PATAPOS na ang pag-aayos sa akin nang pumasok sa dressing room si Jackson—my co-artist in T. R. Entertainment.
At hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung bakit mainit ang dugo niya sa akin. Para siyang si Gab.
“Kumusta?” ang bati nito at naupo sa tabi ko. Pasimpleng inaayos ang buhok sa harap ng salamin.
“Ayos lang.”
“Galingan natin mamaya sa show,” ang sabi niya at naupo pakaliwa para ibigay sa akin ang buong atensiyon.
“Tapos na po,” ang singit ng make-up artist kaya agad kong sinenyasan na maari na itong umalis.
Hinintay ko lang na maisara nito ang pinto at saka ko hinarap si Jackson. “Ano na naman ang trip mo?”
“Wala, gusto lang kitang kausapin.” Habang may ngiting nakakaloko.
“’Wag na tayong maglokohan… anong kailangan mo?” Hindi ko gusto ang pinapakita niyang ngiti.
Umismid siya at kalaunan ay natawa. “Narinig ko lang kanina sa mga staff na balak ka nilang pakantahin.”
Agad ko siyang tinignan nang masama. “Plano mo ba ‘to? Ang pahiyain ako?”
Nagkibit-balikat lang siya, pagkatapos ay tumayo. Lumapit sa akin at bumulong sa tenga ko, “Natutuwa kasi ako ‘pag nakikita kang ganyan,” sabay turo sa mukha ko. “’Yong ganyang mukha… ‘yong nakangiti kahit asar na asar na. Nakaka-frustrate, ‘no?”
Napa-ismid ako sa sinabi niya. “Sorry to say, pero walang epek sa ‘kin ‘yan. Kahit anong gawin mo… hindi mo makukuha ang satisfaction na hinahanap mo,” pagkatapos ay tinignan ko siya sa mata. “Alam mo ‘yong madalas sabihin ng iba? ‘yong ‘mamatay ka sa inggit’.”
Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at lumabas na sa dressing room bago pa siya maka-isip ng pang-counter attact sa sinabi ko.
I sigh after I closed the door. Hanggang ngayon ay hindi ko alam kung anong naging mali… we used to be friends. Naging close kami during the singing competition.
Akala ko ‘no hard feelings’ para sa kanya ang lahat…
Pero akala ko lang pala.
Dahil ba ako ang nanalo? O dahil ako ang unang nakatanggap ng offer sa T. R. Entertainment… ang pangarap niyang kompanya.
Ilang beses ko siyang sinubukang kausapin pero talagang nag-iba na. Kahit noong makapasok na siya sa kompanya ay wala pa ring nangyari. Hindi na siya tulad ng dati.
Siguro dahil talagang may mga bagay na hindi na maibabalik… kahit ilang beses pang subukan.
Huminga ako ng malalim at saka lumabas sa dressing room para magtungo sa studio. Naghihintay na ang iba para sa cue ng director para sa tv show.
Hindi nagtagal ay nangyari na nga ang isa sa mga bagay na iniiwasan ko. Pinapuwesto ako sa gitna at pinakanta sa harap ng mga audience.
Hindi maiwasang manlamig ang kamay at buong katawan pero hindi ko pinahalata. Lalong-lalo na sa harap ng mapanuring mata ni Jackson.
[Kung Puwede by Aaron]
"Paano mapadadama sa 'yo kung hindi naman ito ang naisSa 'yong mga mata ano nga ba'ng dapat?Nahihirapan na sa t'wing nakikita ang 'yong luhang pumapatakPuwede bang sa 'kin mo na lang ibaling ang lahat..."Nagiging raspy na ang boses ko. Kaya ipinikit ko na lang ang mga mata para makapag-focus at maituwid ng mabuti ang pagkanta.
"Heto ako, lagi sa 'yong tabi't handang gawin ang lahat
Ngunit huli nang lahat, dahil ika'y hawak na ng iba..."“Hindi ko na tatapusin at baka humaba pa ang oras,” sabi ko sa host.
