EP.4 ตัดใจ

๑

ตัดใจ

เมื่อตัดสินใจเลิกกับตฤณเด็ดขาด หญิงสาวจึงส่งข่าวให้ทุกคนรับรู้ว่างานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในเดือนหน้านี้มีอันต้องยกเลิก เพื่อนร่วมงานที่ได้รู้ความจริงว่าเกิดจากเหตุใดต่างเข้ามาให้กำลังใจหญิงสาวกันอย่างเนืองแน่น ส่วนตฤณนั้นยังไม่หยุดเดินหน้างอนง้อคนรัก เขาพยายามดักเจอที่หน้าบริษัทและที่พัก แต่หญิงสาวก็ยังหลบหน้าทุกครั้ง กระทั่งหัวหน้างานที่รู้เรื่องและสนิทกับหญิงสาวมากพอเอ่ยออกมาอย่างเห็นใจ

“ใกล้ปีใหม่แล้ว พี่ว่าบิวทำเรื่องขอลาพักร้อนก็ดีนะ”

บุญญาพรสบตาหัวหน้าสาวใหญ่ พลางยิ้มให้อีกฝ่าย พี่เนตรเองก็มีสถานะเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวเช่นเดียวกัน

“พี่รู้นะ ว่าบิวรู้สึกยังไง แต่ได้รู้เช่นเห็นชาติกันตอนนี้ยังดีกว่ามารู้ตอนอยู่กินกันไปแล้ว ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนั้นพี่บอกเลยว่าเจ็บกว่าเยอะ ไหนจะลูก ไหนจะเรื่องอื่นๆ อีก กว่าจะเลิกกันได้ไม่ใช่ง่าย มันติดขัดไปหมด ดูอย่างพี่เป็นตัวอย่าง ตอนมีโอกาสเลิกก็ไม่เลิก ให้อภัยไม่รู้กี่ครั้งกี่หน สุดท้ายก็ต้องมาเลิกอยู่ดี แต่ตอนนี้สบายแล้ว” พี่เนตรเปรยยิ้มๆ อย่างคนโล่งสบายจริงๆ

บุญญาพรเองก็คิดตรงกัน หญิงสาวกำลังจัดการเรื่องร้านให้เรียบร้อย ตั้งใจลางานเพื่อไปพักผ่อนที่ไหนสักแห่งยาวๆ เช่นที่พี่เนตรแนะนำ

ตฤณย้ายออกจากห้องของหล่อนไปตั้งแต่วันรุ่งขึ้น หล่อนไม่สนว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหน แต่ชายหนุ่มเองก็ยังพยายามติดต่อและมาดักเจออยู่เสมอ วันนี้ก็เช่นกัน

“บิว”

ร่างบางที่ตรงไปยังรถยนต์ส่วนตัวชะงักกึก ก่อนจะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

“เดี๋ยวก่อนบิว” ร่างสูงคว้าประตูรถยนต์ของคนรักเอาไว้ก่อนที่หญิงสาวจะหายเข้าไปในนั้น

“มีอะไรอีกคะ” บุญญาพรหันมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา ยิ่งได้พบเจอกันอีกครั้งชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกผิดและเสียดาย เขาไม่น่ามักง่าย ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นลงไปเลย

“พี่อยากคุยกับบิว”

หญิงสาวส่ายหน้า รอยยิ้มแต้มริมฝีปากงามน้อยๆ ก่อนสบตาคม

“แต่บิวไม่มีอะไรจะคุยกับพี่อีก ถอยค่ะ บิวจะกลับ”

“บิว พี่รักบิวนะ ยังรักเสมอ”

คนที่ถูกบอกรักครั้งที่เท่าไรก็จำไม่ได้เบือนหน้ากลับมาพร้อมถอนหายใจพรืด แสดงออกชัดเจนว่ากำลังเบื่อหน่ายขีดสุด

“พอเถอะค่ะ เลิกพูดคำนี้สักที คิดเหรอว่าบิวเชื่อ คนรักกันจริงเขาไม่ทำแบบที่พี่ตฤณทำหรอก เชิญกลับไปอยู่กับคนที่ชอบได้แล้ว อย่ามายุ่งกับบิวอีกเลย ถือเสียว่าบิวขอร้อง”

แล้วจากนั้นบุญญาพรก็กระชากประตูรถปิด ทำให้ตฤณต้องถอยห่างจากรถยนต์ของคนรัก เขามองตามไปจนลับตา สีหน้าละห้อยโหย ไหล่ห่อคอตก ดูน่าสมเพชในสายตาของเพื่อนร่วมงานที่รู้เรื่องราวของคนทั้งคู่

“สมน้ำหน้า”

ใครคนหนึ่งพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะพากันเดินผ่านเขาไป

“หล่อแต่เลว แบบนี้ฉันก็ไม่ขอรับประทาน โชคดีของบิวที่เลิกกันก่อนจะแต่งงาน”

“แต่ก็น่าอายนะ จะได้แต่งกันอยู่แล้ว”

“เป็นฉันก็ยอมอายดีกว่าแต่งกันแล้วต้องมาเลิกทีหลังนะ ร้อยทั้งร้อยผู้ชายแบบนี้ไม่มีทางเลิกนิสัยเจ้าชู้หรอก”

“จริงของแก” ใครคนหนึ่งเปรย ขณะที่ร่างสูงของตฤณเดินกลับออกไปด้วยอาการผิดหวัง

บุญญาพรน้ำตาซึมออกมาอีก ภาพจำเก่าๆ ย้อนกลับมาราวกับม้วนภาพยนตร์ ความรัก ความสุขและความเหนื่อยยากที่เคยพบเจอร่วมกันไหลวนเข้ามาในความนึกคิด หลายครั้งหญิงสาวร้อนรุ่มในอก ร่ำๆ จะยกโทษให้เขา แต่เพราะข้างกายยังมีพรรษาที่คอยดึงสติ จึงทำให้บุญญาพรหยุดความคิดจะกลับไปหาตฤณลงได้

“กลับมาแล้วเหรอ” พรรษาหันไปยิ้มกว้างให้เพื่อน ฝ่ายที่เดินเข้ามาส่งยิ้มเนือย

“เป็นอะไร” เจ้าของห้องเอ่ยถาม เมื่อเพื่อนเดินช้าๆ ตรงไปนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรง ทำให้คนที่กำลังดื่มน้ำอยู่หน้าตู้เย็นต้องเดินมานั่งลงข้างๆ

“วันนี้พี่ตฤณไปหาเราที่บริษัทอีกแล้ว”

เสียงถอนหายใจดังมาจากพรรษา และมองบุญญาพรอย่างค้นคว้านิ่งนาน

“อยากกลับไปคืนดีกับเขาใช่ไหม”

คำถามของอีกฝ่ายช่างตรงใจจนบุญญาพรต้องก้มหน้านิ่ง พรรษาส่ายหน้าเพราะความอ่อนใจ

“ชีวิตเป็นของแกนะบิว จะเลือกแบบไหนฉันก็คงจะห้ามไม่ได้ แต่จะบอกเอาไว้ให้นะ จากที่เคยพบเจอมานักต่อนัก คนที่กล้านอกใจคนรักที่ลำบากด้วยกันมาได้เนี่ย ไม่มีคนไหนที่จะเลิกนิสัยแบบนี้ได้เลยสักคน ส่วนใหญ่ก็ไม่ทิ้งนิสัยเดิม สุดท้ายก็กลับไปทำซ้ำอีก แกอยากเป็นแบบนั้นเหรอ อยากเจ็บซ้ำๆ อีกเหรอ”