บทที่ 8

รอยแผลเป็นของผู้หญิงคนนั้นกำลังจางหายไปด้วยความไวที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ไม่ถึงสามสิบวินาที รอยแผลเป็นก็ไม่หลงเหลืออยู่เลย

แม้แต่ไหมเย็บแผลที่อยู่บนปากแผลแต่เดิมก็หายไปด้วยเหมือนกัน

ก่อนจะเห็นว่าเรียวขาของผู้หญิงคนนั้นฟื้นฟูจนหายดีเป็นปกติ ผิวเรียบเนียนดุจหยก ขาวเจิดจ้าเหมือนเครื่องกระเบื้องสีขาว

“นี่มัน...เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?”

แพทย์ฝึกหัดที่หัวเราะเยาะเยี่ยชิวก่อนหน้านี้ถึงกับอึ้งสนิท

หมอหวังเองก็เบิกตาโตอ้าปากค้าง เขาทำงานในวงการแพทย์มานานหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเห็นเหตุการณ์เช่นนี้

“นายทำได้ยังไงกัน?” หมอหวังอดใจไม่ไหวต้องเอ่ยปากถาม

“คุณก็เห็นกับตาไม่ใช่เหรอ?” เยี่ยชิวตอบ

“อย่าบอกนะว่าเป็นคัมภีร์คาถาเหมาซานจริงๆ?” หมอหวังจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่อยากเชื่อ

เยี่ยชิวพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ฉันบอกแล้วไงว่าคัมภีร์คาถาเหมาซานไม่ใช่เรื่องเพ้อเจ้องมงาย แต่เป็นเคล็ดวิชาที่น่าอัศจรรย์แขนงหนึ่ง”

“แต่ว่า...”

“คุณจะพอได้หรือยัง?” ผู้หญิงคนนั้นตัดบทหมอหวังด้วยความรำคาญ “ตรงนี้หมดธุระของคุณแล้ว คุณออกไปเถอะ”

“ถ้างั้นคุณหลิน ผมขอตัวก่อนนะครับ หากคุณมีเรื่องอะไรเรียกหาผมได้นะ”

ก่อนหมอหวังจะเดินออกจากห้องผู้ป่วย เขาเหลือบมองเยี่ยชิวแวบหนึ่ง นัยน์ตาฉายแววเย็นชาจางๆ

พอออกมาที่โถงทางเดินด้านนอก พวกแพทย์ฝึกหัดก็แสดงอาการไม่พอใจกันยกใหญ่

“อาจารย์ เยี่ยชิวแสดงละครปาหี่หลอกลวงกันชัดๆ เลย พวกเดนสังคมแบบนั้นสมควรถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล”

“ใช่ๆ พูดถูกแล้ว ปลาตายตัวเดียวแต่เหม็นไปทั้งข้อง ถ้าเยี่ยชิวยังอยู่ในโรงพยาบาลของเรา สักวันหนึ่งจะต้องสร้างปัญหาร้ายแรงให้พวกเราแน่”

“อาจารย์เป็นแพทย์เจ้าของไข้ของคุณหลิน ถ้าเกิดคุณหลินเป็นอะไรขึ้นมา อาจารย์จะต้องกลายเป็นคนรับผิดชอบนะ”

“เงียบซะ!” หมอหวังตะคอกเสียงดังลั่น เอ่ยถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง “รู้ไหมว่าหมอกัวอยู่ที่ไหน?”

“ตอนที่ผมมาตรวจห้องผู้ป่วย เห็นกัวเส้าชงไปที่แผนกผู้ช่วยพยาบาลครับ” แพทย์ฝึกหัดคนหนึ่งเอ่ยตอบ

“ฉันเข้าใจแล้ว พวกเธอแยกย้ายกันไปทำงานเถอะ!”

เมื่อเห็นสีหน้าทมึงถึงของหมอหวัง พวกแพทย์ฝึกหัดก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก พวกเขาแยกย้ายกันอย่างว่องไว

หมอหวังยืนอยู่ที่เดิมอีกพักใหญ่ ก่อนจะเดินไปทางแผนกผู้ช่วยพยาบาล

ภายในห้องผู้ป่วย

ผู้หญิงคนนั้นยกสองมือขึ้นเท้าคาง ใช้ดวงตากลมโตสุกใสมองสำรวจเยี่ยชิวอย่างไม่หยุดหย่อน