“Of course, palakpakan naman natin si Aaron,” ang tugon nito at udyok sa mga audience na nanunuod.
Ngumiti naman ako sa lahat at lalong-lalo na kay Jackson… at hindi naman ako nabigo dahil bahagya kong napansin ang pag-igting ng panga niya.
Bingo! Akala mo, makakaisa ka sa akin ngayon? Asa ka boy!
Kahit ikamatay ko pa, hindi ko hahayaan manalo ka sa akin.
At matapos ang guesting naming sa tv show ay agad akong pinuntahan ni Gab.
“Ayos ka lang?” ang tanong nito. "Ilang beses kong sinabi na 'wag kang pakantahin!"
Nagkunwari akong nagulat sa sinabi niya. “Did I hear it wrong… or talagang nag-aalala ka sa ‘kin?”
“Gag*, natural Manager mo ako,” ang tugon niya at bahagyang t-in-ap ang likod ko. “Pumasok ka muna sa loob ng van… dito lang muna ako sa labas. Tawagin mo na lang ako kapag tapos ka nang umiyak.”
I raised my middle finger. Magbibiro lang napaka-sira*lo pa.
Pero sinunod ko naman at pumasok sa van… in-adjust ang upuan para makahiga nang kaunti at saka pumikit. Kailangan ko lang ng ilang sandali.
Dito ako nag-umpisa… sa pagkanta.
Ito ang nagbigay sa akin ng daan para makapasok sa entertainment industry.
Sobrang mahal na mahal ko ang pagkanta... pero hindi man lang ito nagtagal sa akin.
Hinawakan ko ang leeg… matagal ng nawala ang sugat pero nananatili pa rin ang sakit.
Dahil sa sugat na natamo noon ay hindi ko na kaya pang kumanta tulad ng dati.
At hanggang ngayon ay tandang-tanda ko pa ang araw na muntik ng mawala sa akin si Mama… kung hindi ako kumilos agad.
Isa mang bangungot ang nangyari ay hindi ako nagsisising niligtas ko si Mama. Na siya ang una kong inisip kaysa sa sariling buhay.
Paulit-ulit mang pinapaalala sa akin ang lahat ay hindi ko hahayaang magtagumpay ang tulad ni Jackson. Hinding-hindi ako magpapakita ng kahinaan sa harap niya at sa katulad niya.
Huminga ako ng malalim. Hinayaang ibuhos lahat ng sakit na nararamdaman.
Nang bumuti na ang pakiramdam ay saka ko lang dinilat ang mga mata. Pinunasan ang luhang pumatak sa mukha.
Kung pwede nga lang burahin sa alaala ang pangyayaring iyon ay matagal ko ng ginawa. Para hindi na ako nagkakaganito.
Isinuklay ko ang kamay sa buhok saka binuksan ang pinto ng van. Hinanap sa paligid si Gab.
"Oh, ano? Okay na?" ang tanong niya.
"Inom tayo?"
Tumitig siya ilang sandali. "Tara, nauuhaw na rin ako."
Napangisi ako.
"Tubig lang sa 'yo."
"Ang KJ!" reklamo ko.
"Kung hindi kaya, 'wag magkunwari. Pwede kang magpakatotoo sa 'kin. Nandito lang ako, hindi lang basta Manager kundi kaibigan din."
Kumurap ako at ilang sandali ay napangiti. "Kaya ko... kasi nand'yan ka naman." At saka siya inakbayan.
Mabuti na lang at nandito siya kasama ko. Nawala man si Jackson... may pumalit namang mas higit at maaasahan.
