้สติจากเหตุการณ์อันน่าตระหนก เธอเอ่ยเสียงกรุ่นโกรธ “นายก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ เตรียมตัวติดคุกได้เลย!”

“ถ้าทำร้ายคนต้องติดคุก แล้วการฆ่าคนล่ะ?”

จิตสังหารปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเยี่ยชิว เท้าของเขาค่อยๆ เลื่อนออกจากใบหน้าของกัวเส้าชง ก่อนจะหยุดที่บริเวณลำคอของอีกฝ่าย

ก่อนจะกระทืบลงไปสุดแรง