EP.5 ตัดใจ

บุญญาพรส่ายหน้า

“ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้นอีก แต่ฉันก็ลืมเขาไม่ได้ พรีม ฉันคบกับเขามาหกปีนะ ไม่เคยเผื่อใจให้ใคร อนาคตที่วางไว้ก็มีแค่เขาที่อยู่ข้างๆ แล้วแกดูสิ ตอนนี้มันคืออะไร ทุกอย่างพังหมด พ่อกับแม่ก็อับอายจนไม่อยากไปไหน ออกจากบ้านก็มีแต่คนถามเรื่องนี้ ฉันทำให้ทุกคนผิดหวังกันไปหมด”

คนฟังขมวดคิ้ว

“บ้าสิ คิดอะไรแบบนั้น แกไม่ผิดสักหน่อย ก็ใครมันจะไปรู้ว่าไอ้พี่ตฤณมันจะเลวขนาดนี้ นี่ดีเท่าไรที่ยังไม่แต่งกันไป”

บุญญาพรเช็ดน้ำตาป้อย พรรษามองเพื่อนนิ่งนาน ก่อนเอ่ยออกมากับสิ่งที่คิดไว้ก่อนหน้านี้

“ปีใหม่นี้ไปเที่ยวบ้านฉันนะ”

คนที่นัยน์ตาแดงก่ำเพราะร้องไห้สบตาเพื่อน พลางคิดถึงบ้านสวนขนาดกะทัดรัดที่มีพ่อที่ชอบเลี้ยงไก่ ชอบนอนกลางวันและฟังวิทยุทรานซิสเตอร์ในตอนเย็นนั้นยังแจ่มชัดในภาพจำ ส่วนลูกชายกับลูกสาวก็เข้ามาเรียนและทำงานอยู่ในเมืองหลวง ลูกชายคนโตเพิ่งกลับบ้านไปเมื่อสองปีก่อน เหตุผลเพราะพ่อป่วยทำให้พี่ชายของพรรษาตัดสินใจลาออกจากหน้าที่การงานที่มั่นคงเพื่อกลับไปดูแลบิดา ขณะที่น้องสาวยังคงทำงานอยู่ที่เดิม

ภาพครอบครัวเล็กๆ แต่อบอุ่นผ่านเข้ามาในความทรงจำ ต่างจากภาพของครอบครัวหล่อนที่เต็มไปด้วยความกดดันแทบจะทุกทาง

“จะดีเหรอ ฉันเกรงใจ”

พรรษาส่ายหน้าพลางยิ้มให้เพื่อน แน่นอนว่าหล่อนไม่ไว้ใจบุญญาพร เพราะหากปล่อยทิ้งเอาไว้ลำพังมีหวังใจอ่อนกลับไปหาตฤณอีกแน่

“ชอบคิดมากจริงๆ ไปเถอะ ตอนนี้พี่ภัคต่อเติมบ้านแล้ว มีห้องรับแขกด้วยนะ กิจการปลูกผักสลัดขายก็กำลังรุ่งเรืองทีเดียว” พรรษาอวดยิ้มๆ แต่พอเพื่อนรักมีอาการลังเลก็รีบหว่านล้อม “นะบิว ไปด้วยกันนะ”

เมื่อเพื่อนรักลงทุนออดอ้อนขนาดนี้ บุญญาพรจึงยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าในที่สุด

“ตกลง ไปก็ได้”

“เย่” พรรษาร้องออกมาอย่างดีใจ แล้วพูดถึงพี่ชายคนดีของตนที่ตอนนี้ผันตัวไปเป็นหนุ่มชาวสวนไปเรียบร้อยแล้ว

คืนวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันสิ้นปี สองเพื่อนรักขับรถกลับบ้านโดยมีคนขับคือบุญญาพร และคนนั่งข้างกันคือพรรษา ทั้งสองพูดคุยกันมาตลอดเส้นทาง แต่ระหว่างนั้นมีสายเรียกเข้าจากเครื่องของเจ้าของรถ

พรรษาหลุบตามองแวบหนึ่งก่อนบอก

“แกน่าจะบล็อกนะบิว”

คนที่ทำหน้าที่ขับรถตวัดสายตามองไปยังโทรศัพท์ แล้วนิ่งเงียบราวกับว่าเจ้าตัวยังตัดใจไม่ได้เด็ดขาด แม้จะไม่ยอมรับสายหรือพูดคุย แต่ได้ยินเสียงเรียกเข้าและได้เห็นชื่อที่ปรากฏอยู่หน้าจอก็ยังดี

