บทที่ 5

ตอนที่เยี่ยชิวกลับมาถึงบ้าน แม่ของเยี่ยชิวก็ทำอาหารเตรียมไว้พร้อมแล้ว

เมื่อเห็นเยี่ยชิวกลับมาในสภาพเปียกโชกทั้งตัว เธอก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ชิวเอ๋อร์ ทำไมลูกถึงเปียกทั้งตัวแบบนั้นล่ะ คงไม่ได้ตกลงไปในทะเลสาบกระจกหรอกนะ?”

“แม่ครับ แม่เก่งสุดยอดไปเลย ขนาดเรื่องนี้ยังเดาถูกเลย”

“ลูกตกลงไปในทะเลสายกระจกจริงเหรอ?“ แม่ของเยี่ยชิวทำหน้าจริงจังเคร่งขรึม “รีบบอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

เยี่ยชิวจึงเล่าเรื่องที่ตัวเองลงไปช่วยเด็กจากทะเลสาบกระจกทั้งหมดให้ฟัง

หลังจากฟังจบแล้ว แม่ของเยี่ยชิวก็ชูนิ้วโป้งให้ “ลูกทำถูกแล้ว ช่วยชีวิตคนได้บุญมากกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้นอีก แต่ว่าชิวเอ๋อร์ หลังจากนี้ถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีกลูกต้องระมัดระวังตัวดีๆ นะ ต้องปลอดภัยไว้ก่อนรู้ไหม”

“รู้แล้วครับแม่”

“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมากินข้าวเถอะ”

“ครับ”

มารดาของเยี่ยชิวชื่อว่าเฉียนจิ้งหลัน เป็นคนจากซูหาง แต่เยี่ยชิวไม่รู้ว่าชาติกำเนิดของแม่เป็นมาอย่างไร เพียงรู้จากเฉียนจิ้งหลันอย่างคลุมเครือว่าแม่ของเขามาจากตระกูลใหญ่แห่งหนึ่ง

ส่วนตระกูลใหญ่ที่ว่านั้นจะยิ่งใหญ่สักแค่ไหน เยี่ยชิวก็ไม่รู้หรอก แล้วเขาก็ไม่ได้อยากรู้ด้วย เขาถึงขั้นจงเกลียดจงชังตระกูลนั้นด้วยซ้ำไป

เพราะถ้าตระกูลใหญ่ที่ว่านั่นไม่ใจร้ายใจดำ ขับไล่เฉียนจิ้งหลันออกจากตระกูล พวกเขาสองคนแม่ลูกก็คงไม่ต้องมีชีวิตยากลำบากแบบนี้

แน่นอนว่า เยี่ยชิวเกลียดพ่อของตัวเองมากกว่าตระกูลของแม่เยอะ

ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว พ่อของเขากลับไม่คิดมาเยี่ยมเยียนพวกเขาเลยสักครั้ง อีกฝ่ายไม่สนใจเลยว่าพวกเขาสองแม่ลูกจะเป็นตายร้ายดียังไง

เยี่ยชิวคิดว่าผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดีแบบนั้น ไม่สมควรมีชีวิตอยู่บนโลกนี้หรอก!

เฉียนจิ้งหลันเลี้ยงดูเยี่ยชิวจนเติบใหญ่ขึ้นมาด้วยตัวเองเพียงลำพัง หลายปีมานี้ต้องลำบากตรากตรำ เพราะแบบนี้ถึงจะเพิ่งอายุสี่สิบกว่าๆ ก็มีผมหงอกให้เห็นตามจอนผมแล้ว

ตอนที่กินข้าวอยู่นั้น เยี่ยชิวอยากจะเอ่ยถามอยู่หลายครั้งหลายครา แต่สุดท้ายก็ต้องกลืนคำพูดนั้นลงไป

เขาอยากจะถามมากกว่าพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเองเป็นใครกันแน่?

แต่พอเห็นผมหงอกที่แซมอยู่บนศีรษะกับรอยเหี่ยวย่นบริเวณหางตาที่เห็นชัดของมารดา เขาก็ยอมอดทนเอาไว้

“ชิวเอ๋อร์ ช่วงนี้ทำไมไม่เห็นจางลี่ลี่เลยล่ะ พวกลูกทะเลาะกันอย่างนั้นเหรอ?” เฉียนจิ้งหลันเอ่ยถาม

“ไม่ได้ทะเลาะครับ ช่วงนี้เธอยุ่งกับงานมาก” เยี่ยชิวโกหกคำโต เขาไม่กล้าบอกเรื่องที่จางลี่ลี่หักหลังเขาไปหาผู้ชายคนอื่นให้แม่รู้

ในสายตาของเฉียนจิ้งหลัน มองจางลี่ลี่เป็นลูกสะใภ้คนโปรดไปตั้งนานแล้ว หากแม่รู้ว่าจางลี่ลี่หักหลังเยี่ยชิวจะต้องโกรธจนเป็นลมเป็นแล้งไปแน่ๆ

“ชิวเอ๋อร์ รอบหน้าพาจางลี่ลี่มากินข้าวที่บ้านด้วยนะ แม่มีเรื่องอยากคุยกับเธอ” เฉียนจิ้งหลันบอก

เยี่ยชิวมองเฉียนจิ้งหลันด้วยความสงสัย ถามว่า “แม่ครับ แม่จะคุยเรื่องอะไรกับเธอเหรอ?”

“จะยังมีเรื่องอะไรอีกล่ะ ก็ต้องเรื่องงานแต่งของพวกลูกสองคนน่ะสิ!” เฉียนจิ้งหลันยิ้มแย้ม “พวกลูกสองคนคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตอนนี้ก็สองปีแล้วสินะ แถมยังรักกันดีอีกต่างหาก แม่ก็เลยอยากหาโอกาสไปพบหน้าพ่อแม่ของจางลี่ลี่สักหน่อย จะได้คุยเรื่องงานแต่งของพวกลูกให้เรียบร้อย ลูกคิดว่าไงล่ะ?”

“ผมไม่คิดอะไรทั้งนั้นแหละ” เยี่ยชิวลอบพึมพำในใจก่อนจะเอ่ยตอบว่า “แม่ครับ ผมกับลี่ลี่เพิ่งเรียนจบไม่นาน ตอนนี้หน้าที่การงานยังไม่มั่นคงเลย เรื่องแต่งงานเอาไว้ก่อนเถอะครับ”

“จะรอช้าได้ยังไง ลูกชายป้าหวังที่อยู่บ้านข้างๆ เขาอายุพอๆ กับลูก ตอนนี้ครอบครัวนั้นเขามีหลานให้อุ้มแล้วนะ” เฉียนจิ้งหลันเอ่ยต่อ “เรื่องนี้ทำตามที่แม่บอก ครั้งหน้าลูกพาลี่ลี่กลับมากินข้าวที่บ้านด้วย แม่จะคุยกับเธอเอง”

เยี่ยชิวรู้สึกปวดหัวอย่างมาก

หลังกินข้าวเสร็จ เขาก็เข้านอนแต่หัวค่ำ

เยี่ยชิวนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง ทำอย่างไรก็ข่มตาหลับไม่ลง เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้กำลังฉายอยู่ในสมองของเขาซ้ำไปซ้ำมาเหมือนหนังฉากหนึ่ง พอคิดถึงเรื่องที่จางลี่ลี่เล่นชู้กับกัวเส้าชง เยี่ยชิวก็โกรธจนแทบทนไม่ไหว

“สักวันหนึ่ง ฉันจะทำให้เธอรู้เองว่า การหักหลังฉันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ”

ในเมื่อนอนไม่หลับ งั้นก็นอนย่อยข้อมูลของสิ่งที่อยู่ในสมองก็แล้วกัน!