เยี่ยชิวรู้สึกเคอะเขินจนทำตัวไม่ถูก

“ฉันกำลังคิดว่า นายช่วยเหลือฉันมากมายขนาดนี้ ฉันควรจะตอบแทนนายยังไงดีนะ ถ้ายังไง ฉันยอมพลีกายให้นายดีหรือเปล่า?” ผู้หญิงคนนั้นกระพริบตากลมโตปริบๆ แพขนตางอนหนาสั่นไหวเบาๆ สวยสะกดสายตาอย่างยิ่ง

เยี่ยชิวพลันหน้าแดง ‘ซ่า’ ขึ้นมาอีกครั้ง ละลักละล่ำตอบว่า “คุณหลินอย่าเล่นอะไรแบบนี้สิครับ”

“ถ้างั้นนายอยากให้ฉันทำอะไรล่ะ? หรือว่าฉันเปิดให้เธอดูสักหน่อยไหม?” ผู้หญิงคนนั้นพูดจบก็โน้มตัวลงมาอย่างว่องไว พริบตานั้นเนินอกสีขาวเนียนก็กระเด้งกระดอนสู่สายตาของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวรีบเบนสายตาหนีอย่างว่องไว เขารู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรง

ผู้หญิงคนนี้ เป็นปีศาจร้ายที่ทรมานคนได้เก่งกาจมากจริงๆ

“ไม่ใช่มั้ง เขินอายง่ายขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าก่อนหน้านี้นายไม่เคยเห็นของแฟนสาวมาก่อนเลย?” ผู้หญิงคนนั้นถามด้วยความสงสัย

“ไม่เคยเห็นครับ”

ผู้หญิงคนนั้นประหลาดใจ “ไม่เคยเห็นของแฟนสาวมาก่อน งั้นก็น่าจะเคยเห็นของคนไข้บ้างสิ?”

“ไม่เคยเหมือนกันครับ” เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมเป็นแพทย์คนหนึ่งที่มีจรรยาบรรณทางวิชาชีพครับ”

“งั้นเหรอ แล้วทำไมนายถึงดูของฉันล่ะ?” ผู้หญิงคนนั้นถามขณะยิ้มหวาน

เยี่ยชิวเป็นใบ้ไปชั่วขณะ ลอบตอบในใจว่า ก็คุณจงใจเปิดให้ผมดูเองนี่นา

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นมาว่า “นายไม่ดูของพวกเธอ แต่มาดูของฉัน แปลว่าฉันสวยกว่าพวกเธอใช่ไหมล่ะ?”

เยี่ยชิวหน้าแดงหนักกว่าเดิม

เรื่องนี้เขายอมรับเลย ผู้หญิงตรงหน้านี้มีเสน่ห์ดึงดูดใจมากที่สุดในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดที่เขาพบเจอมา แค่ปรายตามองแบบส่งเดช ก็ทำให้ใจคนร้อนรุ่มได้แล้ว ถ้าหากเป็นผู้ชายปกติทั่วไปละก็ คงไม่มีใครต้านทานเสน่ห์ของผู้หญิงคนนี้ได้แน่

“เอาล่ะๆ ไม่แกล้งนายแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นเก็บสีหน้าหยอกเย้าบนใบหน้าแล้วกล่าวว่า “เยี่ยชิว มาทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการหน่อย ฉันชื่อว่าหลินจิงจื้อ”

จิงจื้อ ?

เยี่ยชิวลอบมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ก็งดงามวิจิตรจริงๆ นั้นแหละ เพียงแต่....

เฮ้อ!

เยี่ยชิวถอนหายใจ

“นายถอนหายใจทำไมกัน? คิดว่าชื่อของฉันไม่เพราะหรือยังไง?” ผู้หญิงคนนั้นถามอย่างไม่เข้าใจ

“ผมคิดว่าชื่อหลินเยาจิ่งน่าจะเหมาะกับคุณมากกว่า”

เยี่ยชิวพูดประโยคนั้นจบก็เกิดรู้สึกเสียใจขึ้นมา ปากวอนหาเรื่องจริงๆ เลย ถ้าผู้หญิงคนนี้โกรธขึ้นมาแล้วไม่ยอมให้เขาเป็นผู้ช่วยพยาบาลจะทำยังไงล่ะ?

ทว่าผู้หญิงคนนั้นกลับไม่โกรธ ซ้ำยังพูดด้วยความขบขันว่า “นายนี่ฉลาดจริงๆ คนอื่นก็เรียกฉันว่าหลินเยาจิ่งหมดเลย”

“จริงเหรอครับ?“ เยี่ยชิวเอ่ย “ความจริงแล้วเรียกคุณว่าเยาจิ่งก็ไม่ถูกต้องเสียทีเดียว”

“ทำไมล่ะ?”

“เพราะคุณสวยกว่าเยาจิ่งน่ะสิ”

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะคิกคักเบาๆ ก่อนจะมองเยี่ยชิวด้วยความสนอกสนใจ ถามเขาว่า “อยากให้ฉันทำอะไรก็บอกมาตรงๆ เถอะ!”

เยี่ยชิวรู้สึกเก้อเขินจนทำตัวไม่ถูก คิดไม่ถึงว่าลูกไม้ตื้นๆ ของตัวเองจะถูกผู้หญิงคนนี้มองออกในพริบตาเดียว จึงตอบไปว่า “คุณหลิน ผมอยากเป็นผู้ช่วยพยาบาลของคุณครับ”

“แค่นี้เหรอ?” หลินจิงจื้อประหลาดใจเล็กน้อย

“อืม” เยี่ยชิวพยักหน้าอย่างหนักแน่น กล่าวต่อว่า “ตอนแรกผมเป็นแพทย์ฝึกหัดของแผนกศัลยกรรม แต่ถูกคนใส่ร้ายก็เลยโดนย้ายมาที่แผนกผู้ช่วยพยาบาล ถ้าผมไม่ได้เป็นผู้ช่วยพยาบาลของคุณ ผมก็ไม่มีงานทำแล้วครับ”

หลินจิงจื้อรู้สึกแปลกใจ “ด้วยความสามารถของนายแล้ว ถึงจะพลาดงานจากโรงพยาบาลนี้ไป ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรนี่นา”

“ผมรักอาชีพนี้มากครับ ผมอยากจะเป็นหมอที่ยิ่งใหญ่ให้ได้” เยี่ยชิวเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง

หลินจิงจื้อมองพิจารณาเยี่ยชิวอย่างจริงจัง นัยน์ตาฉายแววชื่นชมจางๆ แล้วเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ฉันชอบผู้ชายที่มีความฝันอย่างนายมากเลย นับจากวันนี้ไปนายมาเป็นผู้ช่วยพยาบาลของฉันเถอะ! ต้องเซ็นสัญญาด้วยไหม?”

“ผมจะไปเอาสัญญาเดี๋ยวนี้แหละครับ” เยี่ยชิวรีบวิ่งออกจากห้องผู้ป่วยไป

“หนุ่มน้อยคนนี้น่าสนใจไม่เบาเลยนะ” หลินจิงจื้อหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาผู้ช่วย ใช้น้ำเสียงออกคำสั่งกล่าวว่า “เสี่ยวเจี๋ย โรงพยาบาลเจียงโจวมีผู้ช่วยพยาบาลคนหนึ่งที่ชื่อเยี่ยชิว นายสืบประวัติของเขาให้ฉันหน่อย ภายในสามนาทีฉันต้องได้ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับเขา”

“รับทราบค่ะ ท่านประธานหลิน” มีเสียงไพเราะของผู้หญิงตอบกลับมาจากปลายสาย

ยังไม่ครบสามนาที

หลินจิงจื้อก็ได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว เธอตรวจสอบข้อมูลอย่างละเอียดรอบหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย “ลูกนอกสมรส? ถูกผู้ชายอื่นแย่งแฟนไป? แล้วยังคัดลอกประวัติผู้ป่วยคนอื่นอีก? ไอ้หมอนี่ มีวีรกรรมอยู่เยอะเหมือนกันนะ!”

ก๊อก ก๊อก——

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างกะทันหัน หลินจิงจื้อที่ถูกรบกวนสมาธิจึงเงยหน้าขึ้น พบว่ามีแพทย์หนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาภายในห้อง “นายคือ?”

“สวัสดีครับคุณหลิน ผมชื่อกัวเส้าชง เป็นแพทย์ประจำแผนกศัลยกรรมของโรงพยาบาลนี้ ผมได้ยินมาว่าคุณต้องการให้เยี่ยชิวเป็นผู้ดูแลประจำตัว?” ระหว่างที่กัวเส้าชงกำลังพูด สายตาของเขาก็แอบมองทรวงอกของหลินจิงจื้อ

“นายมีอะไรจะพูดงั้นเหรอ?” หลินจิงจื้อถามเสียงเรียบ

“ผมอยากจะบอกคุณหลินว่า คุณไม่สามารถจ้างเยี่ยชิวเป็นผู้ดูแลประจำตัวได้ครับ”

“ทำไมล่ะ?”

“คุณหลินอาจจะยังไม่ทราบ แต่เยี่ยชิวเดิมทีเป็นแพทย์ฝึกหัดของแผนกศัลยกรรม แต่เขาทำความผิดร้ายแรง ละเลยหน้าที่ขณะอยู่ในเวลางาน แล้วยังลอกประวัติผู้ป่วยของผมอีก คนไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ ไม่ควรเก็บไว้ใช้งานอย่างยิ่งครับ ไม่อย่างนั้น...”

กัวเส้าชงยังพูดไม่ทันจบ เยี่ยชิวก็กลับมาแล้ว

“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้?” พอเห็นกัวเส้าชง เยี่ยชิวก็หน้าบึ้งตึงทันที

“ฉันอยู่ที่ไหนมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย” กัวเส้าชงวางท่าหยิ่งผยอง

หลินจิงจื้อกล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า “เมื่อกี๊นี้หมอกัวบอกกับฉันว่า นายทำความผิดร้ายแรง ละเลยหน้าที่ขณะอยู่ในเวลางาน แล้วยังลอกประวัติผู้ป่วยของเขาอีก เป็นคนไร้ความรับผิดชอบอย่างมาก ห้ามไม่ให้ฉันจ้างนายเป็นผู้ดูแลประจำตัว”

เยี่ยชิวตวาดลั่น “กัวเส้าชง ทำไมนายถึงจ้องเล่นงานฉันนักหนา?”

“เพราะว่าฉันไม่ชอบขี้หน้านายไง เหตุผลแค่นี้พอไหมล่ะ?” กัวเส้าชงหันไปบอกกับหลินจิงจื้อ “คุณหลินครับ คุณพิจารณาสิ่งที่ผมพูดให้ดีๆ เถอะ”

“ถ้าฉันจะจ้างเยี่ยชิวเป็นผู้ดูแลประจำตัวให้ได้ล่ะ?” หลินจิงจื้อพูดยิ้มๆ

กัวเส้าชงชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบว่า “คุณหลินครับ ถ้าหากคุณยืนยันจะจ้างเยี่ยชิวเป็นผู้ดูแลประจำตัว เวลาที่เกิดปัญหาอะไรขึ้นมา โรงพยาบาลจะไม่รับผิดชอบทุกกรณีนะครับ”

“ถ้าฉันเกิดเป็นอะไรขึ้นมา โรงพยาบาลของพวกนายจะรับผิดชอบไหวเหรอ?” รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าสวยสดของหลินจิงจื้อ เธอแผ่บรรยากาศกดดันที่ทรงอำนาจออกมาแทน

ช่วงเวลานี้ เธอราวกับจักรพรรดินีผู้สูงส่ง

กัวเส้าชงสะท้านไปทั้งใจ

ขนาดผู้อำนวยการของโรงพยาบาล เขาก็ยังไม่เคยสัมผัสบรรยากาศที่ทรงพลังขนาดนี้ได้เลย ในใจอดคาดเดาไม่ได้ว่าแท้จริงแล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่?

“เยี่ยชิว” หลินจิงจื้อเอ่ยเรียก

เยี่ยชิวมองไปทางหลินจิงจื้อ

หลินจิงจื้อพูดต่อว่า “วันนี้พี่สาวจะสอนหลักการเป็นคนให้นายดู บนโลกใบนี้ ใช่ว่านายยอมถอยหนึ่งก้าวแล้วคนอื่นจะยอมถอยหนึ่งก้าวด้วย หลายๆ ครั้งการที่นายเป็นฝ่ายยอมถอย คนอื่นกลับคิดว่านายรังแกได้ง่าย ก็เลยได้คืบจะเอาศอก ประโยคที่ว่าคนดีถูกรังแก ม้าดีถูกคนขี่ก็หมายถึงแบบนี้แหละ ดังนั้น ตอนที่สมควรจะเข้มแข็งก็ต้องเข้มแข็งให้ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เป็นผู้ชาย”

เยี่ยชิวคล้ายกำลังคิดบางอย่างในใจ

“นาย เข้าใจสิ่งที่ฉันต้องการสื่อไหม?” หลินจิงจื้อเอ่ยถามออกมา

“ผมเข้าใจครับ”

“ถ้างั้นจะมัวรออะไรล่ะ!”

เยี่ยชิวสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วแหงนหน้ามองกัวเส้าชงด้วยท่าทีเย็นชา

สายตาของเขาทำให้กัวเส้าชงรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก จึงตะคอกว่า “มองหาป้าแกเหรอ! แกมันไอ้ลูกนอกคอก...”

เพี๊ยะ

ฝ่ามือข้างหนึ่งฟาดลงบนใบหน้าของกัวเส้าชงอย่างฉับพลัน