การต่อสู้

"เร็น! ทางขวา! หัวมันอยู่ตรงอก!" บาระตะโกน เสียงของเธอเกือบจะถูกกลืนหายไปกับเสียงของเงาปีศาจที่กำลังส่งเสียงคำรามต่ำในลำคอ เสียงที่ฟังดูเหมือนลมหายใจที่เย็นยะเยือกของสัตว์ร้าย เร็นพุ่งตัวหลบเงาปีศาจตัวหนึ่งที่กวาดแขนมาหมายจะฟาดเขาให้แหลกคามือ แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างเผยให้เห็นถึงเงาปีศาจที่สองที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลัง เร็นใช้มีดอาคมปัดป้องอย่างรวดเร็ว เสียงมีดกระทบกับความว่างเปล่าของเงาปีศาจดัง ฉะ! ราวกับฟันลงไปในอากาศ

"มันเร็วมาก! สองตัวพร้อมกันแบบนี้...!" เร็นตอบกลับไป มือของเขาที่กำมีดอาคมแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนบ่งบอกถึงความเครียดที่เขากำลังเผชิญอยู่ เหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่หน้าผากของเขา

บาระพยายามเพ่งมองนาฬิกาอาคมอีกครั้ง แสงสีแดงยังคงสว่างจ้า แต่จุดที่แสดงตำแหน่งของ "หัว" ของเงาปีศาจกลับกระพริบไม่หยุด เหมือนมันกำลังเคลื่อนที่หรือเปลี่ยนตำแหน่งอยู่ตลอดเวลา "มันเปลี่ยนตำแหน่งจุดอ่อน! เร็น ระวัง! มันพยายามหลอกเรา!"

เงาปีศาจตัวที่สองฉวยโอกาสที่เร็นเสียจังหวะ พุ่งเข้าใส่หมายจะตะปบเขา แต่เร็นพลิกตัวหลบได้อย่างหวุดหวิด เขากลิ้งตัวไปตามพื้นหินที่เต็มไปด้วยเศษซากปรักหักพัง ก่อนจะยันตัวเองขึ้นมาพร้อมกับมีดอาคมในมือ

"ไอ้บ้าเอ๊ย! มันฉลาดกว่าที่เราคิด!" เร็นสบถ "แบบนี้ก็เดายากสิ!"

บาระพยายามตั้งสติ เธอหอบหายใจถี่จากความตื่นเต้นและหวาดกลัว เธอต้องใช้สมาธิอย่างมากในการตีความสัญญาณจากนาฬิกาที่กำลังรวน "ลอง... ลองแทงที่จุดที่นาฬิกาบอกเร็วที่สุด!" บาระเสนอแนะ "มันอาจจะเป็นจุดอ่อนจริง ๆ ที่ปรากฏขึ้นเพียงชั่วเสี้ยววินาที!"

เร็นพยักหน้าเล็กน้อย เขากัดฟันแน่น "ได้! ถ้าอย่างนั้นก็ต้องใช้ความเร็วให้มากกว่านี้!" เขาตัดสินใจพุ่งเข้าใส่เงาปีศาจตัวที่สองทันทีที่มันกำลังจะง้างแขนโจมตีบาระ มีดอาคมในมือของเขากลายเป็นแสงสีเงินพุ่งตรงไปที่ตำแหน่งที่นาฬิกาของบาระระบุเป็นเวลาสั้นที่สุด

ฉัวะ!

เสียงกรีดร้องที่ไม่มีเสียงดังออกมาจากเงาปีศาจตัวนั้น มันบิดเบี้ยวและแตกสลายออกเป็นเศษเสี้ยวสีดำก่อนจะหายไปในอากาศ เหลือเพียงดวงวิญญาณสีเทาหม่นอีกดวงที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ

"อีกหนึ่งแล้ว! บาระ!" เร็นตะโกนบอก บาระไม่รอช้า เธอเปิดฝา ขวดกักเก็บวิญญาณ อีกครั้ง และเริ่มร่ายคาถาด้วยเสียงที่เร็วขึ้นกว่าเดิม

"โอ้ ดวงวิญญาณอันเร่ร่อน บัดนี้จงกลับคืนสู่ที่พำนัก... ด้วยอำนาจแห่งอาคม จงถูกกักเก็บ! บัดนี้!"

