CHAPTER 20

Zoe Colette's POV

"Mom, nagaaway po ba kayo ni Ate Mia?" Takang tanong nito nang mailapag ko na siya doon sa kanyang upuan.

"Nope baby, naguusap lang kami ni Ate Mia." Bahagya akong natawa sa sagot ko.

Kinuha ko yung earphone at cellphone ko para ilagay sa tainga ni Miles. Mukhang hindi kasi matatapos ngayong araw na ito ang pakikipagtalo ko sa demonyo niyang kapatid.

Pisti! Naguusap pa e, kung nahawa lang ako nang pagiging demonyo ni Atlas sinabi ko na sana ang totoo sa batang 'to. Edi sana alam niya na ngayon na hindi ko siya anak at hindi niya ko tunay na ina. Alam na sana ng mga batang 'to kung ano talagang kababuyan ang ginawa sakin ng kanilang ama. Kung bakit hindi ko magawang umalis sa pamamahay nila kahit pinapaalis na nila ako. Matagal ko na sanang sinabi sa kanila iyon kung naging demonyo lang din ako gaya nila.

"Mia, Mike, bakit nakatayo pa din kayo diyan? Wala ba kayong balak na umupo?" Seryosong tanong ko dito pagkaupo.

"Tita, Colette wala ka bang balak alukin ang bestfriend mo na sumabay satin ngayon?" Seryosong tanong ni Mia pagkaupo nito.

"Bakit hindi mo gawin tutal ikaw ang nakaisip." Malditang tugon ko dito.

"Why are you being so rude to her?" Usisa nito.

"Why are you so chismosa ba?" Nagmamaldita pa din ako dito.

"Manang Faye, patawag naman po si Tita Maisha." Utos ni Mia dito.

Hinayaan ko itong gawin ang gusto niya hindi ko naman siya pwedeng pigilan. Wala naman kasi akong karapatan na gawin iyon. Hindi naman nila ako tunay na ina isa pa mas may karapatan sila sa bahay na 'to kaysa sakin.

Tahimik kong kinain ang almusal na niluto ni Manang para samin. Palihim kong sinulyapan ang pagupo nito sa tabi ni Mike.

Isang kasinungalingan kong sasabihin kong hindi ko siya na-miss diba? Siya lang ang nagiisang kaibigan ko dito sa mundo at labis kong pinagkakatiwalaan. Hindi pa din nawawala ang galit ko sa kanya pero hindi din naman nawawala ang pangungulila ko sa kanya bilang isang kaibigan. Noong nawala sila mama at papa siya lang ang nandyan sa tabi ko dumamay at nagparamdam ng pagmamahal sakin sa kabila nang aking pangungulila. Higit sa isang matalik na kaibigan ang turingan naming dalawa. Hindi man kami magkadugo pero tinuturing namin ang isa't isa bilang isang tunay na magkapatid siya lang ang nagiisang kapatid kong babae. Pero sa ngayon mas nangingibabaw kasi ang galit ko sa kanya.

"Kamusta, Colette?" Bumalik ang diwa ko ng marinig ang boses niya.

Binalingan ko ito ng tingin. "Do you think you deserve the right answer?" Malditang tanong ko dito. "After what you have done to me? Seriously?" Dagdag ko pa.

Hindi naman ito nakasagot sa lahat ng sinabi ko.

Takte! Pinipigilan ko ang sarili na hindi siya malditahan pero kahit anong gawin kong pagpipigil hindi ko magawa lalo lang akong nagagalit sa kanya. Dahil siguro hindi ko pa naririnig ang paliwanag niya pero kasi... hindi pa ako handang marinig lahat ng iyon o sadyang hindi ko lang matanggap ang ginawa niya sakin, pero bakit ganun sa kabila ng lahat. Bakit mas pinipili ng puso ko na patawarin siya? Ito din siguro ang dahilan kung bakit minamalditahan ko siya ngayon. Nagtatalo ang isip at puso ko hindi nagkakaisa ang mga ito. Ang isip ko sinasabi na hindi siya patawarin ngunit iba ang tinitibok ng aking puso baliktad sa iniisip ng aking utak.

"We're not friends anymore. Can you please stop bothering me?" Malditang wika ko ulit.

Nasaktan naman ito sa sinabi ko sa kanya. "I'm not bothering you. I just want to know if you are really okay." Malungkot na wika nito. "I will do everything, Colette, just forgive me for what I have done to you. Don't push me away. Let me help you." Pagsusumamo nito.

"Psh." Natawa ako sa sinabi niya. "Help me? Do you think matutulungan mo pa ako? Ngayon na pumayag na ako sa gustong mangyari ni Devil. Tingin mo mailalayo mo pa ako sa kanya?" Mababakas sa tono ng boses ko ang inis na nararamdaman.

Takte! Buti na lang naisipan kong lagyan ng earphone itong si Miles bago kami magsimulang kumain. Hindi niya maririnig ang pakikipagtalo ko kay Maisha.

"What do you mean about that Tita Colette?" Naibaling ko ang tingin kay Mike na siyang nagsalita.

Putek! Nakalimutan kong nandito nga pala sila.

"Stop being chismoso, Kid." Seryosong tugon ko dito.

Natawa naman si Mia kaya nailipat ko ang tingin sa kanya. "Tita, we're not chismoso and chismosa we hear what you're saying." Malditang wika nito. "Stupid stepmother." Mahinang wika nito sapat para marinig ko.

"Then, stop listening stupid brat!"

Hindi ko na napigilan ang sarili at nasabi na iyon sa kanya na mukhang hindi niya ikinatuwa. Takte!

"What did you call to me?" Galit na galit na tanong nito sakin. Umuusok na siguro ang ilong nito dahil sa sobrang galit na nararamdaman.

"Psh. Stupid brat. Are you deaf?" Mas lalo itong nainis sakin.

Pisti! Yawa! Ang hilig kasing sumabat ng batang 'to kahit hindi naman siya yung kinakausap. Ngayon napansin ko na siya hindi naman maipinta ang mukha nito dahil sa sobrang galit. Minsan hindi ko maintindihan ang batang 'to. Bwesit!

Malakas niyang hinampas ang lamesa at tumayo. Nanlilisik ang mata nitong tumingin sakin na sinagot ko lang ng malupet kong ngiti.

"I'm going to destroy you. I'll make sure you're going to leave this house. NOW!" Galit na galit na wika nito bago naglakad paalis na siyang sinundan ko lang ng tingin.

"Destroy me? Kid, I'm not piece of paper, duh!" Natatawang wika ko dito. "I told you, if you want me to leave. You should die, that's the only way to kick me out in this stupid house." Sigaw ko dito bago ito mawala sa paningin ko.

Natatawa akong ibinalik ang tingin sa harap ng pagkain.

"I have to go Tita Maisha, have a nice day." Gulat na gulat akong muling ibinaling ang tingin kay Mia na bumalik at niyakap si Maisha.

Bago ito umalis muli niya akong tinapunan ng matatalim na tingin.

Takte! Marunong palang gumalang at magpaalam itong batang 'to. Wait, bakit ang bait niya kay Maisha? Samantalang kung malditahan niya ko parang may ginawa akong malaking pagkakamali sa kanya. Bukod doon never pa niya akong niyaya na sumabay sa kanila kumain gaya ng ginawa nila kay Maisha kanina. ANG UNFAIR NAMAN NUN! Bwesit!