***<[°o°]>***
MAINGAY ang gabi at puro mga sasakyan ang nakikita ko sa labas ng van. May kasama ako pero bakit tila hindi ko marinig ang lahat na tila napakatahimik… pakiramdam ko ay nag-iisa ako. Tumatakbo naman ang oras pero bakit tila nakahinto ang lahat.“Sa bahay tayo,” ang utos ko sa driver. Gusto ko munang umuwi kay Mama ngayong gabi. Gusto ko siyang makita at makasama.“Masiyado ng gabi para umuwi ka pa sa inyo. Maaga pa tayo bukas,” ang sabi ni Gab.“Sunduin mo na lang ako bukas.”“Ang layo-layo kaya—“ nahinto siya nang tignan ko… at mukhang naintindihan naman niya ang pinahihiwatig ko. “Bahala ka na nga, basta maaga kang gumising bukas para hindi mo na ako maabala pa ng husto.”Tumango ako at pagkatapos ay pumikit. Hindi ko napansin na nakatulog ako sa biyahe kung hindi lang ako ginising ni Gab.&l
(Past)SOBRANG saya ko pauwi. Tumambay kasi ako sa bahay ng classmate ko para makinuod ng anime movie na ibinida niya kanina sa school.“’Ma! Andito na ako… may kwento ako sa ‘yo,” ang sigaw ko pagpasok sa bahay. “Alam mo kanina nanuod ako nang—“ bigla akong nahinto nang may maapakan.Pinulot ang naapakan na damit ni Papa sa sahig. “’Ma?” ang tawag ko. “’Pa?” pero nahinto ako nang makita si Mama na umiiyak sa may sahig.Lumapit ako at tinanong siya kung anong nangyari pero tanging mga hikbi niya lang ang naisagot.Wala akong nagawa kundi ang umiyak rin kahit hindi ko naman alam kung ano ang nangyayari. Umiiyak si Mama sa dahilang hindi ko alam… at umiiyak rin ako dahil nakakaiyak ang mga hagulgol niya.Matapos niyang umiyak ay tumayo siya at nagluto ng pagkain para sa akin. Pagkatap
(Past)HINDI nagtagal ay naging desperado ako sa buhay. Sa kagustuhan kong magkaroon ng pera para matulungan si Mama ay pumasok ako sa masamang gawain.Marahas akong hinila ng kasama ko. “Hoy, baguhan… alam kong first time mo ‘to pero bawal ang bahag ang buntot dito kaya ayusin mo,” ang bulong nito sa akin. Marahas ako nitong kinuwelyuhan sabay turo sa isang lalake. “Nakikita mo ‘yong lalakeng ‘yon?... ‘Yong mataba at nakasuot ng amerikano. Mukhang mayaman kaya gusto ko kunin mo ‘yong wallet niya,” ang utos nito sabay tulak sa akin paabante. “Ayusin mo, ha. Hihintayin kita sa kabila.”Lumingon ako sa kasama ko. Kahit na training na kami para rito ay hindi ko maiwasang kabahan.Tinapik niya lang ang balikat ko saka lumayo sa akin para hintayin ako sa kabilang kalsada.Huminga ako ng malalim para lakasan ang loob sa gagawin. Wala n
UMIINOM ako ng kape habang hinihintay ang producer na makapag-decide sa final set-up ng new show na pinaplano ng management.Mahigit isang oras ng nagdi-discuss pero hindi pa rin sila makahanap ng ipapalit sa isa sa mga judges na ni-reject ang offer dahil sa schedule conflict.Isa ako sa mga napili nila at agad ko namang tinanggap ang offer. Kahit dito man lang, connected pa rin ako sa propesiyon na hindi ko na mababalikan.Ilang sandali lang ay naayos na nila ang problema at may papalit ng judge. Binaba ko ang iniinom na malapit ng maubos at pinakinggan ang sinasabi ng isa sa mga staff."Ito ang mga list ng contestants na magpa-participate sa competition." Isa-isa nitong binigay ang list at saka kami pinapanuod ng mga audition videos.Tinignan ko ang list at saka nagtanong, "50 lahat?""Sila lahat ang mga male trainees natin. Pero pipili lang kayo ng 25 na papasok sa elim
BIGLA akong napabangon nang makaramdam ang sakit sa likod. Agad kong nilingon kung sino mang walangh*yang sumuntok sa akin."Tang—""Oo! Ina mo rin!""Anong problema mo?!" ang tanong ko sa kanya.Kinuha niya ang unan sa tabi at hinampas sa ulo ko. "Hindi ka nagtatanda!" hampas ulit. "May nakakita sa 'yo kagabi!" hampas ulit pero this time sinalag ko na.Nag-agawan pa kami ng subukan kong kunin sa kanya ang hawak."Ano ba! Ang sakit-sakit na!" ang reklamo ko at nagawang maagaw ang unan at mabilis na hinagis sa labas ng bintana. Wala sanang matamaang tao sa ibaba.Napatalikod si Gab sa akin at may kung ano-anong binubulong sa sarili. Tumitingala pa at parang nagdadasal.Bahagya akong lumapit para marinig siya pero agad ring napaatras nang marinig ang binubulong."Pumangit sana siya, umitim at bumaho, para iwan siya."
