บทที่ 52  

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรู้ว่าพี่งานยุ่ง แค่มาก็ดีแล้ว”

เวินซวงซวี่ยกมุมปากผุดยิ้มบาง ๆ ดูอ่อนโยนและเอาใจใส่อย่างเต็มที่

เห็นสองคนสนิทสนมใกล้ชิดกันจนไม่มีช่องว่างแบบนั้น ผู้คนรอบด้านต่างเก็บซ่อนสายตาอิจฉาเอาไว้ไม่อยู่

แม้กระทั่งแววตาที่แม่มองมายังลู่เยี่ยนหุย ก็ดูจะปลาบปลื้มใจไม่เบาทีเดียว

แต่สีหน้าของเวินสือเหยากลับย่ำแย่ผิดไปจากปกติ เธอมุ่นหัวคิ้วพลางเหลือบมองไปทางรถยนต์ที่จอดอยู่ด้านนอก

เจ้าหมอนี่เพิ่งเดินลงมาจากรถเมื่อตะกี้นี้เอง ถ้าเธอจำไม่ผิดแล้วล่ะก็ นี่เป็นรถรุ่นล่าสุดที่เพิ่งเปิดตัวได้ไม่นาน มีเพียงแค่สิบคันในประเทศ ถึงมีเงินก็ใช่ว่าจะซื้อได้ง่าย ๆ

ตอนนั้นสวี่ฉงเฮ่อก็ตั้งใจว่าจะซื้อเหมือนกัน แต่พอเปิดขายรถรุ่นนั้นก็ถูกขายหมดไม่เหลือแล้ว

รถยนต์ระดับนี้ มาอยู่ในมือของผู้ชายคนนี้ได้ยังไง?

เจ้าหมอนี่ดูเผิน ๆ ก็แค่ผู้ชายหน้าหล่อธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งเท่านั้นเอง

บางทีเวินซวงซวี่อาจจะแค่ยอมทุ่มเงินก้อนโตไปเช่ารถให้เจ้าหมอนี่ขับมา เพื่อไว้หน้าตัวเองล่ะมั้ง?

พอคิดได้แบบนี้ เวินสือเหยาก็แสร้งทำเป็นทอดถอนใจอย่างจนปัญญาออกมา

“โถ่ซวงซวี่ ฉันรู้นะว่าเธอไม่อยากให้ที่บ้านกังวลเรื่