การสืบทอดของบรรพชนตระกูลเยี่ย นอกจาก ‘คัมภีร์คาถาเหมาซานฉบับสมบูรณ์’ แล้ว ยังมีวรยุทธ์กับวิชาแพทย์ วิธีการฝึกบำเพ็ญ ศาสตร์เร้นลับและอะไรๆ อีกมากมายหลายอย่าง

เยี่ยชิวหลับตาลง เริ่มศึกษาวิชาต่างๆ ที่ถูกจารึกไว้ในสมอง

......

หนึ่งคืนผ่านไป

ยามที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเช้า นอกจากเยี่ยชิวจะไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแล้ว ยังรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าอีกต่างหาก คล้ายกับร่างกายเขามีพละกำลังให้ใช้งานไม่สิ้นสุด

หลังกินข้าวเช้าอิ่มแล้ว เยี่ยชิวก็ไปรายงานตัวที่แผนกผู้ช่วยพยาบาล

โรงพยาบาลเจียงโจวเป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ ผู้ช่วยพยาบาลมีอยู่สามสิบกว่าคน โดยทั่วไปแล้วจะเป็นคุณลุงคุณป้าอายุสี่สิบห้าสิบปี ผู้ช่วยพยาบาลที่เป็นคนหนุ่มอย่างเยี่ยชิวนั้นมีแค่คนเดียว

เพิ่งจะมาถึงจุดประจำการของผู้ช่วยพยาบาล เยี่ยชิวก็เห็นคุณป้าสองคนกำลังยืนเช็ดน้ำตาอยู่

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” เยี่ยชิวเดินเข้าไปหาคุณลุงที่อยู่ข้างๆ แล้วเอ่ยถาม

“ถูกคนไข้ด่ามาน่ะ” คุณลุงเล่าให้ฟัง “ห้องผู้ป่วยพิเศษหมายเลข 301 เมื่อวานมีผู้ป่วยใหม่เข้ามาพัก เป็นคนอารมณ์ร้ายเชียวแหละ นี่ก็เปลี่ยนผู้ดูแลไปสี่คนแล้ว แต่ละคนถูกเธอด่าจนไม่เหลือชิ้นดี รับมือยากสุดๆ ไปเลย”

ขณะกำลังคุยกัน หัวหน้าพยาบาลที่รับผิดชอบแผนกผู้ช่วยพยาบาลก็เห็นเยี่ยชิว จึงเอ่ยว่า “ผู้ช่วยพยาบาลเยี่ย นายไปห้องผู้ป่วย 301”

เยี่ยชิวใจกระตุกวูบ ก่อนจะแหงนหน้ามองหัวหน้าพยาบาลคนนั้นแวบหนึ่ง

“มองอะไรล่ะ! รีบไปสิ ถ้าคนไข้ฟ้องร้องนายขึ้นมา นายก็เตรียมเก็บข้าวของออกจากที่นี่ได้เลย!” หัวหน้าพยาบาลตวาดใส่เขาอย่างดุร้าย

“ครับ” เยี่ยชิวรับคำสั้นๆ แล้วเดินจากไป

ตอนนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงหัวหน้าพยาบาลหัวเราะเยาะอยู่ด้านหลัง “คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าไปล่วงเกินคุณหมอกัว ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงบ้างเลย”

เยี่ยชิวไม่เก็บมาใส่ใจ เขาเดินตรงไปทางประตูห้องผู้ป่วยเบอร์ 301 ก่อนจะเห็นว่าผู้ป่วยที่นั่งอยู่บนเตียงเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

ความตกตะลึงฉายผ่านดวงตาของเขาวาบหนึ่ง

เพราะว่าผู้หญิงคนที่อยู่ตรงหน้านั้น...

เซ็กซี่สุดๆ ไปเลย!

เธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนสามส่วนสีม่วงอ่อน กระดุมคอเสื้ออยู่ต่ำมากจึงมองเห็นเนินอกสีขาวเนียนอย่างชัดเจน ราวกับลิ้นจี่ที่ปลอกเปลือกออก เป็นความขาวอมชมพูเล็กน้อย กำลังสั่นสะท้านขึ้นลงเบาๆ

อีกทั้งเธอยังมีเอวที่เรียวเล็กมาก ขนาดนั่งอยู่บนเตียงยังมองเห็นสัดส่วนโค้งเว้าที่งดงามจากด้านข้างได้

สิ่งที่กระชากวิญญาณมากที่สุด คือเรียวขาข้างซ้ายที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่ม มันทั้งยาวและเรียวสวย ผิวขาวกระจ่างใสและเท้าที่เรียวเล็กของเธอ ทำให้คนอดจินตนาการไปไกลไม่ได้ว่าแค่เรือนร่างกับผิวยังสวยขนาดนี้ ต้องมีใบหน้าที่สะสวยขนาดไหนกันนะถึงจะคู่ควรกับรูปร่างผิวพรรณเช่นนี้?

เยี่ยชิวหันมองใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นโดยไม่รู้ตัว

ประจวบเหมาะกับตอนนั้น ผู้หยิงคนดังกล่าวก็สังเกตเห็นเขาพอดี

สายตาของทั้งคู่จึงประสานกัน

เยี่ยชิวถึงกับลืมหายไปใจไปชั่วขณะ

ภายในสมองของเขามีความคิดหนึ่งอย่างผุดขึ้นมา บนโลกใบนี้มีผู้หญิงที่สวยมากขนาดนี้เลยเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้อายุประมาณสามสิบต้นๆ เรือนผมดำสนิทดุจม่านน้ำตก ใบหน้าเรียวเล็กเหมือนเมล็ดแตง ดวงตากลมโต มีเสน่ห์ดึงดูดใจอย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้คนนึกถึงคำพูดบางอย่างโดยไม่รู้ตัว——

ปีศาจจิ้งจอก!

“นายเป็นใคร? เข้ามาทำไม?” ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยปากก่อน แม้เสียงจะไพเราะหวานหู แต่กลับเย็นชาห่างเหินมาก

เยี่ยชิวได้สติคืนมาจึงพูดด้วยความเก้อกระดากเล็กน้อยว่า “สวัสดีครับ ผมเป็นผู้ช่วยพยาบาลคนใหม่”

“ผู้ช่วยพยาบาล?” ผู้หญิงคนนั้นมองพิจารณาเยี่ยชิวอย่างละเอียด ก่อนถามว่า “หลักฐานล่ะ?”

เยี่ยชิวรีบหยิบหลักฐานออกมาทันที

ผู้หญิงคนนั้นมองบัตรผู้ช่วยพยาบาลแวบหนึ่งแล้วถามเยี่ยชิวว่า “เมื่อกี๊นายมองอะไร?”

เยี่ยชิวหน้าแดง ภายในใจคิดกับตัวเองว่า จะให้ตอบว่ากำลังมองเธอได้ยังไงล่ะ?

คิดไม่ถึงว่า ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นฝ่ายถามออกมาเองว่า “นายกำลังมองฉันเหรอ?”

เยี่ยชิวทำใจกล้าพยักหน้ายอมรับ

“แล้วฉันสวยไหมล่ะ?” ผู้หญิงคนนั้นหรี่ตาลง เอ่ยถามอย่างขี้เล่น

“สวยมากครับ!”

“งั้นนายคิดว่าตรงไหนของฉันสวยมากที่สุดล่ะ? ใบหน้า หรือว่า......” ผู้หญิงคนนั้นพูดแล้วเว้นช่วงเล็กน้อย ก่อนจะทำเรื่องที่ชวนให้หัวใจของเยี่ยชิวแทบกระเด้งออกจากอก