แสงสีม่วงอ่อน ๆ พุ่งออกจากปากขวดอีกครั้ง ดูดกลืนดวงวิญญาณที่เหลือเข้าสู่ภายใน และฝาขวดก็ปิดลงอย่างแน่นหนา

ทั้งสองยืนหอบหายใจ ร่างกายของพวกเขาเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ เร็นมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง แต่ก็ไม่พบวี่แววของเงาปีศาจตัวสุดท้าย หรือตัวอื่น ๆ ที่อาจจะซ่อนอยู่

"มัน... มันไปไหนแล้ว?" บาระถามอย่างหอบเหนื่อย

ทันใดนั้นเอง นาฬิกาอาคมของบาระ ก็พลันส่งเสียงเตือนอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เสียงกระพริบ แต่เป็นเสียงเตือนยาวที่ฟังดูเหมือนสัญญาณอันตรายขั้นสูงสุด แสงสีแดงที่เคยสว่างจ้ากลับกลายเป็นสีม่วงเข้มอย่างน่าขนลุก และเข็มนาฬิกาก็ชี้ตรงไปยังจุดหนึ่งที่กลางโถงทางเดิน… จุดที่หีบปริศนาที่พวกเขาเจอที่โรงเรียนควรจะอยู่

"มันบอกว่า... มันอยู่ตรงนั้น!" บาระชี้ไปที่กลางโถง "แต่ไม่มีอะไรเลยนี่?"

เร็นเดินนำไปอย่างช้า ๆ มือยังคงกำมีดอาคมแน่น ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังจุดที่บาระชี้ "ฉันรู้สึกถึงพลังงานที่รุนแรงมากตรงนี้ บาระ... มันเป็นพลังงานที่แตกต่างจากเงาปีศาจที่เราเจอมา มันแข็งแกร่งกว่ามาก"

ขณะที่เขาก้าวเข้าไปใกล้ แรงกดดันในอากาศก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนรู้สึกเหมือนถูกบีบอัด รอบ ๆ ตัวพวกเขามืดมิดลงกว่าเดิม แม้แต่แสงจันทร์ที่เคยส่องลอดเข้ามาก็ดูเหมือนจะถูกดูดกลืนหายไปในความมืดนั้น

"มันกำลังก่อตัวขึ้น!" บาระร้องเสียงหลง เมื่อแสงสีม่วงเข้มจากนาฬิกาของเธอเริ่มสว่างวาบราวกับกำลังจะระเบิดออก

พื้นหินเก่าแก่ที่เท้าของพวกเขาสั่นสะเทือนเบา ๆ เสียงครืนครั่นดังมาจากใต้พื้นดิน ราวกับบางสิ่งกำลังตื่นขึ้นจากหลับใหล รอยร้าวปรากฏขึ้นบนพื้นหิน และจากรอยร้าวนั้น เงาขนาดมหึมา ก็ค่อย ๆ ผุดขึ้นมา เงาที่สูงเสียดฟ้าจนศีรษะชนเพดานที่พังทลายของปราสาท รูปร่างของมันบิดเบี้ยวและไม่แน่นอน แต่ก็สัมผัสได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่แผ่ซ่านออกมาจากมัน

ดวงตาของเงาปีศาจตนนั้นเป็นสีแดงก่ำราวกับถ่านเพลิงที่ลุกโชน มันไม่ได้มีดวงตาเดียว แต่มีดวงตานับสิบดวงที่กระพริบระยับอยู่บนร่างกายของมันที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคม เสียงคำรามของมันไม่ได้เป็นเสียงลม แต่เป็นเสียงที่สั่นสะเทือนจิตใจราวกับเสียงกรีดร้องของดวงวิญญาณนับพันที่ถูกทรมาน

"นี่มัน... อะไรกันเนี่ย?!" เร็นอุทานด้วยความตกใจอย่างแท้จริง มือของเขาเริ่มสั่นคลอน มีดอาคมในมือดูเล็กจ้อยไปถนัดตาเมื่อเทียบกับขนาดของปีศาจตรงหน้า

"มันคือ... ปีศาจผู้เฝ้าประตู" บาระพูดเสียงแผ่ว ใบหน้าของเธอซีดเผือด "ฉันเคยอ่านเจอในตำนาน... ว่าปราสาทโบราณที่เชื่อมกับมิติอื่น มักจะมีผู้เฝ้าประตูที่แข็งแกร่งคอยปกป้อง..."

"ผู้เฝ้าประตู? หมายความว่ามันไม่ใช่เงาปีศาจธรรมดาใช่ไหม?" เร็นถาม

"ใช่... มันคือแกนกลางของพลังงานเงาปีศาจทั้งหมดในปราสาทนี้ ถ้าเรากำจัดมันได้... เงาปีศาจตัวอื่น ๆ ก็อาจจะอ่อนแอลงหรือหายไปเลยก็ได้" บาระตอบ แต่เสียงของเธอเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ "แต่มัน... มันแข็งแกร่งเกินไป"

เงาปีศาจผู้เฝ้าประตูยกแขนข้างหนึ่งขึ้น มันไม่ได้มีรูปร่างที่ชัดเจน แต่เป็นแขนที่ประกอบขึ้นจากเงาที่รวมตัวกันหนาแน่น แขนนั้นกวาดลงมาหมายจะฟาดบาระและเร็นให้แหลก เร็นไม่รอช้า เขากระโดดเข้าใส่บาระและผลักเธอให้หลบพ้นการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด แรงกระแทกจากการโจมตีของปีศาจทำให้พื้นปราสาทสั่นสะเทือน และเศษหินก็ถล่มลงมาจากเพดาน

"บาระ! หาหัวมันให้เจอ! เร็วเข้า!" เร็นตะโกนขณะที่เขายืนขึ้นพร้อมมีดอาคม แม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะแทงเข้าที่หัวของปีศาจขนาดมหึมาเช่นนี้

บาระพยายามอีกครั้ง เธอจ้องมองนาฬิกาอาคมของเธออย่างตั้งใจ แสงสีม่วงเข้มจากนาฬิกายังคงชี้ไปที่จุดเดิมบนร่างกายของปีศาจ แต่คราวนี้มันไม่ได้กระพริบ มันสว่างคงที่ราวกับกำลังบอกว่าจุดอ่อนนั้นอยู่ตรงนั้นจริง ๆ

"เร็น! มัน... มันอยู่ตรงกลางอกของมัน! ใกล้ ๆ กับหัวใจ! แต่มันถูกป้องกันด้วยหนามแหลมคม!" บาระตะโกนบอก

"บ้าเอ๊ย! หนามคมขนาดนั้นฉันเข้าไปใกล้ไม่ได้!" เร็นมองไปที่หนามแหลมคมที่ปกคลุมทั่วร่างของปีศาจ โดยเฉพาะบริเวณอกที่หนามเหล่านั้นหนาแน่นและยาวกว่าส่วนอื่น ๆ "ต้องทำยังไงถึงจะเข้าไปได้?!"

เงาปีศาจผู้เฝ้าประตูคำรามอีกครั้ง เสียงคำรามนั้นทรงพลังจนทำให้กระจกหน้าต่างที่ยังไม่แตกสั่นสะเทือนและระเบิดออก เศษกระจกกระเด็นไปทั่วพื้น

"เราต้องเบี่ยงเบนความสนใจของมันก่อน!" บาระเสนอ "แล้วนายก็ฉวยโอกาสเข้าไปแทง!"

"จะเบี่ยงเบนยังไงล่ะ! มันดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย!" เร็นตอบกลับมา เขากำลังพยายามคิดหาวิธี แต่ปีศาจตนนี้เหนือกว่าที่พวกเขาเคยเจอมาทั้งหมด

จู่ ๆ บาระก็เหลือบไปเห็นเสาหินที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา เสาหินนั้นใหญ่โตและดูมั่นคง แต่ก็มีรอยร้าวอยู่บนพื้นผิว

"เร็น! เสานั่น!" บาระชี้ไปที่เสา "ถ้าเราโค่นเสานั้นลงไป มันอาจจะเบี่ยงเบนความสนใจของมันได้!"

เร็นมองตามสายตาของบาระ "แต่เสานั่นใหญ่มากนะ! ฉันคนเดียวทำไม่ได้หรอก!"

