EP.6 ตัดใจ

สองเพื่อนรักเดินทางมาถึงบ้านเกิดของพรรษาในเวลาห้าโมงเย็น นายก้องกิจกำลังยืนอยู่หน้าบ้าน รดน้ำต้นไม้ที่เมียรักปลูกทิ้งเอาไว้ก่อนจากโลกนี้ไป ผิวปากฮัมเพลงลูกทุ่งไปพลาง พอรถยนต์ไม่คุ้นตาเคลื่อนมาจอดที่หน้ารั้วบ้านเขาก็เขม้นตามอง แต่เมื่อเห็นร่างเล็กของลูกสาวลงมาจากรถคันนั้นเขาก็ยิ้มกว้างส่งเสียงร้องทักทายดังลั่น

“อ้าว ไอ้พรีม จะมาก็ไม่บอก” ทิ้งสายยางที่ถือรีบเดินตรงไปยังรั้วและเปิดให้รถยนต์เคลื่อนเข้ามา

“สวัสดีจ้ะพ่อ” พรรษากอดบิดาแน่นพลางหอมแก้มท่านไปสองฟอด เช่นเดียวกับนายก้องกิจที่ลูบหัวลูกสาวอย่างคิดถึงและเอ็นดู จากนั้นจึงมองไปยังร่างระหงของสาวสวยอีกคนที่เดินลงมาพร้อมกับยิ้มให้ท่าน

“สวัสดีค่ะพ่อ จำบิวได้ไหมคะ”

นายก้องกิจเลิกคิ้วสูง แล้วพยักหน้ายิ้มจนเห็นฟันหลอหนึ่งซี่

“เออๆ จำได้สิลูกจำได้ มาๆ ลูกมา เข้าบ้านกันก่อน ไม่ได้เจอเสียนาน สบายดีกันใช่ไหม”

“สบายดีค่ะ พ่อก็สบายดีใช่ไหมคะเนี่ย”

นายก้องกิจหัวเราะพลางยิ้มกว้าง

“สบายดี ตอนนี้แข็งแรงกว่าเมื่อก่อนเสียอีก”

“ลูกชายเขาดูแลดีน่ะ” พรรษาหันไปแซวพี่ชายกับเพื่อนรัก บุญญาพรยิ้มขัน จากนั้นทั้งสามจึงเข้าไปนั่งกันที่เก้าอี้หน้าบ้านพร้อมกับของฝากมากมาย

“ซื้ออะไรกันมาเยอะแยะลูก”

“ก็ของกินน่ะพ่อ” พรรษาตอบ พลางกวาดตามองไปรอบๆ

“พี่ภัคล่ะ ไม่อยู่เหรอ”

“ออกไปส่งผักให้ลูกค้า ยิ่งใกล้ปีใหม่ยิ่งขายดี” นายก้องกิจคุยฟุ้ง หน้าตาเบิกบานแจ่มใส ไม่เหมือนคนที่เกือบสิ้นชื่อมาแล้วครั้งหนึ่ง

“เหรอ วันนี้พวกเราทำอะไรกินดีพ่อ พ่ออยากกินอะไร” พรรษาเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

“พ่อน่ะ กินอะไรก็ได้ทั้งนั้น น้ำพริกผักต้มก็กินได้ พวกหนูอยากกินอะไรก็กินกันเถอะ ไม่ต้องห่วงพ่อ”

“งั้นหนูขอเอาของไปเก็บบนห้องก่อนนะ เดี๋ยวลงมา”

“เออๆ” นายก้องกิจพยักหน้าส่ง สองสาวจึงขึ้นบ้าน หิ้วกระเป๋าเดินทางเข้าไปเก็บ

“บิวนอนห้องรับแขกนะ” บุญญาพรขมวดคิ้ว

“ทำไมล่ะ นอนห้องเดียวกับแกไม่ได้เหรอ”

“ห้องฉันมันเล็ก เตียงก็เล็กนิดเดียวด้วย”

คำตอบของเพื่อนทำให้หญิงสาวขบคิด ก่อนบอก

“งั้นพรีมก็มานอนด้วยกันที่ห้องนี้สิ”

เมื่อเพื่อนพูดออกมาแบบนั้น น้องสาวเจ้าของบ้านจึงยิ้มกว้าง

“ก็ได้” พูดจบทั้งสองก็รื้อเสื้อผ้าออกมาแขวน ขณะที่ร่างบางของบุญญาพรเดินไปหยุดที่หน้าต่างบานสูงซึ่งเปิดรับลม ระบายกลิ่นอับเอาไว้ก่อนแล้ว จากตรงนี้มองออกไปเห็นแปลงผักสลัดชัดเจน บางแปลงมีหลังคา บางแปลงกางมุ้ง แต่บางแปลงเปิดโล่ง สีสันของผักสลัดทำให้คนมองรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที

“โอ้โห พี่ภัคปลูกผักเอาไว้เยอะแยะ งามๆ ทั้งนั้นเลย”

ร่างบางของพรรษาเดินมาหยุดข้างๆ เพื่อน พลางพยักหน้ายิ้มอย่างเห็นด้วย

“ใช่ ฉันน่ะ บางทีเบื่อๆ ก็เคยคิดอยากจะกลับมาอยู่บ้านเป็นลูกมือพี่ภัคเหมือนกันนะ”

บุญญาพรหันมองเพื่อนนิ่ง ก่อนถาม

“แล้วทำไมไม่กลับล่ะ”

คนถูกถามยิ้มก่อนบอก

“ก็ตอนนั้นดันมีแฟนซะก่อนน่ะสิ”

“ตอนนี้ไม่มีแล้วก็กลับได้แล้วมั้ง”

“แล้วแกจะอยู่กับใครล่ะ” พรรษาหันมาถามเพื่อน ทำเอาอีกฝ่ายนิ่งงันก่อนจะยิ้มออกมา

“ทำไมจะอยู่ไม่ได้ ฉันอยู่ได้อยู่แล้ว”

เงียบไปอีกอึดใจ ก็ได้ยินเสียงรถยนต์เข้ามาในบ้าน

“สงสัยพี่ภัคกลับมาแล้ว เราลงไปข้างล่างกันดีกว่า”

บุญญาพรพยักหน้าและเดินตามเพื่อนออกไปข้างนอก

ที่กลางลานบ้านเมื่อทั้งสองเดินลงมาก็เห็นรถกระบะของภคภัทรจอดอยู่ จากนั้นไม่นานร่างสูงๆ ของใครบางคนก็ก้าวออกมาจากด้านคนขับ บุญญาพรลอบมองชายหนุ่มอย่างสนใจ สิ่งที่ทำให้เขาดูแตกต่างจากเดิมเล็กน้อยนั่นคือสีผิว จากคนผิวขาวจัดเวลานี้ดูคมเข้มขึ้น แต่ก็ยังคงดูดีเช่นเดิม

“พี่ภัค”

เสียงเรียกของน้องสาวทำให้คนที่กำลังวุ่นอยู่กับการขนข้าวของออกจากรถหันไปมอง เมื่อเห็นว่ามีใครบ้างก็เปิดยิ้มกว้างทันที

“อ้าว ไม่เห็นพรีมบอกว่าบิวจะมาด้วย” ภคภัทรเอ่ยทักทายเพื่อนของน้องสาว พลางยิ้มให้อย่างอบอุ่นเหมือนครั้งที่แล้วๆ มา ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง