บทที่ 9

เสียงตบหน้าดังกระจ่างชัด กังวานไปทั่วห้องผู้ป่วย ใบหน้าซีกซ้ายของกัวเส้าชงบวมแดงขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว

“แก...แกกล้าตบฉันเหรอ?” กัวเส้าชงถลึงตามองเยี่ยชิวด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ในสายตาของเขาเยี่ยชิวก็เป็นแค่พวกขี้ขลาดตาขาว แต่ตอนนี้กลับ......

“ที่ฉันอดทนต่อนาย ไม่ใช่เพราะฉันกลัวนาย” เยี่ยชิวเอ่ยเสียงเย็นเยียบ

“ฉันจะฆ่าแก” กัวเส้าชงเงื้อหมัดขึ้นมาเตรียมจะลงไม้ลงมือ

“นายกล้าแตะเขาก็ลองดูสิ” เสียงเย็นชาของหลินจิงจื้อดังแทรกขึ้นมา “ถ้ากล้าแตะเยี่ยชิว ฉันจะเอาชีวิตนายแน่”

กัวเส้าชงหันหน้ากลับไปมอง เห็นเพียงสีหน้าแววตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึกของหลินจิงจื้อ ไม่มีวี่แววของการล้อเล่นแม้แต่น้อย

“คุณเป็นใครกันแน่?” กัวเส้าชงถามเสียงทุ้มต่ำ

“ฉันเป็นคนที่นายไม่มีวันล่วงเกินได้ยังไงล่ะ” ดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์ของหลินจิงจื้อดุร้าย “ไสหัวไป!”

เผด็จการเต็มสิบไม่หัก!

กัวเส้าชงทำท่าลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะคลายหมัดออกอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะสืบจนรู้ตัวตนที่แท้จริงของหลินจิงจื้อ เขาไม่กล้าลงมือทำอะไรง่ายๆ เพราะหากเธอเป็นคนที่ล่วงเกินไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ มันจะแย่เอา

“เยี่ยชิว เรื่องวันนี้ฉันจะไม่ยอมจบง่ายๆ หรอกนะ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ” กัวเส้าชงทิ้งท้ายเอาไว้แล้วก้าวฉับๆ ออกจากห้องผู้ป่วยไป

ภายในห้องผู้ป่วยจึงกลับมาสงบสุขอีกครั้ง

“ขอบคุณครับพี่หลิน” เยี่ยชิวเอ่ยด้วยความซาบซึ้งใจ

การที่หลินจิงจื้อปกป้องเขาเมื่อครู่นี้ มันทำให้เขาซาบซึ้งใจมาก

“เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องเกรงใจหรอก” หลินจิงจื้อถามพร้อมรอยยิ้มละไม “ได้ตบกัวเส้าชงไปหนึ่งที รู้สึกยังไงบ้างล่ะ?”

“สะใจสุดๆ!” เยี่ยชิวรู้สึกว่าตบเมื่อครู่นี้ ระบายความอัดอั้นตันใจของเขาออกไปจนหมดเลย

จากนั้น เยี่ยชิวก็ถามหลินจิงจื้อว่า “พี่สาว พี่คิดว่าผมอ่อนแอมากเลยใช่ไหม?”

“ไม่ นายไม่ได้อ่อนแอ แต่ใจดีมากเกินไปต่างหากล่ะ” หลินจิงจื้อกล่าวต่อ “นายเพิ่งจะก้าวเข้าสู่สังคมก็เลยไม่อยากจะก่อเรื่องอะไร แล้วก็กลัวว่าตัวเองจะมีปัญหาด้วย เพราะนายรู้ดีว่าตัวเองไม่มีเงินไม่มีอำนาจ แล้วยังไม่มีใครคอยหนุนหลังให้อีก ดังนั้นทุกครั้งที่เจอกับเหตุการณ์พวกนี้ นายมักจะเป็นฝ่ายยอมถอยเสมอ ยอมปล่อยให้ตัวเองแบกรับความอัปยศอดสู โดยไม่คิดจะล่วงเกินใคร ความรู้สึกของนายน่ะฉันเข้าใจดี”

“แต่ ฉันไม่ชื่นชมความคิดแบบนั้น”

หลินจิงจื้อเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาฉับพลัน “อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ คนดีมักถูกรังแก ม้าดีมักถูกคนขี่ การยอมอดทนอดกลั้นและอ่อนข้อตลอดเวลา ความจริงแล้วไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาอะไรเลย หลักฐานชั้นดีที่พิสูจน์แนวคิดนี้ คือการที่กัวเส้าชงจ้องเล่นงานเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่เลิกรา”

“จำคำพูดของพี่สาวเอาไว้ให้ดี ผู้ชายจะยืนหยัดอย่างมั่งคงได้ ใจต้องเหี้ยมมากพอ”

เยี่ยชิวยิ้มขมขื่น “หลักการพวกนี้ผมเข้าใจครับ ก็แค่...”

“นายก็แค่คิดว่าตัวเองไม่มีพื้นเพ ไม่สามารถไปท้าชนกับพวกคนเหล่านั้นได้?”

“อืม” เยี่ยชิวพยักหน้า

หลินจิงจื้อจึงเอ่ยยิ้มๆ “ทำไมนายไม่ลองเปลี่ยนมุมมองความคิดดูล่ะ ในเมื่อนายไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ถ้านายแข็งแกร่งกว่านี้สักหน่อย พวกเขาจะกล้าเอาชีวิตเข้าแลกกับนายเหรอ?”

เยี่ยชิวชะงักไป

“ในสังคมนี้น่ะ ยิ่งคนเรามีเงินมีอำนาจมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งกลัวตายมากเท่านั้น ถ้าหากเธอสู้กับพวกเขาแบบดับเครื่องชน พวกเขาจะต้องหนีหางจุกตูดแน่” หลินจิงจื้อกล่าวต่อ “อีกอย่าง นายก็ไม่ใช่คนที่ไร้คนหนุนหลังนะ”

“หมายความว่าไงครับ?”

“นับจากนี้เป็นต้นไป พี่สาวคนนี้จะเป็นที่พึ่งให้นายเอง ใครกล้ารังแกนาย ฉันจะฆ่าตายให้หมด”

เยี่ยชิวไม่รู้ว่าสิ่งที่หลินจิงจื้อพูดออกมาเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องหลอก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งใจอยู่ดี

“ขอบคุณครับพี่”

“ฉันไม่ชอบคำขอบคุณที่เป็นแค่ลมปาก ช่วยให้อะไรที่เป็นรูปธรรมมากกว่านี้หน่อยได้ไหม?” ดวงตาหงส์ของหลินจิงจื้อหรี่เล็กลง มองเยี่ยชิวด้วยความเย้ายวน “จูบฉันสักทีหนึ่ง”

หา!

แบบนี้มันจะตรงเกินไปไหม!

เยี่ยชิวหน้าแดงแปร้ดขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม

“ฮ่าฮ่าฮ่า นายนี่น่ารักจริงๆ เลย ไม่แกล้งนายแล้ว เอาสัญญามาสิ” หลินจิงจื้อยิ้มกริ่ม

เยี่ยชิวรีบยื่นสัญญาให้หลินจิงจื้ออย่างว่องไว

หลินจิงจื้อไม่เปิดอ่านรายละเอียดในสัญญาด้วยซ้ำ เธอจัดการเซ็นชื่อของตัวเองทันที

สำเร็จแล้ว!

ในที่สุดเยี่ยชิวก็พรูลมหายใจอย่างโล่งอก

ถ้าเป็นอย่างนี้ แผนกผู้ช่วยพยาบาลก็ไม่มีข้ออ้างไล่เขาออกแล้ว หมายความว่าเขาจะได้ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ต่อไป

ขอแค่ยังอยู่ที่โรงพยาบาลต่อได้ เขาก็จะมีโอกาสกลับไปที่แผนกศัลยกรรมอีกครั้ง

“จริงสิ นายใช้คัมภีร์คาถาเหมาซานรักษาขาของฉันให้หายดีได้ไหม?” หลินจิงจื้อถาม

เยี่ยชิวส่ายหน้า อธิบายว่า “คัมภีร์คาถาเหมาซานมีวิชาต่อกระดูกอันน่าอัศจรรย์อยู่ก็จริง แต่น่าเสียดายที่ผมยังไม่ได้เรียนรู้ทักษะนั้น อีกอย่างขาของคุณก็เพิ่งผ่าตัดเสร็จสิ้นไป แค่พักฟื้นสักหน่อยก็พอแล้ว”

“แต่ฉันไม่ชอบนอนอยู่บนเตียงคนไข้เฉยๆ นี่นา”

“เอาไว้เดี๋ยวผมพาคุณลงไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ข้างล่างแล้วกัน!”

“พูดจริงนะ? เยี่ยชิว ฉันเพิ่งรู้ว่านายเป็นคนที่เอาใจใส่ดีจริงๆ นะ ถ้าหากได้นายมาเป็นแฟนก็คงดี” หลินจิงจื้อมองเยี่ยชิว ดวงตากลมโตสุกใสกระพริบปริบๆ เสน่ห์เย้ายวนแฝงไว้ด้วยความขี้เล่น

เอาอีกแล้ว

เยี่ยชิวชักจะทนไม่ไหว

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงชอบเล่นกับใจของเขานักนะ?

“พี่หลินครับ ผมไปหาของกินที่โรงอาหารมาให้นะครับ พี่นอนพักดีๆ อย่าลุกเดินไปไหนนะ!” เยี่ยชิวหนีออกจากห้องผู้ป่วยอย่างน่าอนาถ

......

ช่วงหลายวันมานี้เฉียนจิ้งหลันเอาแต่คิดถึงเรื่องงานแต่งของเยี่ยชิว ประจวบเหมาะกับวันนี้เธอไม่ได้ไปทำงาน หลังจากทำงานบ้านเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินทางมาที่โรงพยาบาลเพื่อปรึกษากับจางลี่ลี่ เรื่องการขอพบหน้าผู้ใหญ่ของอีกฝ่าย จะได้หาข้อสรุปเรื่องของจางลี่ลี่กับเยี่ยชิว

เธอเพิ่งจะมาถึงหน้าทางเข้าโซนผู้ป่วยใน ก็เห็นจางลี่ลี่ประคองหมอหนุ่มคนหนึ่งออกมา

หมอหนุ่มคนนั้นยกมือข้างหนึ่งโอบเอวของจางลี่ลี่ไว้ ทั้งสองดูสนิทสนมกันอย่างมาก

เฉียนจิ้งหลันเป็นคนที่ค่อนข้างจะหัวโบราณ พอเห็นแบบนั้นแล้วเธอก็แอบไม่พอใจเล็กน้อย

บังเอิญตอนนั้นจางลี่ลี่หันมาเห็นเฉียนจิ้งหลันเข้าพอดี เธอจึงขมวดคิ้วถามว่า “ป้าคะ ป้าทำอะไรที่นี่?”

“ลี่ลี่ ป้ามาหาเธอนี่แหละ” เฉียนจิ้งหลันเปิดประเด็นอย่างตรงไปตรงมา

“มาหาฉัน? มีธุระอะไร?”

“ป้าอยากจะปรึกษากับเธอสักหน่อย เรื่องนัดวันไปพบกับพ่อแม่ของเธอน่ะ จะได้จัดการเรื่องของเธอกับเยี่ยชิวให้เรียบร้อย”

จางลี่ลี่ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ถามว่า “ป้าคะ เยี่ยชิวไม่ได้บอกอะไรป้าเลยเหรอคะ?”

“บอกเรื่องอะไรเหรอ?” เฉียนจิ้งหลันงุนงง

“ดูเหมือนเยี่ยชิวจะไม่ได้บอกป้าจริงๆ สินะ” จางลี่ลี่จึงบอกว่า “ฉันกับเยี่ยชิวเลิกกันนานแล้วค่ะ”

“พวกเธอเลิกกันแล้ว?” เฉียนจิ้งหลันตกใจอย่างมาก “เลิกกันตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเยี่ยชิวถึงไม่เคยบอกอะไรกับป้าเลยล่ะ”

“งั้นเยี่ยชิวก็คงไม่ได้บอกป้าด้วยสินะคะ ว่าเขาลอกประวัติผู้ป่วยของหมอกัวแล้วถูกจับได้ ตอนนี้ถูกปลดจากแพทย์ฝึกหัดไปเป็นผู้ช่วยพยาบาลแล้ว”

ว่าไงนะ?

