5 4 3 2 1 สุขสันต์วันลา

บทนำ

“รีบไปนะ จะได้เห็นว่าที่ฉันพูดน่ะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”

ข้อความที่ได้รับทำให้บุญญาพรร้อนผ่าวไปตลอดร่างกาย น้ำตาเอ่อท้นด้วยความรู้สึกปวดร้าวก่อนจะขับรถตรงไปยังสถานที่คุ้นเคยด้วยอาการชาไปทั้งร่าง แต่หัวใจกลับเต้นแรงรัวเหมือนจะหลุดออกมาจากอก

ไม่จริง มันต้องไม่ใช่แบบนี้...

เสียงรำพึงรำพันดังออกมาจากความคิดเมื่อมาถึงจุดหมาย ขณะเดียวกันทุกย่างก้าวที่ผ่านพ้นไปก็เชื่องช้าลง ความหวาดกลัวทำให้การทำงานของร่างกายสวนทางกับจังหวะเต้นของหัวใจ กระทั่งร่างระหงมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องภายในคอนโดฯ มือเรียวสั่นสะท้านยามเอื้อมไปยังประตู

เปลือกตาคู่งามปิดลงพร้อมกับสูดลมหายใจ ริมฝีปากขบเม้ม กระทั่งประตูบานนั้นเปิดเข้าไปช้าๆ ภายในห้องรับแขกเงียบเชียบก็จริง ทว่ามีเสียงบางอย่างดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนอนข้างๆ

มือเท้าของผู้ที่ก้าวเข้ามาเย็นเฉียบ หัวใจเต้นรัว ร่างบอบบางหยุดนิ่งที่หน้าประตูห้องนอน หลับตาลง พยายามรวบรวมความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความจริงที่หวาดกลัว แล้วในที่สุดประตูบานนั้นก็ถูกผลักเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ปัง!

เสียงบานประตูกระทบผนังอีกด้านของห้อง ทำให้ร่างของคนทั้งสองที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่กลางเตียงผละออกจากกันด้วยความตกใจ

“บิว!” เจ้าของเสียงร้องครางออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง อารมณ์เร่าร้อนก่อนหน้าจางหายราวถูกปิดสวิตช์ มือใหญ่กระตุกผ้าขึ้นปิดบังความอุจาดโดยไม่สนใจว่าใครอีกคนที่ร่วมเสพสังวาสจะเปลือยเปล่าล่อนจ้อน

คนที่ถูกเรียกยืนตัวแข็งค้าง ดวงตาแดงก่ำ มือกำแน่น ร่างเล็กสั่นสะท้าน ทุกอย่างราวจะหยุดอยู่กับที่ สมองพร่าเบลอ ไม่คิดมาก่อนว่าคนที่หล่อนรักและไว้ใจจะร่วมมือกันทำร้ายความรู้สึกกันได้ขนาดนี้

ตฤณรีบคว้าผ้าขนหนูขึ้นมานุ่ง แล้วสืบเท้าเข้าไปหาคนรัก ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ปลายนิ้วของเขาจะแตะต้องลงมาบนร่างกาย หญิงสาวก็ถอยหลังกรูดพร้อมกับร้องบอกออกมาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“หยุดอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ!”

บุญญาพร พุ่มพัฒน์ หรือ บิว กำมือแน่น ดวงตาที่แดงก่ำมองคนตรงหน้าด้วยความร้าวรานผิดหวัง เกลียดชังและขยะแขยง ทั้งสีหน้า แววตาและท่าทางทำให้อีกฝ่ายกระสับกระส่ายด้วยทำตัวไม่ถูก ไม่คิดว่าคนรักจะจับได้คาหนังคาเขาที่ตนหลับนอนกับผู้หญิงอื่น

“บิว ฟังพี่ก่อน”

บุญญาพรแสยะยิ้ม ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่เอ่อซึมออกมา ไม่อยากเสียน้ำตาให้เขามากไปกว่านี้

“ไม่จำเป็นมั้ง ในเมื่อเห็นอยู่ตำตาแล้ว ชัดเจนดีไม่ต้องมีคำอธิบาย” ตอบพลางเหลือบตามองไปยังสาวสวยที่นั่งนิ่งบนเตียง ไม่พูดจาอะไรนอกจากจะก้มหน้าก้มตาและมีผ้าห่มคลุมร่าง

นิษฐาคือเพื่อนรุ่นน้อง ที่หล่อนรับเข้ามาทำงานในร้านกาแฟที่ลงทุนร่วมกับคนรัก แต่กลายเป็นว่าคนที่รักและไว้ใจร่วมกันหักหลังหล่อน

“พี่รักบิวนะ รักบิวคนเดียวบิวก็รู้”

คำรักของเขาในวันนี้ฟังดูน่าสมเพช จึงเรียกเสียงหัวเราะเยาะหยันจากบุญญาพรได้ในทันที ขณะเดียวกันสาวสวยอีกคนก็ตวัดตามองผู้ชายที่ก่อนหน้านี้เพิ่งจะพร่ำพลอดคำรักกับหล่อนด้วยสายตาอาฆาต

“เมื่อกี้พี่ตฤณไม่ได้พูดแบบนี้นี่ ไหนว่าพี่รักหนูไง”

นิษฐาโพล่งออกมา ทำให้บุญญาพรเหลือบตามองขึ้นไปบนเพดานห้อง หัวใจแหลกสลายซ้ำซากเพราะถูกชายที่รักนอกใจ และถูกตอกย้ำโดยน้องที่เอ็นดูผู้ร่วมมือกันแทงข้างหลังกล่าวประโยคนั้นออกมา อีกแค่เดือนเดียวหล่อนกับเขาก็จะแต่งงานกันแล้ว แต่ตฤณกลับเหยียบย่ำหัวใจหล่อนด้วยการนอกใจไปมีผู้หญิงอื่น แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นคนที่หล่อนเอื้อเฟื้อเอ็นดูราวกับน้องสาวแท้ๆ หล่อนจะเชื่ออะไรใครได้อีก แผลใจคราวนี้บาดลึกจนยากจะลืมลงและให้อภัย

“หยุดพูดเถอะน่า” ตฤณหันไปตวาดใส่คู่ขาของตน ฝ่ายนั้นตาลุกวาวก่อนหวีดร้องเสียงหลง

“จะพูด!” สาวน้อยแหว ก่อนตวัดหน้ามามองบุญญาพร “หนูจะบอกพี่บิวให้นะ ว่าพี่ตฤณเขาบอกว่าเขาไม่รักพี่แล้ว อีกไม่นานเขาจะเลิกกับพี่ เขาเบื่อที่พี่ทำแต่งานแทบไม่สนใจเขา อยู่กับพี่แล้วเหมือนอยู่กับหุ่นยนต์ น่าเบื่อ เขาไม่มีความสุข พี่ให้ความสุขเขาไม่ได้ แต่อยู่กับหนูแล้วเขามีความสุข!”

หยาดน้ำกบตาบุญญาพร สิ่งที่ได้รู้บีบเค้นจนเจ็บไปทั้งใจ หญิงสาวหันไปมองคนรัก เห็นชายหนุ่มหน้าซีดเผือด สาวเท้าเข้ามาหาเมื่อหญิงสาวขยับตัวถอยห่าง

“เดี๋ยวบิว ไม่จริงนะ พี่รักแค่บิว กับคนอื่นก็แค่เล่นๆ แค่ชั่วคราว ไม่มีอะไรเลย มันเป็นแค่ความใคร่นะบิว พี่ไม่เคยคิดรักใครอีกนอกจากบิวคนเดียวเท่านั้น อีกอย่างเรื่องนี้เราสองคนก็ตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ บิวอนุญาตพี่เองนี่”

หญิงสาวส่ายหน้าที่ร้อนผ่าวเพราะความโกรธ ขณะที่ผู้หญิงอีกคนกำหมัดแน่น หันขวับมองบุญญาพร

“มันก็ใช่ เราตกลงกันว่าจะให้อิสระพี่เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ต้องไม่ใช่คนใกล้ชิดบิว ไม่ใช่คนรู้จักกัน แล้วดูที่พี่ทำสิ” ดวงตาคู่งามวาบวับ ขณะที่คนรักของหล่อนหลบสายตาเพราะรู้ตัวว่าผิดเต็มประตู “พอเถอะ อย่าหาข้ออ้างอีกเลย”

หญิงสาวมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่ทั้งรักทั้งแค้น คำรักที่เขาเคยพร่ำพลอดบอกกันแท้จริงคือคำลวง เขาไม่เคยรักหล่อนเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาสู้อุตส่าห์ดิ้นรน ช่วยกันทำมาหากิน เพื่อจะเก็บเงินแต่งงานสร้างอนาคต แต่แล้วเขากลับเอาเวลาที่หล่อนทำงานงกๆ ไปปรนเปรอผู้หญิงอื่น นี่น่ะหรือคนรักกัน

หญิงสาวส่ายหน้า พลางปลดมือใหญ่ออกจากมือของตนเอง รู้สึกขยะแขยงเขาขึ้นมาจับใจ

“ออกไป พามันออกไปด้วย บิวให้เวลาพี่ตฤณเก็บข้าวของส่วนตัวสามวัน”