NAKATULALA at iniisip si Noreen. Kanina ay nagkasalubong kami sa elevator pero hindi namin makuhang mag-usap dahil may ibang tao."May problema?" ang tanong ni Gab matapos tapikin ang balikat ko.Umiling ako bilang sagot."Oh, by the way, gusto ng management na gawan ka ng documentary project for your 10th year anniversary.""Documentary?""Yup, your life before and now.""I don't like it," mauungkat na naman ang buhay ko noon. "Pwedeng pass na lang? Pwede namang i-celebrate ang 10th year anniversary ko ng walang ganyan.""Pero nakarating na sa taas at pumayag si Mr. Ben."Of course, dahil sa tulong nito ay hindi ako magiging si Aaron ngayon."Yeah, gustong-gusto pa naman ni Mr. Ben na nakikita sa camera," ang komento ko at natawa."Laging nagri-replay sa utak ko ang boses niya kapag sinasabi niyang pinang
MALAMIG sa loob ng venue kung saan sinu-shoot ang first episode ng 'Fly, Aim High' para sa mga trainees na napili namin. Komportable rin ang pagkakaupo ko habang pinapanuod mag-perform ang bawat isa sa stage.Hindi ito ang unang beses na nag-judge ako sa mga shows pero hindi ko alam kung bakit parang kabado ako.First round pa lang ay nagpakitang gilas na ang mga trainees at talagang ang intense ng atmosphere.Masiyadong ginalingan na tipong kaming mga judge ay nahihirapan kung sino ang pipiliin at kung sino ang mai-eliminate."Maganda 'yung pinakita niyang performance pero nakulangan ako sa vocals. Medyo unstable ang boses niya," ang komento ko. Nag-uusap kaming limang judges kung sino-sino ang mga napili namin para mag-level up sa 2nd round."Kinapos na siya ng hininga dahil masiyadong maraming movements ang ginawa niya," ang komento naman ni Mr. Jake— mentor sa dance unit.
DALAWANG ORAS na akong nandito sa resort na aking pagmamay-ari. Dahil wala naman akong trabahong naka-schedule ngayon hanggang bukas ay naisipan kong pumunta rito at para na rin makasama si Noreen.Namimiss ko na siya.Kahapon ay tinawagan ko siya at sinabi ang plano na agad namang nitong nagustuhan. Mas nauna nga lang ako rito para ayusin ang resthouse. Walang ibang tao rito maliban sa caretaker na linggo-linggo kung pumunta at maglinis.Malinis naman ang kwarto pero pinalitan ko ang bedsheet para makasiguradong walang alikabok. Ilang sandali lang ay nakarinig ako ng ugong. May paparating na bangga.Dali-dali kong kinuha ang shades at saka lumabas para abangan si Noreen.Sigurado akong siya na ang dumating dahil wala namang magpupunta rito ng walang approval ko.Malayo pa lang ay tanaw ko na ang papahintong bangga. Dumaong ito at saka tinulungan ng bangkero na makababa si