เฉียนจิ้งหลันหน้าซีดเผือด ในฐานะแม่คนหนึ่ง เธอย่อมเป็นห่วงอนาคตของเยี่ยชิวมากที่สุด

“ถ้างั้นเยี่ยชิวจะได้บรรจุเป็นหมอที่นี่ไหม?” เฉียนจิ้งหลันถามด้วยความกังวล

“ใกล้จะโดนไล่ออกอยู่แล้ว ยังจะบรรจุอะไรได้อีกล่ะ? ฝันไปเถอะ!” กัวเส้าชงที่อยู่ข้างๆ แค่นเสียงเย็นชา “อีแก่ ลูกชายตัวดีของแกน่ะ ลอกประวัติคนไข้ของฉันแล้วยังทำร้ายร่างกายกันอีก ไร้เหตุผลสิ้นดีเลย”

“นายบอกว่าถูกเยี่ยชิวทำร้ายร่างกายเหรอ? เป็นไม่ได้หรอก” เฉียนจิ้งหลันไม่เชื่อสักนิด “เยี่ยชิวเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา เขาไม่เคยทำร้ายใครทั้งนั้น พวกเธอมีเรื่องเข้าใจผิดกันหรือเปล่า?”

“เข้าใจผิดบ้าอะไรล่ะ” กัวเส้าชงชี้แก้มซ้ายที่บวมเป่งของตัวเอง ”อีแก่ แหกตาดูให้ชัดๆ สิ นี่แหละฝีมือของลูกชายแก”

จางลี่ลี่ที่อยู่ข้างๆ ก็เอ่ยสมทบว่า “ป้าคะ ฉันเป็นพยานให้ได้ เยี่ยชิวเป็นคนทำจริงๆ ค่ะ พ่อของเส้าชงเป็นรองผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแห่งนี้ ดังนั้น ชาตินี้เยี่ยชิวไม่มีวันได้บรรจุเป็นแพทย์หรอกค่ะ”

เฉียนจิ้งหลันหน้าซีดขาวอย่างฉับพลัน เยี่ยชิวเป็นความหวังอันยิ่งใหญ่ของเธอ แต่ตอนนี้......

ไม่ได้! เธอจะไม่ยอมให้ลูกชายเสียงานไปโดยเด็ดขาด!

เฉียนจิ้งหลันค้อมเอวลง พยายามฝืนยิ้มออกมาแล้วบอกกับกัวเส้าชงว่า “คุณหมอกัวคะ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเยี่ยชิวเอง ไว้เขากลับบ้านเมื่อไหร่ ฉันจะต้องสั่งสอนเขาให้รู้สำนึกอย่างแน่นอน คุณอย่าถือสาหาความกันเลยนะคะ ช่วยเห็นแก่หน้าฉันและให้โอกาสเยี่ยชิวอีกสักครั้งได้ไหม?”

“เห็นแก่หน้าแก?” กัวเส้าชงถ่มน้ำลายใส่หน้าของเฉียนจิ้งหลัน สบถด่าว่า “แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? หน้าแก่จะมีค่าสักแค่ไหนกันเชียว?”

“หมอกัวคะ ได้โปรดเห็นอกเห็นใจกันหน่อยเถอะ เยี่ยชิวเขาไม่รู้ความ ฉันจะขอโทษคุณแทนเขาเอง...”

เพี๊ยะ!

เฉียนจิ้งหลันยังพูดไม่ทันจบ กัวเส้าชงก็ยกฝ่ามือตบหน้าเธอหนึ่งฉาด ด่าว่า “เป็นแค่พวกชั้นต่ำ ยังมีหน้ามาขอให้ฉันเห็นใจอีก?”

เฉียนจิ้งหลันยกมือกุมหน้า หันมองจางลี่ลี่ด้วยสายตาอ้อนวอน บอกว่า “ลี่ลี่ เธอเคยคบกับเยี่ยชิวมาก่อน เธอช่วยขอร้องหมอกัวให้ป้าหน่อยสิ!”

จางลี่ลี่กลับตอบอย่างเฉยชา “ฉันตัดขาดกับเยี่ยชิวไปแล้ว เขาจะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันแม้แต่น้อย”

เฉียนจิ้งหลันมองจางลี่ลี่ด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ

ตอนนั้นเอง กัวเส้าชงก็กล่าวด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “อีแก่ ขอแค่แกคุกเข่าขอขมาฉัน ฉันก็จะยอมให้โอกาสเยี่ยชิวอีกครั้ง”

“ตึง!”

เฉียนจิ้งหลันทิ้งตัวลงคุกเข่าอย่างไม่ลังเล เพื่ออนาคตของลูกชาย ศักดิ์ศรีของเธอไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้นหรอก

แต่ไม่คิดว่าเยี่ยชิวจะเดินออกมาจากโรงพยาบาลพอดี และเห็นเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นทั้งหมด ดวงตาของเขาแดงก่ำทันที