"ลองใช้มีดอาคมของนายสิ! ถ้ามันแทงเงาปีศาจได้ มันก็น่าจะแทงเสาหินได้!" บาระพูดด้วยความหวัง

เร็นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น เขาพยักหน้าและพุ่งตัวไปที่เสาหินทันที โดยมีบาระวิ่งตามหลังเพื่อคอยดูสถานการณ์

"เอาล่ะ... มาดูกันว่ามีดบ้า ๆ นี่จะทำอะไรได้บ้าง!" เร็นพูดพลางยกมีดอาคมขึ้นหมายจะฟันลงไปที่โคนเสาอย่างแรง

แต่ก่อนที่เขาจะได้ลงมือ เงาปีศาจผู้เฝ้าประตูก็พลันขยับตัว มันไม่ได้โจมตีพวกเขาโดยตรง แต่กลับส่งคลื่นพลังงานสีดำออกมาจากร่างกาย คลื่นพลังงานนั้นพุ่งตรงไปที่บาระและเร็นอย่างรวดเร็ว

"หลบ!" เร็นตะโกน เขาดึงบาระให้หลบหลังเสาหินได้ทันเวลา คลื่นพลังงานพุ่งผ่านพวกเขาไปกระทบกับผนังปราสาทที่อยู่ด้านหลัง และผนังนั้นก็พังทลายลงมาเป็นผุยผง สร้างเสียงครืนครั่นกึกก้องไปทั่วทั้งปราสาท

"มันโจมตีไม่ได้แค่ระยะประชิด!" บาระพูดด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอขาวซีด "เราจะทำยังไงดีเร็น? มันแข็งแกร่งเกินไป!"

เร็นหอบหายใจหนัก เขามองไปที่บาระ ดวงตาของเขาสะท้อนความรู้สึกท้อแท้ที่แทบจะมองไม่เห็น "ฉัน... ฉันไม่รู้ บาระ เราอาจจะ..." คำพูดของเขาขาดหายไปกลางคัน ความคิดที่จะยอมแพ้เริ่มผุดขึ้นมาในใจ

แต่แล้วเสียงสัญญาณจากนาฬิกาอาคมของบาระก็พลันเปลี่ยนไปอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แสงสีม่วงเข้ม แต่เป็นแสงสีเขียวอ่อนที่กระพริบอย่างรวดเร็ว และมีเสียงเหมือน "ปี๊บ ๆ" คล้ายสัญญาณเตือนเมื่อแบตเตอรี่ใกล้หมด

"แบตเตอรี่ใกล้หมด!" บาระอุทาน "ถ้าแบตหมด เราก็จะรู้ไม่ได้ว่าจุดอ่อนมันอยู่ตรงไหน และเราก็ไม่รู้ว่าจะดูดวิญญาณมันยังไง!"

สถานการณ์ยิ่งแย่ลงไปอีก พวกเขาไม่มีเวลามากนักในการตัดสินใจ ไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจจะติดอยู่ในปราสาทร้างแห่งนี้ตลอดกาล หรือที่เลวร้ายกว่านั้น... กลายเป็นเหยื่อของเงาปีศาจผู้เฝ้าประตูตนนี้

"ต้องลองแล้วบาระ!" เร็นตัดสินใจ เขากลับมามีความมุ่งมั่นอีกครั้ง ดวงตาของเขากลับมาฉายแววแน่วแน่ "ถึงจะยากแค่ไหน เราก็ต้องลอง! เราจะไม่มีวันยอมแพ้!"

บาระมองหน้าเร็น เธอเห็นความตั้งใจในแววตาของเขา และนั่นก็เป็นแรงผลักดันให้เธอรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง เธอพยักหน้าอย่างหนักแน่น

"โอเค เร็น! ฟังฉันนะ!" บาระเริ่มวางแผน "ฉันจะพยายามใช้พลังงานที่เหลือของนาฬิกาเพื่อหาจุดอ่อนที่แท้จริงให้ได้นานที่สุด นายต้องพยายามหาจังหวะที่มันโจมตี ให้มันเผยจุดอ่อนออกมา แล้วแทงเข้าไป!"

เร็นพยักหน้า "ได้เลย! แต่เธอต้องระวังตัวด้วยนะ บาระ! อย่าให้มันเข้าใกล้เธอได้เด็ดขาด!"