“ให้ฉันบล็อกให้ไหม” พรรษายังไม่หยุด ทำให้บุญญาพรพ่นลมหายใจออกมาอย่างเริ่มจะหงุดหงิด

“หยุดพูดเถอะน่า” สิ้นเสียงหวานบุญญาพรก็หยิบโทรศัพท์ไปกดปิดเครื่อง ฝ่ายที่นั่งมองอยู่ไหวไหล่ ก่อนจะเปรยออกมา

“ฉันขอโทษที่ทำให้หงุดหงิด แต่ฉันเป็นห่วงแกจริงๆ อยากให้ช่วงเวลานี้แกได้รับแต่ความทรงจำดีๆ ไม่ใช่เอาเวลาไปคิดถึงแต่คนเก่าๆ ที่ควรลืม”

บุญญาพรยิ้มขมขื่นออกมา

“ฉันเองก็อยากลืม แต่มันยังลืมไม่ได้จะให้ทำยังไง”

พรรษาเงียบไป เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร หล่อนเองก็เคยมีความรัก แต่สุดท้ายก็ไปกันไม่รอด พอมีอีกก็เหมือนเดิมอีก จนตอนนี้เลือกที่จะอยู่คนเดียว แต่บุญญาพรไม่เหมือนหล่อน หญิงสาวเป็นคนที่มั่นคงในความรักมากจนเกินไป เพราะนอกจากตฤณแล้วอีกฝ่ายก็ไม่เคยสนใจใครอีก ต่อให้ดีแค่ไหนก็มองไม่เห็น เพราะทั้งหัวใจและสายตามอบให้ตฤณไปหมดแล้ว

“ฉันว่าถึงเวลาที่แกควรจะมองคนอื่นบ้างแล้วละ”

คำพูดและรอยยิ้มอ่อนๆ อย่างมีเลศนัยของเพื่อนทำให้บุญญาพรหันไปมอง

“ใครล่ะ”

คนถูกถามยิ้มกว้าง แล้วหันไปบอก

“พี่ภัคของฉันไง”

คนฟังใจไหววูบ นิ่งงันไปหลายอึดใจ ก่อนจะหัวเราะขบขัน แม้ลึกๆ จะรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจบอกใครได้

“บ้า พี่ภัคเนี่ยนะ”

พรรษาเลิกคิ้ว พลางหันไปพยักหน้ายิ้ม

“ใช่สิ พี่ภัคเนี่ยแหละ ทำไม หล่อสู้แฟนเก่าแกไม่ได้เหรอ ถึงไม่สนใจบ้างน่ะ”

คำถามของเพื่อนทำเอาบุญญาพรทำหน้าชอบพิกล หญิงสาวขมวดคิ้วแล้วรู้สึกบอกไม่ถูกกับคำถามของพรรษา

“มันก็ไม่ใช่แบบนั้น แต่ ยังไงดีล่ะ คือพวกเรารู้จักกันมานาน ฉันก็ไม่เคยคิดแบบนั้นกับพี่ภัคเลยสักนิด” น้ำเสียงตอนท้ายเบาลงคล้ายไม่แน่ใจตัวเอง “รู้แต่ว่าเขาเป็นพี่ชายแก ฉันก็เลยคิดเสมอว่าเขาก็เหมือนพี่ชายของฉันไปด้วย แล้วจู่ๆ แกจะให้ฉันมองเขาแบบผู้ชายทั่วไป ฉันก็รู้สึกแปลกๆ และคิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้เลย”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ถ้าใจแกไม่ปิดกั้นซะอย่าง อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น”

พรรษาเอ่ยออกมาก่อนหลับตาลง ทำให้หญิงสาวหันไปมองเพื่อนอย่างครุ่นคิด นึกไม่ออกเลยว่าหล่อนกับพี่ภัคจะมารักมาชอบกันได้อย่างไร อีกอย่างชายหนุ่มเองก็ไม่เคยมองหล่อนในเชิงชู้สาว คำพูดคำจาเวลาทักทายกันก็เหมือนกับพี่ชายที่มีต่อน้องสาว สายตาที่มองมาไม่มีแววเจ้าชู้กรุ้มกริ่มหรือทำให้รู้ว่าคิดเกินเลยเหมือนที่ตฤณชอบทำกับหล่อน แล้วจะให้หล่อนคิดกับเขาแบบนั้นได้ยังไง ต่อให้คิดก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยสนใจหล่อนเลยสักครั้ง

เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีทางเลยสักนิดเดียว...